Jak dla mnie zmarnowany temat sekretów rodzinnych i tajemnicy z przeszłości. Sceny długie i nużące. Choć przynajmniej szybko się czyta, bo nie wymaga wielkiego wysiłku i skupienia.

Jak dla mnie zmarnowany temat sekretów rodzinnych i tajemnicy z przeszłości. Sceny długie i nużące. Choć przynajmniej szybko się czyta, bo nie wymaga wielkiego wysiłku i skupienia.

Dramatyczna. Prawdziwa. Na wskroś emocjonalna.

Autorka posiada bardzo cenną umiejętność, opowiadania historii wprost do serca czytelnika.
A robi to w sposób niezwykły, z ogromnym wyczuciem, głęboką wrażliwością i genialną wręcz znajomością psychiki ludzkiej.

Jest to historia nad którą nie da się przejść obojętnie.
Mnie, czytanie, a raczej przeżywanie, tej powieści bardzo rozemocjonowało. A były to emocje niełatwe. Przede wszystkim ogromny smutek, ale też i złość, szczególnie na jedną z postaci.
Autorka przechodząc w narracji z teraźniejszości, w przeszłość i na odwrót, umiejętnie wprowadza czytelnika we wszystkie dramatyczne wydarzenia oraz ich konsekwencje.
Cały czas jest bardzo wiarygodnie. Zapominałam, że czytam książkę, przenosiłam się całkowicie, a przez to przeżywałam wszystko tak mocno.

To historia, która skłania do refleksji i przemyśleń.
To historia, w której nie ma czerni i bieli.
To historia, w której szczęśliwa z pozoru rodzina, ulega całkowitemu rozpadowi, pod wpływem tragedii, która ich spotyka.
To historia, którą warto poznać, mimo, a może właśnie dlatego, że tak głęboko się ją przeżywa.

Dramatyczna. Prawdziwa. Na wskroś emocjonalna.

Autorka posiada bardzo cenną umiejętność, opowiadania historii wprost do serca czytelnika.
A robi to w sposób niezwykły, z ogromnym wyczuciem, głęboką wrażliwością i genialną wręcz znajomością psychiki ludzkiej.

Jest to historia nad którą nie da się przejść obojętnie.
Mnie, czytanie, a raczej przeżywanie, tej powieści...

Cudownie mi się czytało tę książkę! Ciężko się od niej oderwać, ciężko przestać myśleć o jej bohaterach. To książka, która wciąga, i kradnie czas. Ale w pozytywnym tego słowa znaczeniu!
Główną bohaterką jest Dora, w zasadzie to Pandora. Razem z rodzicami i siostrą Cassie, prowadzi normalne, dziecięce życie. Do momentu śmierci dziadków i wyprowadzki na wieś. To tutaj kończy się jej błogie dzieciństwo. Ale nierozwiązana przeszłość, ma wpływ na Dorę, na wszystkie decyzje jakie podejmuje i na sposób myślenia. Dora nie może poradzić sobie z rodzinną tragedią, żyje z poczuciem winy. I razem z nią odkrywamy co stało się kilkanaście lat wstecz.
Ta książka jest bardzo emocjonalna. Napisana jest w sposób prosty, ale poruszający. Zostawia w czytelniku masę pytań, współczucia i wściekłości!
Uwielbiam takie angażujące pozycje, od których ciężko się oderwać!

Cudownie mi się czytało tę książkę! Ciężko się od niej oderwać, ciężko przestać myśleć o jej bohaterach. To książka, która wciąga, i kradnie czas. Ale w pozytywnym tego słowa znaczeniu!
Główną bohaterką jest Dora, w zasadzie to Pandora. Razem z rodzicami i siostrą Cassie, prowadzi normalne, dziecięce życie. Do momentu śmierci dziadków i wyprowadzki na wieś. To tutaj kończy...

Rodzinne sekrety, tragedie, trudne decyzje. Dużo cierpienia, ale i odrobina optymizmu.

Rodzinne sekrety, tragedie, trudne decyzje. Dużo cierpienia, ale i odrobina optymizmu.

Dla miłośników powieści Jodi Picoult.
Powieść o tragedii, winie, zadręczaniu i przebaczeniu. Może ckliwe zakończenia, ale wobec takiej dawki nieszczęścia, należało tak właśnie zakończyć losy bohaterów. Pandora momentalnie wzbudziła moja sympatię.
Zachęcam do lektury.

Dla miłośników powieści Jodi Picoult.
Powieść o tragedii, winie, zadręczaniu i przebaczeniu. Może ckliwe zakończenia, ale wobec takiej dawki nieszczęścia, należało tak właśnie zakończyć losy bohaterów. Pandora momentalnie wzbudziła moja sympatię.
Zachęcam do lektury.

To książka z gatunku tych, od których trudno się oderwać.
Taka, którą można by przeczytać od deski do deski za jednym zamachem, gdyby nie musiało się wstawać rano do pracy..

Jestem nią oczarowana. Po prostu majstersztyk.
Złożone postaci, sploty przypadków i okoliczności nieuchronnie prowadzących do tragedii, snucie opowieści z trzech różnych perspektyw..
Tak, jest ona smutna, naznaczona rodzinnym dramatem i cieniami przeszłości. Ale jednocześnie chwyciła mnie za serce jak mało która.
A nie przypuszczałam, patrząc na okładkę i opis, że aż tak mnie wciągnie w koleje losów rodziny Tide.

To książka z gatunku tych, od których trudno się oderwać.
Taka, którą można by przeczytać od deski do deski za jednym zamachem, gdyby nie musiało się wstawać rano do pracy..

