Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Gdy wszystkie piękne baśnie wymyślono dzisiaj zapewne właśnie tak by wyglądały. Ta pozycja to uroczy zbiór opowiadań, a właściwie bajek opowiedzianych na nowo. Bohaterki nie żyją dawno temu i za górami i za lasami są tu i teraz. Na początku nie mogłam się oczywiście doczekać nowej wersji „Piękna i Bestia”, ale okazało się że wszystkie opowiadania są ciekawe.
Najbardziej urokliwe stało się dla mnie ostatnie opowiadanie ze zbioru „Splątanie, czyli bajka nowoczesna z kotem w tle”. Opowiadanie bardzo filozoficzne, ciepłe, prawdziwe. Traktujące o słowie pisanym, o czytaniu, o życiu i dorastaniu. I co niezmiernie ważne, bajka z kotem w tle...
Zbiór jest świetną lekturą na wieczór, zabawną, pouczającą i dla wszystkich, którzy czują sentyment do baśni.
Cały zbiór oceniam na 6/10 w mojej skali literackiej.

Gdy wszystkie piękne baśnie wymyślono dzisiaj zapewne właśnie tak by wyglądały. Ta pozycja to uroczy zbiór opowiadań, a właściwie bajek opowiedzianych na nowo. Bohaterki nie żyją dawno temu i za górami i za lasami są tu i teraz. Na początku nie mogłam się oczywiście doczekać nowej wersji „Piękna i Bestia”, ale okazało się że wszystkie opowiadania są ciekawe.
Najbardziej...

Nie dla wszystkich, ale na pewno dla wielbicieli "słowa". Dla tych którym nie strasznie myśli wyrwane ale niosące niezwykły ładunek mądrości życiowej, by czytając nigdy nie osiągnąć przesytu. Każde zdanie wypieszczone będące niczym diament. Aż chcesz zgodnie ze słowami autora: "Najbardziej życzysz sobie - jakże skromnie! - nieśmiertelności czytania".

Nie dla wszystkich, ale na pewno dla wielbicieli "słowa". Dla tych którym nie strasznie myśli wyrwane ale niosące niezwykły ładunek mądrości życiowej, by czytając nigdy nie osiągnąć przesytu. Każde zdanie wypieszczone będące niczym diament. Aż chcesz zgodnie ze słowami autora: "Najbardziej życzysz sobie - jakże skromnie! - nieśmiertelności czytania".

Co jeśli czytając można mieć wpływ na innych ludzi, można nimi manipulować, ba nawet zabić? Co jeśli są ludzie którzy potrafią czytać książki bez zdejmowania ich z półek, mogą wpływać na to jak odbierasz czytaną książkę, nawet jeśli czytasz ją w myślach? I co jeśli ludzie z takimi umiejętnościami zechcą zdobyć świat, a zwykłych ludzi mają za gorszy gatunek? Poznasz odpowiedzi na te pytania dzięki "Bibliotece Cieni". Polecam wszystkim molom książkowym, którzy czytając czują się jakby oglądali film z napisami (znajdujecie się na kartach tej powieści).

Co jeśli czytając można mieć wpływ na innych ludzi, można nimi manipulować, ba nawet zabić? Co jeśli są ludzie którzy potrafią czytać książki bez zdejmowania ich z półek, mogą wpływać na to jak odbierasz czytaną książkę, nawet jeśli czytasz ją w myślach? I co jeśli ludzie z takimi umiejętnościami zechcą zdobyć świat, a zwykłych ludzi mają za gorszy gatunek? Poznasz...

Książka niezwykle ciepła. Opowiada, że na szczęście i miłość niekiedy trzeba długo czekać. Trudno czasem uwierzyć, że jedną osobą może spotkać tyle nieszczęść. Polecam osobom lubiącym romanse o prawdziwej miłości, która jest budowana z trudem i niezwykłą cierpliwością. Jedyną wadą pozycji jest to, że ma w sobie coś z telenoweli. To znaczy: są osoby albo dobre albo złe – nie ma osób zmagających się pomiędzy dobrem a złem, a najważniejsze informację są podsłuchiwane pod drzwiami... Mimo wszystko polecam na wieczór i myślę że poszukam kolejnej części tej opowieści.

