Irytujący styl, bohaterowie, których ciężko lubić bo porozumiewają się przestylizowanym językiem, którym normalni ludzie nie mówią. Cała powieść pisana jest tak, jakby autor postanowił, że każde zdanie to musi być kwiecisty humor polegający na zabawie słowem. A kończy się to często niestety ciarkami żenady. Nie polecam.

Irytujący styl, bohaterowie, których ciężko lubić bo porozumiewają się przestylizowanym językiem, którym normalni ludzie nie mówią. Cała powieść pisana jest tak, jakby autor postanowił, że każde zdanie to musi być kwiecisty humor polegający na zabawie słowem. A kończy się to często niestety ciarkami żenady. Nie polecam.

Niby dobrze napisana, ale tak bardzo się ciągnie, prowadzi donikąd, ze w pewnym momencie po prostu przestałam ja czytać. Jakoś w połowie. Bez focha czy niesmaku, po prostu tak wyszło. Bohaterowie nijacy, historie też. Ja lubie książki „o niczym”, ale ta próbowała być o czymś, a jakoś tak nie wyszło. Trochę jak książka dla nastolatków (bez urazy, wszystko ma swój czas)

Niby dobrze napisana, ale tak bardzo się ciągnie, prowadzi donikąd, ze w pewnym momencie po prostu przestałam ja czytać. Jakoś w połowie. Bez focha czy niesmaku, po prostu tak wyszło. Bohaterowie nijacy, historie też. Ja lubie książki „o niczym”, ale ta próbowała być o czymś, a jakoś tak nie wyszło. Trochę jak książka dla nastolatków (bez urazy, wszystko ma swój czas)

Inteligentna, zabawna, ale czegoś jednak mi w niej zabrakło :)

Inteligentna, zabawna, ale czegoś jednak mi w niej zabrakło :)

Gdybym miał podsumować moje wrażenia z lektury Ości Karpowicza jednym tylko słowem, to musiałbym użyłbym słowa – irytacja. Jest to jednak irytacja wielowymiarowa i miejscami może być nieoczywista. Na każdy bowiem ważny element powieści – jakość prozy samej w sobie, jej politykę i charakteryzacje bohaterów – przypadają elementy podrażniające, irytujące swoją obecnością.

Przed przeczytaniem tej książki skonsultuj się ze swoją mamą lub psychoterapeutą.

Wymiar pierwszy. Jakości prozy stoi na poziomie dobrym, ale nie wybitnym. Książka napisana jest potoczyście i czyta się ją dość błyskawicznie i łatwo (co przyznaję, jest pewnym sukcesem we wciąż współczesnej polskiej mainstreamowej obyczajówce). To czego możemy się po języku Karpowicza spodziewać dostajemy już w pierwszym zdaniu tej książki (i tu Karpowicz jest wybitny): autobus stał wolno w korku i w niepoprawnym związku frazeologicznym. Tu ujawnia się prozy Karpowicza największy irytator – tak napisana jest jej całość. To, pospołu z dość chaotyczną interseksualnością (sam nie wiem, czy ma to być parodia takiego postmodernistycznego stylu, czy zwyczajny błąd warsztatowy),sprawia, że Ości stają się niestrawne (tak jak i ości mają w zwyczaju) i tracą swoją językową apetyczność.

Nie przekraczać zalecanej dawki; dawki pominiętej nie uzupełniać.

Wymiar drugi. Moja irytacja Ościami na pewno nie jest to spowodowana polityką tej opowieści. Ta jest bez większego zarzutu, tj. zgadzam się z jej ideologicznym jądrem, tj. skoro mi się podoba, to jest słuszna, nawet jeśli jest przy tym ciut zbyt „łatwa”. Problem Karpowicza w tym elemencie książki wynika z tego, że z trudem wychodzi ona po za bycie środowiskową anegdotką, smakowitą opowiastką przekazywaną sobie pośród znajomych. A to wszystko wtedy, gdy aż by się prosiło by w jakiś sposób zuniwersalizować tę opowieść o tworzeniu się dwóch rodzin patchworkowych podniesionych do kwadratu (czy nawet i sześcianu). Nowe, świeże i niebigoteryjne spojrzenie na rodzinę jest bowiem u Karpowicza największą wartością dodaną do dyskursu. Sam Karpowicz w jednym z wywiadów przyznał, że pisze on do przekonanych; jeden z recenzentów wyraził nadzieję, że pozwoli ona odnaleźć swoje miejsce w świecie hipotetycznemu licealiście z małej miejscowości w Polsce (oczywiście wschodniej). Tylko kto odnajdzie się w tych bohaterach – wymiarze trzecim mojej irytacji.

Książka nieprzeznaczona dla osób niestraumatyzowanych życiem rodzinnym, nieposiadających doktoratu i posiadających telewizor.

