bardzo fajne. było smutno ale też czasami ciepło i miło

bardzo fajne. było smutno ale też czasami ciepło i miło

Sądzę, że do czytania Munro trzeba zachęcać tylko opornych. Ta proza - opowiadania - zachwyca pod każdym względem. Tematycznym, narracyjnym, umiejętnością tkania opowieści z najdrobniejszych niuansów, z pozoru banalnych, wreszcie klimatem. Niepowtarzalnym, pełnym odcieniu życia, po prostu mistrzowskim. Polecam bez chwili zastanowienia.

Sądzę, że do czytania Munro trzeba zachęcać tylko opornych. Ta proza - opowiadania - zachwyca pod każdym względem. Tematycznym, narracyjnym, umiejętnością tkania opowieści z najdrobniejszych niuansów, z pozoru banalnych, wreszcie klimatem. Niepowtarzalnym, pełnym odcieniu życia, po prostu mistrzowskim. Polecam bez chwili zastanowienia.

Oj. Męczyłam się jak zawsze z panią Munro. Chyba jestem masochistka skoro czytam jej książki a nie należą do mych ulubionych. Może komuś jej pióro wydaje się lekkie ale ja nie mogę się skupić na opowiadaniach. Jak zwykle dużo opisów i retrospekcji. Poza tym przeskakując z jednego tytułu w kolejny mylą mi się imiona postacie i zdarzenia. Nie mogę się skupić :)

Oj. Męczyłam się jak zawsze z panią Munro. Chyba jestem masochistka skoro czytam jej książki a nie należą do mych ulubionych. Może komuś jej pióro wydaje się lekkie ale ja nie mogę się skupić na opowiadaniach. Jak zwykle dużo opisów i retrospekcji. Poza tym przeskakując z jednego tytułu w kolejny mylą mi się imiona postacie i zdarzenia. Nie mogę się skupić :)

Znowu jestem zaskoczona jak bardzo jest mi bliska proza Alice Munro. Ileż można przeczytać opowiadań i każde nowe pochłaniać z niesłabnącym apetytem. A myślałam, że zdecydowanie wolę dłuższe (więcej-stronicowe) formy literackie. Zdecydowanie nie. Nie historie snute przez kanadyjską noblistkę, no bo Munro nabawiła się Nobla. Widać, że nie tylko ja zapadałam tę chorobę – munrofilię. Jest nas więcej i nie wzbraniamy się przed tym wirusem.

No, koniec tych niewybrednych żarcików. Czas na żelazne, twarde argumenty. I w tym momencie „zerżnę” z opisu na okładce książki. Jak wiele jest odcieni uczuć między KOCHA a SZANUJE? Tak, właśnie tą klamrą można by spiąć całą treść tomu opowiadań „Kocha, Lubi szanuje”. Zawarte są w nich banalne, wydawałoby się historyjki. Banalne gdy spojrzeć na nie obiektywnie, takie zwykłe, które dzieją się ciągle, wokoło. I teraz znowu przewrotnie stwierdzić muszę, że jeśli do tego banału dodamy emocje, ubierzemy je w uczucia i doznania, obsadzimy w różnorakich kontekstach, i do tego opowiemy to pięknym jeżykiem, pełnym niedopowiedzeń, niebanalnych porównań i malarskich opisów, to banał traci na swej wyrazistości. Zachodzi przedziwny proces. Czuć magię. Ja tak właśnie odczuwam Alice Munro

Znowu jestem zaskoczona jak bardzo jest mi bliska proza Alice Munro. Ileż można przeczytać opowiadań i każde nowe pochłaniać z niesłabnącym apetytem. A myślałam, że zdecydowanie wolę dłuższe (więcej-stronicowe) formy literackie. Zdecydowanie nie. Nie historie snute przez kanadyjską noblistkę, no bo Munro nabawiła się Nobla. Widać, że nie tylko ja zapadałam tę chorobę –...

Świetnie napisana, mądra książka

Świetnie napisana, mądra książka

To moje pierwsze spotkanie z opowiadaniami Alice Munro. Są zróżnicowane, zarówno co do czasu, jak i tematyki. Wątkiem przewodnim są uczucia i relacje międzyludzkie, co dobrze ilustruje tytuł zbioru. Nie znajdziemy tu klasycznych historii miłosnych, ani tym bardziej smętnych romansideł. I dobrze - takich opowiście akurat nie szukałam. Jednak fanką chyba nie zostanę.

