Jakże się zapaliłam do tej książki! Szczególnie zachęcająco brzmiały słowa wydawnictwa, które znalazło w Polsce tylko dwa zachowane egzemplarze powieści (mocno naderwane zębem czasu),będącej w pewnym sensie pierwowzorem polskiej powieści kryminalnej. Książka oparta jest na wydaniu z 1889 roku. Brzmi niezwykle obiecująco!
Wielkim atutem Sępa jest język, dla niektórych być może trącący myszką, pozostawia po sobie wiele uroku i specyficznego nastroju tamtych czasów. Urzekające są opisy widowni Teatru Wielkiego (dopiero co wyposażonego w lampy gazowe),czarujące są wtrącenia, które dziś niemal zupełnie nie występują, stąd moje zachwyty nad paludamentami, szychami czy forszusami. Obyczajowość, rys społeczny, spojrzenie na codzienność zawsze są dla mnie wielkim atutem w powieściach, stąd w tej kwestii zachwytom nie ma końca.
Co do samej intrygi... Poprzez język i zwyczaje literackie epoki jest ona mocno rozbudowana, silnie rozrośnięta poprzez wielość słów, scen, dialogów, które mimo wielkiego (poznawczego) wdzięku są pewnym problemem dla współczesnego czytelnika. Po prostu nużą i do niemożebności rozciągają i pozbawiają tempa wątek kryminalny.
Młody wychowanek szanowanego wiejskiego proboszcza, Stefan Polner zostaje oskarżony o zabójstwo swego dobrodzieja. Poszlaki wskazują na jego winę, choć sąd ma pewne wątpliwości (ciekawe są fragmenty toczące się w sali sądowej, dotyczy to zarówno samej sprawy, jaki i publiczności). Adwokat oskarżonego - tak zwany Julek, mimo ogłoszenia wyroku nie porzuca sprawy, dalej drążąc okoliczności śmierci księdza oraz poszukując wiadomości o Polnerze i jego pochodzeniu, bo cała ta sprawa wygląda na mocno ukartowaną. Pomaga mu w tym niesamowity, niezwykle skuteczny i przebiegły detektyw, Fryga, którego możliwości i zdolności są chyba nieograniczone. Wspólnymi siłami odkrywają zaskakującą prawdę, która powoduje u mnie zdziwienie i niedowierzanie, jest na pewno bardzo teatralna i obrazowa.
Mimo dłużyzn i specyficznej narracji polecam tę powieść głównie ze względów poznawczych. Zadowoleni będą varsavianiści, którzy poczytają o cudownych nieodżałowanych Nalewkach, okolicach Kapitulnej czy Nowej Pradze.
Zdecydowanie zgadzam się z okładkowym określeniem, ta książka to unikat!


buchbuchbicher.blogspot.com

Jakże się zapaliłam do tej książki! Szczególnie zachęcająco brzmiały słowa wydawnictwa, które znalazło w Polsce tylko dwa zachowane egzemplarze powieści (mocno naderwane zębem czasu),będącej w pewnym sensie pierwowzorem polskiej powieści kryminalnej. Książka oparta jest na wydaniu z 1889 roku. Brzmi niezwykle obiecująco!
Wielkim atutem Sępa jest język, dla niektórych być...

Kontynuacja Tajemnic Nalewek tegoż samego autora, choć intryga kryminalna zupełnie inna. Książki łączy postać detektywa "Frygi" niczym w dzisiejszych, 130 lat później wydawanych seriach kryminalnych. Akcja kryminalna nieco słabsza niż w Tajemnicy Nalewek, ale i tak trzyma w napięciu. Opisy Warszawy końca XIX w. świetne, nie jeden współczesny autor mógłby się uczyć od swojego kolegi po fachu z 2 poł. XIX w. Według opisu wydawcy książka niezmiernie rzadka - zachowało się tylko kilka egzemplarzy na całym świecie, w tym brak kompletnego (we współczesnym wydaniu uzupełniono kilka stron tekstu). Wrażenie robi też data powstania, ok. 1890 r. - czyli razem z Tajemnicami Nalewek są to najstarsze lub jedne z najstarszych polskich kryminałów.

Kontynuacja Tajemnic Nalewek tegoż samego autora, choć intryga kryminalna zupełnie inna. Książki łączy postać detektywa "Frygi" niczym w dzisiejszych, 130 lat później wydawanych seriach kryminalnych. Akcja kryminalna nieco słabsza niż w Tajemnicy Nalewek, ale i tak trzyma w napięciu. Opisy Warszawy końca XIX w. świetne, nie jeden współczesny autor mógłby się uczyć od...

Wprawdzie jako kryminał sam w sobie książka jest bardzo kiepska, to jest to bezcenna rzecz biorąc pod uwagę to, kiedy została napisana. Widać raczkujący dopiero styl kryminału, wielokropki, groteskowe rozwiązania, niedopuszczenie czytelnika do rozwiązania zagadki tylko postawienie go przed faktem dokonanym (rozwiązano i oto wynik). Super się czyta opis miejsc w Warszawie, gdzie zamiast podłogi jest klepisko... :)
Może to dziwne, ale zaskoczyło mnie to, że pod koniec XIX wieku zwracano się do siebie również per "stary" i znalazło się to na łamach książki. Cóż, mimo upływającego czasu ludzie nie bardzo się zmieniają... :)
Polecam mocno jako ciekawostkę! Chętnie sięgnę po inne stare kryminały z tej serii.

Wprawdzie jako kryminał sam w sobie książka jest bardzo kiepska, to jest to bezcenna rzecz biorąc pod uwagę to, kiedy została napisana. Widać raczkujący dopiero styl kryminału, wielokropki, groteskowe rozwiązania, niedopuszczenie czytelnika do rozwiązania zagadki tylko postawienie go przed faktem dokonanym (rozwiązano i oto wynik). Super się czyta opis miejsc w Warszawie,...

Dzięki serii wydawniczej „Kryminały przedwojennej Warszawy” czytelnicy mają możliwość zapoznania się z szeregiem powieści klasyków gatunku, z Aleksandrem Błażejowskim, Stanisławem Wotowskim i Adamem Nasielskim na czele. Przedwojenne egzemplarze książek tych i wielu innych twórców powieści kryminalnych są dziś trudne do zdobycia. O ile od czasu do czasu pojawi się gdzieś „Czerwony błazen” pierwszego z wymienionych autorów, czy któraś z pozycji pozostałej dwójki, to książka Henryka Nagiela „Sęp” należy bez wątpienia do absolutnych unikatów na rynku antykwarycznym.

Więcej na:
http://ksiazkiprzygodowe.blogspot.com/2015/01/sep.html

Dzięki serii wydawniczej „Kryminały przedwojennej Warszawy” czytelnicy mają możliwość zapoznania się z szeregiem powieści klasyków gatunku, z Aleksandrem Błażejowskim, Stanisławem Wotowskim i Adamem Nasielskim na czele. Przedwojenne egzemplarze książek tych i wielu innych twórców powieści kryminalnych są dziś trudne do zdobycia. O ile od czasu do czasu pojawi się gdzieś...