Sekret Wesaliusza

Stukot kół na brukowanych uliczkach, odór fekaliów, zwłok, piękne damy w gorsetach, wyperfumowane dla kontrastu.
Mimo dość słabych opinii o książce, ja wciągnęłam ją nosem. Od pierwszych do ostatnich stron czytałam z zapartym tchem, mimo wszystko lubiąc bohaterów nadających się do dobrego przygodowego filmu, gdzie musi być motyw zabójstw, tajemnicy, niespełnionej miłości, cierpienia straty najbliższych, walki o marzenia i typowej niesprawiedliwości w traktowaniu kobiet tamtych czasów.
Nie potrafię powiedzieć, co tak bardzo mnie przyciąga do powieści historycznych, ale działa, o ile nie jest zbyt ubogie. A "Sekret Wesaliusza" nie jest.

Stukot kół na brukowanych uliczkach, odór fekaliów, zwłok, piękne damy w gorsetach, wyperfumowane dla kontrastu.
Mimo dość słabych opinii o książce, ja wciągnęłam ją nosem. Od pierwszych do ostatnich stron czytałam z zapartym tchem, mimo wszystko lubiąc bohaterów nadających się do dobrego przygodowego filmu, gdzie musi być motyw zabójstw, tajemnicy, niespełnionej miłości,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Mogłoby się wydawać, że dziewiętnastowieczna Barcelona to fabularny „samograj” – nawet dziś wizytując stolicę Katalonii można oglądać stare budynki i wyobrazić sobie dawny rytm miasta. Cóż z tego, skoro dla autora budowanie atmosfery kryminału retro sprowadza się do założenia: napiszę, że akcja dzieje się tam a tam, wtedy a wtedy, więc sobie wyobraźcie jak to mogło być. Akcja, dialogi, akcja, dialogi… Tak naprawdę historia mogłaby się dziać gdziekolwiek i kiedykolwiek, nie ma w niej niczego, co jednoznacznie wiązałoby ją z Barceloną (wspominanie o organizacji Wystawy Światowej to zdecydowanie za mało). Jak wyglądał kataloński półświatek? W jaki sposób pracowały organy sprawiedliwości? Jakie były relacje społeczne, specyfika dzielnic, słownictwo? Na te pytania niestety nie uzyskamy odpowiedzi (nawet na temat postaci nie dowiemy się zbyt wiele!) i to jest właśnie różnica między kryminałami retro powstającymi na bazie solidnego przygotowania względem specyfiki XIX w. (Caleb Carr, Boris Akunin…) a powieściami pisanymi przez osoby, którym wydaje się, że wystarczy wspomnieć o stukocie kół dorożek na miejskim bruku i wietrze porywającym kapelusz. Mam wrażenie, że moda na ten typ powieści wychodzi mu bokiem, gdyż powstaje sporo przeciętnych książek nie wnoszących nic, za to dających czytelnikom złudzenie, że dzięki nim poznają specyfikę XIX w.

Mogłoby się wydawać, że dziewiętnastowieczna Barcelona to fabularny „samograj” – nawet dziś wizytując stolicę Katalonii można oglądać stare budynki i wyobrazić sobie dawny rytm miasta. Cóż z tego, skoro dla autora budowanie atmosfery kryminału retro sprowadza się do założenia: napiszę, że akcja dzieje się tam a tam, wtedy a wtedy, więc sobie wyobraźcie jak to mogło być....

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Ciężko mi napisać opinię o tej książce. Z jednej strony pomysł genialny - szczególnie to jak w kilkudziesięciu stronach mamy co chwilę wrażenie, że to już na 100% jest ten morderca, kiedy nagle okazuje się, że jednak to nie on. Jednakże historia jest strasznie przeciągnięta jak dla mnie. Ilość wprowadzeń w poszczególne zagadnienia mnie przytłoczyła i odniosłam wrażenie jakby autor nie doceniał umiejętności samodzielnego połączenia faktów przez czytelnika i każdy aspekt musi być rozłożony na czynniki pierwsze.

Może to po prostu kwestia tego, że lubię pewne niedopowiedzenia w kryminałach.

Ciężko mi napisać opinię o tej książce. Z jednej strony pomysł genialny - szczególnie to jak w kilkudziesięciu stronach mamy co chwilę wrażenie, że to już na 100% jest ten morderca, kiedy nagle okazuje się, że jednak to nie on. Jednakże historia jest strasznie przeciągnięta jak dla mnie. Ilość wprowadzeń w poszczególne zagadnienia mnie przytłoczyła i odniosłam wrażenie...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

- Przepraszam, lekarz?
- Tak, ale uwikłany w niezłą historię.
- Biorę w ciemno. Choć z taką postawą wcześniej bywało różnie.
- Czy była chemia?
- O tak, kiedyś w liceum. No i jeszcze jedna taka specyficzna chemia - między czytelnikiem a książką. Czasami się wytwarza.
- I co wtedy się dzieje?
- Trudno się oderwać.
- Aha.

