Skóra

Po rozpoczęciu lektury nasuwało mi się określenie "intrygująca", zostało tak do finału. Fajnie się czyta, ale na takie mocne 6.

Po rozpoczęciu lektury nasuwało mi się określenie "intrygująca", zostało tak do finału. Fajnie się czyta, ale na takie mocne 6.

Ponura, oczyszczająca opowieść o niedopowiedzeniach, braku porozumienia i trudnym dzieciństwie: głównej bohaterki Bride (pięknej kobiety sukcesu o niezwykle ciemnym odcieniu skóry, której surowa matka nie potrafiła zaakceptować, która ma trudności w nawiązywaniu głębszych relacji i coś na sumieniu), jej byłego chłopaka Bookera (który nie potrafi się odnaleźć w życiu po wielkiej tragedii rodzinnej) oraz ludzi z ich otoczenia, z których właściwie każdy musi pokonać demony przeszłości.

Ponura, oczyszczająca opowieść o niedopowiedzeniach, braku porozumienia i trudnym dzieciństwie: głównej bohaterki Bride (pięknej kobiety sukcesu o niezwykle ciemnym odcieniu skóry, której surowa matka nie potrafiła zaakceptować, która ma trudności w nawiązywaniu głębszych relacji i coś na sumieniu), jej byłego chłopaka Bookera (który nie potrafi się odnaleźć w życiu po...

Czytając ta książkę miałam bardzo mieszane uczucia i dalej takie mam. Po tej autorce spodziewałam się czegoś więcej, czegoś co mnie porwie. W tym przypadku tak nie było. Fabuła wydawała się dość ciekawa ale szybko się zawiodłam. Wątki wyglądały jak na niedokończone i niepewne. Niestety nie porwała mnie.

Czytając ta książkę miałam bardzo mieszane uczucia i dalej takie mam. Po tej autorce spodziewałam się czegoś więcej, czegoś co mnie porwie. W tym przypadku tak nie było. Fabuła wydawała się dość ciekawa ale szybko się zawiodłam. Wątki wyglądały jak na niedokończone i niepewne. Niestety nie porwała mnie.

Po tej autorce spodziewałam się dużo więcej. Czytając ‚ Skórę’ miałam nieodparte wrażenie, ze płytkość i powierzchnownosc w potraktowaniu tematu ubrano w ‚skórę’ na wyrost - bardzo zgrabnej symboliki, w której aż się prosiło o rozbudowanie tematów i wątków, albo ich pogłębienie. Jak dla mnie to wszystko się bardzo gryzło i wywołało tylko niedosyt. Plus za formę, minus i wielki żal za tak trywialną psychoanalizę bohaterów.

Po tej autorce spodziewałam się dużo więcej. Czytając ‚ Skórę’ miałam nieodparte wrażenie, ze płytkość i powierzchnownosc w potraktowaniu tematu ubrano w ‚skórę’ na wyrost - bardzo zgrabnej symboliki, w której aż się prosiło o rozbudowanie tematów i wątków, albo ich pogłębienie. Jak dla mnie to wszystko się bardzo gryzło i wywołało tylko niedosyt. Plus za formę, minus i...

Skóra to trochę dziwna lektura. Z jednej strony zawiera w sobie ciekawe motywy, realizacja też nie jest najgorsza, a z drugiej strony jakby trochę tych motywów było jednak za wiele jak na tak króciutką powieść. Nie zmienia też ta książka wiele. Przeczytałam w niecałe 2,5 godziny, więc owszem, wciągnęła (początkowo bardzo nawet zaintrygowała, bo ja lubię takie nieoczywiste, niedopowiedziane wstępy), ale dziś po 3 dniach od przeczytania nie umiem o niej powiedzieć wiele. Nie zapadnie ona w mojej pamięci, choć zaostrzyła z pewnością apetyt na prozę Morrison. No i ten tytuł... Z jakiegoś powodu oryginalne 'God Help the Child' zostało zamienione na 'Skórę'. Ja wiem, że w prozie Morisson rasa odkrywa kluczową rolę, ale taki tytuł zupełnie zmienia focus książki. Do tego oryginalny tytuł to ostatnie zdanie książki. No i oryginalny tytuł świetnie oddaje clue tej powieści, a polski jedynie je spłyca. Szkoda. Nie jest to zła powieść. Te 2,5 godziny nie zostały zmarnowane. Ale rewelacji też nie było.

Skóra to trochę dziwna lektura. Z jednej strony zawiera w sobie ciekawe motywy, realizacja też nie jest najgorsza, a z drugiej strony jakby trochę tych motywów było jednak za wiele jak na tak króciutką powieść. Nie zmienia też ta książka wiele. Przeczytałam w niecałe 2,5 godziny, więc owszem, wciągnęła (początkowo bardzo nawet zaintrygowała, bo ja lubię takie nieoczywiste,...

