Nie lubię pisać o fabule w recenzjach, ale napiszę chociaż zdanie, dwa o czym jest. Historia skupia się na opowieści o ośmioletniej Kahu, która jest jedyną dziedziczką tytułu wodza swojego plemienia. Szkopuł polega na tym, że wodzem może być tylko mężczyzna, zwłaszcza jeśli dziadek - wódz plemienia - nie dopuszcza do siebie myśli, by jego następcą mogłaby być kobieta. Całość fabuły przepełniona jest opowieściami i legendami o "jeźdźcu na wielorybie" i bardzo subtelnym, moim zdaniem realizmem magicznym. Tyle o fabule, bo więcej do zaczęcia tej książki nie trzeba wiedzieć.

Z jednej strony opowieść czyta się lekko, bo i lekko jest skonstruowana, niby dość prosta konstrukcja i można dać ją do czytania młodszym czytelni_kom. Ale też ta opowieść jest dobrym przykładem na to jak tradycja zaćmiewa ważne rzeczy, jak bardzo można ranić innych kurczowo trzymając się starych reguł. I przede wszystkim jak wiele trzeba mieć w sobie siły by przełamać zastałe zasady.

Wiecie, jak zabierałam się za tę książkę, to miałam w głowie, że to będzie coś zbliżonego do "Pieśni Stworzenia" Bruce Chatwin'a, ale szybko się przekonałam, że jednak tradycja, historia i opowieści, będą raczej drugo a nawet trzecioplanowe, a głównym trzonem w powieści będzie siła kobiet i próba zerwania z patriarchalną plemienną tradycją.

Uważam, że jest to dobra powieść, opowiadająca o współczesnej kulturze maoryskiej. Co prawda tylko po krótce i dość pobieżnie, ale uważam że jest to dobra książka na początek i wstęp do dalszego poznawania literatury i kultury maoryskiej.

Nie lubię pisać o fabule w recenzjach, ale napiszę chociaż zdanie, dwa o czym jest. Historia skupia się na opowieści o ośmioletniej Kahu, która jest jedyną dziedziczką tytułu wodza swojego plemienia. Szkopuł polega na tym, że wodzem może być tylko mężczyzna, zwłaszcza jeśli dziadek - wódz plemienia - nie dopuszcza do siebie myśli, by jego następcą mogłaby być kobieta....

Nieczęsto sięgam po teksty pochodzące z południowej półkuli. Co więcej, jestem przekonana, iż było to moje pierwsze podejście do nowozelandzkiej powieści.
Choć całokształt książki mnie nie porwał, czytanie jej nie było bolesne, wręcz przeciwnie. "Jeździec na wielorybie" to krótka powieść, przez co nie byłam w stanie przywiązać się do bohaterów. Choć Kahu zdążyła zasłużyć sobie na cień mojej sympatii, tak narrator pozostał mi całkowicie obojętny. Tym, co wyróżnia powieść na tle innych, jest folklor, na którego podstawie powstała książka. Kultura nowozelandzka przejawia się w całym tekście i tworzy unikatową atmosferę, która panuje od samego początku do końca. Mimo iż akcja nie porywa czy nie jest też niezwykle ciekawa, to właśnie kontekst kulturowy sprawia, że warto po nią sięgnąć.

Nieczęsto sięgam po teksty pochodzące z południowej półkuli. Co więcej, jestem przekonana, iż było to moje pierwsze podejście do nowozelandzkiej powieści.
Choć całokształt książki mnie nie porwał, czytanie jej nie było bolesne, wręcz przeciwnie. "Jeździec na wielorybie" to krótka powieść, przez co nie byłam w stanie przywiązać się do bohaterów. Choć Kahu zdążyła zasłużyć...

Dobry pomysł na historię, dobre myśli i wartości do przekazania. Niestety sposóbprzekazu nieco nieudolny. Ni to książka dla dzieci, ni dla dorosłych.

Dobry pomysł na historię, dobre myśli i wartości do przekazania. Niestety sposóbprzekazu nieco nieudolny. Ni to książka dla dzieci, ni dla dorosłych.