Krótka historia o długiej miłości

Bardzo lubię książki obyczajowe, biograficzne o tematyce wojennej więc gdy zobaczyłam tę książkę ponad rok temu poczułam że może mi się spodobać.
Książka jest zapisem listów które wysyłali do siebie łączniczka i żołnierz Polski Podziemnej, którzy w momencie zakochania się w sobie siedzieli w stalinowskim więzieniu.
Listy są przeplatane wzmiankami od autorek nakreślającymi czytelnikowi sytuację. I o ile do samych listów nie mam żadnych zastrzeżeń bo są przecież odzwierciedleniem uczuć dwójki ludzi. O tyle wzmianki są na tyle ubogie że czułam niedosyt tej historii. Cały ogrom miłości i niesamowitej wiary w to że im, czyli Małej i Ju, się uda został tak jakby spłaszczony.
Niemniej jednak warto się z tą pozycją zapoznać, chociażby po to by zobaczyć że miłość potrafi w najgorszych czasach utrzymać przy życiu.

Bardzo lubię książki obyczajowe, biograficzne o tematyce wojennej więc gdy zobaczyłam tę książkę ponad rok temu poczułam że może mi się spodobać.
Książka jest zapisem listów które wysyłali do siebie łączniczka i żołnierz Polski Podziemnej, którzy w momencie zakochania się w sobie siedzieli w stalinowskim więzieniu.
Listy są przeplatane wzmiankami od autorek nakreślającymi...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Całkiem niezła.

Całkiem niezła.

Pokaż mimo to

"Krótka historia o długiej miłości" to, wbrew tytułowi, nie jest romans, to nie fikcja literacka. Jest to autentyczna historia, która swoją niesprawiedliwością łamie serce, która szokuje nieprawdopodobieństwem. A to przecież życie pisze najdziwniejsze scenariusze. Wiesia i Jerzy poznali się po wojnie. Można by pomyśleć, że mają szczęście, przecież najgorsze już za nimi... Niestety historia pokazała, że koniec jednego piekła, może okazać się początkiem kolejnego. Wiesia trafiła do aresztu, Jerzy do sąsiedniej celi. Nigdy się nie widzieli. Pewnego wieczoru to właśnie ona zaryzykowała i alfabetem Morse'a wystukala przez ścianę wiadomość. Te kilka nieśmiałych dźwięków okazało się początkiem niezwykłego związku, związku opartego na "rozmowach" przez ścianę. Nigdy się nie widzieli, a mimo to zaręczyli się. To początek niesamowitej historii, historii opartej na czekaniu, na tęsknocie za kimś, kogo twarzy nigdy się nie widziało. To coś nie do uwierzenia, uczucie tak wielkie, jak wielkie okazały się przeciwności. Żaden scenarzysta nie potrafiłby wymyślić takiej historii, a nawet jeśli, to nie uwierzyłabym w nią, a tu proszę... "Krótka historia o długiej miłości" to opowieść, która z każdą stroną powodowała co raz większą gulę rosnącą w gardle... Narracja jest niezwykle oszczędna w słowach, a to tylko potęguje jej wydźwięk. Czytajcie, bardzo, bardzo mocno Was do tego zachęcam! Ja nadal jestem w szoku i ciężko mi zebrać myśli...

"Krótka historia o długiej miłości" to, wbrew tytułowi, nie jest romans, to nie fikcja literacka. Jest to autentyczna historia, która swoją niesprawiedliwością łamie serce, która szokuje nieprawdopodobieństwem. A to przecież życie pisze najdziwniejsze scenariusze. Wiesia i Jerzy poznali się po wojnie. Można by pomyśleć, że mają szczęście, przecież najgorsze już za nimi......

