Jesteśmy społecznością, która kocha książki

"Głębokie rany". Niepozorny tytuł, który w kontekście całej powieści interpretować można na wiele sposobów. Świadczy to o tym, że intryga w tej złożonej i angażującej historii kryminalnej jest nietuzinkowa i prowadzi do niejednoznacznych wniosków aż do emocjonującego zakończenia. Są niewyjaśnione morderstwa. Są niedopowiedzenia. I pytania. Masa pytań.
Autorka opisując śledztwo robi to na tyle autentycznie i świadomie, że można poczuć, jakby przez kilka dni brało się czynny udział w pracy detektywów i policjantów kryminalnych. Czytelnik wraz z bohaterami to jest zaskakiwany nagłymi, przełomowymi informacjami, to krąży w koło w poczuciu bezradności. Jest to dojrzała powieść, którą śmiało można polecić. Wymaga ona jednak zaangażowania i skupienia. Tak to jest w tym fachu.

"Głębokie rany". Niepozorny tytuł, który w kontekście całej powieści interpretować można na wiele sposobów. Świadczy to o tym, że intryga w tej złożonej i angażującej historii kryminalnej jest nietuzinkowa i prowadzi do niejednoznacznych wniosków aż do emocjonującego zakończenia. Są niewyjaśnione morderstwa. Są niedopowiedzenia. I pytania. Masa pytań.
Autorka opisując...

Czytając "Norwegian Wood" początkowo czułem pewnego rodzaju irytację - jak to, z tyłu mojego wydania widnieje informacja, że powieść ta przyniosła sławę Murakamiemu, a jest to napisana prostym językiem, momentami uboga w środki artystyczne, historia zwykłego chłopaka? Zwykła historia. Zwykłym językiem. Zwykłego chłopaka. Tymczasem z każdą kolejną stroną opowieść ta pochłaniała mnie coraz bardziej, a wraz z tym procesem poznałem odpowiedź na pytanie o tę pozorną zwykłość. Jest nią uniwersalność. Uniwersalność dotykająca zagadnienia miłości i śmierci, uniwersalność spajająca potrzebę bliskości i alienacji. Z tej perspektywy "Norwegian Wood" staje się pozycją wartościową i refleksyjną, bardzo subtelnie dotykającą szeroką gamę emocji. Myślę, że właśnie na tym opiera się sukces Murakamiego. Na przystępności, która jednocześnie stawia czytelnika przed wieloma pytaniami, czymś trudno uchwytnym, a przecież zawartym w spisanych wspomnieniach głównego bohatera tej powieści.

Czytając "Norwegian Wood" początkowo czułem pewnego rodzaju irytację - jak to, z tyłu mojego wydania widnieje informacja, że powieść ta przyniosła sławę Murakamiemu, a jest to napisana prostym językiem, momentami uboga w środki artystyczne, historia zwykłego chłopaka? Zwykła historia. Zwykłym językiem. Zwykłego chłopaka. Tymczasem z każdą kolejną stroną opowieść ta...

Pochłaniający kryminał z ciekawie poprowadzoną historią, ukazującą dwie odmienne perspektywy, które stopniowo się zazębiają, tworząc przed czytelnikiem kompletny, fabularny obraz. Obraz grupy bohaterów, których łączą traumatyczne przeżycia, a dzieli próba radzenia sobie z nimi i następujące konsekwencje. Powieść jest napisana dojrzałym i przemyślanym językiem, który jednocześnie sprawnie się czyta. Sama historia nie należy do szczególnie refleksyjnych, ale czy tego wymagamy od powieści kryminalnej? W swoich kategoriach sprawuje się naprawdę dobrze.

Pochłaniający kryminał z ciekawie poprowadzoną historią, ukazującą dwie odmienne perspektywy, które stopniowo się zazębiają, tworząc przed czytelnikiem kompletny, fabularny obraz. Obraz grupy bohaterów, których łączą traumatyczne przeżycia, a dzieli próba radzenia sobie z nimi i następujące konsekwencje. Powieść jest napisana dojrzałym i przemyślanym językiem, który...