Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Jestem rozczarowana. Wymęczyłam tę książkę. Bardzo chciałam ją przeczytać i naprawdę pokładałam w niej nadzieję. Sposób narracji ogromnie drażniący, bohaterowie wybitnie antypatyczni, ciężko było kogokolwiek obdarzyć sympatią. Kto przyczynił się do śmierci głównej bohaterki domyśliłam się w połowie. Powód przez który to stało, był zaskoczeniem - bo był tak słaby. Autor tak mocno chciał zaskoczyć czytelnika, że przedobrzył.

Jestem rozczarowana. Wymęczyłam tę książkę. Bardzo chciałam ją przeczytać i naprawdę pokładałam w niej nadzieję. Sposób narracji ogromnie drażniący, bohaterowie wybitnie antypatyczni, ciężko było kogokolwiek obdarzyć sympatią. Kto przyczynił się do śmierci głównej bohaterki domyśliłam się w połowie. Powód przez który to stało, był zaskoczeniem - bo był tak słaby. Autor tak...

To była świetna i wciągająca historia - do momentu wyjaśnienia wszystkich wątków.

To była świetna i wciągająca historia - do momentu wyjaśnienia wszystkich wątków.

Wydaje mi się i już padł tu taki komentarz, że autor książki ewidentnie pisał ją będąc w stanie wyżu. Trudno uwierzyć mi w to, że można aż tak spłycić tę chorobę. Z części napisanej przez Pana Piotra wyłania się obraz choroby, którą można wyleczyć dietą, ćwiczeniami i regularnym snem. Po co terapia? Po co leki? Życie jest fajne, jest lekkie, oj zdarzają się czasami doły, ale za moment wszystko wraca do normy. Oddałabym wiele żeby było to takie proste.

Owszem, można napisać luźną książkę, która pokaże, że CHAD to nie koniec świata, że można z tym żyć (nie mylić z wyzdrowieniem, bo to choroba na całe życie). Pomijam już brak skupienia na najciemniejszych stronach dwubiegunowości, który mi bardzo przeszkadzał, ale... najbardziej raziło mnie podejście do choroby - jak do błogosławieństwa, czegoś najlepszego, co mogło człowieka w życiu spotkać i to, że autor w swoim optymizmie pogalopował ciut za daleko.

Wydaje mi się i już padł tu taki komentarz, że autor książki ewidentnie pisał ją będąc w stanie wyżu. Trudno uwierzyć mi w to, że można aż tak spłycić tę chorobę. Z części napisanej przez Pana Piotra wyłania się obraz choroby, którą można wyleczyć dietą, ćwiczeniami i regularnym snem. Po co terapia? Po co leki? Życie jest fajne, jest lekkie, oj zdarzają się czasami doły,...