Krótka historia o długiej miłości

"Człowiek powinien sie trzymać prosto. Nie smarkać się i nie załamywać rąk." napomina sam siebie żołnierz Polski Podziemnej, odsiadując za czasów stalinowskich wyrok w Rawiczu.
"Jak dziwnymi drogami chodzi życie ludzkie, jedno tylko jest szczęściem: że nie żałuję rzeczy straconych i nie rozpaczam, wspominając przeszłość, natomiast wierzę w przyszłość." pisze w 1951 roku łączniczka Polski Podziemnej z karno-śledczego więzienia na Ratuszowej.
Przez pół roku alfabetem Morse'a wystukują do siebie przez ścianę sąsiadujących z sobą cel całą historię swojego życia, następne pół kontaktują się ze sobą "morsem świetlnym" z przeciwległych cel. Nie widzą się, ich dłonie nigdy się nie dotknęły, nie znają ciepła i zapachu swoich ciał - a rodzi się między nimi miłość, która się nie zdarza. Czekają na siebie. On tu, ona tam. Widzą się po raz pierwszy dopiero na swoim ślubie. Bez krat, siatek, rygli.
Opowieść niezwykle oszczędna w słowach, dzięki czemu silniej uderza w czytelnika. Autorki niczym subtelny narrator dopowiadają i uzupełniają tą reportażową przecież historię utkaną z listów Małej i Ju.
Przy okazji takich lektur zawsze zadaję sobie pytanie: czy byłabym równie odważna? Czy nie wyparłabym się samej siebie? Swoich przekonań, wzorców, ideałów. Czy nie zdradziłabym innych? Nie wydała, sprzedała, kłamała. Czy straciłabym swoją dumę, godność? Czy potrafiłabym spojrzeć sobie samej w twarz w lustrze? Nie potrafię znaleźć odpowiedzi na te niewygodne pytania.
"Na świecie jest więcej dobra, czy może zła? I co nas w życiu ominęło? Czego już nie będzie?" - pisze on w liscie do ojca.

"Człowiek powinien sie trzymać prosto. Nie smarkać się i nie załamywać rąk." napomina sam siebie żołnierz Polski Podziemnej, odsiadując za czasów stalinowskich wyrok w Rawiczu.
"Jak dziwnymi drogami chodzi życie ludzkie, jedno tylko jest szczęściem: że nie żałuję rzeczy straconych i nie rozpaczam, wspominając przeszłość, natomiast wierzę w przyszłość." pisze w 1951 roku...

"Krótka historia długiej miłości" jest rzeczywiście bardzo krótką książką do przeczytania w jeden wieczór. Sama historia przejmująca. Wydaje mnie się jednak, że tak fascynujący temat jednak nie do końca wykorzystany reportersko.

"Krótka historia długiej miłości" jest rzeczywiście bardzo krótką książką do przeczytania w jeden wieczór. Sama historia przejmująca. Wydaje mnie się jednak, że tak fascynujący temat jednak nie do końca wykorzystany reportersko.

Trudna do uwierzenia, niesamowita historia dwóch młodych ludzi skrzywdzonych przez system. Odnaleźli miłość w miejscu, gdzie wszelkie uczucia są zgniatane w zarodku..

Trudna do uwierzenia, niesamowita historia dwóch młodych ludzi skrzywdzonych przez system. Odnaleźli miłość w miejscu, gdzie wszelkie uczucia są zgniatane w zarodku..

„b. b. kocham”
„Wierzę, że będziemy razem szczęśliwi i ze zawsze razem. Ju, całuje Cię i tulę, i b.b. kocham. Twoja Wiesia”.
„Moja najukochańsza Wiesiuleńko! (…) Miej do mnie kompletne zaufanie – nie zawiodę Cię na pewno, jestem Ci absolutnie wiernym, żyję wyłącznie myślą o Tobie. Kończąc, całuje Twoje śliczne oczęta, tule ukochaną główkę i czule, b. czule pieszczę. Zawsze Twój, Ju”.
Kolor jej oczu znał może z zadanego pytania, wystukanego Morse’m przez ścianę w więzieniu.
Między nimi najpierw była ściana, która – o ironio – nie dość, że zbliżyła to jeszcze dała im siebie – na zawsze. Dała im wielkie zaufanie, moc i miłość.
Potem były kolejne mury, kilometry, cierpienia, upokorzenie i wielki ból. Ale i wielka miłość. Potrafili pisać sobie pięknie i z głębokim uczuciem – z zawierzeniem. Prosto, nawet za pośrednictwem, dostosowując się do okoliczności i siłę czerpiąc z wzajemnej opieki i czułości. Tak pięknie. Dech zapiera.
Dobrze, że mieli pomiędzy sobą wspaniałego, silnego i pomocnego człowieka, który ich pokochał – ojca Jerzego.
Wiesława i Jerzy – cudna, ale bolesna historia.
„b. b. kocham”