To moje pierwsze spotkanie z opowiadaniami Alice Munro. Są zróżnicowane, zarówno co do czasu, jak i tematyki. Wątkiem przewodnim są uczucia i relacje międzyludzkie, co dobrze ilustruje tytuł zbioru. Nie znajdziemy tu klasycznych historii miłosnych, ani tym bardziej smętnych romansideł. I dobrze - takich opowiście akurat nie szukałam. Jednak fanką chyba nie zostanę.

Po kilku kryminałach z rzędu stwierdziłam, że teraz potrzebuję przeczytać coś subtelnego, romantycznego, wrażliwego. Był to pierwszy raz, kiedy sięgnęłam po twórczość Alice Munro, o której wiedziałam tylko tyle, że jest noblistką i mistrzynią opowiadań. W trakcie czytania okazało się, że jestem albo nieczuła, albo w ogóle nie znam się na literaturze. Już prędzej to drugie. Trudno mi to przyznać, ale nie znalazłam w tych opowiadaniach nic wyjątkowego, niestety nic mnie nie urzekło. "Kocha, lubi, szanuje" składa się z dziewięciu opowiadań, z których pierwsze nosi ten tytuł i wydało mi się najlepsze. Każde mówi o tym jak przewrotny jest los, w każdym pojawia się miłość, no i co poza tym? Jeszcze kiedyś planuję zrobić kolejny krok w stronę twórczości Alice Munro i mam nadzieję, że będzie to już inny przypadek. Mogłabym wydobyć plusy i byłaby to jakaś namiastka wartości, jaką zdołałam wychwycić z tych opowiadań oraz lekkość z jaką wszystko jest napisane, co oznacza że równie miło się czyta. Krótko mówiąc, jeśli mam być szczera to nie polecam, zwłaszcza tym, którzy wcześniej nie mieli do czynienia z książkami tej autorki tak jak ja.

Po kilku kryminałach z rzędu stwierdziłam, że teraz potrzebuję przeczytać coś subtelnego, romantycznego, wrażliwego. Był to pierwszy raz, kiedy sięgnęłam po twórczość Alice Munro, o której wiedziałam tylko tyle, że jest noblistką i mistrzynią opowiadań. W trakcie czytania okazało się, że jestem albo nieczuła, albo w ogóle nie znam się na literaturze. Już prędzej to drugie....

Alice Munro mnie nie zawodzi. To już trzecia jej książka, jaką przeczytałam, dalej ma u mnie 10/10. Gdybym była pisarką, chciałabym mieć pióro Munro.

Alice Munro mnie nie zawodzi. To już trzecia jej książka, jaką przeczytałam, dalej ma u mnie 10/10. Gdybym była pisarką, chciałabym mieć pióro Munro.

Jeśli ktoś zaczyna przygodę z prozą Alice Munro, warto zacząć własnie od tej książki. Zbiór kilku niepowiązanych ze sobą opowiadań to kwintesencja jej stylu. Bardzo subtelne opowieści o miłości w bardzo wielu różnych odcieniach i historie zaczynające się i kończące czasami tak, jakby Autorka zajrzała tylko do pokoju i zrelacjonowała to co widzi.
Niesamowita jest umiejętność takiego prowadzenia narracji, która nie jest oczywista, ale czasami skręca w zupełnie nieprzewidywalny sposób.

Jeśli ktoś zaczyna przygodę z prozą Alice Munro, warto zacząć własnie od tej książki. Zbiór kilku niepowiązanych ze sobą opowiadań to kwintesencja jej stylu. Bardzo subtelne opowieści o miłości w bardzo wielu różnych odcieniach i historie zaczynające się i kończące czasami tak, jakby Autorka zajrzała tylko do pokoju i zrelacjonowała to co widzi.
Niesamowita jest umiejętność...

W tym tomie Munro skupiła się na historiach małżeńskich. Pokazuje jednostronne dramaty i/lub rozterki, o których współmałżonek najczęściej nie ma pojęcia. Ciekawa problematyka, ujęta jak zwykle u tej autorki z duszą. Wielkiego zachwytu nie ma (po bezkonkurencyjnej „Uciekinierce” i „Zbyt wiele szczęścia” poprzeczka zwieszona jest jednak wysoko),ale to opowiadania na wyrównanym, dobrym poziomie.

W tym tomie Munro skupiła się na historiach małżeńskich. Pokazuje jednostronne dramaty i/lub rozterki, o których współmałżonek najczęściej nie ma pojęcia. Ciekawa problematyka, ujęta jak zwykle u tej autorki z duszą. Wielkiego zachwytu nie ma (po bezkonkurencyjnej „Uciekinierce” i „Zbyt wiele szczęścia” poprzeczka zwieszona jest jednak wysoko),ale to opowiadania na...