Podczas pewnej "poważnej wypowiedzi" narratora zacząłem się śmiać: autor nie ma NAJMNIEJSZEJ wiedzy historycznej, np. myli średniowiecze (okres praktycznie bez wojen i przemocy) z renesansem (czyli polowania na "czarownice", zabobony itp.),a to jest taka wpadka jak pomylić białe z czarnym. No bądźmy że poważni... Makulatura.

Podczas pewnej "poważnej wypowiedzi" narratora zacząłem się śmiać: autor nie ma NAJMNIEJSZEJ wiedzy historycznej, np. myli średniowiecze (okres praktycznie bez wojen i przemocy) z renesansem (czyli polowania na "czarownice", zabobony itp.),a to jest taka wpadka jak pomylić białe z czarnym. No bądźmy że poważni... Makulatura.

Sprzedawanie tego jako s-f powinno być karane jak przestępstwa vatowskie. Nie ma tu za grosz s-f, sam manewr autora z rzekomym postapo jest niewystarczający, zwłaszcza że postapo jest umowne, nie ma w fabule żadnych fragmentów sugerujących apokalipsę, poza tym że akcja dzieje się w przyszłości.
Odbieranie "Ciemności przybywaj" jako fantasy nie czyniłoby tej książce krzywdy, boć świat przedstawiony można odbierać jako pewnego rodzaju wizję fantasy. Wizja ta nie jest specjalnie oryginalna, dwie strony konfliktu walczą ze sobą, konflikt ten jest nieangażujący czytelnika. odwrócona paralela walki kościoła rządzącego światem (władza) i zwolenników sił ciemności (rewolucjoniści),gdzie zdaje się autor chce, by czytelnik kibicował tym drugim, wtórna, prostacka, nudna itd. Bohaterowie generyczni, nieinteresujący, płascy. Jedyną frajdę czytelnikowi może sprawiać idea chowańców, ale też nie bardzo wiadomo, po co te chowańce bohaterom, poza tym, że w kilku momentach robią za deux ex machinę.
Fabuła ujdzie w tłumie, rewolucja w fantastyce to oklepany temat.
Jako rozrywka - mocno przeciętne, jako przenośnia - nie dostrzegłem głębi przekazu, jak na Leibera - całkiem nieźle.

Sprzedawanie tego jako s-f powinno być karane jak przestępstwa vatowskie. Nie ma tu za grosz s-f, sam manewr autora z rzekomym postapo jest niewystarczający, zwłaszcza że postapo jest umowne, nie ma w fabule żadnych fragmentów sugerujących apokalipsę, poza tym że akcja dzieje się w przyszłości.
Odbieranie "Ciemności przybywaj" jako fantasy nie czyniłoby tej książce...

7,5/10

7,5/10

Początek mało oryginalny, raczej drętwy. Od połowy się akcja rozkręca i może nie tyle trzyma w napięciu co buduje ciekawość na temat tego jak się to zakończy. Kończy się bardzo "oświeceniowym" motywem i za to właśnie dałem 7 a nie 6.

Początek mało oryginalny, raczej drętwy. Od połowy się akcja rozkręca i może nie tyle trzyma w napięciu co buduje ciekawość na temat tego jak się to zakończy. Kończy się bardzo "oświeceniowym" motywem i za to właśnie dałem 7 a nie 6.

Doskonała książka, dała mi to czego oczekuje od sf - dużo.....dużo rozrywki. Powieść czyta się przerzucając jedną kartkę za drugą. Uwaga nie dla osób szukających czegoś więcej poza rozrywką !. Rzadko która z nowych tysiąc-stronicowych książek fantasy lub sf dorasta jej do...... no powiedzmy łydek.

Doskonała książka, dała mi to czego oczekuje od sf - dużo.....dużo rozrywki. Powieść czyta się przerzucając jedną kartkę za drugą. Uwaga nie dla osób szukających czegoś więcej poza rozrywką !. Rzadko która z nowych tysiąc-stronicowych książek fantasy lub sf dorasta jej do...... no powiedzmy łydek.

Ciekawa pozycja, koncepcja świata bardzo podobna do tej z "Roku 1984", jednak tutaj spotkamy się z większą ilością akcji, a z mniejszą ilością psychologii!

