Zaczęłam i z trudem skończyłam, ale tylko dlatego, że to cieniutka książeczka i postanowiłam wytrwać.
Dla mnie fabuła była zbyt słaba, żeby polecać tą książkę.
To wyidealizowana opowieść o romansie, zakończona "harlekinowym" happy endem.
Strona "językowa" książki przechyliła ostatecznie szalę na NIE.
Dodatkową wadą są błędy w tekście - literówki i ortograf!!!
Nie polecam.

Zaczęłam i z trudem skończyłam, ale tylko dlatego, że to cieniutka książeczka i postanowiłam wytrwać.
Dla mnie fabuła była zbyt słaba, żeby polecać tą książkę.
To wyidealizowana opowieść o romansie, zakończona "harlekinowym" happy endem.
Strona "językowa" książki przechyliła ostatecznie szalę na NIE.
Dodatkową wadą są błędy w tekście - literówki i ortograf!!!
Nie...

http://www.nieperfekcyjnie.pl/2013/01/anna-kekus-przeklete-korki.html

Przypuszczam, że nikt nie lubi korków drogowych. To one sprawiają, że już z samego rana ludzie stają się zdenerwowani, co błyskawicznie odbija się na otoczeniu. Na korek niewiele można poradzić - trzeba uzbroić się w cierpliwość i czekać. Co prawda, można zorganizować sobie czas, chociażby obgryzając paznokcie ze zdenerwowania, poprawiać makijaż, przeklinać czy obsypywać wyzwiskami innych kierowców. Niestety, takie zabiegi nie pomogą w rozładowaniu korku drogowego. Jednakże, istnieje jeszcze jeden, całkiem przyjemny sposób na nudę - rozglądanie się po innych autach w poszukiwaniu obiektu westchnień. Dokładnie w ten sposób swoją znajomość rozpoczęli główni bohaterowie "Przeklętych korków" autorstwa Anny Kekus.

Zuza to to dwudziestoośmioletnia kobieta pracująca jako analityk finansowy w laboratorium medycznym. Do Stanów Zjednoczonych przybyła wraz z matką, po śmierci swojego ojca. Dziewczyna nie szuka miłości, ponieważ kilkukrotnie zawiodła się na mężczyznach, dlatego woli odpocząć od związków. Natomiast Maks to trzydziestolatek, mieszkający na stałe w Brazylii, który do Chicago przyjeżdża na konsultacje finansowe firmy swojego ojczyma. Mężczyzna jest typowym podrywaczem, traktujący każdą kobietę jak wyzwanie. U jego boku dzielnie trwa Eliza, która kocha go i pragnie spędzić z nim swoje życie. Mężczyzna jednak traktuje ją jedynie jako dziewczynę, z którą jest mu dobrze w łóżku.

Pewnego dnia Zuza i Maks poznają się, stojąc w korku. Między dwojgiem błyskawicznie nawiązuje się nić porozumienia. W związku z tym, iż momentalnie zaczyna między nimi iskrzyć - Zuza i Maks postanawiają nie czekać na rozwój sytuacji, dlatego biorą sprawy w swoje ręce. Wszystko zaczyna się komplikować, kiedy wychodzi na jaw, iż Maks nie jest do końca szczery z Zuzą.

"Przeklęte korki" to krótka opowieść o rodzącym się uczuciu, w które wkradają się niedopowiedzenia oraz kłamstwa, mogące zaważyć na dalszej znajomości. Akcja toczy się szybko i dotyczy głównie jednego wątku, jakim jest zauroczenie, a później miłość pomiędzy nowo poznanymi kochankami. Jak na dorosłe osoby, Zuza i Maks zachowują się nieraz bardzo infantylnie. Przyznam szczerze, że gdyby początkowo autorka nie podała wieku głównych bohaterów, po ich zachowaniu można byłoby przypuszczać, że mają kilkanaście lat. Ich życie biegnie

Jeśli ktokolwiek oczekuje opowieści przepełnionej pożądaniem oraz romantyzmem, może zawieść się. Owszem, w książce znajduje się kilka gorętszych momentów, które nota bene są dla mnie jedynym plusem, ale kończą się dość szybko. Tak naprawdę, "Przeklęte korki" to banalna, ckliwa opowiastka ze sztampową fabułą, a także przewidywalnym zakończeniem. Nie mogę zgodzić się ze słowami zawartymi na okładce książki, głoszącymi, iż "autorka prowadzi narrację tak, że czytelnik z zaciekawieniem oczekuje happy endu". Nie wyczekiwałam zakończenia, ponieważ doskonale wiedziałam, jak Anna Kekus poprowadzi tę historię. Wszystko wyglądałoby inaczej, gdyby autorka zwolniła, nie przechodząc od razu do sedna, ale rozwijając różnorodne wątki, co sprawiłoby, iż książka byłaby przyjemniejsza w odbiorze. Podczas lektury miałam wrażenie, jakby Anna Kekus zapomniała o jakimkolwiek wstępie i bliższym zapoznaniu z bohaterami, ale od razu przeszła do głównego wątku. Ponadto liczne literówki, masa błędów interpunkcyjnych, jak również garstka błędów ortograficznych, sprawiły, iż "Przeklęte korki" stały się książką, do której nie mam ochoty wracać.