Książka niezwykle ciepła. Opowiada, że na szczęście i miłość niekiedy trzeba długo czekać. Trudno czasem uwierzyć, że jedną osobą może spotkać tyle nieszczęść. Polecam osobom lubiącym romanse o prawdziwej miłości, która jest budowana z trudem i niezwykłą cierpliwością. Jedyną wadą pozycji jest to, że ma w sobie coś z telenoweli. To znaczy: są osoby albo dobre albo złe – nie...

Nie polecam. Chyba że fanom „Zmierzchu”. Kobieta przez 100 stron siedzi w bibliotece i udaje że czyta manuskrypty. Udaje po tak naprawdę kocha się w wampirze. Jakże to już oklepane. Jest czarownicą ale nie chce czarować (Jak dla mnie to skandal). Jej niechęć do czarowania nie jest związana z jakąś fobią czy traumą, kobieta chce być normalna. (W świecie gdzie każda kobieta marzy aby być wyjątkowa ona chce być do gruntu zwyczajna). Akcja niby się toczy wokół tajemniczego manuskryptu. Kobieta nawet palcem nie musi kiwnąć ludzie sami do niej przychodzą i mówią o tym manuskrypcie. Chciałabym żeby tak ktoś do mnie przyszedł i powiedział jakie liczby wygrają w lotto... Nawet love story przynudza. Ona na niego patrzy, on na nią. Doczołgałam się do wspomnianej 100 strony i zarzuciłam dalszą część. Stwierdziłam, że wystarczająco przemęczyłam się ze Zmierzchem. Nigdy więcej ...

Nie polecam. Chyba że fanom „Zmierzchu”. Kobieta przez 100 stron siedzi w bibliotece i udaje że czyta manuskrypty. Udaje po tak naprawdę kocha się w wampirze. Jakże to już oklepane. Jest czarownicą ale nie chce czarować (Jak dla mnie to skandal). Jej niechęć do czarowania nie jest związana z jakąś fobią czy traumą, kobieta chce być normalna. (W świecie gdzie każda kobieta...

Trzech naukowców zostaje wplątanych w rozwiązanie zagadki przeznaczenia dwóch tajemniczych laboratoriów. Co badano i po co ukrywano te ośrodki? W jaki sposób łączy się z tym wszystkim "Teoria Gai"? Atmosfera wokół robi się coraz bardziej niebezpieczna a do odpowiedzi na te pytania wydaje się coraz dalej. Rozwiązanie zagadki jest niezwykle mroczne i co najbardziej przerażające bardzo wpisuje się w otaczającą nas rzeczywistość. Odświeżona Teoria Gai wydaje się niezwykle prawdopodobnym scenariuszem. I choćby z tego powodu warto przeczytać.

Trzech naukowców zostaje wplątanych w rozwiązanie zagadki przeznaczenia dwóch tajemniczych laboratoriów. Co badano i po co ukrywano te ośrodki? W jaki sposób łączy się z tym wszystkim "Teoria Gai"? Atmosfera wokół robi się coraz bardziej niebezpieczna a do odpowiedzi na te pytania wydaje się coraz dalej. Rozwiązanie zagadki jest niezwykle mroczne i co najbardziej...

Czytając tę pozycję miałam silne wrażenie że autorka nie wiedziała o kim tak naprawdę chce napisać, więc połączyła kilka wątków i opowieści. Dość ciężka poprzez opisy które nieco przytłaczają. Z drugiej strony niezwykle wzruszająca i życiowa. Polecam miłośnikom klasycznej powieści obyczajowej, oraz miłośnikom literatury arabskiej.

Czytając tę pozycję miałam silne wrażenie że autorka nie wiedziała o kim tak naprawdę chce napisać, więc połączyła kilka wątków i opowieści. Dość ciężka poprzez opisy które nieco przytłaczają. Z drugiej strony niezwykle wzruszająca i życiowa. Polecam miłośnikom klasycznej powieści obyczajowej, oraz miłośnikom literatury arabskiej.

