Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Duży zawód. Temat ciekawy, wybór wątków średni, wykonanie toporne. Szkoda.

Duży zawód. Temat ciekawy, wybór wątków średni, wykonanie toporne. Szkoda.

Wywiady z dziećmi popleczników Hitlera, z bardziej i mniej znanymi nazistami.
Syn Rudolfa Hessa, skazanego w Norymberdze na dożywocie, broni swojego ojca i potępia sprawiedliwość aliantów. Edda Göring, córka Hermanna Göringa mówi: „Był dla mnie dobrym ojcem i zawsze za nim tęskniłam. To wszystko, co musisz wiedzieć.” Z dwóch synów Hansa Franka, byłego generalnego gubernatora w Polsce, jeden czuje tylko pogardę dla ojca; drugi, nie mogąc znienawidzić ojca, postanowił, że nie będzie mieć dzieci: „Po tym, co zrobił mój ojciec, nie sądzę, że nazwisko Frank powinno dalej trwać”. Inni starają się w jakiś sposób zadośćuczynić: Rolf Mengele przekazał dochód z publikacji artykułów swojego ojca grupie ocalałych z Holokaustu. Są też inne postawy, niektóre trudno zrozumieć. Jednak co mnie trochę zdziwiło: w tle cały czas pobrzmiewa szacunek społeczności niemieckiej do nazistów. Autor prawie każdego ze swoich bohaterów i bohaterek książki zapytuje, czy bycie dzieckiem nazisty przynosi więcej szkody czy korzyści. Wszyscy odpowiadają, że nigdy nie czuli szkód z tego powodu, społeczność zawsze dobrze wypowiadała się o ich rodzicach, zawsze z szacunkiem… Pozostawię to bez komentarza.
Książę czyta się bardzo dobrze, serdecznie ją polecam, bo to porządna lektura.

Wywiady z dziećmi popleczników Hitlera, z bardziej i mniej znanymi nazistami.
Syn Rudolfa Hessa, skazanego w Norymberdze na dożywocie, broni swojego ojca i potępia sprawiedliwość aliantów. Edda Göring, córka Hermanna Göringa mówi: „Był dla mnie dobrym ojcem i zawsze za nim tęskniłam. To w...

Rozwiń

Zwiń

Tak krótka powieść a tyle w niej treści. Rodzina, dziedzictwo, rasa, wpływ dzieciństwa na dorosłość, przemoc seksualna. Ileż tematów, ile rozmyślań podczas lektury. Jak wiele różnych znaczeń i interpretacji. I choć wielu ocenia, że to nie jest najlepsza książka Toni Morrison, to ja jestem pod wrażeniem tego, w jaki sposób pisarka (tu 84-letnia) opowiada czytelnikowi historie. Podoba mi się też połączenie współczesności z realizmem magicznym, który wybija się co jakiś czas spod fabuły.
W uzasadnieniu decyzji o przyznaniu Nobla Toni Morrison, Szwedzka Akademia napisała: „W powieściach charakteryzujących się siłą wizji literackiej i poetyckich wartości Morrison przedstawia najważniejsze problemy amerykańskiej rzeczywistości”. I ja poczułam to w tej króciutkiej powieści. Na pewno już niedługo sięgnę po inne książki autorki.
Ps. Uważam, że oryginalny tytuł jednak lepszy niż polski.

Tak krótka powieść a tyle w niej treści. Rodzina, dziedzictwo, rasa, wpływ dzieciństwa na dorosłość, przemoc seksualna. Ileż tematów, ile rozmyślań podczas lektury. Jak wiele różnych znaczeń i interpretacji. I choć wielu ocenia, że to nie jest najlepsza książka Toni Morrison, to ja jestem ...

Rozwiń

Zwiń

Pierwszy tom cyklu "Dzikusy" pt. „Francuskie wesele” sprawił, że postanowiłam sięgnąć po kontynuację. Losy tej różnorodnej rodziny mnie zaciekawiły, ale też chłonęłam lęki i dramaty współczesnej Francji. Dramatyczne zakończenie pierwszej części sprawiły, że postanowiłam sięgnąć po drugi tom. Liczyłam na eskalację wydarzeń i dramatu rodziny. I choć niby to wszystko się tutaj dzieje, to jednak zabrakło przy tym emocji. Każda strona była czytana przeze mnie bardziej z poczucia czytelniczego obowiązku aniżeli z ciekawości. Bardzo szkoda, duży zawód. Niestety straciłam ochotę na czytanie kolejnych części.

Pierwszy tom cyklu "Dzikusy" pt. „Francuskie wesele” sprawił, że postanowiłam sięgnąć po kontynuację. Losy tej różnorodnej rodziny mnie zaciekawiły, ale też chłonęłam lęki i dramaty współczesnej Francji. Dramatyczne zakończenie pierwszej części sprawiły, że postanowiłam sięgnąć p...

