Dziś, jak się mówi „opowiadanie” to jawi nam się natychmiast akcja. Co się dzieje, co się będzie działo?

A jeśli nie akcja, to zabawy w metafory. Językowe ćwiczenia, szukanie własnego stylu. Ale tak, aby to szukanie było widać – mniejsza o to, czy ten styl został znaleziony.

W tym zbiorku mamy opowiadania. Ale akcja nie goni nas coraz szybciej. Krew się nie leje. Nie ma też zafascynowania się samym sobą jako piszącym pisarzem, którego należy jak najbardziej pisarsko opisywać. Jest to opowiadanie świata niewątpliwie widzianego przez poetę, ale poetę, który nie narzuca nam się nachalnie ze swoim szczególnie poetyckim widzeniem. Wszystko proste, a bardzo zastanawiające. Oczywiście dla kogoś, kto lubi zastanowić się, zatrzymać, posmakować czegoś z życia. Posmakować, a nie zachwycać się wymyśloną kartą udziwnionego jadłospisu, który jak zwykle nie ma żadnego związku z istotą potraw. Tu smakujemy co jest. Podróżujemy z autorem, siedzimy na dworcach, znajdujemy zastanawiające rysunki i teksty, mamy dziwne szczęście… Dlaczego chce mi się o tym czytać?

Bo może jest właśnie tak, jak chce autor, odkrywając nam to bez żadnego demonstrowanego nadmiernie poczucia, że coś niebywałego odkrywa. Bo może jest właśnie tak, że zdarzają się nam zdarzenia, które znaczą. Coś specjalnego. A co – nie dowiadujemy się tego od razu. Ale to jest. Gdzie? A wszędzie. Tylko trzeba umieć zobaczyć. I w tym nam te opowiadania chyba pomagają. Dlatego je polecam. A o tym, że są z linii ważnych pisarzy, no takich chociażby jak znakomity Czech Karel Konrad – już nawet wywodzić nie będę. Ważne, że mnie nowe krajobrazy życia przybliżyły.

Ernest Bryll