Co tu powiedzieć... Aż żałuję, że przez pandemię ominął mnie spektakl teatralny tej sztuki. Od razu podczas czytania nasunęły mi się podobieństwa do powieści Gombrowicza, 'Ferdydurke', choć 'Tango' wydaje mi się przy niej mocno okrojone jeśli chodzi o przekazywaną treść. Zarówno ze sztuki, jak i powieści przybija się na pierwszy plan ten absurd świata przedstawionego, mający być przykrywką dla ich przesłania. Ponadto oba teksty stawiają formę (schematy życiowe) jako istotną, jak nie najistotniejszą kwestię całości utworu. Spodobały mi wyraziste postacie i dość awangardowy, a przez to zabawny konflikt międzypokoleniowy ukazanny w dramacie, będący miłą odmianą od jego powszechnie przyjętej koncepcji.

Dramat koncentruje się na Arturze, którego rodzice w czasach swojej młodości zburzyli stary ład/przyjęte konwenanse. Po pozbyciu się poprzez bunt tradycyjnych form, nasz protagonista, nie ma już przeciwko czemu się buntować, co wywołuje w nim wewnętrzny sprzeciw; potrzebę przywrócenia dawnego porządku. Forma nowoczesności czyni według niego ludzi zagubionymi więc chce ich od niej uratować poprzez zniszczenie wolnościowego, wręcz anarchistyczny świata swoich rodziców. W tym właśnie celu opracowuje spisek, polegający na wciągnięciu domowników z powrotem w formę tradycji i reguł, a to za pomocą ceromonii ślubnej ze wszystkimi tworzącymi ją zwyczajami. Jego ideały ulegają w trakcie jednak zatarciu.

Według mnie przez tę sztukę Sławomir Mrożek chciał nam przekaza do czego doprowadza koniec końców anarchia reprezentowana w utworze przez nowoczesną formę rodziny Artura; nie dającej się niczym pohamować przemocy. W świecie bez ustalonych reguł to właśnie obranie drogi agresji pozwala na narzucenie reguł swojej gry. Artur nie mógł ustanowić w inny sposób swojej formy więc zniżył się do najniższego poziomu, co potem obróciło się przeciwko niemu. W ten sposób świat przybrał prymitywną formą świata opartego o prawo silniejszego. Tym sposobem zarówno dwa przeciwległe bieguny, tradycja i nowoczesność rozpadły się. No i oczywiście dochodzi też to, że młodzi ludzie muszą się zawsze przeciw czemuś zbuntować, czy to tradycji czy – jak w tym przypadku – nowoczesności, jeśli nie ma innego wyjścia.

Podsumowując, spodobało mi się, i to nawet bardzo, choć mam wrażenie, że dramat to trochę stracony potencjał. W 'Ferdydurke' dało się odczuć wyczerpanie tematu, ale tutaj na koniec miałem mieszane odczucia odnośnie tego. Brakowało mi czegoś, co by mnie dostatecznie usatysfakcjonowało. W każdym razie muszę się kiedyś na pewno udać do teatru żeby obejrzeć ten dramat, bo chyba tylko w ten sposób będę mógł naprawdę orzec czy ta sztuka mi się podoba czy nie. Sam zamysł jest naprawdę fenomenalny więc chciałbym obejrzeć jego teatralny przekład na scenie, na żywo żeby doświadczyć go w stu procentach.

Co tu powiedzieć... Aż żałuję, że przez pandemię ominął mnie spektakl teatralny tej sztuki. Od razu podczas czytania nasunęły mi się podobieństwa do powieści Gombrowicza, 'Ferdydurke', choć 'Tango' wydaje mi się przy niej mocno okrojone jeśli chodzi o przekazywaną treść. Zarówno ze sztuki, jak i powieści przybija się na pierwszy plan ten absurd świata przedstawionego,...