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Hollywood by z tej historii zrobiło film na miarę Titanica:)

krótka, dobrze czytająca się historia tak niewiarygodna, że jakby ją wymyślić - byłby to literacki banał, ale ona wydarzyła się naprawdę:)

Hollywood by z tej historii zrobiło film na miarę Titanica:)

krótka, dobrze czytająca się historia tak niewiarygodna, że jakby ją wymyślić - byłby to literacki banał, ale ona wydarzyła się naprawdę:)

Pokaż mimo to

„Doskonale zapamiętała tę chwilę. Jak gdyby wszystko ważne zdarzyło się tylko wtedy.
Była sobota, grudzień czterdziestego siódmego roku.
W ścianę sąsiedniej celi zastukali przed północą. Cicho, cichuteńko.”

O „Krótkiej historii…” wspominałam w walentynkowym artykule w kontekście najpiękniejszych historii miłosnych w literaturze. Prawdopodobnie zauważyliście, że wyparła takie słynne historie, jak – między innymi – „Romeo i Julia” Williama Shakespeare’a. Muszę przy tym zaznaczyć, że dramat ten jest jednym z moich ulubionych utworów literackich. Co takiego jest w książce Angeliki Kuźniak, że tak mnie zachwyciła? Historia. Krótka – jak mówi tytuł – ale jakże piękna.

Wszystko wydarzyło się po drugiej wojnie światowej. Do więzienia trafia dwóch więźniów politycznych – Wiesława Pajdak i Jerzy Śmiechowski. Uwięzieni w sąsiadujących celach, całe dnie spędzali na rozmowie, porozumiewając się alfabetem Morse’a. Od świtu do zmierzchu wsłuchiwali się w stuknięcia dobiegające zza ściany, coraz wyraźniej widząc, że nie połączył ich jedynie ślepy traf. Przeznaczona im była miłość – a ta była prawdziwa, szczera i niepowtarzalna. Kiedy przeniesiono ich do innych cel, a nawet innych więzień, nie tracili nadziei – kontaktowali się ze sobą listownie, korzystając z pomocy ojca Jurka. Byli dla siebie wsparciem w najtrudniejszych momentach życia, jednak równie mocno kochali się, kiedy wszystko było dobrze. Wiedzieli, ile warte jest ich uczucie, jak wielkie jest cierpienie, kiedy brakuje ukochanej osoby.

Należy zwrócić uwagę na tragiczną sytuację młodych ludzi, których życie zostało wywrócone do góry nogami. Podczas wojny wybrali służbę ojczyźnie, za co po jej zakończeniu zostali ukarani. Lata studenckie, które powinni przeznaczyć na edukację, spędzili w więzieniu, marznąc w celach. To tam uczyli się, tam Jurek pisał pracę dyplomową. Cały ich świat został brutalnie zamknięty w czterech chłodnych ścianach. Nie otrzymali szansy na zabawę, na romanse lub podróże. Wszystko, co mieli, wydarli z okrutnych rąk losu. Walczyli jednak dalej, mając przed oczami wizję lepszej przyszłości.

Ważną i zasłużoną w tej historii postacią jest ojciec Jurka, który nie tylko sprzyjał miłości młodych, ale wspierał ich na każdym kroku. Pośredniczył w korespondencji, kiedy do każdego z nich mógł trafić tylko jeden list. Pocieszał, kiedy więźniom brakowało już sił. Dopytywał, czego potrzebują, przesyłał ciepłe ubrania. Przyjął Wiesię pod swoje skrzydła, pokochał i troszczył się o nią jak o własną córkę.

Choć historia Małej i Ju (jak nazywali siebie Wiesia i Jurek) jest naprawdę długa, autorki ujęły ją nadzwyczaj zwięźle. Niewiele jest rozdziałów, w których doświadczymy standardowej narracji. W większości książka składa się z listów między więźniami. Dzięki temu zagłębiamy się całkowicie w świat uczuć młodych ludzi, którzy z niecierpliwością wypatrują dnia, w którym po raz pierwszy ujrzą swoje twarze i będą mogli żyć długo i szczęśliwie. Razem z nimi doświadczamy radości i smutku, cierpienia i ulgi, troski o najbliższych. „Krótka historia o długiej miłości” to opowieść pełna wzruszeń i nadziei, która przepełnia młodą parę.

