Odcienie miłości

Ja nie wiem o czym jest ta książka. Po co są napisane te opowiadania? Nie są ciekawe,nie wciągają,po przeczytaniu nie ma się nad czym zastanowić. Życie przemija, dokonujemy wyborów ale to w tej książce to tak nudne i nijakie,że szkoda czasu na czytanie. Nie wiem po co powstała ta pozycja. Te opowiadania powinny były zostać w szufladzie na zawsze.

Ja nie wiem o czym jest ta książka. Po co są napisane te opowiadania? Nie są ciekawe,nie wciągają,po przeczytaniu nie ma się nad czym zastanowić. Życie przemija, dokonujemy wyborów ale to w tej książce to tak nudne i nijakie,że szkoda czasu na czytanie. Nie wiem po co powstała ta pozycja. Te opowiadania powinny były zostać w szufladzie na zawsze.

Z trudem przebrnęłam przez tę pozycję i to nie ze względu na fakt, że była trudna (bo nie była), ale... nudna. Nie żeby napisana została jakimś trywialnym językiem czy też opowiadała o pospolitych rzeczach, ale nie ciekawiła mnie i z niechęcią po nią sięgałam. Czytałam ją chyba z miesiąc! Polecam tylko fankom autorki.

Z trudem przebrnęłam przez tę pozycję i to nie ze względu na fakt, że była trudna (bo nie była), ale... nudna. Nie żeby napisana została jakimś trywialnym językiem czy też opowiadała o pospolitych rzeczach, ale nie ciekawiła mnie i z niechęcią po nią sięgałam. Czytałam ją chyba z miesiąc! Polecam tylko fankom autorki.

Alice Munro to autorka, którą kojarzyłem za sprawą nagrody Nobla w dziedzinie literatury, którą otrzymała w 2013 roku. Pozostało mi więc zapoznać się z jej twórczością i skonfrontować swoje zdanie ze zdaniem innych, którzy zachwalali Munro. Co mogę powiedzieć? „Odcienie Miłości” to proza piękna, wrażliwa i głęboka. Poszczególne opowiadania traktują o miłości małżeńskiej oraz rodzicielskiej, o związkach, o zdradzie, o tragicznej śmierci, o wszystkich problemach, które pojawiają się na drodze do pełnego szczęścia. Utwory są pełne ciepła i co chyba najważniejsze ich czytanie sprawia niekłamaną przyjemność. Napisane bardzo sprawnie i nawet zaskoczyła mnie wiedza autorki na temat motoryzacji, która jest całkiem spora. Te opowiadania to moim zdaniem idealna odskocznia od rzeczywistości. Myślę, że Alice Munro zasłużenie dostała najwyższe wyróżnienie - nagrodę Nobla, choć nie mogę tego stwierdzić z całą pewnością, ponieważ jest to dopiero pierwsza jej książka jaką poznałem. Mogę się jednak domyśleć, że pozostałe jej utwory są utrzymane w podobnym tonie i tak samo dobre. Jeśli jesteście już znużeni czytaniem kryminałów czy fantastyki, polecam prozę Munro. Ona uwrażliwia i pomaga odkryć świat i siebie na nowo. Ocena bardzo dobra.

Alice Munro to autorka, którą kojarzyłem za sprawą nagrody Nobla w dziedzinie literatury, którą otrzymała w 2013 roku. Pozostało mi więc zapoznać się z jej twórczością i skonfrontować swoje zdanie ze zdaniem innych, którzy zachwalali Munro. Co mogę powiedzieć? „Odcienie Miłości” to proza piękna, wrażliwa i głęboka. Poszczególne opowiadania traktują o miłości małżeńskiej...

KULTURALNE INGREDIENCJE BLOG

Wielka skala emocji, tajemnice i niemożność wypowiedzenia siebie, zdrady i głębokie przywiązanie – oto tematy tomu opowiadań Alice Munro.

Jeśli ktoś spodziewałby się typowych historii miłosnych, będzie srodze zawiedziony. Opowiadania te bowiem ukazują skomplikowane relacje międzyludzkie oraz jak wielka jest skala towarzyszących im emocji.

