Myślę, że każdy fan Agatha Christie powinien poznać komisarza Palmu. Polecam :)

Myślę, że każdy fan Agatha Christie powinien poznać komisarza Palmu. Polecam :)

Gdy zobaczyłem, co napisał twórca epopei o „Egipcjaninie Sinuhe” byłem bardzo zaskoczony. Mika Waltari jako autor kryminału. I to takiego, który nie kojarzy się z autorami skandynawskimi (gwoli prawdy – Finlandia nie lezy zresztą na półwyspie Skandynawskim i wraz z leżącymi na nim państwami należy do krajów nordyckich).
Zamiast przemocy, brutalności, narkotyków czy zorganizowanych gangów mamy do czynienia ze śledztwem a la Hercules Poirot, tyle że w jeszcze zimniejszej i mrocznej scenerii. Ale za to ociepla ją postać komisarza i jego asystenta oraz członków rodziny, do której należy ofiara. Chociaż komisarzowi daleko do wiedzy i obycia bohatera książek Agathy Christie. A i charakter ma znacznie trudniejszy i nie łatwo go czytelnikowi polubić. Mimo to jest profesjonalny i skuteczny w charakterystyczny, staroświecki sposób.
Aczkolwiek nie jest to czysta rozrywka logiczna a la Sherlock Holmes, ani też pozycja mocno zakotwiczona w lokalnym środowisku (tu – fińskim czy też fińsko-szwedzkim) to jednak czyta się dobrze i autor potrafi zaskakiwać. Może nie bardzo, ale trochę.
Ciekawy kryminał retro, ale Mika Waltari był znacznie lepszym autorem powieści historycznych.

Gdy zobaczyłem, co napisał twórca epopei o „Egipcjaninie Sinuhe” byłem bardzo zaskoczony. Mika Waltari jako autor kryminału. I to takiego, który nie kojarzy się z autorami skandynawskimi (gwoli prawdy – Finlandia nie lezy zresztą na półwyspie Skandynawskim i wraz z leżącymi na nim państwami należy do krajów nordyckich).
Zamiast przemocy, brutalności, narkotyków czy...

Kryminał retro z niejedną iskierką humoru. Niepowtarzalny urok kindrsztuby minionych lat, krygujących się panienek i honorowych dżentelmenów. Fiński Scherlock z rozkosznie prostolinijnym Watsonem, w wersji lepszej zarówno od pierwowzoru, jak poprzedniego tomu.

Kryminał retro z niejedną iskierką humoru. Niepowtarzalny urok kindrsztuby minionych lat, krygujących się panienek i honorowych dżentelmenów. Fiński Scherlock z rozkosznie prostolinijnym Watsonem, w wersji lepszej zarówno od pierwowzoru, jak poprzedniego tomu.

"Bład..." podobał mi się chyba nawet bardziej niż pierwsza część. Klasyczna konstrukcja, nieco w klimacie Agathy Christie. Świetnie się czyta, i jest to takie staroświecko urocze. Do tego humor i bardzo ładne tłumaczenie.

"Bład..." podobał mi się chyba nawet bardziej niż pierwsza część. Klasyczna konstrukcja, nieco w klimacie Agathy Christie. Świetnie się czyta, i jest to takie staroświecko urocze. Do tego humor i bardzo ładne tłumaczenie.

Bardzo chciałam przeczytać całą serię kryminalną tego autora. Mika Waltari raczej nie kojarzy się z kryminałami. A tu - niespodzianka.
Akurat Błąd Komisarza Palmu opiera się raczej na naiwności jego asystenta i za mało jest regionalizmów, jednakże książkę czyta się bardzo przyjemnie.
Za mało regionalizmów oznacza dla mnie, że nie jest to Donna Leon (której książki aż kipią Wenecją i trup poniewiera się gdzieś obok). Pierwsza książka z serii (Kto zabił panią Skof) zrobiła na mnie większe wrażenie i co więcej, widać tam było miasto. Tu akcja toczy się właściwie w domu.
Nie oznacza to jednak, że jest to lepsze / gorsze. Ja spodziewałam się czego innego, ale to tylko moje oczekiwanie i wymysły. :)
Bardzo ładnie poprowadzone dochodzenie, nic nie wiadomo aż do końca, choć fakty i sugestie podane są na talerzu niejako od początku.

