Świetna. Trzyma poziom cyklu.

Świetna. Trzyma poziom cyklu.

Świetna książka!

Świetna książka!

W porównaniu z poprzednimi częściami, dla mnie było tutaj już za dużo filozofii. Sama historia świetna, ale momentami ciężka do czytania.

W porównaniu z poprzednimi częściami, dla mnie było tutaj już za dużo filozofii. Sama historia świetna, ale momentami ciężka do czytania.

Swietna książka

Swietna książka

Herbert nieźle odlatuje w końcówce ale to ona właśnie ratuje tą książkę bo pierwsze 3/4 są trudne do przebrnięcia a ciągłe zmiany perspektyw kompletnie nie wprowadzają dynamiki. Uważam też że zmarnowany został pomysł jaki Herbert miał na Alię

Herbert nieźle odlatuje w końcówce ale to ona właśnie ratuje tą książkę bo pierwsze 3/4 są trudne do przebrnięcia a ciągłe zmiany perspektyw kompletnie nie wprowadzają dynamiki. Uważam też że zmarnowany został pomysł jaki Herbert miał na Alię

Niestety zawiodła. W wielu momentach gubiłam się i na głos w samochodzie mówiłam "Co to za pie*dolenie." Tyle stron, a bardzo niewiele akcji, Leto i Paul cześć w tej części, byli do porzygania nudni. Bardzo szkoda Duncana, bo był chyba jedyną fajną postacią. I o dziwo, bardzo lubiłam Faradna. Herbert powinien skończyć pisać po pierwszej książce.

Niestety zawiodła. W wielu momentach gubiłam się i na głos w samochodzie mówiłam "Co to za pie*dolenie." Tyle stron, a bardzo niewiele akcji, Leto i Paul cześć w tej części, byli do porzygania nudni. Bardzo szkoda Duncana, bo był chyba jedyną fajną postacią. I o dziwo, bardzo lubiłam Faradna. Herbert powinien skończyć pisać po pierwszej książce.

Początek książki może nie wciągnąć czytelnika od razu, brakowało mu początkowej dynamiki. Jednakże, od połowy fabuła zaczyna nabierać sensu i głębi, a sama końcówka świetnie wyjaśnia wszelkie wątki, zapewniając satysfakcjonujące zakończenie.

Początek książki może nie wciągnąć czytelnika od razu, brakowało mu początkowej dynamiki. Jednakże, od połowy fabuła zaczyna nabierać sensu i głębi, a sama końcówka świetnie wyjaśnia wszelkie wątki, zapewniając satysfakcjonujące zakończenie.

Dzieci Diuny balansują na krawędziach, SF, filozofii, psychologii, teologii. Fabuła książki, jak i innych części Diuna opiera się na dialogach. Może dlatego przypomina może czasem tragedię. Teatr. Nie… Chyba szczery jednak bardziej tragedię grecką niż teatr szekspirowski. Herbert wielkim pisarzem był.

Dzieci Diuny balansują na krawędziach, SF, filozofii, psychologii, teologii. Fabuła książki, jak i innych części Diuna opiera się na dialogach. Może dlatego przypomina może czasem tragedię. Teatr. Nie… Chyba szczery jednak bardziej tragedię grecką niż teatr szekspirowski. Herbert wielkim pisarzem był.

To akurat ta część od której bardzo ciężko się oderwać! Polecam!!!

To akurat ta część od której bardzo ciężko się oderwać! Polecam!!!

"Dzieci Diuny" w teorii są kontynuacją poprzednich dwóch książek z cyklu. W praktyce jednak, publikacja ta zaniedbuje lub przeinacza poprzednie wątki, zastępując je zupełnie dziwnymi pomysłami.

Najpierw trochę pozytywów. Oczywiście świat wykreowany przez Herberta i tym razem okazał się zachwycający. Można tylko podziwiać kunszt i kreatywność pisarza w wymyślaniu kolejnych arystokratycznych rodów oraz ich intryg.

W bardzo ciekawy sposób rozwinął się w tomie 3 wątek przemiany ekologicznej Arrakis. Cały "cykl" powstawania przyprawy, życia czerwi i związanej z tym pustynnosci planety to jedna z kluczowych spraw, z którą muszą zmierzyć się w tej części bohaterzy.

Z wyżej wymienionych powodów, jeśli "Dzieci Diuny" byłyby samodzielną książką - z pewnością moja ocena byłaby znacznie wyższa.
Jednak niestety zwie się "tomem 3", więc przez taki pryzmat należy ją postrzegać. Zacznę od wywiązania się z poprzednich historii - mowa tu oczywiście o Paulu Atrydzie oraz jego siostrze. Tutaj spoiler: Paul pod koniec drugiej części odszedł na pustynię. Wszystko wskazywało na to, że umarł. Byłby to spójny i godny tego bohatera koniec historii. Jednak w trzeciej części Paul musiał się pojawić - na chwilę i dosłownie tylko po to, żeby zostać zabitym. Akurat ten wątek Herbert mógł sobie odpuścić. Najwyraźniej brakowało mu także postaci głównego antagonisty, więc z całkiem miłej persony, a mowa tu o siostrze Paula, stworzył potwora. Jak? Bardzo prostym zabiegiem. Wystarczyło "opętanie".

Szkoda także rozwodzić mi się nad zniszczonym potencjałem nowych bohaterów, czyli dzieci Paula, zwłaszcza księcia Leto. Otóż (znów spoiler) chłopiec w pewnym momencie nakłada na siebie skórę "pływających" czerwi? W ten sposób zamienia się w potwora. Bardzo mądre. Podobnie, jak pomysł na kazirodczy związek siostry i brata. Nie martwcie się. Obędzie się bez dzieci. I to mają być nasi protagoniści? Im mamy kibicować?

Głównym problemem "Dzieci Diuny" jest właśnie zbytnie nagromadzenie anty-bohaterów. Czytelnik nie może się postawić po żadnej stronie, gdyż żadna nie reprezentuje dobrych wartości.

Oczywiście "Dzieci Diuny" to i tak pozycja ponadprzeciętną. Tu po prostu bardzo boli zmarnowany potencjał.

"Dzieci Diuny" w teorii są kontynuacją poprzednich dwóch książek z cyklu. W praktyce jednak, publikacja ta zaniedbuje lub przeinacza poprzednie wątki, zastępując je zupełnie dziwnymi pomysłami.

Najpierw trochę pozytywów. Oczywiście świat wykreowany przez Herberta i tym razem okazał się zachwycający. Można tylko podziwiać kunszt i kreatywność pisarza w wymyślaniu kolejnych...