Marlene

Marlene Dietrich to cudny ptak. Jest w niej wdzięk, delikatność, siła. Jest w niej wszystko, Jest doskonałość.

Biografie pani Angeliki czasem traktuję jak reportaże. Nie muszę znać całości i szczegółów. Nie muszę – i tak się nie pozna. Dla mnie obraz może stanowić impresja. Kobieta o kobiecie – kilak słów, szkic, zarys z duszą.

Szanuje biografów, historyków i reportażystów, za prace jaką wykonują, aby napisać książkę. Bo trzeba przebrnąć, sprawdzić, doświadczyć dużo więcej, niż to jest zawarte w dziele ostatecznie. Trzeba wszystko zebrać „do kupy”, wybrać, uporządkować, a nawet posprzątać. I nie oceniać – na koniec.

Marlene Dietrich to cudny ptak. Jest w niej wdzięk, delikatność, siła. Jest w niej wszystko, Jest doskonałość.

Biografie pani Angeliki czasem traktuję jak reportaże. Nie muszę znać całości i szczegółów. Nie muszę – i tak się nie pozna. Dla mnie obraz może stanowić impresja. Kobieta o kobiecie – kilak słów, szkic, zarys z duszą.

Szanuje biografów, historyków i...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Bardzo lubię książki tej autorki. Ta wprawdzie stanowi przedsmak tego, co wydano po niej, ale i tak warta jest uwagi.

Bardzo lubię książki tej autorki. Ta wprawdzie stanowi przedsmak tego, co wydano po niej, ale i tak warta jest uwagi.

Pokaż mimo to

Bez wątpienia na uznanie zasługuje dziennikarska rzetelność Kuźniak. Autorka przeprowadza swoiste śledztwo, rekonstruując wizyty Marleny Dietrich w Polsce, oddając towarzyszące temu nastroje. Ale te rekonstrukcje są wybiórcze, sprawiają wrażenie niekompletnych. Ich kalejdoskopowość (wspomniana wybiórczość, często też świadomie pomijana chronologia, nieuzasadnione merytorycznie retrospekcje) stanowią nie lada wyzwanie dla czytelnika. Tylko ten, któremu losy Marleny Dietrich są dobrze znane, będzie mógł odnaleźć w propozycji Kuźniak przyjemność. Bez wątpienia odnajdzie tam wiele smaczków, zakulisowych anegdot i wspomnień, które uzupełnią dotychczas wydane biografie. Natomiast jeżeli czytelnik chce dopiero zapoznać się z Marleną Dietrich - bez wątpienia powinien rozpocząć tę znajomość od innej pozycji, a reportaż Angeliki Kuźniak zostawić sobie na lata dojrzałego już "związku" z Błękitnym Aniołem w garniturze.

Bez wątpienia na uznanie zasługuje dziennikarska rzetelność Kuźniak. Autorka przeprowadza swoiste śledztwo, rekonstruując wizyty Marleny Dietrich w Polsce, oddając towarzyszące temu nastroje. Ale te rekonstrukcje są wybiórcze, sprawiają wrażenie niekompletnych. Ich kalejdoskopowość (wspomniana wybiórczość, często też świadomie pomijana chronologia, nieuzasadnione...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Angelika Kuźniak Marlene, tym razem kilka słów dotyczących biografii, w dodatku napisanej w formie reportażu. Książka miała premierę w 2009 roku, nie jest więc nowością. Nie sądzę również, żeby była lekturą popularną. Jest natomiast intrygująca. I smutna.

Choć Angelika Kuźniak wybrała sobie jedynie niewielki wycinek z życia Marleny Dietrich, bo lata sześćdziesiąte aż do śmierci artystki w 1992 roku, to udało się jej w dużej mierze pokazać, jaka naprawdę była Marlena Dietrich. Dostaniemy więc portret kobiety silnej, która w zdecydowany sposób, jeszcze przed wojną sprzeciwiła się faszyzmowi. Artystki, która mimo wieku ciągle pracowała bez wytchnienia i w żelaznej dyscyplinie. W końcu schorowanej osoby, której ciało odmówiło współpracy, kładąc do łóżka na ostatnie lata życia.