Jestem nią oczarowana. Po prostu majstersztyk.
Złożone postaci, sploty przypadków i okoliczności nieuchronnie prowadzących do tragedii, snucie opowieści z trzech różnych perspektyw..
Tak, jest ona...

Zaczynając czytać "Dom na szczycie klifu" popełniłam błąd : nie przeczytałam opisu, o czym ta książka jest. Wiedziałam tylko, że dotyczy tajemnicy rodzinnej odkrywanej po latach. Spodziewałam się więc czegoś w stylu powieści Kate Morton, Katherine Webb. A co otrzymałam? Depresyjną historię o stracie dziecka, żałobie, wzajemnych żalach, pretensjach, rozpadzie rodziny, rozpaczy, zerwanych więzach, przytłaczającym poczuciu winy, obezwładniających wyrzutach sumienia. Książka była po prostu przygnębiająca i dołująca, zakończenie wcale tego nie poprawiło, czyli pewnie nie taki był zamysł autorki.
Temat nie jest oryginalny, także podział na "kiedyś", "teraz" jest w sumie wykorzystywany w co drugiej współczesnej powieści. Dodatkowo irytowało mnie używanie czasu teraźniejszego w wydarzeniach bieżących ("Dora idzie do domu, Dan robi na obiad zupę", itp.). Plus na pewno za wywołanie emocji, choć myślę, że wielu rodzicom, szczególnie tym posiadającym małe dzieci, ciężko będzie czytać niektóre fragmenty - nie mam na myśli jakiejś makabry, bo w książce jej nie ma. Po prostu trudno przejść obojętnie obok pewnych zachowań, sytuacji, reakcji. Przyznam się, że osobiście nie byłabym chyba w stanie wybaczyć tego co zrobiła jedna z bohaterek...
Cieżko mi ocenić tę powieść, wiem, że na pewno do niej nie wrócę.

Zaczynając czytać "Dom na szczycie klifu" popełniłam błąd : nie przeczytałam opisu, o czym ta książka jest. Wiedziałam tylko, że dotyczy tajemnicy rodzinnej odkrywanej po latach. Spodziewałam się więc czegoś w stylu powieści Kate Morton, Katherine Webb. A co otrzymałam? Depresyjną historię o stracie dziecka, żałobie, wzajemnych żalach, pretensjach, rozpadzie rodziny,...

Jeżeli mili czytelnicy szukacie kiczowatej,powiastki o serduszkach i miłości.To lepiej tego nie czytajcie.Bo,to nie jest kiczowata historyjka.A poważna i trudna powieść obyczajowo-społeczna.Ostatnim,czasu co raz bardziej witam się z literaturą z wysp Brytyjskich.
Akcja toczy się latach obecnych i też 13-14 lat wcześniej.Można powiedzieć,że wszystko opiera się na zaginięciu na plaży 3 latka.
Ból,rozpacz ale i nienawiść po śmierci chłopczyka odbija się na całej rodzinie.
Książka jest pełna emocji,trudnych chwil.
Autorka barwnie opisuję miejsce akcji.Myślę,że to wartościowa p[roza.

Jeżeli mili czytelnicy szukacie kiczowatej,powiastki o serduszkach i miłości.To lepiej tego nie czytajcie.Bo,to nie jest kiczowata historyjka.A poważna i trudna powieść obyczajowo-społeczna.Ostatnim,czasu co raz bardziej witam się z literaturą z wysp Brytyjskich.
Akcja toczy się latach obecnych i też 13-14 lat wcześniej.Można powiedzieć,że wszystko opiera się na zaginięciu...

niedopowiedzenia, wzajemne oskarżenia i ciężar odpowiedzialności
ogromna trauma potrafi zburzyć rodzinę jak domek z kart

niedopowiedzenia, wzajemne oskarżenia i ciężar odpowiedzialności
ogromna trauma potrafi zburzyć rodzinę jak domek z kart

To moje pierwsze spotkanie z Hannah Richell i z pewnością nie ostatnie. Stara, urokliwa, XIX -wieczna posiadłość z widokiem na morze, a w niej rodzina- szczęśliwa, beztroska, kochająca, aż do dnia gdy świat wali im się na głowę. Wzajemne obwinianie się, skrywane sekrety, rozpad rodziny.
Dramatyczne zdarzenia sprzed lat poznajemy stopniowo dzięki cofaniu się wstecz w kolejnych rozdziałach. Powoli ukazuje się nam prawdziwy obraz małżeństwa i relacji panujących w pozornie szczęśliwej rodzinie.
Czytając trzymani jesteśmy w napięciu, które rośnie z każdą stroną coraz bardziej, zanim poznamy okoliczności zaginięcia trzyletniego chłopca. Razem z bohaterami otrzymujemy odpowiedzi na kolejne pytania i odkrywamy kolejne bolesne sekrety. Ciężar odpowiedzialności , wzajemne oskarżenia i ogromne poczucie winy towarzyszyły bohaterom przez 10 lat, aż w końcu ciąg zdarzeń musiał doprowadzić do wyjaśnienia co tak naprawdę się stało pewnego słonecznego dnia nad morzem.

To moje pierwsze spotkanie z Hannah Richell i z pewnością nie ostatnie. Stara, urokliwa, XIX -wieczna posiadłość z widokiem na morze, a w niej rodzina- szczęśliwa, beztroska, kochająca, aż do dnia gdy świat wali im się na głowę. Wzajemne obwinianie się, skrywane sekrety, rozpad rodziny.
Dramatyczne zdarzenia sprzed lat poznajemy stopniowo dzięki cofaniu się wstecz w...