Drogi Czytelniku, jeżeli nudzisz się i nie masz interesującej lektury na wieczór, możesz sięgnąć po "Przeklęte korki". Jednak nie spodziewaj się fantastycznej i intrygującej opowieści, ponieważ nie znajdziesz tego w tym przypadku. Ja rozczarowałam się tą pozycją, ale może Tobie przypadnie do gustu. Możesz spróbować, ale tylko na swoją odpowiedzialność!

http://www.nieperfekcyjnie.pl/2013/01/anna-kekus-przeklete-korki.html

Przypuszczam, że nikt nie lubi korków drogowych. To one sprawiają, że już z samego rana ludzie stają się zdenerwowani, co błyskawicznie odbija się na otoczeniu. Na korek niewiele można poradzić - trzeba uzbroić się w cierpliwość i czekać. Co prawda, można zorganizować sobie czas, chociażby obgryzając...

Historie romantyczne zawsze jawiły mi się jako dobry i miły przerywnik wśród mrocznej i kryminalnej części literatury, dlatego chętnie sięgam po takie tytuły. W ostatnim czasie miałam okazję przeczytać „Przeklęte korki” Anny Kekus, która wydawała się interesująca i wyraźnie dobra mimo małej ilości stron. Niestety po raz kolejny przeżyłam rozczarowanie lekturą, która od początku powinna była mi się spodobać. Romantyzm gdzieś zniknął, zastępując go ckliwą opowieścią… o naprawdę nie wiadomo czym.

Zuza i Maks poznają się w czasie korków. Oboje wyraźnie zainteresowani sobą dają szansę swojej znajomości. Z czasem rodzi się między nimi zażyłość, o którą żadne z nich by się nie podejrzewało. Z dnia na dzień stają się sobie bliscy. W końcu namiętność wybucha ze zdwojoną siłą, lecz wtedy ich szczęście zakłóca jedna szczególna wiadomość. Czy Zuza i Maks mimo wszystko będą razem?

„Przeklęte korki” potraktowałam jako miłą odskocznię od kryminałów, które ostatnio wiodą prym w mojej biblioteczce. Lektura jest krótka, dlatego czytanie zajęło mi ledwie godzinę. Niestety nie było to sześćdziesiąt minut, które miło wspominam. A wszystko to przez te kilkadziesiąt stron, które wcale nie spełniło moich oczekiwań. Pierwszą rzeczą, która uderzyła we mnie, jest nieco naiwne i przerysowane prowadzenie narracji. Punkty widzenia bohaterów zlewają się ze sobą, przez co czasem trzeba rozszyfrowywać to, co jest napisane. Bohaterowie, czyli Zuza i Maks, w pewnych momentach wypowiadają się ckliwie i infantylne. To strasznie irytuje, bowiem po poważnych ludziach powinniśmy się spodziewać nieco ‘powagi’. Drugą sprawą jest fakt, iż w tej krótkiej opowieści w ogóle nie odczuwa się romantyzmu. Nie dostrzegłam ani trochę tej rzekomej miłości. Błędem autorki było potraktowanie tej historii tak powierzchniowo, gdyby wątki zostały rozbudowane, pewnie wyglądałaby zupełnie inaczej. I z pewnością lepiej…

Wracając do bohaterów… spodziewałam się po nich więcej, dużo więcej. Tymczasem okazali się bezbarwni, nijacy, często przejawiający mentalność dziecka. Zuza czasem wyglądała lepiej, jej wypowiedzi brzmiały dojrzale i ciekawie, jednak w obecności Maksa wszystko się psuło. Ich dwoje razem zachowywali się jak para rozpieszczonych, dużych dzieciaków, więc dopowiedzcie sobie, jak mogło to wyglądać w chwilach ich namiętności…

Po raz kolejny odczułam rozczarowanie po lekturze, po której spodziewałam się dużo więcej. „Przeklęte korki” okazały się niczym więcej, jak krótką opowiastką, która nie nadaje się, aby powiedzieć o niej „romantyczna”. Mało barwni bohaterowie, gnająca na łeb, na szyję fabuła (co jest ledwo możliwe z taką ilością stron) oraz przesadzone wątki sprawiają, że trudno przebrnąć przez tekst. Mnie zajęło to godzinę i było to istna męczarnia… Trudno powiedzieć o niej coś pozytywnie, bowiem, prawdę powiedziawszy, nie ma w niej takich elementów. Jedyną chyba dobrą rzeczą był fakt, że tak szybko się skończyła…

Historie romantyczne zawsze jawiły mi się jako dobry i miły przerywnik wśród mrocznej i kryminalnej części literatury, dlatego chętnie sięgam po takie tytuły. W ostatnim czasie miałam okazję przeczytać „Przeklęte korki” Anny Kekus, która wydawała się interesująca i wyraźnie dobra mimo małej ilości stron. Niestety po raz kolejny przeżyłam rozczarowanie lekturą, która od...