Mam mieszane uczucia. Język jest plastyczny, metaforyczny, słowa są pięknie dobrane, dobrze się to czyta.
Natomiast nie znalazłam tutaj tematów dla mnie ważnych, poruszających. Życie współczesnej kobiety bardzo się różni od doświadczeń kobiet żyjących w Stanach w latach 70. XX wieku. Jasne, zdrady, relacje między rodzeństwem, poczucie samotności w społeczeństwie - to się nie zmieniło, ale u Alice Munroe jest to tak silnie osadzone w tamtych realiach, że traci uniwersalizm.
Po lekturze całości zostało we mnie przekonanie, jak ulotne i nieważne jest nasze życie. Miliony istnień rodzą się, żyją i umierają. I tyle. Jest to jakaś polemika z współczesną kulturą indywidualizmu i dążenia do bycia kimś, uzyskania jakiegokolwiek znaczenia, chociażby w postaci wpisów w social mediach.

Mam mieszane uczucia. Język jest plastyczny, metaforyczny, słowa są pięknie dobrane, dobrze się to czyta.
Natomiast nie znalazłam tutaj tematów dla mnie ważnych, poruszających. Życie współczesnej kobiety bardzo się różni od doświadczeń kobiet żyjących w Stanach w latach 70. XX wieku. Jasne, zdrady, relacje między rodzeństwem, poczucie samotności w społeczeństwie - to się...

Nie są to opowiadania współczesne. W żadnym razie świat w nich przedstawiony nie odnosi się do tego, co dzieje się obecnie na świecie i w naszym kraju. To lata 70-te. Hipisi, sekty, stare zgorzkniałe panny, dzieci wychowujące się bez matek, synowie nihiliści. Inna jej książka- "Dziewczęta i kobiety", przypomina "Chatę wuja Toma"albo" Przygody Tomka Sawyera". Te opowiadania to dinozaury literatury.
Niemniej jednak opowiadania są urokliwe, nastrojowe, nostalgiczne. Ciekawe, że jest w nich coś klasycznego.
No... w końcu i my mieliśmy takie "małe lata 70-te", tylko, że w latach 90-tych. Ale obecnie nie walczymy z nihilizmem, tylko z radykalizacją po prawej i po lewej stronie sceny narodowej, z niekorzystnym wpływem służb specjalnych na nasze życie i ze schłodzeniem, niemalże śmiertelnym, relacji między państwami na arenie międzynarodowej.
Z bohaterami opowiadań Munro, poradzono by sobie dzisiaj za pomocą opieki społecznej i wymiaru sprawiedliwości.

Nie są to opowiadania współczesne. W żadnym razie świat w nich przedstawiony nie odnosi się do tego, co dzieje się obecnie na świecie i w naszym kraju. To lata 70-te. Hipisi, sekty, stare zgorzkniałe panny, dzieci wychowujące się bez matek, synowie nihiliści. Inna jej książka- "Dziewczęta i kobiety", przypomina "Chatę wuja Toma"albo" Przygody Tomka Sawyera". Te opowiadania...

Po pierwszym opowiadaniu chciałam odłożyć tę książkę i już do niej nie wracać! Ta historia była bez sensu, bez ładu i składu, nielogiczna, trudno się czytało... Ale myślę sobie, że skoro to laureatka literackiej nagrody Nobla to dam jej jeszcze szansę... :P
I faktycznie z każdym opowiadaniem było coraz lepiej, coraz bardziej klimatycznie, ale tylko jedno opowiadanie ujęło mnie szczególnie i na dłużej zostanie w mojej głowie.
Generalnie całość... bez szału. Są dużo lepsze lektury na rynku ;-)

Po pierwszym opowiadaniu chciałam odłożyć tę książkę i już do niej nie wracać! Ta historia była bez sensu, bez ładu i składu, nielogiczna, trudno się czytało... Ale myślę sobie, że skoro to laureatka literackiej nagrody Nobla to dam jej jeszcze szansę... :P
I faktycznie z każdym opowiadaniem było coraz lepiej, coraz bardziej klimatycznie, ale tylko jedno opowiadanie ujęło...

Niestety ale z wielkim trudem przebrnęłam do końca książki.. jestem rozczarowana. Spodziewałam się więcej po tej autorce ale mnie ta książka znudziła, z każdym kolejnym opowiadaniem dawalam sobie szansę że może akurat zmienię zdanie ale nie, jak dla mnie strata czasu.

Niestety ale z wielkim trudem przebrnęłam do końca książki.. jestem rozczarowana. Spodziewałam się więcej po tej autorce ale mnie ta książka znudziła, z każdym kolejnym opowiadaniem dawalam sobie szansę że może akurat zmienię zdanie ale nie, jak dla mnie strata czasu.

Jest cos dziwnego w prozie Alice Munroe - czyta się dobrze, porusza tematy codzienne ale ważne, jednak po kilku tygodniach nie pamiętam NIC! W przeciwieństwie do Doris Lessing, która zostaje w głowie na lata, po lekturze książek Munroe wszystko ucieka. Szkoda.

Jest cos dziwnego w prozie Alice Munroe - czyta się dobrze, porusza tematy codzienne ale ważne, jednak po kilku tygodniach nie pamiętam NIC! W przeciwieństwie do Doris Lessing, która zostaje w głowie na lata, po lekturze książek Munroe wszystko ucieka. Szkoda.

...ale żeby Nobla?

...ale żeby Nobla?

Zbiór uroczych, ciepłych, wielowymiarowych opowieści. To moje pierwsze spotkanie z autorką i mam nadzieję, że nie ostatnie. Jestem zachwycona tym, jak Alice Munro maluje słowem, jaką tworzy bogatą atmosferę danej historii prostymi środkami.

Zbiór uroczych, ciepłych, wielowymiarowych opowieści. To moje pierwsze spotkanie z autorką i mam nadzieję, że nie ostatnie. Jestem zachwycona tym, jak Alice Munro maluje słowem, jaką tworzy bogatą atmosferę danej historii prostymi środkami.

Całkiem przyjemny zbiór opowiadań o miłości z perspektywy kobiet w różnym wieku i o różnych doświadczeniach życiowych. Nie jest wyłącznie o uczuciach do mężczyzn, w zbiorze znajdują się także opisy miłości do dziadków, rodziców czy rodzeństwa.

Całkiem przyjemny zbiór opowiadań o miłości z perspektywy kobiet w różnym wieku i o różnych doświadczeniach życiowych. Nie jest wyłącznie o uczuciach do mężczyzn, w zbiorze znajdują się także opisy miłości do dziadków, rodziców czy rodzeństwa.

Z pozoru wszystko ok, ale jakimś cudem ledwo przebrnęłam przez wszystkie opowiadania i mam bardzo mieszane uczucia.

Z pozoru wszystko ok, ale jakimś cudem ledwo przebrnęłam przez wszystkie opowiadania i mam bardzo mieszane uczucia.

Nobla nie dostaje się za literaturę łatwą i lekką. I choć proza Munro nie należy też do ciężkich, to jednak wymaga refleksji, bo każde opowiadanie przekazuje więcej między słowami niż w słowach.

Nobla nie dostaje się za literaturę łatwą i lekką. I choć proza Munro nie należy też do ciężkich, to jednak wymaga refleksji, bo każde opowiadanie przekazuje więcej między słowami niż w słowach.