Przekonamy się o tym już w tytułowej opowieści, będącej wspomnieniem z dzieciństwa. Po śmierci matki bohaterki (i narratorki zarazem) okazuje się, że pozornie nieobecna w jej życiu przeszłość powraca ze zdwojoną siłą. Snuje wspomnienia, w których główną rolę odgrywa właśnie matka – jej trudne dzieciństwo, które zna z opowiadań różnych osób, ale bynajmniej nie od niej samej. Okazuje się, że dziwne i niekiedy niezrozumiałe jej zachowania są efektem przeżytej w dzieciństwie traumy, na skutek której utraciła poczucie bezpieczeństwa. To z kolei sprawiło, że chroniła potem własne dzieci (w tym także narratorkę opowiadania) ponad miarę, a jej relacje z nimi nigdy nie były spontaniczne i ciepłe.

CAŁOŚĆ NA BLOGU:
http://kulturalneingrediencje.blogspot.com/2017/12/alice-munro-rozne-odcienie-miosci.html

KULTURALNE INGREDIENCJE BLOG

Wielka skala emocji, tajemnice i niemożność wypowiedzenia siebie, zdrady i głębokie przywiązanie – oto tematy tomu opowiadań Alice Munro.

Jeśli ktoś spodziewałby się typowych historii miłosnych, będzie srodze zawiedziony. Opowiadania te bowiem ukazują skomplikowane relacje międzyludzkie oraz jak wielka jest skala towarzyszących im...

To druga książka Munro, jaką przyszło mnie recenzować; pierwszej pt "Taniec szczęśliwych dni" dałem 5 gwiazdek by nie denerwować jej fanów. Nagroda Nobla przyznana autorce w wieku 82 lat nie jest świadectwem jej talentu, lecz jej długowieczności. Gdyby było inaczej, dostałaby wcześniej. Jedenaście opowiadań:
1. "Odcienie miłości" - matka bohaterki była "modlitewna" i w tym gronie jeden pan, w religijnym uniesieniu, wzywał:
"O Panie, zstąp pomiędzy nas! Teraz! Zstąp przez dach, a ja zapłacę za zniszczone gonty!".
Ponadto mamusia spaliła w piecu pieniądze, które dostała w spadku po swoim ojcu, bo go nie lubiła. Jeżeli dalsze opowiadania będą równie ciekawe, to nie doczytam tego zbioru do końca

2. "Porost". - Do byłej żony (21 lat w związku), 8 lat od rozwodu przyjeżdża podstarzały lowelas z obecną partnerką i usiłuje odnaleźć telefonicznie w Toronto inną kobietę. Mimo starań nie odkryłem, po co to napisane.

3. "Monsieur les Deux Chapeaux" - Dyrektor szkoły objeżdża dozorcę, że jego brat strzygący trawniki, ma dwa nakrycia głowy, no na czym? - na głowie. Potem nikt nie chce temu bratu od "deux chapeaux" zwrócić uwagi, że do remontowanego samochodu wkłada za duży silnik. W końcu brat - dozorca niechcący strzela z dubeltówki, zgrywus brat – niedojda udaje zabitego, a potem wszystko się wyjaśnia. Fajne??!!

4. "Miles City w stanie Montana" Utopił się ośmioletni chłopiec. Dwadzieścia lat później, w drodze z Vancouver do Ontario, córki bohaterki zażywają w basenie kąpieli. Jedna, widząc na dnie grzebień, niebezpiecznie się zanurzyła, ale ja uratowano bez żadnych komplikacji Bohaterka z mężem blablają dalej;

5. "Kataklizmy" Mało znani sąsiedzi popełnili zabójstwo-samobójstwo, które odkryła bohaterka zanosząc im jajka. Zawiadomiła policję, a małomiasteczkowa gawiedź wyżywa się w tworzeniu wizerunku nieżyjącej pary i absurdalnych przyczyn zdarzenia.

6. "Księżyc nad lodowiskiem przy Orange Street" Było ich troje, jeden uciekł, a oni wzięli ślub. Po 50 latach on ich odwiedza, a oni są szczęśliwa parą. Banał, nic się nie dzieje.

