Drezno, poczatek 1945r. Nadszedł czas klęski tysiącletniej rzeszy i bombardowania niemieckich miast. W otoczeniu ruin biją serca zwykłych ludzi tych, którzy wierzyli w firera i jego szaleńcze wizje jak i tych co byli do tego zmuszani.

Autor, przeplatając wojenną teraźniejszość ze wspomnieniami Anny w niecodzienny sposób trafia w nutę przemyśleń czytelnika. Majstersztyk polega na tym, że zaczynamy tym zwykłym ludziom zwyczajnie współczuć.

Pośród ruin rodzą się uczucia, odnawia życie, rodzą nadzieje i buduje przyszłość powojennego świata.

Wszystkie wątki powieści łączy w całość - młoda Niemka - Anna. Zapalona fotografka, którą koleje losów i niebywały talent przenoszą ze zniszczonego Drezna do Nowego Yorku i dalej...

Cudna powieść, napisana piękną prozą,. W każdym słowie tętnią uczucia te złe i te dobre z wręcz namacalną siłą.

Okrutne czasy kończą się.

Powieść do szpiku kości - wojenna ale tak piękna, że długo jej nie zapomnę a każda inna nie dorówna "Bikini".

Drezno, poczatek 1945r. Nadszedł czas klęski tysiącletniej rzeszy i bombardowania niemieckich miast. W otoczeniu ruin biją serca zwykłych ludzi tych, którzy wierzyli w firera i jego szaleńcze wizje jak i tych co byli do tego zmuszani.

Autor, przeplatając wojenną teraźniejszość ze wspomnieniami Anny w niecodzienny sposób trafia w nutę przemyśleń czytelnika. Majstersztyk...

Przeczytałam ją po raz kolejny. Już sama nie wiem który. I chyba nigdy nie przestanę czuć zachwytu. I czegoś jeszcze, ale tego nie umiem nazwać. Uczucia, które jest we mnie podczas czytania Bikini.
Ta książka chyba na zawsze będzie tą ulubioną. Chociaż ulubiona brzmi tutaj banalnie, biorąc pod uwagę że głównym tematem tej książki jest wojna. Będzie zawsze najbliższa mojemu sercu.
I jeszcze jedna rzecz. Czytając nawet bardzo dobre książki, odkładamy je później na półkę i szybko zapominamy.
Z Bikini jest inaczej. Wraz z przeczytaniem ostatniego zdania mam wrażenie, jakby coś się kończyło. A coś innego miało dopiero nadejść.
Zdecydowanie polecam.

Przeczytałam ją po raz kolejny. Już sama nie wiem który. I chyba nigdy nie przestanę czuć zachwytu. I czegoś jeszcze, ale tego nie umiem nazwać. Uczucia, które jest we mnie podczas czytania Bikini.
Ta książka chyba na zawsze będzie tą ulubioną. Chociaż ulubiona brzmi tutaj banalnie, biorąc pod uwagę że głównym tematem tej książki jest wojna. Będzie zawsze najbliższa mojemu...