Kolejna dobra książka tej autorki. Jest to książka zarazem obyczajowa jak i fantastyczna. W cieniu zmagań główniej bohaterki przewija się wątek poszukiwań alchemicznych - kamienia filozoficznego. Niezwykła lekkość tej pozycji sprawia że czyta się ją bardzo szybko. Jest to również druga część poprzedniego tomu o tytule "Księga Małgorzaty" więc opowieść o kolejnych losach głównej bohaterki tych dwóch książek.

Kolejna dobra książka tej autorki. Jest to książka zarazem obyczajowa jak i fantastyczna. W cieniu zmagań główniej bohaterki przewija się wątek poszukiwań alchemicznych - kamienia filozoficznego. Niezwykła lekkość tej pozycji sprawia że czyta się ją bardzo szybko. Jest to również druga część poprzedniego tomu o tytule "Księga Małgorzaty" więc opowieść o kolejnych losach...

Myślałam, że przeczytam coś co jest tak proste i piękne jak "Alchemik", niestety napotkałam zagmatwaną fabułę do której czytelnik zostaje brutalnie wrzucony i właściwie nie wiadomo o co chodzi. O romans, o przeszłe wcielenia? O metafizykę czy o cielesność? Nie przetrwałam do końca pozycji choć usilnie się starałam. Nie polecam, albo inaczej wyłącznie dla fanów Coelho.

Myślałam, że przeczytam coś co jest tak proste i piękne jak "Alchemik", niestety napotkałam zagmatwaną fabułę do której czytelnik zostaje brutalnie wrzucony i właściwie nie wiadomo o co chodzi. O romans, o przeszłe wcielenia? O metafizykę czy o cielesność? Nie przetrwałam do końca pozycji choć usilnie się starałam. Nie polecam, albo inaczej wyłącznie dla fanów Coelho.

Dla każdego kto choć trochę interesuje się życiem ludów pustynnych pozycja ta spełni jego oczekiwania. Główną bohaterką powieści jest kobieta pustyni, nauczona od maleńkości surowych reguł islamu. Jednak nie potrafi się ona podporządkować tym schematom, i marzy by kiedyś poczuć się wolną. Marzenie to, któregoś dnia znajduje się na wyciągnięcie ręki, lecz przyjdzie jej zapłacić za to wysoką cenę. W czasie podróży, jaką ona odbędzie, zmierzy się z przeciwnościami, brakiem akceptacji jej wyborów, ale dzięki czemu zważy swą odwagę i spojrzy na świat inaczej. Mogłabym rzec, iż powieść jest historią prawdziwą i życiową, nie jest tak jednak do końca. Tylko ze względu na ten ostatni fakt zamiast 8 punktów powieść otrzymuje 7 na 10.

Dla każdego kto choć trochę interesuje się życiem ludów pustynnych pozycja ta spełni jego oczekiwania. Główną bohaterką powieści jest kobieta pustyni, nauczona od maleńkości surowych reguł islamu. Jednak nie potrafi się ona podporządkować tym schematom, i marzy by kiedyś poczuć się wolną. Marzenie to, któregoś dnia znajduje się na wyciągnięcie ręki, lecz przyjdzie jej...

Od razu muszę ostrzec: nie jest to książka dla każdego. Opowiadanie charakteryzuje wielowątkowa fabuła, zaś autor często wymaga od czytelnika wiedzy z zakresu kultury, opery, literatury i języków obcych.
Jest to opowieść o człowieku obdarzonym nieprzeciętną wyobraźnią. Dlatego też „Pająk” może nieustannie tworzyć nowe pomysły na powieści. Lecz pomimo to nie chce ich pisać, nie chce być pisarzem. Zakłada „Pogotowie Autorskie” i zaopatruje w wyobraźnie innych pisarzy.
„Pająk” nie chce być sławny i stąd też powieść może być odebrana jako krytyka dla ludzi chcących zdobyć sławę, a którzy nie mają nic wartościowego do przekazania w zamian. Zatem książkę tę można uznać za obowiązkową dla tych którzy myślą mniej lub bardziej poważnie o pisaniu.
„Córka...” jest pełna również pomysłów „Pająka”, zaś tytułowe opowiadanie pojawia się co najmniej trzy razy, lecz za każdym razem w zupełnie innej wersji. Ostatecznie pozycja zostawiła mnie z pewnym niedosytem, i okazała się zbyt krótka.
W mojej skali literackiej: 10/10

Od razu muszę ostrzec: nie jest to książka dla każdego. Opowiadanie charakteryzuje wielowątkowa fabuła, zaś autor często wymaga od czytelnika wiedzy z zakresu kultury, opery, literatury i języków obcych.
Jest to opowieść o człowieku obdarzonym nieprzeciętną wyobraźnią. Dlatego też „Pająk” może nieustannie tworzyć nowe pomysły na powieści. Lecz pomimo to nie chce ich pisać,...

