Z tą autorką mam do czynienia po raz pierwszy i raczej nie ostatni. Książka napisana językiem prostym w odbiorze a to dla mnie duży plus. Fajnie jest spojrzeć na świat z oczu kobiety.
Autorka porusza tabu i mówi o tym wprost.
Czy zgadzam się ze wszystkim co napisała autorka? Oczywiście, że nie. Czy oczekiwałem, że będę się zgadzał? Również nie. Moim zdaniem w punkt pokazała problemy edukacji młodych osób.

Z tą autorką mam do czynienia po raz pierwszy i raczej nie ostatni. Książka napisana językiem prostym w odbiorze a to dla mnie duży plus. Fajnie jest spojrzeć na świat z oczu kobiety.
Autorka porusza tabu i mówi o tym wprost.
Czy zgadzam się ze wszystkim co napisała autorka? Oczywiście, że nie. Czy oczekiwałem, że będę się zgadzał? Również nie. Moim zdaniem w punkt...

Bardzo lubię książki Pani Hanny Bakuły, a cenię je za to, że w sposób pełen humoru bez owijania w bawełnę opisuje dokładnie to, co widzi - naszą zapyziałą rzeczywistość - polecam.

Bardzo lubię książki Pani Hanny Bakuły, a cenię je za to, że w sposób pełen humoru bez owijania w bawełnę opisuje dokładnie to, co widzi - naszą zapyziałą rzeczywistość - polecam.

Książka zdecydowanie dla pań i to raczej po czterdziestce. To nie jest bynajmniej zarzut wobec tej książki - po prostu wiek i płeć pozwalają na czytanie jej ze zrozumieniem. Chciałam ją poczytać do poduszki a skończyło się na salwach śmiechu, rechotach, chichotach i sen odpłynął. Absolutnie tandetna szata graficzna kryje w sobie bardzo dowcipne, ponadczasowe i sprawnie napisane felietony.

Książka zdecydowanie dla pań i to raczej po czterdziestce. To nie jest bynajmniej zarzut wobec tej książki - po prostu wiek i płeć pozwalają na czytanie jej ze zrozumieniem. Chciałam ją poczytać do poduszki a skończyło się na salwach śmiechu, rechotach, chichotach i sen odpłynął. Absolutnie tandetna szata graficzna kryje w sobie bardzo dowcipne, ponadczasowe i sprawnie...

Miałam okazję słuchać felietonów w formie audiobook. Po przesłuchaniu całości nasuwa mi się jedna konkluzja: "Ach ta Ameryka", kraj pięknych, wysportowanych szarmanckich mężczyzn, nie to co u nas... Drażniła mnie ciągła krytyka rodzimych panów, narzekanie na "dzisiejsze" obyczaje, normy i zasady.
Kolejnym minusem nie związanym z treścią jest iście teatralna intonacja pani czytającej.

Miałam okazję słuchać felietonów w formie audiobook. Po przesłuchaniu całości nasuwa mi się jedna konkluzja: "Ach ta Ameryka", kraj pięknych, wysportowanych szarmanckich mężczyzn, nie to co u nas... Drażniła mnie ciągła krytyka rodzimych panów, narzekanie na "dzisiejsze" obyczaje, normy i zasady.
Kolejnym minusem nie związanym z treścią jest iście teatralna intonacja pani...