Przed paroma sekundami były tu drzwi i dom z twoim pokojem i piętrowym łóżkiem, na którym spałaś na górze. Kiedyś była tu lalka, którą dostałaś od babci, trochę gałganiasta z niebieskimi guzikami zamiast oczu i żółtą włóczką zaplecioną w warkocz. I był misiek, jasnobrązowy, z którym zasypiałaś, i z którym się budziłaś.
Kiedyś było wszystko..
Przeleciał jeden bombowiec, zrzucił jedną bombę. To wystarczyło, by wszystko znikło. Została sterta gruzów, spalone zabawki i płacz tych, co przeżyli. Nawet mama była i tata i babunia, lecz od paru sekund jesteś sierotą, która ma tylko to, co na sobie i w sobie.
A kościół? Kilka murów. Na podłodze widzisz hełm z wypaloną świecą w środku. Na ambonie but dziewczyny. Z całego krzyża przy ołtarzu pozostał tylko mały fragment ze skrzyżowanymi stopami Chrystusa. I zakrzepła krew, prawie wszędzie... krew i śmierć.
Nadzieja umarła.
W „Bikini” Wiśniewskiego jest tylko to, co tu i teraz. Tylko to ma znaczenie i tylko to ma wartość samą w sobie. Wspomnienia mogą zabić czasem szybciej niż strzał z karabinu, szybciej niż bomba. Nie są pomocne, ciążą i odbierają chęci do życia. Do zmagania się z nim. A wspomnienia każdego z bohaterów wywołują łzy, ból i bezsilność. Pełne schrony ledwo mieszczą ludzi, którzy jeszcze pazurami trzymają się życia.
Nie ma schronienia dla wszystkich.
A ludzie... Na nich trzeba uważać, bo w obliczu wojny nawet przyjaciel może być wrogiem.
Anna, fotograf, i on, Stanley, wirtuoz zza Oceanu, spotykają się w „Bikini”, by … no właśnie, po co? By dać sobie nawzajem nadzieję i ułudę siły, a czytelnik nikłą wiarę, że im się uda. Że Wiśniewski tak nimi pokieruje, że przezwyciężą całe zło świata i odzyskają godność i zdrowie i szansę na dalsze życie. Nadzieja przecież umiera ostatnia.
Wiśniewski wrzuca czytelnika w sam środek piekła, rozpaczy i grozy. Ciężko ci oddychać, gdy czytając przerzucasz strony powieści. Czujesz wszędobylski dym i swąd spalenizny. Czujesz wokół siebie fetor ciał, które już gniją. Wraz z bohaterami chodzisz po mieście, które nawet miasta już nie przypomina. Prostokąty wydzielonej ziemi, a w nich warstwy trupów, jeden obok drugiego i masowe zasypywane ziemią.
Wspólne mogiły ogromnego cmentarza. Bezimiennych ofiar.
Autor gęstą fabułą odurza. Ciska w sam środek piekła i stajesz się postacią kroczącą z Anną i Stanleyem u boku. Nie sposób nie angażować emocji. Personalizujesz się z książkowymi postaciami, z każdy pojedynczym człowiekiem, o którym Wiśniewski pisze. I z tym siedzącym w kącie i z tym, co milczy płacząc nad gruzami domu. Wszystko przeżywasz w sobie i choć znasz wydarzenia II wojny światowej, to „Bikini” czytasz z wypiekami na twarzy. Ronisz słone łzy. Chcesz zmienić bieg historii, uratować tak wiele ludzi, że ten ogrom przytłacza ci serce i duszę i odbiera głos. Czasem bardziej brakuje ci martwych niż żywych.
Wiśniewski pisząc o tym, co znamy z kart historii, pisze tak, że nie możesz się oderwać. Nie możesz się odseparować zachowując zdrowy dystans. Nad tobą latają bombowce, w oczach ludzi widzisz głód.
Ból trudno ubrać w zdania. Myśli trudno spiąć w jakimś spójnym szyku. Treść orze mózg i rani wnętrze. Jesteś w rozsypce. Jesteś jednym wielkim bólem. Nawet oczy cię bolą, bo łzawią bólem wżerającym się w skórę policzków.
Uwielbiam takie książki, bo choć trzeba mieć wielką odwagę w czytaniu i siłę do znoszenia ogromnego cierpienia, jakie w sobie skrywają, to pławię się w nich. Z „Bikini” się wręcz spoiłam.
Niesamowita powieść.
Mocna. Smutna. Prawdziwa. Mistrzostwo pióra Wiśniewskiego.

#agaKUSIczyta

Przed paroma sekundami były tu drzwi i dom z twoim pokojem i piętrowym łóżkiem, na którym spałaś na górze. Kiedyś była tu lalka, którą dostałaś od babci, trochę gałganiasta z niebieskimi guzikami zamiast oczu i żółtą włóczką zaplecioną w warkocz. I był misiek, jasnobrązowy, z którym zasypiałaś, i z którym się budziłaś.
Kiedyś było wszystko..
Przeleciał jeden bombowiec,...

Niezwykle poruszająca książka. Polecam

Niezwykle poruszająca książka. Polecam

Piękna opowieść antywojenna. Porusza, zagnieżdża się gdzieś głębiej i powraca falami refleksji.

Wojna pokazana z perspektywy niemieckiej dziewczyny, uwieczniającej na fotografiach okrucieństwo wojny.. bombardowanie jej ukochanego Drezna (serce boli na myśl o tych wszystkich zniszczonych dziełach sztuki..). Ogromny żal i pustka. Próba przetrwania w zimnej piwnicy, miłość, skrzypce, pasja przenosząca w inny świat.

Próby atomowe przeprowadzane na rajskich wyspach, bezlitosne wysiedlanie mieszkańców, skażenie, rozpacz i kłamstwa.. Zaduma nad tym, jak daleko możemy posunąć się w krzywdzeniu innych, w niszczeniu naszego świata, jakie szykujemy sobie jutro.

Okrucieństwo i miłość. Wątki, które Wiśniewski lubi splatać. Jedna z jego lepszych książek, napawa pięknem i smutkiem równocześnie. Jakimś żalem, smutną konstatacją, że człowiek tak bezmyślnie wszystko niszczy..

Piękna opowieść antywojenna. Porusza, zagnieżdża się gdzieś głębiej i powraca falami refleksji.

