Siostry

Okropna. W polowie przestalam czytac. Szkoda czasu!

Okropna. W polowie przestalam czytac. Szkoda czasu!

Książka z potencjałem, ale zmarnowanym. Jak ktoś
już wcześniej napisał - narracja jest strasznie chaotyczna,
męcząca, momentami nie wiadomo o co chodzi.
Rozumiem, że miało być mrocznie i tajemniczo,
ale do mnie to nie przemówiło. Sama historia szokująca,
w kilku miejscach jak dla mnie zbyt obrzydliwa.

Książka z potencjałem, ale zmarnowanym. Jak ktoś
już wcześniej napisał - narracja jest strasznie chaotyczna,
męcząca, momentami nie wiadomo o co chodzi.
Rozumiem, że miało być mrocznie i tajemniczo,
ale do mnie to nie przemówiło. Sama historia szokująca,
w kilku miejscach jak dla mnie zbyt obrzydliwa.

Książka opowiadająca o zazdrości siostrzanej, pod wpływem której jedna drugiej jest zdolna zrobić krzywdę. Walka przeciwnych osobowości o identycznych twarzach. Poczucie niesprawiedliwości towarzyszące tej wykonującej obowiązki gdy druga beztrosko się bawi - takie to życiowe, barwna opowieści przeplatana wątkami napoleońskimi i ten indyk...

Książka opowiadająca o zazdrości siostrzanej, pod wpływem której jedna drugiej jest zdolna zrobić krzywdę. Walka przeciwnych osobowości o identycznych twarzach. Poczucie niesprawiedliwości towarzyszące tej wykonującej obowiązki gdy druga beztrosko się bawi - takie to życiowe, barwna opowieści przeplatana wątkami napoleońskimi i ten indyk...

Cóż za dziwna książka... Tak bardzo do mnie nie przemówiła, że niechęć zaciemnia pole widzenia i utrudnia sformułowanie racjonalnych wniosków, które rzeczowo tłumaczyłyby owe uprzedzenie.
Mglista, ciężka atmosfera szlacheckiego dworku pierwszej połowy XIX wieku. Dziedzic, bonapartysta, przywiózł z wojennych wypraw egzotyczną małżonkę, miał z nią trójkę dzieci, w tym absolutnie identyczne siostry bliźniaczki. Dziewczęta, tak podobne do siebie fizycznie, były zupełnie różne osobowościowo, zupełnie też sobie obce. Z biegiem lat obserwujemy te różnice, widzimy jak siostry oddalają się od siebie. Stopniowo zanika rodzina, więzi, smutno tu i ponuro.
Książka wydaje mi się niekompletna, jakby poszczególne struny, które poruszyła autorka, nie zostały nawet w połowie wyeksploatowane. Nie wykorzystała mocy, jaka drzemała w temacie. Skondensowana treść i niedopowiedzenia nie są dla mnie literacką pożywką.
Poza tym nie kleją mi się wątki: opis koszmarnej uczty z niedobitym indykiem w roli głównej, wątek romansowy z nijakim absztyfikantem, czy jakieś pomroczności z voodoo w tle...
Szolc lepiej odbieram w nurcie kryminalnym. Siostry, wydane w serii z przyprawami, zupełnie nie trafiły w mój smak. Pozostawiły wręcz niesmak.
PS Moja pointa godna opisywanej powieści... Niepotrzebna.

http://buchbuchbicher.blogspot.com/

Cóż za dziwna książka... Tak bardzo do mnie nie przemówiła, że niechęć zaciemnia pole widzenia i utrudnia sformułowanie racjonalnych wniosków, które rzeczowo tłumaczyłyby owe uprzedzenie.
Mglista, ciężka atmosfera szlacheckiego dworku pierwszej połowy XIX wieku. Dziedzic, bonapartysta, przywiózł z wojennych wypraw egzotyczną małżonkę, miał z nią trójkę dzieci, w tym...

Kolejna książka tej autorki, która mnie nie zawiodła. Nieco mroczny styl, malowanie słowem obrazów i nieszablonowe historie. Oto co charakteryzuje Izabelę Szolc. Rok 1821 wątki historyczne przeplatają się z życiem w Jabłonnym Sadzie, miejscu, w którym voo - doo miesza się z życiem dworskim i chrześcijańskim wychowaniem, gdzie żyją półkreolskie bliźniaczki Józefina Maria i Anna Konstancja, gdzie dramat goni dramat... Jest miłość, jest czarny kogut, jest kłamstwo, obowiązek wobec kraju (m.in. powstanie listopadowe),obowiązek wobec umierającego ojca, komplikowane relacje....które tworzą obraz, od którego ciężko się oderwać od początku do końca.