„b. b. kocham”
„Wierzę, że będziemy razem szczęśliwi i ze zawsze razem. Ju, całuje Cię i tulę, i b.b. kocham. Twoja Wiesia”.
„Moja najukochańsza Wiesiuleńko! (…) Miej do mnie kompletne zaufanie – nie zawiodę Cię na pewno, jestem Ci absolutnie wiernym, żyję wyłącznie myślą o Tobie. Kończąc, całuje Twoje śliczne oczęta, tule ukochaną główkę i czule, b. czule pieszczę....

Co się wydarzy, kiedy dwójka nieznanych sobie ludzi trafi do sąsiednich cel w więzieniu? Czy uczucie rodzące się przy użyciu alfabetu Morse'a może trwać latami? Jak na życie bohaterów wpłynie rozłąka i odległość? Ta pozycja to historia Wiesławy Pajdak i Jerzego Śmiechowskiego opowiedziana na kilkuset stronach m.in. za pomocą ich prywatnych listów. To historia łączniczki i żołnierza Polski Podziemnej, którzy na co dzień walczyli z niemieckim okupantem.

To mogła być naprawdę piękna książka o miłości. Historia naszych bohaterów jest bowiem tak niesamowita, że przekazana w odpowiedni sposób, wręcz powinna chwytać za serduszko. Niestety mnie zabrakło w tej pozycji takiego zrozumienia sytuacji, chęci oddania czytelnikowi czegoś więcej niż zbiorku listów o bardzo podobnej treści czy niewiele wyjaśniających dopisków autorek. Przykro mi to mówić, ale mnie zabrakło czegoś, co dostarczyłoby mi emocji związanych z tą piękną i wyjątkową historią.

Według mnie tej książce potrzebny był dodatkowy research, który pokazałaby także tło historyczne, kulturowe a może nawet nieco więcej więziennego życia i jego realiów. Nie wszystko byłam w stanie zrozumieć jedynie przy pomocy wiedzy, którą już posiadam. Poza tym książka w pewnym momencie się tak po prostu urywa, kończy się historia a pojawia się jedynie mała wzmianka w kalendarium. Nie rozumiem tego zabiegu. Uważam, że skoro rozpoczęło się książkę o tych konkretnie ludziach, to należałoby poprowadzić ją do końca. To tak jakby ich życie było super, kiedy pisali listy a potem nagle dopadła ich wspólna rzeczywistość. Brzmi okropnie, ale tak właśnie się poczułam.

Co się wydarzy, kiedy dwójka nieznanych sobie ludzi trafi do sąsiednich cel w więzieniu? Czy uczucie rodzące się przy użyciu alfabetu Morse'a może trwać latami? Jak na życie bohaterów wpłynie rozłąka i odległość? Ta pozycja to historia Wiesławy Pajdak i Jerzego Śmiechowskiego opowiedziana na kilkuset stronach m.in. za pomocą ich prywatnych listów. To historia łączniczki i...

Ona: WIesława Pajdak ur.9 I 1923 r.; córka ministra podziemnego rządu polskiego, w czasie wojny działała w konspiracji, była łączniczką.
On: Jerzy Śmiechowski ur. 13 maja 1922 r.; wnuk powstańca listopadowego i styczniowego. W Powstaniu Warszawskim walczył pod pseudonimem "Tur", odznaczony orderem Virtuti Militari.
Oboje uwięzieni za działalność niepodległościową.
W grudniu 1947 usłyszał Ją po raz pierwszy. Alfabetem Morse'a pytała: "Kto tam siedzi? Z jakiej sprawy?" i Co na wolności?. Odpowiedział.
"Po trzech tygodniach zaczął do niej mówić 'Mała', ona do niego 'Ju'."
Zaręczyli się "przez ścianę", nie widząc się.
Kiedy przeniesiono ich do innych więzień pisali do siebie listy. Zobaczyli się na swoim więziennym ślubie, 9 IV 1953 r. Przeżyli razem 55 lat.
Niezwykła historia o wyjątkowej miłości, i choć trudno w nią uwierzyć, wydarzyła się naprawdę.

