Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Kordian, zwany Gawronem jest, a raczej był przyjacielem Glisty. Mężczyzna nauczył Kordiana nie tylko posługiwać się bronią i żyć w gangsterskim świecie, lecz przede wszystkim biorąc go pod swoje skrzydła, wciągnął go do syndykatu. Łączyła ich szczera przyjaźń, która została zniszczona przez Gawrona. Zdradził on syndykat i porwał siostrę Glisty, Agnieszkę. Gawron zdaje sobie sprawę z tego co zrobił. Wie, że stoi nad nim widmo śmierci za swój czyn. Czy faktycznie przyjaźń Gawrona i Glisty jest już pogrzebana? Czy mężczyznę dosięgnie kara? Był Anioł. Był Diabeł. Był Glista. Teraz przyszedł czas na Gawrona czyli czwarty tom serii "Syndykat". W tej serii wątek przyjaźni i wątek miłości idą ze sobą łeb w łeb. Wszystko toczy się wokół Gawrona i rodzeństwa: Glisty i Agnieszki. Zdrada i zemsta to kolejne zestawienie tutaj, które jest ze sobą nierozerwalne. Mafijny świat jest tu pokazany jako bezlitosny, brutalny i pozbawiony wyrzutów sumienia, a okupiony jest trupami. Gawron i Agnieszka - wydaje się, że to oprawca i ofiara, lecz uczucie, które łączy tych dwoje, wymazuje złe uczynki. Tutaj serce walczy z rozumem, miłość z rozsądkiem i skryte pragnienia z rzeczywistością. Dla tej dwójki to nie będzie łatwa miłość. Z kolei Gawron i Glista byli niczym bracia. Zdrada Gawrona względem Glisty przekreśla ich bliskie relacje. Glista w stosunku do byłego przyjaciela żywi negatywne emocje. Z kolei Gawron jest przygotowany na najgorsze. Nie oczekuje wybaczenia. Zrobił to co zrobił, jednak jego uczynki były czymś podyktowane. Gawron zaufał nie temu co trzeba, a teraz wszystko co robi, robi z myślą o Agnieszce. Czytając "Siłę Życia" nurtowało mnie jedno pytanie: czy Kordian przeżyje? Nie zdradzę, czy dostałam odpowiedź na to pytanie, aczkolwiek trochę tym zakończeniem nie byłam usatysfakcjonowana😐. Wielkim plusem była tu narracja - fabuła była przedstawiona nie tylko z punktu widzenia Gawrona i Agnieszki, lecz także Glisty. To bardziej dosadnie pokazywało, w jakim kierunku zmierzało to wszystko. Styl oczywiście ten sam, co w poprzednich tomach. Niby jest to lektura, która nie jest słodka, a wręcz ociekająca krwią, ale czyta się ją naprawę szybko i przyjemnie . Jest tu zaserwowana także dawka humoru 😉. Świetna część, choć to zakończenie... Liczyłam na coś innego... Polecam oczywiście, a ja czekam na piąty tom! Myślę, że tu to dopiero się będzie działo!