Komedia pomyłek, lub galimatias, te słowa oddają najlepiej losy bohaterów. Książka zabawna, lekka, ale zdecydowanie jednorazowa.

Komedia pomyłek, lub galimatias, te słowa oddają najlepiej losy bohaterów. Książka zabawna, lekka, ale zdecydowanie jednorazowa.

Mimo, że opowiadanie trudno nazwać kryminałem to w zasadzie nim jest. Mamy więc zbrodnie, jest oskarżona, ale są poszlaki, tajemnice i dziwne zbiegi okoliczności. Za detektywa robi zaś trupa wędrownych aktorów. Początkowo wystawia sztukę o zbrodni by mieć za co jeść. Potem zaś, nijako poprzez wcielanie się w postaci, aktorzy dostrzegają prawdziwe oblicze zbrodni. Jest to zatem również studium tego, na ile nam wolno wcielać się w role, tak by jej odegraniu mimo wszystko pozostać sobą. Minusem jest język książki. Autor usilnie starał się aby pisać opowiadanie średniowiecznym językiem, ale jak dla mnie nie za bardzo mu to wyszło. Czasem się zapominał i pisał całkiem współcześnie.
W mojej ocenie literackiej 6/10

Mimo, że opowiadanie trudno nazwać kryminałem to w zasadzie nim jest. Mamy więc zbrodnie, jest oskarżona, ale są poszlaki, tajemnice i dziwne zbiegi okoliczności. Za detektywa robi zaś trupa wędrownych aktorów. Początkowo wystawia sztukę o zbrodni by mieć za co jeść. Potem zaś, nijako poprzez wcielanie się w postaci, aktorzy dostrzegają prawdziwe oblicze zbrodni. Jest to...

Pierwsze opowiadanie: Człowiek w Labiryncie. Opowiada ono o człowieku, który został dotknięty przez obcą cywilizację dziwną właściwością emanowania emocjami. Bohater musi skryć się przed innymi ludźmi na planecie Lemnos. Jest tam bowiem labirynt, tak zwodniczy i śmiertelny, iż nikt nie zdołał dostać się do jego wnętrza. Jemu jednak to się udaje, i dzięki temu zyskuje samotnię. Po latach gdy ludzkości grozi niebezpieczeństwo do Labiryntu zostaje wysłana grupa ludzi, którzy dobrowolnie bądź pod przymusem muszą go wyciągnąć z tej samotnie. Jest on bowiem jedynym człowiekiem, który może pomóc oddalić niebezpieczeństwo.
Czytając to opowiadanie, które przeplatało się z wspomnieniami głównego bohatera odniosłam wrażenie, iż Labirynt stanowi przenośnie dla ludzkiego ducha i emocji. Niczym umysł człowieka szykuje pułapki dla tych którzy stąpają tam gdzie nie powinni. Z każdą stroną historia wciąga bardziej i do ostatniej chwili nie jesteśmy pewni zakończenia. Zakończenie zaś zdaje się tylko początkiem…

Drugie opowiadanie to opowieść o więźniach politycznych odsiadujących swój wyrok w dalekiej … przeszłości. Do „Stacji Hawksbilla” przybywa nowy więzień, ale wszystko wskazuje na to, że jest wysłannikiem z przyszłości, który ma zniszczyć stację, oraz jest podejrzany o szpiegostwo.
Również i w tej historii występuje gęsto retrospekcja. Dzięki niej powoli zaczynamy rozumieć bohaterów i ich zachowania. Co ciekawe ponieważ bohaterowie zostali cofnięci w czasie, retrospekcja opowiada o zdarzeniach przeszłych z przyszłości. Udowadnia to, że jeśli chodzi o s-f Silverberg jest naprawdę pisarzem z wyobraźnią.