Tytułowa „Skóra” to tylko punkt wyjścia do historii pięknej Bride. W jej czarnym, prawie granatowym odcieniu matka dopatruje się powodu odejścia ojca i przez wygląd córki nie potrafi jej kochać. A Bride jest w stanie zrobić wiele, by matka chociaż jej dotknęła.
Toni Morrison opowiada historię dorosłej dziewczyny, która nosi w sercu nie tylko własną krzywdę, ale i ogromne poczucie winy. Jej relacje z ludźmi ubrane są w fałsz, którego sama zdaje się nie dostrzegać. I chociaż nie mogłam przekonać się do pierwszej połowy książki, w drugiej znalazłam wiele odpowiedzi na zadane wcześniej pytania. Czy jest to jednak wielka-mała książka? Nie do końca.

Tytułowa „Skóra” to tylko punkt wyjścia do historii pięknej Bride. W jej czarnym, prawie granatowym odcieniu matka dopatruje się powodu odejścia ojca i przez wygląd córki nie potrafi jej kochać. A Bride jest w stanie zrobić wiele, by matka chociaż jej dotknęła.
Toni Morrison opowiada historię dorosłej dziewczyny, która nosi w sercu nie tylko własną krzywdę, ale i ogromne...

To moje drugie spotkanie z twórczością Toni Morrison. Zdecydowanie gorsze od pierwszego. Powieść jest objętościowo niewielka, ale znaczeniowo i fabularnie zbyt obszerna. I to mój pierwszy zarzut: za dużo znaczeń, za dużo odniesień, za dużo przypadków fabularnych, za dużo wszystkiego. Przesyt. Drugi zarzut: przekombinowane wydarzenia np. znikające piersi czy dziurki w uszach. Wiem czemu ma służyć ten zabieg, co podkreślać i co dzięki niemu Autorka chciała osiągnąć, ale w ogóle mnie to nie przekonuje. Inna, bardziej realna i naturalna rzecz przywołana, aby osiągnąć podobne wrażenie, trafiłaby do mnie lepiej.
Nadal jest to dobra proza, poruszająca ważny temat, dlatego polecam mieć na uwadze.

To moje drugie spotkanie z twórczością Toni Morrison. Zdecydowanie gorsze od pierwszego. Powieść jest objętościowo niewielka, ale znaczeniowo i fabularnie zbyt obszerna. I to mój pierwszy zarzut: za dużo znaczeń, za dużo odniesień, za dużo przypadków fabularnych, za dużo wszystkiego. Przesyt. Drugi zarzut: przekombinowane wydarzenia np. znikające piersi czy dziurki w...

O tym dlaczego czasem nie potrafimy kochać, o ranach zadanych w dzieciństwie, które nigdy się nie goją i które wpływają na naszą dorosłą tożsamość. Z mocnym etnicznym tłem i z tak często powracającym u Toni Morrison tematem molestowania seksualnego dzieci w roli głównej. Mocna, prawdziwa i piękna!

O tym dlaczego czasem nie potrafimy kochać, o ranach zadanych w dzieciństwie, które nigdy się nie goją i które wpływają na naszą dorosłą tożsamość. Z mocnym etnicznym tłem i z tak często powracającym u Toni Morrison tematem molestowania seksualnego dzieci w roli głównej. Mocna, prawdziwa i piękna!

Rozczarowanie. Morrison przyłącza się do obecnie trwającego w naszej kulturze polowania na czarownice - tym razem w roli myśliwego. Szkoda.

Rozczarowanie. Morrison przyłącza się do obecnie trwającego w naszej kulturze polowania na czarownice - tym razem w roli myśliwego. Szkoda.

Historia o próżnej dorosłej kobiecie, której dzieciństwo do łatwych nie należało. Błędne decyzje, których dokonała w dzieciństwie, by być obdarzaną miłością matki choć przez krótką chwilę, wracają do niej w życiu dorosłym. W pewnym momencie bohaterkę spotyka tyle nieszczęść, że aż bałam się, co jeszcze może się jej stać. Czyta się szybko, bardzo ciekawie napisana.

Historia o próżnej dorosłej kobiecie, której dzieciństwo do łatwych nie należało. Błędne decyzje, których dokonała w dzieciństwie, by być obdarzaną miłością matki choć przez krótką chwilę, wracają do niej w życiu dorosłym. W pewnym momencie bohaterkę spotyka tyle nieszczęść, że aż bałam się, co jeszcze może się jej stać. Czyta się szybko, bardzo ciekawie napisana.