Rozwiń

Zwiń

„Złodziejka truskawek”, czwarta powieść Joanne Harris opowiadająca o życiu Vianne Rocher, ma wiele wspólnego z oryginałem, czyli „Czekoladą”, pod względem tematu i scenerii. Ponownie miejscem akcji jest Lansquenet-sous-Tannes w południowo-zachodniej Francji. Ponownie, porą jest Wielki Post, wywołujący napięcia pomiędzy wstrzemięźliwością a samorealizacją. I podobnie jak w przypadku „Czekolady”, przybycie pewnego dnia tajemniczej nieznajomej wywołuje napięcia w społeczności, pytania o wiarę i lojalność oraz strach przed nieznanym.
Jednak podczas gdy „Czekolada” była powieścią o konflikcie między kościołem a jednostką, „Złodziejka truskawek” koncentruje się na konfliktach w rodzinach. Vianne skrywa tajemnicę, dlaczego jej 16-letnia córka Rosette nie może mówić i dręczy ją nieobecność starszej córki Anouk, która obecnie mieszka ze swoim chłopakiem w Paryżu. Harris pisze z wrażliwością o niepewnej więzi między matką a dziećmi: „Moja mama mówi, że wszystkie dzieci są kradzione. Trzymamy je blisko siebie tak długo, jak możemy. Ale pewnego dnia świat je ukradnie.”
I choć fabuła mogłaby być bardziej żywa, to Harris znów niezaprzeczalnie tworzy sugestywny świat pełen ukojenia i magii. Jeśli polubiliście „Czekoladę”, polubicie też kolejne części, w tym tą najnowszą.
6,5/10

„Złodziejka truskawek”, czwarta powieść Joanne Harris opowiadająca o życiu Vianne Rocher, ma wiele wspólnego z oryginałem, czyli „Czekoladą”, pod względem tematu i scenerii. Ponownie miejscem akcji jest Lansquenet-sous-Tannes w południowo-zachodniej Francji. Ponownie, porą jest Wielki Post...

Rozwiń

Zwiń

Druga część karkonowskiej opowieści Sławka Gortycha znów przyniosła mi czytelniczą satysfakcję. Znów poczułam się cudownie wracając za pomocą słowa pisanego w Karkonosze. Znów dobrze spędziłam czas z bohaterami, których polubiłam. Kolejny raz z zaciekawieniem czytałam o ciekawej, trudnej historii Dolnego Śląska. I złapałam się na tym, że lubię te książki nie tylko za to, że to dobrze napisane kryminały z akcją dziejącą się w moich kochanych Karkonoszach, ale też za to, że czuć w nich inteligencję i taką moralną prawość i dobroć autora. Cenię to bardzo.
A Wam ponownie polecam wyruszyć literacko w Karkonosze z tą książkową serią.

Zagubiony w Karkonoszach dziękuję 🩶Czekam z niecierpliwością na kolejną historię.

Druga część karkonowskiej opowieści Sławka Gortycha znów przyniosła mi czytelniczą satysfakcję. Znów poczułam się cudownie wracając za pomocą słowa pisanego w Karkonosze. Znów dobrze spędziłam czas z bohaterami, których polubiłam. Kolejny raz z zaciekawieniem czytałam o ciekawej, trudnej h...

Rozwiń

Zwiń

Śmierć Iwony Cygan to jedna z najbardziej znanych zbrodni jakie wydarzyły się w naszym kraju. Wynika to z kilku rzeczy: brutalnie zamordowano młodą dziewczynę, działo się to w małym miasteczku, w którym wszyscy się znają, zbrodnia zostawała niewyjaśniona przez wiele lat, mimo że „wszyscy wiedzieli”. Książka Moniki Góry stara się wyjaśnić tło, które towarzyszyło tej sprawie, specyficzny małomiasteczkowy układ, w którym jedni kryją drugich. I tak, w tej sprawie mamy prymitywnych „trzęsących” miasteczkiem morderców, skorumpowanych policjantów (w pewnym momencie na ławie oskarżonych siedziało 13 funkcjonariuszy policji), dziwną sieć powiązań, zrozpaczoną rodzinę, która od lat stara się dowieść prawdy, w końcu śmierci naocznych świadków. Ale są w tej książce też sprawy, które wg mnie nijak nie wiążą się ze sprawą, a mają chyba na celu podkręcenie i tak już mocno gorącej atmosfery. Mianowicie chodzi mi tu o kilkanaście „tajemniczych” samobójstw, w dużej mierze młodych ludzi, które miały miejsce kilkanaście lat po zamordowaniu Iwony Cygan. I jak naprawdę wierzę, że morderstwa dokonali oskarżeni o to mężczyźni, to nie wierzę, że te samobójstwo są z tą zbrodnią jakkolwiek powiązane. Autorka stara się sugerować, że ci młodzi ludzie byli jakoś powiązani ze sprawą bo np. ktoś był rodziną kogoś, ktoś u kogoś pracował. No niestety takich rzeczy nie da się uniknąć w małych środowiskach. Nie podoba mi się też wrzucanie jakichś internetowych wpisów od randomowych ludzi, którzy „wiedzą lepiej”. Czy autorka chce, aby teorie spiskowe mnożyły się jeszcze bardziej? Na to wygląda.
Chętnie przeczytam ze zwyczajnej ciekawości ponoć mocno opozycyjną do tej pozycji książkę Baczyńskiego. A jeśli chodzi o reportaż Moniki Góry jestem dosyć sceptyczna, nie podobał mi się też sposób jej napisania. Czułam się jakbym czytała material pisany do gazety, mocno sprawozdawczy. I jak taki język sprawdza się w krótkich prasowych artykułach, to już niekoniecznie w wydaniu książkowym.
Ode mnie naciągane 6/10.

Śmierć Iwony Cygan to jedna z najbardziej znanych zbrodni jakie wydarzyły się w naszym kraju. Wynika to z kilku rzeczy: brutalnie zamordowano młodą dziewczynę, działo się to w małym miasteczku, w którym wszyscy się znają, zbrodnia zostawała niewyjaśniona przez wiele lat, mimo że „wszyscy w...

Rozwiń

Zwiń