Przeczytałem „większą” połowę, bo 6 opowiadań z 11. Stary jestem i szkoda mojego czasu na te banialuki. Wolę, a anglojęzycznej - „Dublińczyków”, a z polskiej choćby Nowakowskiego czy Iredyńskiego. By nie wzbudzać emocji daję, tak jak i pierwszemu jej zbiorkowi, gwiazdek 5.

To druga książka Munro, jaką przyszło mnie recenzować; pierwszej pt "Taniec szczęśliwych dni" dałem 5 gwiazdek by nie denerwować jej fanów. Nagroda Nobla przyznana autorce w wieku 82 lat nie jest świadectwem jej talentu, lecz jej długowieczności. Gdyby było inaczej, dostałaby wcześniej. Jedenaście opowiadań:
1. "Odcienie miłości" ...

Miałam ogromne oczekiwania w związku z opowiadaniami Alice Munro. Autorka została okrzyknięta „mistrzynią krótkiej formy”, a o jej twórczości mówi się w samych superlatywach. Ogrom pozytywnych opinii i pochwał pod adresem sprawności pióra i przenikliwości sądów pisarki sprawił, że zawiesiłam poprzeczkę bardzo wysoko – i być może dlatego tak boleśnie się rozczarowałam.

Zbiór nosi tytuł „Odcienie miłości”, w moim odczuciu jednak autorka operuje bardzo wąską paletą barw, a do tego są to barwy niewątpliwie ponure. W jedenastu opowiadaniach miłość występuje wprawdzie w różnych formach (braterskiej, do dzieci, do przyjaciół), którym daleko do wyeksploatowanego motywu romantycznych uniesień, co jest dużą zaletą, niemniej jednak po zakończeniu którejś z kolei historii trudno się oprzeć wrażeniu wtórności. Miłość w wydaniu pani Munro jest zawsze związana z zazdrością, rozczarowaniem, cierpieniem czy nienawiścią, za niemal każdą relacją kryje się jakiś mniej lub bardziej wstrząsający sekret, a wszystko spowija atmosfera przygnębienia. Pokazanie cieni pozornie idealnie wyglądających związków jest pomysłem ciekawym, ale do pewnego momentu, a „Odcienie miłości” eksploatują ten motyw do przesady. Fabułom większości opowiadań brak oryginalności, której oczekiwałam, co samo w sobie nie byłoby wielką wadą, gdyby miało służyć nakreśleniu wyrazistych, intrygujących postaci. Niestety bohaterowie w większości są niesympatyczni i sprawiają wrażenie trochę papierowych, zwłaszcza dotyczy to kobiet, opisywanych nierzadko jedynie poprzez ich stosunek do mężczyzn i krewnych. Szczerze mówiąc po autorce, którą chwali się w recenzjach z dogłębną znajomość ludzkiej psychiki, spodziewałam się więcej. Co do treści opowiadań, to nie zachwyciła mnie ona. Autorce udało się poruszyć parę ciekawych problemów, ale tylko poruszyć – w moim odczuciu zostały one potraktowane zbyt powierzchownie, a najbardziej frapujące mnie kwestie często rozmywały się, ustępując miejsca jałowym ponurym rozważaniom zgorzkniałych bohaterów. Niektórym historiom zabrakło wyrazistej puenty, w innych była ona zbyt ogólna i wyświechtana.

