Książka w stylu Pana Wiśniewskiego, może nie zaskakuje ale skłania do refleksji, zamyślenia. Felietony pozbierana z kilku lat wydawanych w Pani. Kto lubi styl autora, warto.

Książka w stylu Pana Wiśniewskiego, może nie zaskakuje ale skłania do refleksji, zamyślenia. Felietony pozbierana z kilku lat wydawanych w Pani. Kto lubi styl autora, warto.

Niewielkich rozmiarów, ale fundujący całą gamę emocji zbiór opowiadań. Krótkich, treściwych. Po każdym trzeba było zrobić przerwę. Przemyśleć. Czasem sięgnąć po inny tekst, czasem „odpocząć” od czytania. Losy ludzkie, relacje, tęsknoty. To takie typowe dla utworów Pana Janusza L. Wiśniewskiego. Typowe, powtarzalne, ale nie nużące czy nudne. Tym razem skupię się dwóch opowiadaniach odnoszących się do Świąt Bożego Narodzenia, zwyczajów i oczekiwań z nimi związanych. Jakże bliski memu sercu jest opis przygotowań wigilijnych zawarty w opowiadaniu pt. „O lepieniu pierogów”:
„Kuchnia w ten jeden dzień to miejsce magiczne i święte. Nawet dla ateistów. Pełna odurzających zapachów i mistycznych obietnic tego, co się za chwilę wydarzy. Aromaty wanilii i cynamonu mieszają się sprawiedliwie z wonią swojskiej kiszonej kapusty”.
I drugi równie ważny cytat, pochodzący z opowiadania pt. „Czekanie”:
„Dwa lata temu przyleciała w Wigilię do Frankfurtu, ale tylko na jedną noc (…) Więc w grafik też mnie wpisać nie mogła. Długo rozmawiałyśmy i pamiętam, że zanuciłam jej kolędę, a potem nieopatrznie powiedziałem, że na stole są dwa puste nakrycia. Jedno dla prawdziwego bezdomnego, a drugie dla niej. Wiem, że sprawiłam jej przykrość. Chciałam dać jej znać, aby się opamiętała. Mój świętej pamięci Marcin był parobkiem, ale niewolnikiem nigdy”.

Niewielkich rozmiarów, ale fundujący całą gamę emocji zbiór opowiadań. Krótkich, treściwych. Po każdym trzeba było zrobić przerwę. Przemyśleć. Czasem sięgnąć po inny tekst, czasem „odpocząć” od czytania. Losy ludzkie, relacje, tęsknoty. To takie typowe dla utworów Pana Janusza L. Wiśniewskiego. Typowe, powtarzalne, ale nie nużące czy nudne. Tym razem skupię się dwóch...

Krótkie opowiadania w stylu Wiśniewskiego.

Krótkie opowiadania w stylu Wiśniewskiego.

Po przeczytaniu tego zbioru opowiadań zaczęłam się zastanawiać czy przypadkiem nie wyrosłam z ELJota... A może to on rozminął się ze mną. Nie mam już bezdechów czytając jego książki. Warsztat jest ok, ale tematyka się powtarza, nuży, rzadko zaskakuje.

Po przeczytaniu tego zbioru opowiadań zaczęłam się zastanawiać czy przypadkiem nie wyrosłam z ELJota... A może to on rozminął się ze mną. Nie mam już bezdechów czytając jego książki. Warsztat jest ok, ale tematyka się powtarza, nuży, rzadko zaskakuje.

Typowa książka Wiśniewskiego z serii Wydawnictwa Literackiego: sztywna okładka, krótkie opowiadania o życiu, miłości, cierpieniu, samotności. Jak się to czyta, jest fajne. Ale po zamknięciu ostatniej strony nie pamiętam, o czym czytałem...

Typowa książka Wiśniewskiego z serii Wydawnictwa Literackiego: sztywna okładka, krótkie opowiadania o życiu, miłości, cierpieniu, samotności. Jak się to czyta, jest fajne. Ale po zamknięciu ostatniej strony nie pamiętam, o czym czytałem...

Skojarzynki:
życie * ludzkie pragnienia * emocje * smutek

Pamiętam, że jakiś czas temu, po lekturze pierwszej książki Janusza L. Wiśniewskiego, niesamowicie się zdziwiłam, że skończył takie ścisłe studia, a potrafi pięknie pisać o najtrudniejszych sprawach, o uczuciach, emocjach, kobietach... Dopiero po lekturze "Arytmii uczuć" trochę lepiej zrozumiałam ten fenomen, ale i tak nie do końca. W każdym razie, choć książeczka jest bardzo niepozorna, gwarantuję zaskoczenie...

Szesnaście opowiadań, które składają się na "Ślady", zostało wydrukowanych w czasopiśmie Pani w latach 2012 - 2014. Są to teksty, które najlepiej czytać powoli, nie wszystkie za jednym zamachem. Dominuje w nich smutek i nostalgia.
Każda historia sprawia, że zatrzymujemy się nad nią na chwilę, dłuższą lub krótszą. Taką, która pozwoli przemyśleć, zgłębić to, co ukrywa... Rozstania, rozczarowania, żal czy zawód - uczucia, które spotykają każdego człowieka i potrafią rozgościć się w jego życiu.