- Przepraszam, lekarz?
- Tak, ale uwikłany w niezłą historię.
- Biorę w ciemno. Choć z taką postawą wcześniej bywało różnie.
- Czy była chemia?
- O tak, kiedyś w liceum. No i jeszcze jedna taka specyficzna chemia - między czytelnikiem a książką. Czasami się wytwarza.
- I co wtedy się dzieje?
- Trudno się oderwać.
- Aha.

Pokaż mimo to

Kryminał. XIX wiek. Barcelona.
Pachnie, jak schabowy z kapustą po miesiącu wegańskiej diety, czyli jak coś, czemu oprzeć się nie sposób.
A że potrafię oprzeć się wszystkiemu z wyjątkiem pokusy - skusiłem się bez większych wahań.

Dan Brown, swoim "Kodem Leonarda da Vinci", wywołał lawinę kryminałów/thrillerów o zbrodniach powiązanych z zakodowanymi tekstami kultury.
Lawina ta niesie ze sobą wszystko, co zgarnie po drodze. Obok zacnych przykładów, także płody talentów pisarskich, które nigdy nie powinny się ukazać drukiem. Najwiecej jednak niesie takiej literackiej przeciętności.

"Sekret Wesaliusza" zaliczyłbym do tej ostatniej grupy.
Akcja powieści toczy się w Barcelonie tuż przed otwarciem Wystawy Światowej i balansuje momentami na pograniczu horroru. Trup ściele się gęsto, a w opisach kolejnych zbrodni nie brak realizmu.
Historia ta jednak nie porywa, czytelnikowi ciężko "przywiązać się" do któregoś z bohaterów. Niby wszystko jest na swoim miejscu: wątki rozwijają i splatają się wedle gatunkowych zasad, następują zwroty akcji, pojawiają się niezbędne zagadki. Jednak pewne rozwiązania fabularne rozczarowują, zalatują albo wręcz cuchną takim Bondowskim kiczem.
Książce tej brak tego tajemniczego czynnika, który sprawia, że czyta się ją z wypiekami na twarzy, że nie sposób się od niej oderwać.

Być może mój czytelniczy entuzjazm skutecznie przygasił fakt, że coś mało Barcelony w tej Barcelonie Llobregata.
Owszem, miło było zwizualizować sobie kilka znanych mi miejsc, niemniej - w kontekście całości opowieści owa literacka Barcelona nie wydaje się być koniecznym tłem. Historia ta bowiem mogłaby się rozegrać wszędzie.

Podsumowując: czytelnikom gustującym w gatunku książka powinna się spodobać.
Ja natomiast mam chyba jednak nieco większe wymagania i oczekiwania - zatem moje zadowolenie jest, powiedzmy, umiarkowane.

Kryminał. XIX wiek. Barcelona.
Pachnie, jak schabowy z kapustą po miesiącu wegańskiej diety, czyli jak coś, czemu oprzeć się nie sposób.
A że potrafię oprzeć się wszystkiemu z wyjątkiem pokusy - skusiłem się bez większych wahań.

Dan Brown, swoim "Kodem Leonarda da Vinci", wywołał lawinę kryminałów/thrillerów o zbrodniach powiązanych z zakodowanymi tekstami kultury.
Lawina...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Ciekawy klimat opowieści, jednak spodziewałam się po niej dużo więcej. Mogłam przeczytać raz, ale nie mam potrzeby do niej wracać.

Ciekawy klimat opowieści, jednak spodziewałam się po niej dużo więcej. Mogłam przeczytać raz, ale nie mam potrzeby do niej wracać.

Pokaż mimo to

Książka interesująca i ciężko się domyślić zakończenia. Jednak momentami ciężko się czytało, a historia się przeciągała. Ale pomysł ciekawy, można sięgnąć po tę książkę

Książka interesująca i ciężko się domyślić zakończenia. Jednak momentami ciężko się czytało, a historia się przeciągała. Ale pomysł ciekawy, można sięgnąć po tę książkę

Pokaż mimo to

Po raz kolejny odbyć podróż do 19-wiecznej Barcelony- dla mnie bezcenne. Niezwykły urok tego miasta w połączeniu z tajemniczością i swoistego rodzaju magią medycyny tego okresu, pobudza wyobraźnię.

Po raz kolejny odbyć podróż do 19-wiecznej Barcelony- dla mnie bezcenne. Niezwykły urok tego miasta w połączeniu z tajemniczością i swoistego rodzaju magią medycyny tego okresu, pobudza wyobraźnię.

Pokaż mimo to

Wybitnie nie moje klimaty. Wytrzymałem do szóstego rozdziału audiobooka. Bez zastrzeżeń do lektora.

Wybitnie nie moje klimaty. Wytrzymałem do szóstego rozdziału audiobooka. Bez zastrzeżeń do lektora.

Pokaż mimo to

Intrygujące, niespodziewane zakończenie.

Intrygujące, niespodziewane zakończenie.

Pokaż mimo to