Ujrzymy jej przychylność dla Polski i Polaków, ostracyzm społeczny, z którym po wojnie spotykała się w Niemczech, a opowieści dotyczące pracy scenicznej, przeplatać się będą ze zdecydowanymi poglądami politycznymi artystki. Książkę uzupełnia życiorys Marleny Dietrich oraz bogata bibliografia.

Niewielka objętościowo, do przeczytania na raz, naładowana emocjami opowiada o jej ostatnich latach życia.

Angelika Kuźniak Marlene, tym razem kilka słów dotyczących biografii, w dodatku napisanej w formie reportażu. Książka miała premierę w 2009 roku, nie jest więc nowością. Nie sądzę również, żeby była lekturą popularną. Jest natomiast intrygująca. I smutna.

Choć Angelika Kuźniak wybrała sobie jedynie niewielki wycinek z życia Marleny Dietrich, bo lata sześćdziesiąte aż do...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Ciekawe spojrzenie na ikonę świata filmu i piosenki XX wieku.

To nie jest biografia, ani laurka, wystawiona niemieckiej artystce. To próba ogarnięcia powojennych jej losów, osobistych dramatów, zmagania z wrogością we własnej ojczyźnie, nieudolnych prób zatrzymania czasu. To ukazanie Marleny zza kulis, od bardziej ludzkiej strony. Jako perfekcjonistkę, wymagającą maksimum od innych, ale przede wszystkim - od siebie. Opis naciągania skóry twarzy szpilkami utkwił mi na dobre w pamięci i jest doskonałym przykładem tego, jak wyglądało tworzenie scenicznej perfekcji...

No i do tego ten polski wątek: z uwielbieniem tłumów, z zauroczeniem Cybulskim... Co najważniejsze, autorka nie szuka smaczków i skandali, nie na tym jej opowieść polega. Wiele spraw pozostawia w niedomówieniu, wiele zaledwie sugeruje, nie chcąc odzierać głównej bohaterki z prywatności. To wielki plus tego reportażu.

A minusy? Jak dla mnie trochę krótko, chciałoby się więcej...

Ciekawe spojrzenie na ikonę świata filmu i piosenki XX wieku.

To nie jest biografia, ani laurka, wystawiona niemieckiej artystce. To próba ogarnięcia powojennych jej losów, osobistych dramatów, zmagania z wrogością we własnej ojczyźnie, nieudolnych prób zatrzymania czasu. To ukazanie Marleny zza kulis, od bardziej ludzkiej strony. Jako perfekcjonistkę, wymagającą maksimum...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Zgrabnie ujęte ostatnie lata życia bardzo skrytej i zdyscyplinowanej aktorce, której sława daleko przekroczyła ramy show businessu. Odrzucona przez krajan, za stara na Hollywood, szuka miejsca w którym zazna spokoju. Książka powinna stanowić uzupełnienie innej biografii, która nakreśli środowisko, z którego wywodziła się Marlene, jak również rozwój jej kariery aktorskiej. W charakterze takiego dopełnienia spełnia swoje zadanie.

Zgrabnie ujęte ostatnie lata życia bardzo skrytej i zdyscyplinowanej aktorce, której sława daleko przekroczyła ramy show businessu. Odrzucona przez krajan, za stara na Hollywood, szuka miejsca w którym zazna spokoju. Książka powinna stanowić uzupełnienie innej biografii, która nakreśli środowisko, z którego wywodziła się Marlene, jak również rozwój jej kariery aktorskiej. W...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Warto, choć jeśli ktoś liczy na biografie Marlene to się przeliczy:)
Natomiast daje do myślenie w aspekcie sprzeciwu Marlene wobec nazizmu,m w aspekcie sprzeciwu części Niemców wobec Marlene - i to dluuugo jeszcze po wojnie no i jak się Marlene układało z Polakami
warto!

Warto, choć jeśli ktoś liczy na biografie Marlene to się przeliczy:)
Natomiast daje do myślenie w aspekcie sprzeciwu Marlene wobec nazizmu,m w aspekcie sprzeciwu części Niemców wobec Marlene - i to dluuugo jeszcze po wojnie no i jak się Marlene układało z Polakami
warto!