Wymiar trzeci. Bohaterowie, konik mój, bo konstrukcja ich dotyka mojego wewnętrza, miękkiego, ciągnącego się środeczka. I nie, nie jest to zakamuflowany diss. W Ościach dostajemy pochód postaci barwnych, ujmująco połamanych i wystawiających moją empatię na ciężką próbę – nie dlatego, że ich nie rozumiem, ja ich nie chcę rozumieć… to znaczy, nie chcę ich w pełni rozumieć… Nie; zacznijmy jednak ten akapit od nowa.
Trzeci poziom mojej irytacji wynika z tego, że w sporej części tych neurotyków i skrzywień osobowości, w tych skrupulatnie opisywanych przez Karpowicza stanach umysłowych, odnajduję siebie samego – niewiele jest bardziej irytujących doświadczeń czytelniczych, niż rozpoznanie siebie w samego w bohaterach, którzy grają nam na nerwach. Gdyby nie to, że jestem uparty, to mogło by mnie to pchnąć do dojścia do wniosków na mój własny temat – dziękuję bardzo, ale nie, nie po to pielęgnuję moją neurotyczną pustkę, którą mam w wyżej wzmiankowanym środeczku, by teraz się z nią mierzyć. Nice try, Mr Karpowicz, nice try.

Postaci – które w ten szczególny sposób na mnie działają, przemawiają do mnie głębiej i mocniej mną poruszają, i irytują w ten bardziej zniuansowany sposób – jest kilka. Ninel – ze swoją rolą dobrej córeczki i intelektualnymi zmaganiami ze światem (znam to),Andrzej – czyścioszek i rutyniarz (praktykuję to),Franek – nad-normals (aspiruję do tego). Wiele razy czytając wyrywki ich myśli, w najmniej spodziewanym ich momencie i detalu, musiałem konfrontować się z echami i powidokami moich własnych praktyk adaptacyjnych, co skutkowało natychmiastowym podrażnieniem i irytacją. Ale z tym mogłem jeszcze wytrzymać, bo wtedy na scenę wchodziła Ona.

Tą, która nużyła mnie najmocniej i bez głębi Ninel, Andrzeja i Franka, jest Maja. Narrator wychodzi z siebie by opisać ją czytelnikowi jako osobę błyskotliwą. Niestety jest to typ błyskotliwości bezobjawowej, bo nie może Autorowi chodzić przecież o to, że Majeczka nasza kochana nie jest w stanie wypowiedzieć trzech zdań, bez postawienia czwartego, idącego całkowicie w poprzek jej dotychczasowego wywodu. Na dłuższą metę ością to w gardle staje (widzicie, co tu zrobiłem? – błyskotliwy jestem). Ale nie jestem w stanie całkowicie jej jako czytelnik odrzucić. Po głowie raczej bym ją pogłaskał, pocieszył może, a później modlił się cichutko (co pewnie byłoby przez nią odebrane, jako rodzaj ataku z mojej strony – co jest podwójnie śmieszne, bo jestem ateistą),by nigdy nie chciała do mnie zadzwonić z jednym ze swoich czterozdaniowych mam-niezdiagnozowane-ADHD-help-me monologów.

Książka nieprzeznaczona dla (nie)karmiących matek i (bez)kręgowców.

Jak więc ocenić całość? Co z tego wszystkiego wynika? Czy polecam? Tak, chyba tak. Zanurzenie się w środowisku do którego nigdy nie będę należał – wyższej klasy średniej z możliwością aspirowania do czegokolwiek ponad możliwość obudzenia się rano – daje jakąś poznawczą wartość i pobudza uśpione głęboko neurony lustrzane. Warto je ćwiczyć od czasu do czasu – w tych czasach to wartość sama w sobie.

Substancją czynną książki jest empatia. Książka może zawierać śladowe ilości ości.

Gdybym miał podsumować moje wrażenia z lektury Ości Karpowicza jednym tylko słowem, to musiałbym użyłbym słowa – irytacja. Jest to jednak irytacja wielowymiarowa i miejscami może być nieoczywista. Na każdy bowiem ważny element powieści – jakość prozy samej w sobie, jej politykę i charakteryzacje bohaterów – przypadają elementy podrażniające, irytujące swoją...

Książka przepełniona mnóstwem błyskotliwych związków frazeologicznych, anegdoty i aforyzmów o życiu, przeplatanych z para- i hiperbolami oraz odwołaniami do innych dzieł literatury. I głównie te elementy sprawiły, że udało mi się dobrnąć do końca, choć męczyłem się z tą pozycją blisko dwq tygodnie. Ogółem, obyczajowa fabuła, całkowicie pozbawiona jakiejkolwiek wartości rozrywkowej, ekscytacji czy przejęcia losem bohaterów. Historia tak potoczna, że człowiek ma wrażenie, że mogła wydarzyć się ba jego własnej ulicy. Nauczka dla mnie, by w przyszłości bie sięgać po literaturę obyczajową, choć na rozgrzeszenie powiem raz jeszcze, że warsztat literacki p. Karpowicza zasługuje tu na wyróżnienie. Gdyby tylko potrafił wymyślę bardziej intrygujące postacie i fabułę...