W opowiadaniach więcej jest zmagań człowieka z sobą, lub z drugim człowiekiem, niż typowych elementów s-f takich jak roboty, czy kosmici. Mimo to naprawdę warto przeczytać.
W mojej ocenie literackiej: 7/10

Pierwsze opowiadanie: Człowiek w Labiryncie. Opowiada ono o człowieku, który został dotknięty przez obcą cywilizację dziwną właściwością emanowania emocjami. Bohater musi skryć się przed innymi ludźmi na planecie Lemnos. Jest tam bowiem labirynt, tak zwodniczy i śmiertelny, iż nikt nie zdołał dostać się do jego wnętrza. Jemu jednak to się udaje, i dzięki temu zyskuje...

Ta książka odpowiada na jedno bardzo ważne pytanie filozoficzne:
Czy pluszowy miś może kochać?
Pluszowym misiem zaś jest wszystko co uważamy za inne, dziwne, a może nawet i ohydne.
W tym groteskowym, wypaczonym obrazie świata, czyste emocje i uczucia, nie znajdują zrozumienia i są traktowane jako coś złego. I nagle dostrzegamy, że tak jest i w naszym życiu, to co piękne i dobre często sami poniżamy i wyśmiewamy. Ta właśnie prawda ukazuje się za pomocą szklanych, „głupich” oczu pluszowego misia. Sam miś bowiem rozumuje bardzo prosto i prawdziwie.
Na przemian książka ta powoduje śmiech i łzy. Działa zarówno kojąco jak i denerwująco. Jest trochę jak lek, ale powoduje i wstrząs. Czyta się dobrze, aczkolwiek należy umieć czytać groteskę, aby ta pozycja przypadła do gustu. Ja polecam.
Ocena: mocne 8/10.

Ta książka odpowiada na jedno bardzo ważne pytanie filozoficzne:
Czy pluszowy miś może kochać?
Pluszowym misiem zaś jest wszystko co uważamy za inne, dziwne, a może nawet i ohydne.
W tym groteskowym, wypaczonym obrazie świata, czyste emocje i uczucia, nie znajdują zrozumienia i są traktowane jako coś złego. I nagle dostrzegamy, że tak jest i w naszym życiu, to co piękne i...

Nie bez powodu już kilka lat temu obwołałam panią Isabel Allende moją ulubioną pisarką. I tym razem mnie nie zawiodła.
Powieść „Ewa Luna” jest o historią wojen i rewolucji, która wpływa na życie ludzi. Jest powieścią o dorastaniu. Jest o poznawaniu świata, wraz jego blaskami jak i cieniami. Ale moim zdaniem, jest to przede wszystkim powieść o miłości. I w żadnym znaczeniu nie jest to romans. Jest to powieść o miłości matki do córki, dziewczyny do chłopaka, artysty do marzenia. Poznajemy w tej opowieści wszystkie kolory miłości. Miłość ciepłą, ukrytą, nieśmiała, erotyczną, i widzimy co się dzieje gdy tej miłości nie ma.
Jest to też książka o wyobraźni i dorastania do roli pisarza. Opowieść Ewy Luny o ludziach, którzy będąc wokół niej mieli wpływ na jej życie, postrzeganie świata, aż wreszcie twórczość.
Jak zwykle w powieściach Isabel wszystko tak opisane, że niemal można zobaczyć te kolory, poczuć te zapachy i zobaczyć tych ludzi. Niezmiennie bohaterowie jej powieści dosłownie żyją na kartach powieści.

Nie bez powodu już kilka lat temu obwołałam panią Isabel Allende moją ulubioną pisarką. I tym razem mnie nie zawiodła.
Powieść „Ewa Luna” jest o historią wojen i rewolucji, która wpływa na życie ludzi. Jest powieścią o dorastaniu. Jest o poznawaniu świata, wraz jego blaskami jak i cieniami. Ale moim zdaniem, jest to przede wszystkim powieść o miłości. I w żadnym znaczeniu...