Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Tom V monumentalnych "Dziejów Polski" opisuje jeden z najciekawszych okresów w naszych dziejach. Omawia prawdziwą karuzelę elekcji (istny cyrk!) i rządy trzech naszych władców: Henryka Walezego (wiele zaskakujących i bynajmniej wcale nie negatywnych informacji o tym królu, którego postać tak paskudną legendą obrosła),Stefanie Batorym (tu znowu, według mnie, informacje w pewnym stopniu obalające wyidealizowaną legendę osnutą wokół tej postaci) oraz, najciekawszego z tej trójki - Zygmunta III Wazy. Jakże miło czyta się o czasach gdy Polska była podmiotem, a nie przedmiotem na narodowej scenie! Jak smutno, wśród tej potęgi obserwować pierwsze, przelatujące jak smętne jaskółki, symptomy przyszłej katastrofy...Wiele można w tym tomie znaleźć analogii z dzisiejszą polityką! I słabo wróży to na przyszłość... Odnajdujemy na jego kartach wiele informacji nie tylko na temat tak znanych postaci jak Jan Kochanowski, ale przede wszystkim tak skrzętnie "zapominanych" przez nas system edukacyjny, jak Piotr Skarga, którego pomnik ("nienachalnej" urody, muszę niestety przyznać) tak bardzo przeszkadza od jakiegoś czasu władzom w Krakowie. Czyżby fakt, że był księdzem przekreślał wszystkie zasługi tego wielkiego społecznika? Zdaniem lewaków, jak widać, tak! Na kartach tego tomu rozprawia się autor również z, rozprzestrzenianymi przez to samo środowisko, mitami o "drapieżnym polskim kolonialiźmie" - świetna (i na pewno dla wielu zaskakująca) analiza jak w rzeczywistości wyglądał. Smutny obraz ówczesnej polityki niektórych z najważniejszych postaci, nasuwa na myśl nasze, najzupełniej dzisiejsze problemy: "..kanclerz Zamoyski(...)gotów był użyć każdego argumentu w walce z królem i sprzymierzyć się z każdym, żeby upokorzyć władcę. Chciał, żeby Zygmuntowi nic się nie udało, nawet jeśli miało by to spowodować oczywiste straty dla Rzeczypospolitej. "Póki nie będzie bardzo źle w Polszcze, nie będzie dobrze." - te straszne słowa wyrażają wprost mentalność fakcji: im gorzej dla kraju (jak długo rządzą nim ci, których chcemy obalić),tym lepiej będzie dla nas, dla naszej partii.". Czyż to nie znajome?... Są w książce również fragmenty, przy czytaniu których nie wiadomo, czy śmiać się czy płakać - oto jak wyglądał przyjazd obywateli-szlachty na sejm elekcyjny: "Liderzy skłóconych fakcji przyprowadzili z sobą własne poczty zbrojne. O skali przygotowań do militarnego rozstrzygnięcia politycznej debaty świadczyć może choćby przykład wojewody Górki, który na elekcję przybył z 586 husarzami i kozakami, 500 żołnierzami piechoty, 10 działami i 60 hakownicami. Hetman Zamoyski był oczywiście silniejszy. Wjechał do Warszawy na czele wojska liczącego blisko 6 tysięcy żołnierzy. Wspierający go Konstanty Ostrogski przyprowadził 3 tysiące swoich. Sejmiki mazowieckie odpowiedziały na te przygotowania panów wezwaniem, by stawić się na elekcji pospolitym ruszeniem. W lipcu 1587 roku ludzi gotowych do walki znalazło się pod Warszawą tylu, co niedawno pod Pskowem(...)" - oj, gdyby to dziś było możliwe, co to by się działo:)... Podejrzewam, że w kolejnych tomach analogii z dzisiejszą polityką będzie coraz więcej i cechy "naszego polskiego mentalu", niezmiennego przez wieki, coraz bardziej będą widoczne. Niedługo zresztą się przekonam, bo kolejny - już na półce czeka:). Dodam jeszcze, że książka , tak jak poprzednie tomy, pięknie ilustrowana jest mapami, reprodukcjami dzieł sztuki, zarówno z epoki jak i bardziej nam współczesnymi - takich artystów jak Juliusz Kossak, Jan Matejko i (mój ulubiony) Józef Brandt.