Pokaż mimo to

Smutna historia o smutnej kobiecie. Mimo takiej sławy, mimo popularności okazuje się, że rodzina jest ważniejsza niż cała sława i blichtr. Myślę, że równie dekrukcyjne było dążenie do stworzenia a potem utrzymania ideału czy też obrazu siebie samej zamiast prawdziwego, satysfakcjonującego życia. 

Smutna historia o smutnej kobiecie. Mimo takiej sławy, mimo popularności okazuje się, że rodzina jest ważniejsza niż cała sława i blichtr. Myślę, że równie dekrukcyjne było dążenie do stworzenia a potem utrzymania ideału czy też obrazu siebie samej zamiast prawdziwego, satysfakcjonującego życia. 

Pokaż mimo to

"Ta książka nie jest biografią. To reporterska opowieść o Marlenie Dietrich. Reportaż jest bardzo subiektywny, wymaga wyboru." (w Podziękowaniach)

Ich choć autorka wybrała tylko niewielki wycinek czasu z życia artystki, to i tak przekopała się przez ogrom materiałów i pamiątek po aktorce. Praca nad tą około dwustu stronicową książką zajęła jej dziewięć lat. Angelika Kuźniak skupiła swoją uwagę na dwóch wątkach: tournee w Polsce w 1964 i 1966 i końcówce życia. I choć to tylko dwa wydarzenia, to i tak sporo informacji o kobiecie, artystce dwudziestego wieku.

Zaczęła jednak od faktu, że po śmierci Marleny Dietrich jej córka przekazała rzeczy, pamiątki, materiały, ubrania, należące do niej (w sumie 25 ton) do Berlina, miejsca urodzenia i około trzydziestu lat życia. Ta niewyobrażalna ilość pamiątek, wymagająca żmudnej pracy archiwistów, stała się kopalnią wiedzy do książki. Dzięki dowodom zgromadzonym w Archiwum w Berlinie autorka mogła przytoczyć w książce wiele ciekawostek, a zaczęło się od małej notatki. Popłynęła opowieść o kobiecie nietuzinkowej, o jej nawykach, przywarach, wymaganiach, o artystce oddanej swojej pasji, o żonie, kochance, matce i babce. I choć jej jedyna córka Maria Riva nie wspomina swojego dzieciństwa sielankowo, a jej relacje z matką były napięte i zdystansowane, jako artystka osiągnęła wiele.

Angelika Kuźniak opowiedziała o pobytach artystki w Polsce w 1964 i 1966 roku.Opisała ciekawostki związane z przygotowaniem do występów, próby, nakładanie makijażu i stroju. Kulisy przylotu, zakwaterowania, zwyczajów dnia, wreszcie jej cechy charakteru i zachowanie. Marlene Dietrich była perfekcjonistką i profesjonalistką do szpiku kości, dużo wymagała od siebie i od innych. Artystka dużo dawała z siebie i oczekiwała, że jej żądania też będę spełniane. Po ludzku ujmując była trudną osobą we współżyciu, dominującą, apodyktyczną, narzucającą swoją wolę. Niemniej była też szczodra, pamiętała o nagrodach dla wszystkich współtworzących jej show. Była też bardzo skrupulatna, prowadziła mnóstwo zapisków, notatek, planów. Uporządkowana i pracowita, co wpojono jej w dzieciństwie.

Autorka na kanwie wspomnianych koncertów opisała realia polskie dotyczące przyjazdu artystów zagranicznych, np. ich gaże wypłacane w złotówkach musiały zostać wydatkowane w Polsce. Pokazała też rolę Pagartu, instytucji zajmującej się organizacją wszelkich koncertów, show i widowisk artystycznych, krajowych i zagranicznych, w obszarze artystycznym bez tej instytucji nic nie było możliwe. Autorka rozmawiała z ludźmi, którzy pracowali w Pagarcie w latach, kiedy koncertowała Marlena Dietrich, ich wspomnienia dawały dodatkowe światło na postać artystki.