Ciekawa pozycja, koncepcja świata bardzo podobna do tej z "Roku 1984", jednak tutaj spotkamy się z większą ilością akcji, a z mniejszą ilością psychologii!

Hierarchia "namaszczona" przez siłę wyższą (duchy przodków, wszelakie bóstwa, logikę dziejów, prawa rynku itd.) i trzymająca prosty lud w garści - to się zawsze sprawdzało. Pytanie - jak utrzymać względny spokój po rozpadzie tejże władzy? Pozostajemy w niepokoju wraz ze zwycięzcami i podejrzewamy, iż czeka ich wkrótce niezła przeprawa z wyzwolonym plebsem - jak zwykle zresztą...

Hierarchia "namaszczona" przez siłę wyższą (duchy przodków, wszelakie bóstwa, logikę dziejów, prawa rynku itd.) i trzymająca prosty lud w garści - to się zawsze sprawdzało. Pytanie - jak utrzymać względny spokój po rozpadzie tejże władzy? Pozostajemy w niepokoju wraz ze zwycięzcami i podejrzewamy, iż czeka ich wkrótce niezła przeprawa z wyzwolonym plebsem - jak zwykle...

Słowem wyjaśnienia tylko - książkę należy traktować bardziej jako parodię i celowo przerysowaną opowieść, pełną czarnego humoru i karykaturalnych lekko postaci, aniżeli śmiertelnie poważne science fiction z mrocznymi postaciami i nieoczekiwanymi zwrotami akcji. Takich nie ma, bo chyba nie miało być. Oczywiście, że jest przewidywalna, bo to historia stara jak świat. Ale dobra jako całość i dobrze się ją czyta.

Osobiście przypominała mi nieco niektóre wątki z Panem Śmiercią Pratchetta czy "Brudną robotę" Christophera Moore'a. Niby na poważnie, a jednak z przymrużeniem oka. Inteligentnie, znaczy.

Słowem wyjaśnienia tylko - książkę należy traktować bardziej jako parodię i celowo przerysowaną opowieść, pełną czarnego humoru i karykaturalnych lekko postaci, aniżeli śmiertelnie poważne science fiction z mrocznymi postaciami i nieoczekiwanymi zwrotami akcji. Takich nie ma, bo chyba nie miało być. Oczywiście, że jest przewidywalna, bo to historia stara jak świat. Ale...

Jeśli jest to jedna z ciekawszych pozycji spod pióra autora F. Leibera, wolę nie zapoznawać się z resztą. Z książki wieje nudą i napisanym już setki razy pamfletem na religię w ogólności w przebraniu powieści s-f. To swoją drogą nie jest złe, gdyż uwielbiam przesiąkniętą fundamentalnym materializmem, np. twórczość Lema, ale forma "Ciemności" wręcz odpycha. W takim stopniu, że najbardziej zajmująca była czynność przewracania kolejnych kartek.
9/10 książki ciągnie w nieskończoność przewidywalną od samego początku konkluzję, która zajmuje kilkanaście kartek (dwa ostatnie rozdziały). Uniwersum tak niepociągające, tak słabo przedstawione, ograniczające się do powtarzania na prawie każdej stronie: cyniczna, oszukująca lud zabobonami hierarchia "duchowieństwa" oraz spętana niczym bydło reszta ludzkości trzymana w postrachu przez tych pierwszych, tylko czekająca na oświecenie mas ze strony opozycji części hierarchii. Chociaż występuje kilka postaci pierwszoplanowych, żadna z nich nie potrafiła wzbudzić mojej sympatii ani nawet antypatii, gdyż pomimo wyraźnych prób autora nadania im ludzkiego wymiaru, najbardziej gwałtowną emocją przeze mnie odczuwaną podczas przerzucania kart tej powieści było potworne znużenie. "Na Satanasa", ta książka to szatańska strata czasu.

Jeśli jest to jedna z ciekawszych pozycji spod pióra autora F. Leibera, wolę nie zapoznawać się z resztą. Z książki wieje nudą i napisanym już setki razy pamfletem na religię w ogólności w przebraniu powieści s-f. To swoją drogą nie jest złe, gdyż uwielbiam przesiąkniętą fundamentalnym materializmem, np. twórczość Lema, ale forma "Ciemności" wręcz odpycha. W takim stopniu,...

Klasyka

Klasyka