Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Jaka to była historia. Całość przeczytałam jednym tchem. Dopiero co zamknęłam książkę i zaraz będę szukać następnych części. Po takim zakończeniu chce się tylko więcej, więcej więcej! Podobało mi się wiele przedstawiony h wątków: praca Fallon w tawernie, która nie była wyidealizowana ani przedstawiona jako horror- od praca bardzo prostego zjadacza chleba, kiedy trzeba zagryźć zęby i iść dalej. Relacje z jej przyjaciółmi, którzy stali się jej rodziną były tak prawdziwe, że miałam wrażenie, że i ja mogę ich uściskać. Każdy z tych bohaterów miał własną opowieść indywidualny charakter i osobowość. Ich interakcje były naturalne a czytało się to z uśmiechem. Doceniam kiedy dialogi między postaciami są pełne kąśliwych uwag, przekomarzania się i słownych utarczek. Nasz Wroni Król dostarczał mi tego przez ponad 500 stron, ale nieustannie było mi mało. (ciągle zerkałam po przewróceniu strony czy jest jakiś wytłuszczony tekst...). Sam pomysł Wron był dla mnie zaskakujący przez pierwszą część książki, ale jak z każdym uniwersum, trzeba się z tym oswoić. Już po kilku rozdziałach Wrony były dla tak samo fascynujące jak słomki. Zauważyłam dwa mankamenty tej pozycji. Pierwszy to samotna podróż Fallon. Przyznam szczerze, że chciałam już tylko żeby dotarła do celu. Opis tej części trochę mi się dłużył i był monotonny. Jednak napotkane w świecie postaci rekompensowały oczekiwanie. Drugi mankament to sam wątek romansu. Tak bardzo zarysowany został w pierwszej części książki, że zabrakło mi go w tej drugiej. Miałam też wrażenie, że po tylu pocałunkach, autorka nie była pewna co zrobić z tym wątkiem i odłożyła go na półkę z hasłem "później zadecyduję kto będzie dla Fallon tym jednym". No i w rezultacie mam niedosyt na koniec. Jeżeli planen było wypościć czytelników przez jakieś 300 stron, żeby zbudować fundamenty pod drugi tom, to udało się koncertowo. Sądzę, że można też głównej bohaterce zarzucić lekkomyślność i naiwność. Samej zdążyło mi się kilkukrotnie powiedzieć pod nosem żeby zaczęła łączyć fakty, bo tak nie bystrym to już być trudno. Ale jednak nie przeszkadzało mi to na tyle żeby odebrać tej historii czar. Gdybym mogła zostawiłabym 8.5, bo ta historia nie zmieniła mojego życia, nie sprawiła, że nie mogłam słać po nocach. Jednak nie mogę się doczekać kontynuacji, a to coś znaczy. Pozostaje mi tylko jak najszybciej dorwać się do kolejnej części.

Kurczę, tak jak poprzednia część zdecydowanie bardziej podobała mi się w serialu, tak w tym przypadku chyba nie umiem się zdecydować! Z jednej strony jestem fanką drugiego sezonu serialu, a z innej na prawdę świetnie bawiłam się przy drugim tomie książki! Było zabawnie, było trochę przemyśleń, było uczucie, była fajna fabuła - która wcale nie potrzebowała ogromnego dramatu tak jak w serialu, by być interesującą. Chyba tą część stawiam na równi z serialem, chociaż serialowa Kate podobała mi się deczko bardziej. Nadal nie podoba mi się postać Eloise (serialowa jest dużo ciekawsza). I dalej kocham Portie Featherington - tak jak w serialu, tak i w książce - nie umiem wyjaśnić tej miłości - ona po prostu tam jest . Nic mnie tak nie bawi jak ta kobieta i Anthony w jednym pomieszczeniu.

"Czerń i purpura" zdecydowanie nie należy do łatwych i przyjemnych lektur. Zawiera bowiem ogrom cierpienia opisanego na tyle wyraźnie, że musiałam robić przerwy w czytaniu. Historia Franza i Mileny nie jest historią o miłości, ale o człowieczeństwie, jego utracie i powolnym jego odzyskiwaniu, a także o sile przetrwania i zadziwiającej wytrzymałości ludzkiego ciała i psychiki. Pomimo silnych emocji jakie budziła we mnie książka, nie uważam jej za ideał (tu mogę delikatnie spoilerować). Początkowo postać Mileny była często spłycana. Kilkukrotnie narrator określał jej próżność jako cechę typową dla płci pięknej co było niepotrzebnym w moim odczuciu zabiegiem. Franz natomiast kilkukrotnie pokazywał swój brak kręgosłupa, ale jego negatywne cechy nie otrzymały krytyki. Nie mogę też przejść obojętnie wobec matki Mileny. Jej obecność wzbudzała we mnie silnie negatywne emocje, była to osoba której absolutnie nie dało się lubić. Żałuję, że większość żołnierzy SS nie była tak dobrze opisana, ponieważ to oni byli głównymi "czarnymi bohaterami" tej opowieści. Mimo wszystko pozytywnie oceniam Czerń i purpurę, jednak zostanie ona na liście moich książek do których nie wrócę.

