Seria z kotem to jedna z nielicznych serii kryminalnych, w których detektyw, w tym przypadku dziennikarz, jest człowiekiem zadowolonym z życia. Zamiast opisów traum czy nałogów, można śledzić, jakie książki czyta Qwill, jakiej muzyki słucha, jakie przedstawienia teatralne ogląda. A jak wygląda zdaniem Lilian Jackson Braun człowiek szczęśliwy i na czym polega według niej szczęście? Można poczytać, mam słabość do tej serii i mnie ona przekonuje. Można poczytać też, jak Qwill urozmaica sobie codzienność.
Mamy oczywiście też morderstwo, a nawet 2 morderstwa. I jeszcze jest dodatkowy smaczek, bo właśnie w tym tomie opisane są matrymonialne plany dwóch bohaterek. Lynette ma 40 lat, jest jedną z bogatszych kobiet w okolicy i do chwili poznania narzeczonego była „zadeklarowaną starą panną”, która przez 20 ostatnich lat nie miała romansu. Teraz zamierza właśnie wyjść za mąż. A oprócz tego inna znajoma Qwilla, Celia, która dobija do lat 70, zastanawia się co zrobi, gdy oświadczy się jej znajomy, na co się zanosi.
całość
https://powrot-do-krainy-ksiazki.blogspot.com/2021/08/lilian-jackson-braun-kot-ktory-tropi.html

Seria z kotem to jedna z nielicznych serii kryminalnych, w których detektyw, w tym przypadku dziennikarz, jest człowiekiem zadowolonym z życia. Zamiast opisów traum czy nałogów, można śledzić, jakie książki czyta Qwill, jakiej muzyki słucha, jakie przedstawienia teatralne ogląda. A jak wygląda zdaniem Lilian Jackson Braun człowiek szczęśliwy i na czym polega według niej...

Lubię społeczność Moose County, nadzwyczajne koty i postacie z charakterem, pełne życzliwości i otwartości. I zagadkę kryminalną, tym razem łatwą :-)

Lubię społeczność Moose County, nadzwyczajne koty i postacie z charakterem, pełne życzliwości i otwartości. I zagadkę kryminalną, tym razem łatwą :-)

Kolejna pozycja z serii i chyba najnudniejsza...niestety. Nic to, i tak się zżyłam z bohaterami i czytam dalej kolejne.

Kolejna pozycja z serii i chyba najnudniejsza...niestety. Nic to, i tak się zżyłam z bohaterami i czytam dalej kolejne.

Oj niestety tym razem wiaaaało nuuuudą, nawet humorystyczne docinki Qwillerana straciły na polocie, w tym tomie dało się wyczuć kompletny brak weny u autorki

Oj niestety tym razem wiaaaało nuuuudą, nawet humorystyczne docinki Qwillerana straciły na polocie, w tym tomie dało się wyczuć kompletny brak weny u autorki

I kolejna pozycja z tego cyklu pochłonięta raz-dwa. Oczywiście jestem urzeczona, zaraz zabieram się za następną pozycję z tejże serii, ale dotarło też do mnie, że jest jedna rzecz, która mi przeszkadza w tych książkach. Chodzi mianowicie o powtarzanie opisów bohaterów i to niemal w identyczny sposób, a przynajmniej z położeniem akcentu na te same rzeczy. Trochę to już nudne za każdym razem czytać to samo o tych samych osobach i dziwię się, że autorka coś takiego właściwie praktykuje. Ach, no i nie do końca rozumiem tę jej manię wąsów. Czy to jakieś dalekie echo fascynacji Agathą Christie i jej Poirotem? Jeśli tak, to nie wypada tak dobrze jak w przypadku twórczości Królowej Kryminału, ale dobra - przeżyję, bo co by nie było, jestem wielką fanką tej serii^^

I kolejna pozycja z tego cyklu pochłonięta raz-dwa. Oczywiście jestem urzeczona, zaraz zabieram się za następną pozycję z tejże serii, ale dotarło też do mnie, że jest jedna rzecz, która mi przeszkadza w tych książkach. Chodzi mianowicie o powtarzanie opisów bohaterów i to niemal w identyczny sposób, a przynajmniej z położeniem akcentu na te same rzeczy. Trochę to już nudne...