Poza tym, ja naprawdę lubię, kiedy kryminały zmuszają do myślenia i dedukcji, a nie są przepełnione krwią, flakami i brutalnością. I dlatego musze jeszcze znaleźć trzecią część KOmisarza Palmu.

Bardzo chciałam przeczytać całą serię kryminalną tego autora. Mika Waltari raczej nie kojarzy się z kryminałami. A tu - niespodzianka.
Akurat Błąd Komisarza Palmu opiera się raczej na naiwności jego asystenta i za mało jest regionalizmów, jednakże książkę czyta się bardzo przyjemnie.
Za mało regionalizmów oznacza dla mnie, że nie jest to Donna Leon (której książki aż kipią...

Taki starego typu kryminał, coś a'la Agata Christie. Jednak mnie tak nie urzekł, ot do przeczytania, wyrobienia sobie opinii. I taka refleksja - co to też te skandynawskie kryminały porobiły z człowiekiem...? Kręci to taki nosem, wybrzydza, wymyśla. A to w sumie fajna książka, z intrygą, z ciekawymi bohaterami, z fajną zagadką kryminalną...

Taki starego typu kryminał, coś a'la Agata Christie. Jednak mnie tak nie urzekł, ot do przeczytania, wyrobienia sobie opinii. I taka refleksja - co to też te skandynawskie kryminały porobiły z człowiekiem...? Kręci to taki nosem, wybrzydza, wymyśla. A to w sumie fajna książka, z intrygą, z ciekawymi bohaterami, z fajną zagadką kryminalną...

Mika Waltari w „Błędzie komisarza Palmu”nawiązuje do twórczości klasyków kryminału: Agathy Christie i Artura Conana Doyle'a. Fabuła powieści nie jest skomplikowana: trup, którego znajduje lokaj, hermetycznie zamknięty krąg podejrzanych, składających fałszywe zeznania, ponieważ każdy z nich ma coś do ukrycia i Komisarz Palmu, as helsińskiej policji, rozwiązujący tajemnice zabójstwa, w czym pomaga mu asystent, który przede wszystkim obserwuje przebieg wydarzeń, by spisać całą historię i wydać nowa książkę. Ich relacje można porównać do duetu Sherlock Holmes – doktor Watson, chociaż zestaw Herkules Poirot – Arthur Hastings również jest adekwatny.
W kryminale Miki Waltariego nie znajdziemy opisu scen okrutnych i wyrachowanych morderstw. Szczątkowe również są informacje o obyczajowości, kulturze, topografii ówczesnych Helsinek. Większość uwagi autor skupia na prowadzeniu śledztwa.
Komisarz Palmu z jednej strony bywa nieznośny, złośliwy, zarozumiały. Potrafi bez skrupułów przywłaszczyć sobie skrzynkę cygar lub nakłonić innych do płacenia za niego rachunków. Palmu jest ignorantem jeśli chodzi o używanie wyrazów obcych. Natomiast z drugiej strony jest wnikliwym psychologiem, świetnym śledczym. Bystrość jego umysłu i inteligencja pozwala mu zauważyć kolejne szczegóły, które umykają innym oraz sprawnie je połączyć, co niezawodnie prowadzi do odnalezienia mordercy. Komisarzowi Palmu udaje się rozwiązać kryminalną zagadkę w ciągu dwóch dni.
Mika Waltari buduje fabułę posługując się głównie dialogami, gęsto zabarwionymi komizmem słownym. Oczywiście w powieści nie brakuje zabawnych sytuacji oraz tragikomicznych postaci.
Kryminał polecam miłośnikom Agathy Christie, Artura Conan Doyle'a czy Georges'a Simenona.