Ona: WIesława Pajdak ur.9 I 1923 r.; córka ministra podziemnego rządu polskiego, w czasie wojny działała w konspiracji, była łączniczką.
On: Jerzy Śmiechowski ur. 13 maja 1922 r.; wnuk powstańca listopadowego i styczniowego. W Powstaniu Warszawskim walczył pod pseudonimem "Tur", odznaczony orderem Virtuti Militari.
Oboje uwięzieni za działalność niepodległościową.
W grudniu...

Historia jest niesamowita. Natomiast z punktu widzenia zawartości - oprócz przedrukowania korespondencji między Bohaterami - brakuje innego, bardziej współczesnego kontekstu. Autorki rozmawiały z Bohaterami opowieści, nie pracowały jedynie na dokumentach i trochę szkoda, że więcej z tych rozmów nie znalazło się w książce.

Historia jest niesamowita. Natomiast z punktu widzenia zawartości - oprócz przedrukowania korespondencji między Bohaterami - brakuje innego, bardziej współczesnego kontekstu. Autorki rozmawiały z Bohaterami opowieści, nie pracowały jedynie na dokumentach i trochę szkoda, że więcej z tych rozmów nie znalazło się w książce.

Bardzo lubię książki obyczajowe, biograficzne o tematyce wojennej więc gdy zobaczyłam tę książkę ponad rok temu poczułam że może mi się spodobać.
Książka jest zapisem listów które wysyłali do siebie łączniczka i żołnierz Polski Podziemnej, którzy w momencie zakochania się w sobie siedzieli w stalinowskim więzieniu.
Listy są przeplatane wzmiankami od autorek nakreślającymi czytelnikowi sytuację. I o ile do samych listów nie mam żadnych zastrzeżeń bo są przecież odzwierciedleniem uczuć dwójki ludzi. O tyle wzmianki są na tyle ubogie że czułam niedosyt tej historii. Cały ogrom miłości i niesamowitej wiary w to że im, czyli Małej i Ju, się uda został tak jakby spłaszczony.
Niemniej jednak warto się z tą pozycją zapoznać, chociażby po to by zobaczyć że miłość potrafi w najgorszych czasach utrzymać przy życiu.

Bardzo lubię książki obyczajowe, biograficzne o tematyce wojennej więc gdy zobaczyłam tę książkę ponad rok temu poczułam że może mi się spodobać.
Książka jest zapisem listów które wysyłali do siebie łączniczka i żołnierz Polski Podziemnej, którzy w momencie zakochania się w sobie siedzieli w stalinowskim więzieniu.
Listy są przeplatane wzmiankami od autorek nakreślającymi...

Całkiem niezła.

Całkiem niezła.

"Krótka historia o długiej miłości" to, wbrew tytułowi, nie jest romans, to nie fikcja literacka. Jest to autentyczna historia, która swoją niesprawiedliwością łamie serce, która szokuje nieprawdopodobieństwem. A to przecież życie pisze najdziwniejsze scenariusze. Wiesia i Jerzy poznali się po wojnie. Można by pomyśleć, że mają szczęście, przecież najgorsze już za nimi... Niestety historia pokazała, że koniec jednego piekła, może okazać się początkiem kolejnego. Wiesia trafiła do aresztu, Jerzy do sąsiedniej celi. Nigdy się nie widzieli. Pewnego wieczoru to właśnie ona zaryzykowała i alfabetem Morse'a wystukala przez ścianę wiadomość. Te kilka nieśmiałych dźwięków okazało się początkiem niezwykłego związku, związku opartego na "rozmowach" przez ścianę. Nigdy się nie widzieli, a mimo to zaręczyli się. To początek niesamowitej historii, historii opartej na czekaniu, na tęsknocie za kimś, kogo twarzy nigdy się nie widziało. To coś nie do uwierzenia, uczucie tak wielkie, jak wielkie okazały się przeciwności. Żaden scenarzysta nie potrafiłby wymyślić takiej historii, a nawet jeśli, to nie uwierzyłabym w nią, a tu proszę... "Krótka historia o długiej miłości" to opowieść, która z każdą stroną powodowała co raz większą gulę rosnącą w gardle... Narracja jest niezwykle oszczędna w słowach, a to tylko potęguje jej wydźwięk. Czytajcie, bardzo, bardzo mocno Was do tego zachęcam! Ja nadal jestem w szoku i ciężko mi zebrać myśli...

"Krótka historia o długiej miłości" to, wbrew tytułowi, nie jest romans, to nie fikcja literacka. Jest to autentyczna historia, która swoją niesprawiedliwością łamie serce, która szokuje nieprawdopodobieństwem. A to przecież życie pisze najdziwniejsze scenariusze. Wiesia i Jerzy poznali się po wojnie. Można by pomyśleć, że mają szczęście, przecież najgorsze już za nimi......