Trudne jest życie felietonisty. A felietonisty satyryka w dwójnasób. Felieton to zasadniczo dość krótka forma literacka, pisana zazwyczaj na zamówienie lub pod naciskiem chwili, wydarzeń politycznych czy społecznych. Genialny, czy choćby zabawny felieton ma niestety dość krótkie życie. Od jednego wydania gazety/czasopisma do drugiego. Wniosek: choćby nie wiem jak wybitny literacko i mądry felieton niemal zawsze jest skazany na szybkie zapomnienie. Ale jest na to rada. Wydać zbiór felietonów w postaci książki. Książka żyje dużo dłużej. Często przeżywa samego autora. Ale to też niesie pewne zagrożenia.
Felietony Hanny Bakuły czytałem onegdaj w „oryginale” czyli w kolejnych numerach „Playboya”. Przeczytałem je prawdopodobnie wszystkie. Jedne mi się podobały, drugie mało, ale za każdym razem była to przyjemna rozrywka. Również intelektualna, bo Bakuła potrafi ciekawie operować skojarzeniami i porównaniami, do tego ma cięty, złośliwy język, czyli to, co lubię najbardziej.
Po latach wpadł mi do ręki zbiór owych felietonów i postanowiłem się przekonać, czy ów cięty język bawi mnie również dzisiaj, po dobrych kilkunastu latach.
I niestety czas zrobił swoje. Nie tylko ja się trochę postarzałem, ale i niektóre obserwacje relacji damsko-męskich pani Bakuły się zdezaktualizowały, co nie znaczy, że w 100%. Ale ja nie o tym. Czas robi swoje i wydając zbiór felietonów czasem trzeba zastanowić się, czy pewne skojarzenia nadal będa zrozumiałe dla czytelnika. Dla mnie tak, bo choć nie uczestniczyłem w wielu opisywanych przez autorkę sytuacjach to jednak wiem, co to był stan wojenny czy jakie były realia szarości schyłkowego okresu komunizmu, i jak to przekładało się na takie a nie inne zachowania pomiędzy osobnikami odmiennej płci. Za kolejne 10-20 lat część felietonów z tego zbioru stanie się zupełnie niezrozumiała, bez stosownych przypisów.
Drugie zagrożenie dla skądinąd dobrych felietonów przy wydaniu ich w formie książkowej jest to, że są … nudne i monotonne. To tak, jak być zmuszonym do oglądania 10 filmów o identycznej tematyce bez przerwy albo jedzenie 10 tabliczek najdoskonalszej czekolady. W połowie albo mocno nudzi albo… nudzi w innym znaczeniu ;-). Tak więc książka Bakuły absolutnie nie nadaje się na czytelniczy maraton. Można przeczytać jeden, dwa felietony i odłożyć na miesiąc na półkę. Jako całość jest mało strawne.
Hanna Bakuła – jak napisałem - jest ceniona za cięty język. I słusznie. Niestety czytając felietony niemal non stop, miałem odczucie, że często zabawna złośliwość zamienia się coraz bardziej w zgryźliwość. Czyżby czas odciskał swoje piętno na postrzeganiu autorki;-))?
Kolejne zagrożenie wydania felietonów w zbiorze to możliwość porównania tekstów przez czytelnika. I okazuje się, że pod koniec pani Bakuła zaczyna się powtarzać, jest coraz mniej zabawna, powtarzają się nie tylko tematy, ale nawet pewne sformułowania i skojarzenia. No, przecież to już było kilkadziesiąt stron wstecz. Kiedy w jednym felietonie ruga facetów za jakieś zachowania (często słusznie) niemal wybiela role kobiet. Kilka felietonów dalej mowa nadal o tych samych zachowaniach, ale tym razem faceci są jakby nieco usprawiedliwieni, bo autorka bierze na warsztat kobiety, które … kształtują owe męskie zachowania i potem biadolą. Przy lekturze w miesięczniku takie wolty pozostałoby niezauważone.
Być może na moja opinię rzutuje mój samczy seksistowski szowinizm ;-)) i nieco mniej liberalne spojrzenie na relacje damsko-męskie niż spojrzenie autorki, ale odniosłem wrażenie, że w rozdzielaniu złośliwości i szpilek zdecydowanie ostrzej potraktowała mężczyzn. Owszem, opisuje też różne słodkie idiotki, zaborcze kokoty i rozmemłane matrony, ale jakby zdecydowanie mniej. Chciałbym dla równowagi przeczytać równie opasły i złośliwy tom napisany przez męską Bakułę. Ale chyba nie powstanie, bo facet zaraz byłby okrzyknięty seksistowską świnią przez wszystkie wojujące feministki. Szkoda...

Trudne jest życie felietonisty. A felietonisty satyryka w dwójnasób. Felieton to zasadniczo dość krótka forma literacka, pisana zazwyczaj na zamówienie lub pod naciskiem chwili, wydarzeń politycznych czy społecznych. Genialny, czy choćby zabawny felieton ma niestety dość krótkie życie. Od jednego wydania gazety/czasopisma do drugiego. Wniosek: choćby nie wiem jak wybitny...