Znacznie lepsza od Chłopięcych lat. Przepiękne pióro i niezwykle bogate słownictwo, jak zawsze u tego pisarza.Literatura piękna w najczystszej postaci.

Znacznie lepsza od Chłopięcych lat. Przepiękne pióro i niezwykle bogate słownictwo, jak zawsze u tego pisarza.Literatura piękna w najczystszej postaci.

Kontynuacja Chłopięcych lat. Też wybitna. JMC m.in. poznaje inny świat, Albion. Mniej niesprawiedliwy niż rodzinna Afryka Południowa, ale pełen wyzwań, zwłaszcza gdy ma się kilkanaście lat...

Kontynuacja Chłopięcych lat. Też wybitna. JMC m.in. poznaje inny świat, Albion. Mniej niesprawiedliwy niż rodzinna Afryka Południowa, ale pełen wyzwań, zwłaszcza gdy ma się kilkanaście lat...

Dla mnie to najlepsza część z całego cyklu Scen z prowincjonalnego życia. JMC niby snuje relację o swojej młodości, ale tak naprawdę kształtuje refleksję nad formowaniem się umysłowości młodego człowieka.
Podobały mi się też te międzykulturowe wycieczki!

Dla mnie to najlepsza część z całego cyklu Scen z prowincjonalnego życia. JMC niby snuje relację o swojej młodości, ale tak naprawdę kształtuje refleksję nad formowaniem się umysłowości młodego człowieka.
Podobały mi się też te międzykulturowe wycieczki!

Czyta się świetnie, jak wiele dzieł wielkiego mistrza gatunku 'powieści filozofujących'. Bo choć mamy tu do czynienia głównie z wątkami autobiograficznymi, to JMC nie stroni od wtrętów rodem z wysokiej półki humanistyki ("Czy dorosłość polega właśnie na tym, że wyrasta się z pragnień, z namiętności, z całego rozedrgania duszy?"; "Kiedy ignoruje się reguły, życie traci sens"; "Jedynie miłości i sztuce warto poświęcić się bez reszty"; "Niedola jest szkołą duszy").
W 'Młodości' możemy prześledzić, jak na londyńskich brukach kształtował się intelekt i cyzelował talent naszego smutnego, ale wybitnego autora, który na każdym kroku potwierdza starą prawdę mówiącą, że ignorance is bliss. Mądrość nie zawsze. Chciałoby się powiedzieć za bohaterem Kutsiego, że "o tym co dalej, niech zadecyduje przypadek". Ale w tym dziele, podobnie jak i w innych mistrza, nie ma miejsca na cokolwiek przypadkowego. Akcja jest starannie przemyślana, a słowa dobrane z celebrą: "skutecznie lawirować wśród raf konwenansu", "w tym spojrzeniu było coś śliskiego, nieczystego", "różne odcienie myślenia".
I jakże piękne są te obserwacje z europejskich peregrynacji! I tak, na przykład, bohater odkąd zamieszkał w Albionie "zaczyna rozumieć, jak głęboką radość może człowiekowi sprawiać powrót słońca" (w Kapsztadzie nie był tej prawdy świadom). Podróże uczą :) A Szwajcaria dla młodego Johna Maxwella to "kraina krowich dzwonków i łąk". Słodkie.

Czyta się świetnie, jak wiele dzieł wielkiego mistrza gatunku 'powieści filozofujących'. Bo choć mamy tu do czynienia głównie z wątkami autobiograficznymi, to JMC nie stroni od wtrętów rodem z wysokiej półki humanistyki ("Czy dorosłość polega właśnie na tym, że wyrasta się z pragnień, z namiętności, z całego rozedrgania duszy?"; "Kiedy ignoruje się reguły, życie traci...

John Maxwell Coetzee przedstawił powieść bardzo głęboką i nie bojącą się poruszać tematów najwrażliwszych. Książka jest interesująca przez zawarty w niej ładunek emocjonalny i intymny. Autor opisał z całkowitym otwarciem niepokoje jakie dotyczą młodej artystycznej duszy i można ją traktować jako swoisty przewodnik po meandrach młodości. Może czytając tę powieść łatwiej będzie znaleźć tą właściwą drogę i uniknąć pewnych błędów?

John Maxwell Coetzee przedstawił powieść bardzo głęboką i nie bojącą się poruszać tematów najwrażliwszych. Książka jest interesująca przez zawarty w niej ładunek emocjonalny i intymny. Autor opisał z całkowitym otwarciem niepokoje jakie dotyczą młodej artystycznej duszy i można ją traktować jako swoisty przewodnik po meandrach młodości. Może czytając tę powieść łatwiej...

Emigracja
Londyn
Korporacja, IBM
Bezrobocie
Dziewczyny
Ambicje
Komputery
Cambridge
Lata 60. XX w

Emigracja
Londyn
Korporacja, IBM
Bezrobocie
Dziewczyny
Ambicje
Komputery
Cambridge
Lata 60. XX w

Fajna, ciekawa książka. Świetny warsztat.

Fajna, ciekawa książka. Świetny warsztat.

Ta książka mogłaby się nazywać "Cierpienia młodego Coetzee". Pisarz kreśli w niej swój bezlitosny autoportret z czasów pobytu w Londynie. Z mieszanymi uczuciami czytałam tę opowieść o - nie bójmy się tych słów - egocentrycznym mizantropie i jego naiwnych, egzaltowanych wyobrażeniach o tym, jak powstaje Prawdziwa Sztuka. Gdy pomyśli się jak głębokie i dojrzałe dzieła wyszły spod ręki tego człowieka, niemal nie chce się wierzyć, że za młodu jego głowę zapełniały tandetnie romantyczne myśli o nagłej epifanii, która uczyni z niego artystę. Ciekawa jestem, czy trzecia część "Scen z prowincjonalnego życia" pokazuje w choć niewielkim stopniu jak przebiegła ewolucja Coetzee od dość nieprzyjemnego stadium wannabe wielkiego poety do postaci prawdziwie wielkiego pisarza.

Ta książka mogłaby się nazywać "Cierpienia młodego Coetzee". Pisarz kreśli w niej swój bezlitosny autoportret z czasów pobytu w Londynie. Z mieszanymi uczuciami czytałam tę opowieść o - nie bójmy się tych słów - egocentrycznym mizantropie i jego naiwnych, egzaltowanych wyobrażeniach o tym, jak powstaje Prawdziwa Sztuka. Gdy pomyśli się jak głębokie i dojrzałe dzieła wyszły...

Rewelacyjnie napisana, w bardzo dobrym stylu. Bardzo ciekawa i wciągająca.

Rewelacyjnie napisana, w bardzo dobrym stylu. Bardzo ciekawa i wciągająca.

Jedna z książek, która zmieniła moje życie.

Jedna z książek, która zmieniła moje życie.