Mika Waltari w „Błędzie komisarza Palmu”nawiązuje do twórczości klasyków kryminału: Agathy Christie i Artura Conana Doyle'a. Fabuła powieści nie jest skomplikowana: trup, którego znajduje lokaj, hermetycznie zamknięty krąg podejrzanych, składających fałszywe zeznania, ponieważ każdy z nich ma coś do ukrycia i Komisarz Palmu, as helsińskiej policji, rozwiązujący tajemnice...

Druga część wciągnęła mnie tak samo jak pierwsza. Normalnie jestem w stanie pokusić się o stwierdzenie, że jest to powieść na poziomie kryminałów Christie i w pełni zdaję sobie sprawę jak wielką wagę ma to stwierdzenie. Po prostu cudo - pierwsze skrzypce gra zagadka, nie żadna sensacja, jakiś romans, czy wielkie dramaty bohaterów z przeszłości. Po prostu mamy trupa oraz grono podejrzanych i należy rozwikłać który z nich jest mordercą. Ma to delikatny retro klimat, w końcu to nie jest już najnowsza powieść, ale też i za to ją kocham. Jakaż szkoda, że została mi już tylko jedna część do przeczytania...

Druga część wciągnęła mnie tak samo jak pierwsza. Normalnie jestem w stanie pokusić się o stwierdzenie, że jest to powieść na poziomie kryminałów Christie i w pełni zdaję sobie sprawę jak wielką wagę ma to stwierdzenie. Po prostu cudo - pierwsze skrzypce gra zagadka, nie żadna sensacja, jakiś romans, czy wielkie dramaty bohaterów z przeszłości. Po prostu mamy trupa oraz...

Druga część przygód komisarza Palmu ponownie przenosi nas do Helsinek lat '60 XX wieku (albo w pobliże). Tym razem zagadka i atmosfera zbliżona jest do klasyki kryminałów, rodem z powieści Agathy Christie. Mamy więc willę, wyższe (finansowe) sfery, i grupę powiązanych ze sobą osób, które w większości łżą komisarzowi jak najęte. Wszystko to opisane jest (jak w pierwszej części) z pozycji trochę naiwnego i słabo kojarzącego pomocnika komisarza Palmu. Nie do końca wciągnęły mnie tym razem rozważania komisarza i zabrakło szerszego spojrzenia na "wyższe" sfery, poza konstatacją, że każdy geniusz (choćby finansowy) musie mieć w sobie coś z szaleńca...

Druga część przygód komisarza Palmu ponownie przenosi nas do Helsinek lat '60 XX wieku (albo w pobliże). Tym razem zagadka i atmosfera zbliżona jest do klasyki kryminałów, rodem z powieści Agathy Christie. Mamy więc willę, wyższe (finansowe) sfery, i grupę powiązanych ze sobą osób, które w większości łżą komisarzowi jak najęte. Wszystko to opisane jest (jak w pierwszej...

Bardzo przyjemny kryminał retro, w którym autor z humorem wykreował postać komisarza Palmu, z helsińskiej policji.
Jego asystentem jest Toivo Virta, który jest jednocześnie narratorem zdarzeń.
Komisarz Palmu, przypomina mi Herculesa Poirot`a, choć o innej posturze i kulturze.
Postawny, słabo oczytany (często asystent wstydzi się za niego),gburowaty i rubaszny, potrafiący przybrać pozę niewiniątka a jak trzeba nawet wyrachowany - to mimo wszystko doskonały policjant, do którego czujemy sympatię.
Mówiąc o sobie, jako o słabo opłacanym urzędniku państwowym, często pozwala sobie na prywatę i zachowania niekonwencjonalne.
Kryminał o komisarzu Fransie Palmu to taka miła i lekka odskocznia od wybitnych dzieł Miki Waltariego. Polecam.

Bardzo przyjemny kryminał retro, w którym autor z humorem wykreował postać komisarza Palmu, z helsińskiej policji.
Jego asystentem jest Toivo Virta, który jest jednocześnie narratorem zdarzeń.
Komisarz Palmu, przypomina mi Herculesa Poirot`a, choć o innej posturze i kulturze.
Postawny, słabo oczytany (często asystent wstydzi się za niego),gburowaty i rubaszny,...