Nie jest to lektura na poprawę humoru, a raczej na chwile, kiedy smutna książka nas nie zdołuje.

Zamyślenia wyłowione podczas lektury:

"Świat się ostatnio całkowicie wyjaławia, powoli, ale

skutecznie wynaradawia, rozmywa lub zaciera granice, skleja ze sobą w abstrakcyjne kolaże przeróżne kultury, wprowadza chwilowe mody, rozprzestrzenia memy. I depcze przy tym - bez skrupułów - tradycje."

Skojarzynki:
życie * ludzkie pragnienia * emocje * smutek

Pamiętam, że jakiś czas temu, po lekturze pierwszej książki Janusza L. Wiśniewskiego, niesamowicie się zdziwiłam, że skończył takie ścisłe studia, a potrafi pięknie pisać o najtrudniejszych sprawach, o uczuciach, emocjach, kobietach... Dopiero po lekturze "Arytmii uczuć" trochę lepiej zrozumiałam ten fenomen, ale i...

Jestem ogromną fanką J.L. Wiśniewskiego. Jednak po przeczytaniu tej książki, zaczęłam się zastanawiać, czy z Wiśniewskiego, można wyrosnąć? Kiedyś pochłaniałam każdą kolejną książkę w tempie zawrotnym, ta również ze względu na formę, jest książką na jeden wieczór, jednak po każdym opowiadaniu przychodziła mi do głowy jedna myśl "co dalej?!". Chyba zabrakło mi puenty. Dalszego ciągu. A może po prostu już nie szukam w literaturze niedomówień?

Jestem ogromną fanką J.L. Wiśniewskiego. Jednak po przeczytaniu tej książki, zaczęłam się zastanawiać, czy z Wiśniewskiego, można wyrosnąć? Kiedyś pochłaniałam każdą kolejną książkę w tempie zawrotnym, ta również ze względu na formę, jest książką na jeden wieczór, jednak po każdym opowiadaniu przychodziła mi do głowy jedna myśl "co dalej?!". Chyba zabrakło mi puenty....

"Człowiek nie może czuć aż tyle ,bo by eksplodował"
Właśnie ten tekst z Zakonu Feniksa przyszedł mi na myśl, gdy skończyłam czytać "Ślady".
A jednak... Człowiek nie zdaje sobie sprawy ile tak naprawdę w stanie jest znieść,wybaczyć i pokonać. Kolejny zbiór opowiadań przemieszał kolejne emocje i uczucia.I niby wiem, czego mogę się spodziewać po tych felietonach, ale pan Wiśniewski zaskakuje mnie z każdym kolejnym rozdziałem. 16 opowiadań / historii które wchodzą w człowieka tak dogłębnie. Trafiają do serca, głowy, łez... Wierze, że te historie działy i dzieją się w realnym życiu. Nie które są "moje" - i chyba dlatego one tak bolą. Bo człowiek to dziwny twór - myślący i odczuwający.

"Człowiek nie może czuć aż tyle ,bo by eksplodował"
Właśnie ten tekst z Zakonu Feniksa przyszedł mi na myśl, gdy skończyłam czytać "Ślady".
A jednak... Człowiek nie zdaje sobie sprawy ile tak naprawdę w stanie jest znieść,wybaczyć i pokonać. Kolejny zbiór opowiadań przemieszał kolejne emocje i uczucia.I niby wiem, czego mogę się spodziewać po tych felietonach, ale pan...

Nienawidzę Wiśniewskiego za tę perwersję, z jaką zawiera multum emocji w kilku banalnych wyrazach. Kończę czytać z dziurą w sercu i wewnętrznym rozdarciem - jak zawsze przy jego książkach. Nie powiem jednak, że nie jest to przyjemne uczucie, nie daje o sobie zapomnieć, a więc zostawia w duszy ŚLADY.

Nienawidzę Wiśniewskiego za tę perwersję, z jaką zawiera multum emocji w kilku banalnych wyrazach. Kończę czytać z dziurą w sercu i wewnętrznym rozdarciem - jak zawsze przy jego książkach. Nie powiem jednak, że nie jest to przyjemne uczucie, nie daje o sobie zapomnieć, a więc zostawia w duszy ŚLADY.

Krótkie ale mocno trafiające w sendo historie,każda z pozoru o czymś innym.
Moja Siostra zwykła mawiać że"mniej znaczy więcej"to chyba najlepsza recenzja dla tej książki.
Polecam.

Krótkie ale mocno trafiające w sendo historie,każda z pozoru o czymś innym.
Moja Siostra zwykła mawiać że"mniej znaczy więcej"to chyba najlepsza recenzja dla tej książki.
Polecam.