Historia opowiedziana przez Angelikę Kuźniak i Ewelinę Karpacz-Oboładze nie przedstawia jedynie miłości, która pokonuje wszelkie przeszkody. Ukazuje problemy, z jakimi borykały się po wojnie osoby, które poświęciły się walce o wolność ojczyzny. To pozycja, którą powinien znać każdy Polak, bez względu na to, czy większą uwagę zwraca na akcenty romantyczne, czy patriotyczne.

Zapraszam do przeczytania innych moich recenzji na plantyofbooks.design.blog oraz na media społecznościowe: FB Planty of Books i IG @plantyofbooks.

„Doskonale zapamiętała tę chwilę. Jak gdyby wszystko ważne zdarzyło się tylko wtedy.
Była sobota, grudzień czterdziestego siódmego roku.
W ścianę sąsiedniej celi zastukali przed północą. Cicho, cichuteńko.”

O „Krótkiej historii…” wspominałam w walentynkowym artykule w kontekście najpiękniejszych historii miłosnych w literaturze. Prawdopodobnie zauważyliście, że wyparła...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Niesamowite jak ludzi potrafi połączyć traumatyczne doświadczenie więzienia, jak potrafią się zjednoczyć i być sobie wierni. Genialna książka ukazująca "życie" w więzieniach w Polsce w latach 1947-1953. Jak działało UB, jak człowiek potrafi być dla człowieka wilkiem... Oby te czasy nie powróciły.
Zachęcam do przeczytania listów.

Niesamowite jak ludzi potrafi połączyć traumatyczne doświadczenie więzienia, jak potrafią się zjednoczyć i być sobie wierni. Genialna książka ukazująca "życie" w więzieniach w Polsce w latach 1947-1953. Jak działało UB, jak człowiek potrafi być dla człowieka wilkiem... Oby te czasy nie powróciły.
Zachęcam do przeczytania listów.

Pokaż mimo to

No coz, w zasadzie zgadzam sie z wieloma osobami, ktore wczesniej przede mna ocenily te ksiazke na 5 lub 6 gwiazdek - historia fascynujaca, ksiazka natomiast srednia.

Po pierwsze niewiele tutaj mamy tresci - poza samymi listami i fotografiami, uzbiera sie moze 4, 5 stronniczek tekstu. Szkoda. Zdecydowanie zabraklo wprowadzenia do historycznego kontekstu - wytlumaczenia czytelnikom pewnych sytuacji, w jakich znalezli sie bohaterowie. Nie dla wszystkich czytelnikow moze byc od razu jasne dlaczego np. w jednej odisadywali wyroki niemieccy zbrodniarze i polscy czlonkowie okupacyjnego ruchu oporu.

Poza tym szczerze mowiac pod koniec juz mialam dosyc tych listow i chyba dwa czy trzy po prostu ominelam - ile mozna tych Wiesiuleczek, malenstw, kocham, tesknie. Nie chce w zaden sposob umniejszyc ladunku emocjonalnego przekazu tych listow ani znaczenia, jakie mialy one dla piszacych osob (w koncu to prywatna intymna korespondencja dwojga ludzi), ale dla mnie, dla czytelnika po kilku stronach te wyzania staja sie monotonne i nudne.

Ksiazka nie byla tym, czego oczekiwalam, mam wrazenia, ze zmarnowano potencjal tej historii.

No coz, w zasadzie zgadzam sie z wieloma osobami, ktore wczesniej przede mna ocenily te ksiazke na 5 lub 6 gwiazdek - historia fascynujaca, ksiazka natomiast srednia.