Druga część książki to wspomnienie ostatnich kilkunastu lat życia artystki kiedy to zamknęła się w swoim mieszkaniu w Paryżu i z kilkoma wyjątkami, nie wychodziła z niego do dnia śmierci 6 maja 1992 roku. Te ostatnie lata były przeciwieństwem jej aktywnego życia, wypełnionego rozlicznymi występami, nagraniami, wyjazdami. Pogrążyła się w "ciemności", nie pogodzona z upływającym czasem nie chciała pokazywać się ludziom jako stara, schorowana kobieta. Na stałe przychodziły do niej biografka i osoba dbająca o nią i mieszkanie. Pochowana została w Berlinie, choć w nim najczęściej odrzucano ją i jej działalność. Berlińczycy mieli jej za złe, że była antyfaszystką, że opuściła Berlin, że krytykowała działania Hitlera i obojętnych i poddających się faszystowskiej ideologii Niemców. Niemniej po śmierci wróciła do macierzy, czy tego chciano czy nie.

Książkę czytałam z zainteresowaniem, bo mimo wybranego przez autorkę wykrojonego obszaru z długiego życia artystki, ukazał wiele ważnych wątków, faktów, informacji. To ciekawy przykład artystki zaangażowanej społecznie i politycznie, głośno sprzeciwiającej się przeciw oczywistemu złu i ogromowi nieszczęścia i bólu zadanego przez jeden naród innym.

"Ta książka nie jest biografią. To reporterska opowieść o Marlenie Dietrich. Reportaż jest bardzo subiektywny, wymaga wyboru." (w Podziękowaniach)

Ich choć autorka wybrała tylko niewielki wycinek czasu z życia artystki, to i tak przekopała się przez ogrom materiałów i pamiątek po aktorce. Praca nad tą około dwustu stronicową książką zajęła jej dziewięć lat. Angelika...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Z „Marleną” mam trochę tak, jak Bilbo Baggins, gdy pisał o drodze: Trzeba uważać, bo nogi, raz na niej postawione, mogą zaprowadzić nas w zupełnie nieoczekiwane miejsca.

Książka zaczyna się od przybycia praktycznie całego gospodarstwa domowego zmarłej Marleny Dietrich do Berlina, gdzie artefakty mają zostać sklasyfikowane i zbadane. W toku narracji autorka przeskakuje w lata 60-te, gdy powoli przygasająca gwiazda niemieckiej piosenkarki i aktorki nadal ma dosyć blasku, aby przyciągnąć całe sale koncertowe fanów na jej występy na całym świecie. Angelika Kuźniak koncentruje się na polskich występach Marleny, odnajduje ludzi, którzy mieli z Dietrich wtedy do czynienia, „odgrzebuje” wiele ciekawych faktów z życia tej ikonicznej kobiety.

W dużym kontraście emocjonalnym do raczej pogodnych wydarzeń lat 60-tych stoi druga część książki, opisująca powolny artystyczny upadek i życiową agonię Dietrich w jej paryskim mieszkaniu. Nie jest to lektura lekka w odbiorze – całość przypomniała mi jeden z reportaży Kopińskiej o Violetcie Villas.

Ze stron „Marleny” wyłania się niezwykła postać jednej z najbardziej znaczących niemieckich artystek XX-go wieku. Spoglądamy Dietrich często przez ramię, to podziwiając ją, to marszcząc czoło z dezaprobatą. Jednak obok narracji Kuźniak nie sposób przejść obojętnie: to przejmujący, warty przeczytania portret nietuzinkowej postaci.

Z „Marleną” mam trochę tak, jak Bilbo Baggins, gdy pisał o drodze: Trzeba uważać, bo nogi, raz na niej postawione, mogą zaprowadzić nas w zupełnie nieoczekiwane miejsca.

Książka zaczyna się od przybycia praktycznie całego gospodarstwa domowego zmarłej Marleny Dietrich do Berlina, gdzie artefakty mają zostać sklasyfikowane i zbadane. W toku narracji autorka przeskakuje w...

więcej

mniej

Pokaż mimo to