Kolejna książka tej autorki, która mnie nie zawiodła. Nieco mroczny styl, malowanie słowem obrazów i nieszablonowe historie. Oto co charakteryzuje Izabelę Szolc. Rok 1821 wątki historyczne przeplatają się z życiem w Jabłonnym Sadzie, miejscu, w którym voo - doo miesza się z życiem dworskim i chrześcijańskim wychowaniem, gdzie żyją półkreolskie bliźniaczki Józefina Maria i...

Książka bardzo dziwna, historia jak dla mnie mało realna, a najgorsze, że bez puenty, nic mi nie przyniosło przeczytanie tej książki
Na plus, że szybko się czyta.

Książka bardzo dziwna, historia jak dla mnie mało realna, a najgorsze, że bez puenty, nic mi nie przyniosło przeczytanie tej książki
Na plus, że szybko się czyta.

Nie wiem, co sądzić o "Siostrach". Z jednej strony jest to pięknie i plastycznie napisana powieść, z drugiej... Nie bardzo rozumiem, jaki był zamysł autorki i co chciała osiągnąć poprzez napisanie tego dziełka.
Mam mieszane uczucia.

Nie wiem, co sądzić o "Siostrach". Z jednej strony jest to pięknie i plastycznie napisana powieść, z drugiej... Nie bardzo rozumiem, jaki był zamysł autorki i co chciała osiągnąć poprzez napisanie tego dziełka.
Mam mieszane uczucia.

Dworek Jabłonny Sad, żołnierz wojny napoleońskiej - Jan Kazimierz i jego rodzina, dość egzotyczna- żona Paulette (kreolska piękność),syn Teodor Florian i dwie bliźniaczki. Anna Konstancja i Józefina Maria - to one są głównymi bohaterkami tej powieści. Tak podobne,. że nawet matka nie potrafi ich odróżniać, a zawiązywane na ręku wstążeczki dla odróżnienia, czasem zamieniają. Podobne fizycznie, ale różne osobowości. Jedna "bardziej" kocha ojca, druga matkę. Podczas jednej z dorocznych kolacji we dworze, gdzie jedną z atrakcji na stole jest agonia na wpół upieczonego indyka, ojciec dowiaduje się o śmierci Napoleona i pada rażony atakiem apopleksji. Paradoksalnie to jednak nie on umiera, tylko matka coraz mizerniejsza, coraz szczuplejsza. Opiekę nad sparaliżowanym ojcem przejmuje rzetelna Anna. Jednak czasem przebiera się w ubrania Józefiny, żeby sprawić ojcu przyjemność, że i druga córka o niego dba. Józefina natomiast udaje Annę przed jej narzeczonym, uwodzi go w tajemnicy przed Anną i zachodzi w ciążę. Brat jest nieobecny, bo najpierw przebywa w szkole, potem bierze udział w działaniach wojennych. Ranny dezerteruje z wojska i siostry opiekują się nim, tak jak do niedawna ojcem.
Mroczna i duszna książka. Najbardziej ponurą, odstręczającą postacią jest według mnie, Tituba - czarnoskóra służąca, którą Jan Kazimierz przywiózł do kraju wraz z żoną. Tituba pozostaje w bardzo zażyłych stosunkach ze swoją panią. Tak naprawdę nie wiadomo, czy więcej w niej zabobonów, czy pogaństwa.
Książka pokazująca, że wojna wszystko unicestwia. Duszę człowieka. Jego ciało. Jego majątek.

Dworek Jabłonny Sad, żołnierz wojny napoleońskiej - Jan Kazimierz i jego rodzina, dość egzotyczna- żona Paulette (kreolska piękność),syn Teodor Florian i dwie bliźniaczki. Anna Konstancja i Józefina Maria - to one są głównymi bohaterkami tej powieści. Tak podobne,. że nawet matka nie potrafi ich odróżniać, a zawiązywane na ręku wstążeczki dla odróżnienia, czasem...

Spotkałem się już wcześniej z prozą autorki, więc miałem pewne oczekiwania. I choć tematyka książki nieco minęła się z moimi oczekiwaniami, to muszę przyznać, że napisana została naprawdę dobrze - język, nastrój, pokazanie akcji z perspektywy kolejnych bohaterów odmalowało historię zapadającą w pamięć.

Spotkałem się już wcześniej z prozą autorki, więc miałem pewne oczekiwania. I choć tematyka książki nieco minęła się z moimi oczekiwaniami, to muszę przyznać, że napisana została naprawdę dobrze - język, nastrój, pokazanie akcji z perspektywy kolejnych bohaterów odmalowało historię zapadającą w pamięć.

Książkę zaliczam do kategorii niesmacznych horrorów. Poraziła mnie opisami praktycznie od 1 strony. Lektura zdecydowanie nie dla mnie.

Książkę zaliczam do kategorii niesmacznych horrorów. Poraziła mnie opisami praktycznie od 1 strony. Lektura zdecydowanie nie dla mnie.