Firma - Lech Kostrzewa Książkę otrzymałam za pośrednictwem klubu Recenzenta z serwisu nakanapie.pl Dziękuję również wydawnictwu Novae res za możliwość przeczytania tego egzemplarza. Okładka książki nastrajała do przeczytania i dała nam jakąś wizję co do jej treści. Mnie jednak najbardziej zaciekawił opis. Istniała możliwość pogłębienia wiedzy, czy też nabycia nowej. Sądzę, że każdy z nas mogły się zgodzić z tym, iż to tego czego się nie zna, to może nas najbardziej zaintrygować... Oczywiście nie zawsze jest to pozytywny aspekt i nie raz istnieje pokusa, aby zrobić coś na granicy praw i zasad, bądź ludzkiej moralności. Tematyka dla czytelnika zainteresowanego pracą kontrwywiadu od tzw. "Podszewki'', oczywiście przy założeniu, że autor wie, o czym pisze...Hmm, ale czy to jest tak jak on to nam przedstawia, czy też z deczka inaczej?! Tego się nie dowiemy. Szpieg nie chce aby go wykryto. Sama tę tematykę znam tylko troszeczkę, ale to też tylko z filmów. Sądziłam, że ta treść może też być coś w takim stylu, ale niestety to nie to. Rozumiem, że Polska ma różne dobre i złe strony. No, ale ludzie... Na pewno nie jest tak źle jak to nam przedstawił autor. Spodziewałam się czegoś, co mnie jakoś wciągnie, a tymczasem, poczułam totalne znużenie. Z przykrością muszę napisać, że nawet nie przeczytałam tej książki w całości. Zapowiadana sensacja, która w rzeczywistości okazała się wielką klapą. Czułam się trochę tak, jakbym czytała historyjki na Wattpadzie. (W większości są to opowieści niskich lotów,choć są tam też książki godne uwagi) Między innymi w głównej mierze chodzi mi o to, że nie jest przestawiony czas akcji. Jak można określić czas i miejsce, gdy np na pierwszej stronie bohater dopiero co się przebudził, aby już na drugiej stronie być już w innym kraju?! Historia skupia się głównie na monologu bohatera, który coś tam zdradza o kontrwywiadzie. Mężczyzna, który jest wypalony zawodowo i nie może ruszyć z miejsca. Ileż to już osób pracując wiele lat w danym zawodzie/profesji nie znalazło się w takim położeniu? Z całą pewnością u niektórych zdarzyło się to nawet kilka razy. Główna postać zachowuje się jak jakiś uczniak i za nic nie widać u niego tego kilkuletniego "doświadczenia", które jak sam twierdzi, takowe posiada. Przy jednym z większych zadań pokazał, że nie umie być niewidoczny, tj nie zwracać na siebie uwagi. Co zrobił? Wywalił na siebie jedzenie... Tak od razu przyszedł mi na myśl fragment z jednego skeczu "Kabaretu Skeczów Męczących'". "- Kim Pan jest? - Ja proszę Pana, jestem Tajnym Agentem." Tak właśnie można opisać styl pracy Romana, czyli głównego bohatera tej książki. Najbadziej ironicznym jest tu fakt (tu się jak najbardziej zgadzam z innymi opiniami) że wywiad było stać na zaawansowane cyfrowe śluzy zabezpieczające, a taki zwykły papier do drukarki był dosłownie na wagę złota... W skrócie to możnaby to wszystko opisać mianem historii o karierowiczach, nieudacznikach, oraz pracownikach tzn "patrzących na zegarek i byle do fariantu" Jak to mawiał słynny, serialowy osobnik - Ferdynand Kiepski: " Co tu zrobić, aby zarobić, ale się nie narobić?". O samym autorze można powiedzieć bardzo krótko: człowiek - widmo, bo wiadomo tylko to, co napisał i to tyle na jego temat. W swoim dorobku ma już kilka wydanych książek, jednak ja dopiero teraz miałam okazję poznać coś spod jego pióro. Styl w jakim autor napisał tę książkę nie jest w moim guście, bo jest to taka wręcz toporna forma. Ta historia za nic nie zachęca mnie do poznania poprzednich dzieł literackich tego autora. Być może, gdyby to było przedstawione w formie filmu, to bym to jeszcze obejrzała, ale sama książka nie przypadła mi do gustu. Moja ocena 5/10 Cytat z książki: "[...]Wroga, który jest tylko mirażem, a ścigający zdaje sobie sprawę, że nie uda mu się go nigdy schwytać.[...]"

Miłość, dla każdego jest czymś innym. Dla jednych to bardzo bogate uczucie, wręcz fuzja wielu uczuć. Dla innych tylko zaspokojenie potrzeb płciowych. Ktoś też powie, że może być tylko potrzebą obecności drugiej osoby lub usilnym przywiązaniem, spowodowanym strachem przed jej brakiem. Bywa też przyzwyczajeniem i monotonią. Spotkać możemy przypadki toksyczne, poddańcze, nieodwzajemnione, młodzieńcze. Tyle rodzai miłości, ile osób ją odczuwających. I co ważne, nie tylko wśród par heteroseksualnych, ale wśród osób różnych płci, wieku czy kilku osób. Hania w swoich opowiadaniach skupia się na kilku różnych przypadkach, gdzie głównie chodzi o uczucia dwóch kobiet do siebie. Raz jest pięknie, innym razem gorzej. Czasami to piękne historie, okraszone dobrym zakończeniem, a czasami bardzo smutne. Wyczuć można nacisk na wagę miłości, jej wpływ na życie bohaterek oraz stosunek do innych. Ważnym elementem jest tu często wspominana szczerość, strach związany z nią oraz konsekwencje jej braku. Autorka zaznacza w tych krótkich opowieściach problemy, które dotykają, bądź mogą dotknąć osoby, które są homo i biseksualne. W przeciwieństwie do np. często przerysowanych filmów, u Hani czuć prawdę i wiele osób może zrozumieć to dużo bardziej. Najważniejsze w całości jest jedno, miłość nie zna płci. Polecam tę pełne emocji, przemyśleń opowiadania, które dają czytelnikowi dużo do myślenia. Sytuacje opisane między kobietami, mogą wydarzyć się między każdym. I nie sugerujcie się hasztagiem #sexstories . Seksu nie ma tu aż tak dużo, a sceny nie są wulgarne