Książka przepełniona mnóstwem błyskotliwych związków frazeologicznych, anegdoty i aforyzmów o życiu, przeplatanych z para- i hiperbolami oraz odwołaniami do innych dzieł literatury. I głównie te elementy sprawiły, że udało mi się dobrnąć do końca, choć męczyłem się z tą pozycją blisko dwq tygodnie. Ogółem, obyczajowa fabuła, całkowicie pozbawiona jakiejkolwiek wartości...

Ciężko mi ocenić tę książkę, bo nie dobrnęłam nawet do połowy. Doceniam wyszukane słownictwo i styl, lekko się ją czytało. Ale mam wrażenie, że książka donikąd nie prowadzi. Czytając zabrakło mi celu jej napisania. Po 150 stronach zaczęło się to nudzić...

Ciężko mi ocenić tę książkę, bo nie dobrnęłam nawet do połowy. Doceniam wyszukane słownictwo i styl, lekko się ją czytało. Ale mam wrażenie, że książka donikąd nie prowadzi. Czytając zabrakło mi celu jej napisania. Po 150 stronach zaczęło się to nudzić...

Ogromnym atutem jest lekkość stylu autora połączona z barwnym językiem, bogatym słownictwem i pojęciem ogólnym na temat zagadnień kultury i nauki. Kilka historii mnie urzekło, na początku nawet się parę razy głośno zaśmiałam. Jednak zbyt duża ilość postaci sprawia, że tak naprawdę żadnej się nie poznaje (i nie rozumie) do końca, a i nawet pod koniec książki można pomylić jedną postać z drugą. Poza tym ma się wrażenie w pewnym momencie, że narracja donikąd nie prowadzi, że cała książka to tylko jakaś niezobowiązująca zabawa językowa - i być może czytelnik nawet nie będzie wówczas w całkowitym błędzie, niemniej to zbyt marna zabawa językowa (choć niewątpliwie błyskotliwa i miejscami zabawna),aby nadganiała braki w strukturze fabuły. To nie jest Kalkwerk (do przeczytania zachęcił mnie cytat z Bernharda),to przegadane esesjo-opowiadanie na 500 stron. Takie własnie ości.

Ogromnym atutem jest lekkość stylu autora połączona z barwnym językiem, bogatym słownictwem i pojęciem ogólnym na temat zagadnień kultury i nauki. Kilka historii mnie urzekło, na początku nawet się parę razy głośno zaśmiałam. Jednak zbyt duża ilość postaci sprawia, że tak naprawdę żadnej się nie poznaje (i nie rozumie) do końca, a i nawet pod koniec książki można pomylić...

Przeczytałam, bo taki mam imperatyw wewnętrzny ale zawiodłam się. Są fragmenty, które mnie urzekły ale zniknęły mi w przegadanej całości.

Przeczytałam, bo taki mam imperatyw wewnętrzny ale zawiodłam się. Są fragmenty, które mnie urzekły ale zniknęły mi w przegadanej całości.

Moim zdaniem jest to jedna z najlepszych polskich powieści ostatnich lat. Zachwycają przede wszystkim język autora i jego wyobraźnia.
Porywająca, wciągająca, oryginalna i totalnie wariacka powieść o współczesnych związkach. Tytuł świetnie to oddaje, owe ości mogą tu oznaczać miłości, pozostałości itp. Mnie nie raz doprowadziła do śmiechu. Fantastyczna rzecz.

Moim zdaniem jest to jedna z najlepszych polskich powieści ostatnich lat. Zachwycają przede wszystkim język autora i jego wyobraźnia.
Porywająca, wciągająca, oryginalna i totalnie wariacka powieść o współczesnych związkach. Tytuł świetnie to oddaje, owe ości mogą tu oznaczać miłości, pozostałości itp. Mnie nie raz doprowadziła do śmiechu. Fantastyczna rzecz.

Ta książka jest o niczym, napisana takim typowo pompatycznym stylem, w którym chodzi o to, aby myśl skomplikować maksymalnie. A zatem nie mamy "wchodzenie po schodach" ale sunięcie w otchłań wciągająco przyciągającą.
Nie wiem właściwie po co i o czym jest ta książka.

Ta książka jest o niczym, napisana takim typowo pompatycznym stylem, w którym chodzi o to, aby myśl skomplikować maksymalnie. A zatem nie mamy "wchodzenie po schodach" ale sunięcie w otchłań wciągająco przyciągającą.
Nie wiem właściwie po co i o czym jest ta książka.