Wojna pokazana z perspektywy niemieckiej dziewczyny, uwieczniającej na fotografiach okrucieństwo wojny.. bombardowanie jej ukochanego Drezna (serce boli na myśl o tych wszystkich zniszczonych dziełach sztuki..). Ogromny żal i pustka. Próba przetrwania w zimnej piwnicy, miłość,...

Książka na pewno warta uwagi, ale przyznam szczerze,że spodziewałam się czegoś więcej.
Co było dla mnie dużym minusem, to okropnie irytująca główna bohaterka, której zachowanie i sposób bycia był strasznie infantylny; po prostu okrutnie mnie drażnił. Dodatkowo, czasem irytował mnie styl, miałam wrażenie w niektórych momentach, że czytam jakieś romansidło.

Książka na pewno warta uwagi, ale przyznam szczerze,że spodziewałam się czegoś więcej.
Co było dla mnie dużym minusem, to okropnie irytująca główna bohaterka, której zachowanie i sposób bycia był strasznie infantylny; po prostu okrutnie mnie drażnił. Dodatkowo, czasem irytował mnie styl, miałam wrażenie w niektórych momentach, że czytam jakieś romansidło.

J. L. Wiśniewski potrafi stworzyć magię, w której można zatonąć do reszty. Pomiedzy wiele trudnych i katastroficznych wątków historycznych wplótł życie bohaterki, tak z jednej strony zwykłej, a z drugiej wyjątkowej, że trudno oderwać się od tej powieści.

J. L. Wiśniewski potrafi stworzyć magię, w której można zatonąć do reszty. Pomiedzy wiele trudnych i katastroficznych wątków historycznych wplótł życie bohaterki, tak z jednej strony zwykłej, a z drugiej wyjątkowej, że trudno oderwać się od tej powieści.

Ta książka ma 2,zupełnie odmienne od siebie części.Jedna,w której opisane są konsekwencje wojny.I ta część jest wspaniała,dałabym jej 8*.
Niestety 70% książki stanowi ta druga część -opis fantazji seksualnych 50 letniego autora.
Główna bohaterka Anna ma 23 lata,ale wygląda na nastolatkę lub nawet jak nazywają ją śliniący się mężczyzni "na podstawówkę"🤢Anna zachowuje się jak kotka w rui, dosłownie.Kazda interakcja z KAŻDYM mężczyzną jest z jej strony wulgarną prowokacją- tak więc Anna się obnaża,rozbiera przed facetami,nosi przezroczyste ubrania,kładzie ich ręce na swoich piersiach(które oczywiście -kto zgadł 😆?!- są ogromne).Za papierosy prowokuje GRUPY napalonych,wulgarnie wyrażających się o niej mężczyzn (oczywiście wulgarne zaczepki jej nie przeszkadzają,bo wiadomo,że kobiety marzą,żeby obcy faceci na ulicy krzyczeli co chcieliby zrobić z ich ciałem 😑).
Główny bohater Stanley za to,co za niespodzianka, bzyka co popadnie,co jest dla niego wyjątkowo proste, albowiem proszę jak Was,kobiety rzucają się na niego! Dosiadają go w windzie,dobierają się w taksówce itd.Żenujace są sceny z panią porucznik,która nazajutrz po przedstawieniu jej Stanleya obmacuje go w wannie podczas kąpieli,rozbiera się i wije przed nim.Anna oczywiście też próbuje go uwieść,regularnie i "zupełnie przypadkiem"przebiera się przy nim,odgrywa przed ich wspólnym kolegą z pracy scenkę sugerująca,że właśnie pod biurkiem Stanleya zadowoliła;).
Cała ta książka naprawdę dużo mówi o tym co marzy się panu autorowi ;).
Aha i jeszcze jedno.Jak powiedzieć,że nie wie się nic o kobiecym orgazmie nie mówiąc wprost,że nie wie się nic o kobiecym orgazmie 😆?Np autor wybrał taki sposób,że opisał sposób masturbacji Anny😆

Ta książka ma 2,zupełnie odmienne od siebie części.Jedna,w której opisane są konsekwencje wojny.I ta część jest wspaniała,dałabym jej 8*.
Niestety 70% książki stanowi ta druga część -opis fantazji seksualnych 50 letniego autora.
Główna bohaterka Anna ma 23 lata,ale wygląda na nastolatkę lub nawet jak nazywają ją śliniący się mężczyzni "na podstawówkę"🤢Anna zachowuje się jak...

piękna historia napisana pięknym językiem.

piękna historia napisana pięknym językiem.

Jedna z najlepszych książek Autora. I jedna z najlepszych, jakie przeczytałam

Jedna z najlepszych książek Autora. I jedna z najlepszych, jakie przeczytałam