Jeśli chodzi o formę i styl, to tu także się rozczarowałam. Narracja jest dość specyficzna, większość opowiadań jest wypakowana retrospekcjami, czasem też opowieść wybiega naprzód, by zaraz potem wrócić do punktu wyjścia. Fragmenty nie są uporządkowane chronologicznie, jednak zazwyczaj łączy je ten sam motyw, prowokujący bohaterów do snucia wspomnień. W niektórych opowiadaniach ta konstrukcja jest spójna i świetnie się sprawdza, tworząc z pozornie oderwanych fragmentów historii jakiejś postaci kompletną całość, niestety w innych zdaje się nie służyć jakiemukolwiek celowi, wprowadza jedynie chaos i męczy czytelnika. Denerwujące są także częste i miejscami jakby zupełnie losowe przeskoki między czasem teraźniejszym a przeszłym w narracji. Sam styl jest bardzo poprawny, ale nie mogę powiedzieć, że mnie oczarował. Jest lekki i przejrzysty, co można zaliczyć na plus, bowiem nie przytłacza przy ogólnie przygnębiającej wymowie opowiadań. Momentami jest jednak bardzo nierówny – zdarzają się fragmenty niezwykle poetyckie, ale też przesadnie kolokwialne. Obok urzekająco plastycznych opisów występują też takie, które rażą suchością i zdecydowanie nie ułatwiają wsiąknięcia w świat. Dialogi są dość naturalne, ich zaletą jest dbałość autorki o zróżnicowanie języka, jakim posługują się bohaterowie o odmiennym wykształceniu i pochodzeniu.

„Odcienie miłości” nie są książką bardzo słabą. Być może zebranie opowiadań tak podobnych w jednym zbiorze nie było najlepszym pomysłem. Wśród jedenastu historii jedna wywarła na mnie duże wrażenie i zapadła w pamięć, dwie były po prostu przyjemne w odbiorze, kilka kolejnych poruszyło intrygujące kwestie, ale albo skończyły się one zbyt szybko, albo pozostawiły problem rozbebeszony i szybko przeszły do innych tematów. Nie ukrywam jednak, że oczekiwania miałam ogromne, a nie znalazłam w „Odcieniach miłości” ani mistrzostwa formy, ani wybitnego stylu, ani doskonale skonstruowanych bohaterów, ani zaskakujących spostrzeżeń, ani jakiegoś przebłysku geniuszu, który tłumaczyłby tak entuzjastyczne opinie. Chciałam zakończyć lekturę z mocno bijącym sercem, szczęką na podłodze i wrażeniem, że właśnie przeczyłam coś, czego długo nie zapomnę – a pozostaje mi wystawić przeciętną ocenę i albo stwierdzić, że czegoś tu nie zrozumiałam i szukać winy w sobie, albo uznać, że książki Alice Munro po prostu nie są dla mnie.

Miałam ogromne oczekiwania w związku z opowiadaniami Alice Munro. Autorka została okrzyknięta „mistrzynią krótkiej formy”, a o jej twórczości mówi się w samych superlatywach. Ogrom pozytywnych opinii i pochwał pod adresem sprawności pióra i przenikliwości sądów pisarki sprawił, że zawiesiłam poprzeczkę bardzo wysoko – i być może dlatego tak boleśnie się...

Albo to jest tom słabszych utworów Noblistki, albo to ja nie byłam w nastroju do tych subtelnych i niespiesznych opowiadań bez akcji i pointy. W sumie fifty fifty.

Albo to jest tom słabszych utworów Noblistki, albo to ja nie byłam w nastroju do tych subtelnych i niespiesznych opowiadań bez akcji i pointy. W sumie fifty fifty.

Pierwsza książka Alice Munro, którą przeczytałam i z pewnością nie ostatnia. Nie przepadam za opowiadaniami, ale w tej książce były takie akurat, w sam raz, wyczerpujące. Fabuły było tyle ile trzeba, bez niesmaku, że kończy się w połowie akcji :)

Pierwsza książka Alice Munro, którą przeczytałam i z pewnością nie ostatnia. Nie przepadam za opowiadaniami, ale w tej książce były takie akurat, w sam raz, wyczerpujące. Fabuły było tyle ile trzeba, bez niesmaku, że kończy się w połowie akcji :)

Hmm, na pewno jest to literatura na poziomie, ale niestety, dla mnie jest ciężkostrawna i nużąca, z trudem przebrnęłam przez większość opowiadań.

Hmm, na pewno jest to literatura na poziomie, ale niestety, dla mnie jest ciężkostrawna i nużąca, z trudem przebrnęłam przez większość opowiadań.

Trochę zadziwnień trafnością odkryć, trochę znużenia i banału. Bilans dodatni, choć i lekie rozczarowanie.

Trochę zadziwnień trafnością odkryć, trochę znużenia i banału. Bilans dodatni, choć i lekie rozczarowanie.