Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Zaczęłam czytać z 10-letnim synem ku przestrodze, ale książka okazała się nudna, mało wciągająca. Doczytałam ją sama z mieszanymi uczuciami licząc, że całość zrobi lepsze wrażenie. Autorkę zainspirowała prawdziwa historia, ale ta przedstawiona w książce jest według mnie przerysowana i pokazująca jakiś skrajny przypadek uzależnienia w połączeniu z chorą psychiką wydawałoby się z pozoru normalnego dziecka. Grzeczna dziewczynka pod wpływem mody wśród koleżanek zaczyna grać w grę i po niedługim czasie wszystko inne nie ma już dla niej znaczenia, przestaje sprzątać, uczyć się, staje się konfliktowa, nie obchodzi jej nawet zaginięcie własnego psa? Większość książki to opis codziennego życia rodziny i bohaterki, potem jej coraz dziwniejsze, ewidentnie prowadzące do kłopotów i wyrachowane zachowania, a końcówka to już odlot z awanturą na cmentarzu i szpitalem psychiatrycznym... Liczyłam na coś bardziej wyważonego, co pozwoli dziecku lubiącemu gry zastanowić się nad koniecznością zrównoważenia w życiu spraw realnych i wirtualnych. Niestety znalazłam nudny dydaktyzm, którego przykładem niech będzie cytat z książki - słowa terapeuty: "Dziś głupie komputery i telefony są wszędzie, dopadną nas, dokądkolwiek się udamy. Dlatego zrobimy inaczej. Wyjdziemy im naprzeciw". Nie będę zmuszać syna do dalszej lektury tej książki. Lepiej przeczytamy inspirująca książkę np. tę, na której oparto film "Za duży na bajki".