Główną bohaterką zostaje Magda – dziewczyna znikąd, która wyrusza na wyprawę do Peru dzięki swoim rodzicom. Pomyślnie zakończyła sesję, a wycieczka ta jest jej nagrodą od rodziców. Śmiało rusza więc do serca kultury Inków, mając nadzieję na restart własnych myśli, przed dalszą walką o wykształcenie. Magda sama nie jest przekonana o tym, czy ta wycieczka ma jakiś sens, ale udaje się na nią by nie sprawić przykrości rodzicom. Myśl o tym co jest dla niej dobre, a co nie, stanie się wykładnią jej magicznej podróży. Zacznie się ona w Machu Picchu, mistycznym mieście Inków, w którym swoje korzenie upatrywali w Bogach pochodzących z gwiazd. Oczywistym zwrotem akcji, Magda, swoją obecnością, rozbudzi pradawne moce, które postanowią zmienić jej spojrzenie na kulturę Inków. Na całe szczęście dla niej, nie musi być w tym sama.

Magiczne światy, których doświadczają główni bohaterowie, zdają się być, niestety, kalkami z tych podręcznikowych. Każda wizytacja w świecie przeszłym, lub przyszłym, jest wyjątkowo groteskowa. Przejaskrawienie naszych własnych przywar jest tak widoczna, że czytelnik zaczyna się zastanawiać nad sensem dalszej lektury. Wszystko w tej książce jest przewidywalne do tego stopnia, że zaczyna się wątpić w jakiś jej głębszy sens. Jest to myśl w moim przekonaniu pewna.

Pełna recenzja książki na stronie:
http://moznaprzeczytac.pl/cnota-dla-machu-picchu-ewa-lenarczyk/

Główną bohaterką zostaje Magda – dziewczyna znikąd, która wyrusza na wyprawę do Peru dzięki swoim rodzicom. Pomyślnie zakończyła sesję, a wycieczka ta jest jej nagrodą od rodziców. Śmiało rusza więc do serca kultury Inków, mając nadzieję na restart własnych myśli, przed dalszą walką o wykształcenie. Magda sama nie jest przekonana o tym, czy ta wycieczka ma jakiś sens, ale...

Nie polecam.

Nie polecam.