Po pierwsze niewiele tutaj mamy tresci - poza samymi listami i fotografiami, uzbiera sie moze 4, 5 stronniczek tekstu. Szkoda. Zdecydowanie zabraklo wprowadzenia do historycznego kontekstu - wytlumaczenia...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Spodziewałam się dużo, ale to jednak dość spore rozczarowanie. Historia sama w sobie jest tak niezwykła, że zasługuje na dobrą książkę, a ta niestety taka nie jest. Składa się tylko z listów, które są monotematyczne (oczywiście nie jest to zarzut w stronę bohaterów, to ich prywatna korespondencja), wszystkie utrzymane w podnoszącym na duchu tonie, co rozumiem, ale nie mam pojęcia dlaczego autorka wrzuciła ich tak wiele do tej książki, wiedząc, że są do siebie tak podobne. Jakakolwiek forma reportażu w przypadku tego tytułu nie istnieje. `autorki poszły na łatwiznę; jedyne co dostajemy, to krótkie objaśnienia pomiędzy listami, żeby rozumieć ich treść. Na pierwszy plan wybija się kiepski research i brak odpowiedniej ilości materiału. To, co prezentuje ta książka, nadaje się bardziej na artykuł niż na oddzielną publikację, a szkoda. Mam nadzieję, że kiedyś powstanie bardziej rzetelna biografia o Wiesławie i Jerzym Śmiechowskich, bo akurat ta pozostawia wiele do życzenia.

Spodziewałam się dużo, ale to jednak dość spore rozczarowanie. Historia sama w sobie jest tak niezwykła, że zasługuje na dobrą książkę, a ta niestety taka nie jest. Składa się tylko z listów, które są monotematyczne (oczywiście nie jest to zarzut w stronę bohaterów, to ich prywatna korespondencja), wszystkie utrzymane w podnoszącym na duchu tonie, co rozumiem, ale nie mam...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Forma (reportaż) jak najbardziej OK. Ale kilka razy chciałam to rzucić (kilka! A przypomnę, że to nie ma nawet 200 stron), bo ileż można czytać cały czas listy, w których pisze się o tym samym. Bardzo dawno nie czytałam tak nudnej książki i przykro mi, że to się tyczy dzieła Specjalistki od Biografii.

Forma (reportaż) jak najbardziej OK. Ale kilka razy chciałam to rzucić (kilka! A przypomnę, że to nie ma nawet 200 stron), bo ileż można czytać cały czas listy, w których pisze się o tym samym. Bardzo dawno nie czytałam tak nudnej książki i przykro mi, że to się tyczy dzieła Specjalistki od Biografii.

Pokaż mimo to

Z "Krótką historią o długiej miłości" mam problem, który przewija się w recenzjach wielu czytelników, otóż historia ta jest faktycznie krótka, a dokładnie mówiąc, za krótka! Zapis losów Wiesławy Pajdak i Jerzego Śmiechowskiego właściwie dotyczy lat ich uwięzienia i miesięcy tuż po nim. Zgodzę się z opiniami wielu przedmówców, że historia tych dwojga zasługuje na zawarcie w o wiele obszerniejszej książce. Kiedy biografia tej niezwykłej pary zaczęła mnie wciągać... skończyła się. Krótkie kalendarium ich życia niestety, nie zaspokaja tego niedosytu. Niemniej jednak warto zapoznać się z opowieścią o ludziach, którzy w skrajnie trudnych warunkach zdołali dać sobie nawzajem tak wiele szczęścia.

Z "Krótką historią o długiej miłości" mam problem, który przewija się w recenzjach wielu czytelników, otóż historia ta jest faktycznie krótka, a dokładnie mówiąc, za krótka! Zapis losów Wiesławy Pajdak i Jerzego Śmiechowskiego właściwie dotyczy lat ich uwięzienia i miesięcy tuż po nim. Zgodzę się z opiniami wielu przedmówców, że historia tych dwojga zasługuje na zawarcie w...

więcej

mniej

Pokaż mimo to