Książka "My kobiety z ADHD" to zbiór rozmów autorki Oli Pflumio z paniami dotkniętymi tym problemem.
Rozmówczynie opisały własne doświadczenia i emocje związane z otrzymaną diagnozą. Okazuje się, że dopiero od kilkunastu lat uważa się, że ADHD może dotyczyć również osób dorosłych. Jak wspomniała jedna z rozmówczyń - Kamila Jakubas wiedza, którą wyniosła ze studiów psychologicznych odnośnie ADHD i autyzmu dotyczyła jedynie dzieci, tak jakby problem znikał po osiemnastym roku życia.
W książce przedstawione są historie różnych kobiet - studentki, dietetyczki, psycholożki, trenerki czy prawniczki. Wszystkie panie opisały własne doświadczenia i trudności w życiu codziennym. Często w pracy ,kobiety z ADHD, uchodzą za zapominalskie, roztrzepane i rozkojarzone. Zdarza się, że mają problemy emocjonalne, a nawet trudności w kontaktach z rówieśnikami.
Ta książka jest bardzo pomocna dla osób, które mają problemy ze skupieniem, czy zarządzaniem czasem.
Na uwagę zasługuje też piękna okładka, przyciągająca uwagę.
Bardzo dziękuję Wydawnictwu Mando za tę wartościową lekturę do recenzji.

Książka "My kobiety z ADHD" to zbiór rozmów autorki Oli Pflumio z paniami dotkniętymi tym problemem.
Rozmówczynie opisały własne doświadczenia i emocje związane z otrzymaną diagnozą. Okazuje się, że dopiero od kilkunastu lat uważa się, że ADHD może dotyczyć również osób dorosłych. Jak wspomniała jedna z rozmówczyń - Kamila Jakubas wiedza, którą wyniosła ze studiów...

W ostatnim czasie temat ADHD jest coraz częściej poruszany w literaturze i mediach. I bardzo dobrze, że tak się dzieje! Do odejścia od stereotypowego myślenia zapewne jeszcze długa droga, ale "My kobiety z ADHD. Atypowe Neuroróżnorodne Wspaniałe" Oli Pflumio to ważny etap tej niełatwej drogi.

"(...) to, czy coś będzie dla nas trudnością, czy stanie się naszą mocną stroną, zależy od nas samych i od tego, co z tym zrobimy."

Publikacja przedstawia temat ADHD z perspektywy już zdiagnozowanych kobiet. Nie jest to literatura fachowa, w której znajdziemy odwołania do konkretnych artykułów czy badań naukowych. Treść stanowią wywiady autorki z jej rozmówczyniami. Olga Pflumio pokazuje nam, że z neuroróżnorodnością możemy się spotkać praktycznie wszędzie. Często ADHD nie występuje w pojedynkę. Bywa, że towarzyszą mu autyzm, depresja, zaburzenia odżywiania, stany lękowe, zaburzenia snu...

Poznajemy drogę bohaterek do diagnozy. Są wśród nich m.in.: studentka, psycholożka/psychoterapeutka, przedsiębiorczyni, dietetyczka/psychodietetyczka, dziennikarka/kosmetolożka. Jest o radości, poczuciu straty, a nawet żałobie... za własnym życiem.

Z kolejnych rozdziałów dowiadujemy się m.in. jak trudne bywa zaakceptowanie samej siebie oraz wybaczenie sobie wielu rzeczy. Dostajemy osobiste zwierzenia, trudne doświadczenia, a nawet sposób odbierania przez innych. Jest też o znaczeniu głośnego mówienia o ADHD podczas nawiązywania nowych znajomości. Kilka razy pojawiają się wzmianki na temat syndromu oszusta oraz tego stereotypowego małego chłopca.

Według mnie szczególnie ważne jest poruszenie praktycznego aspektu odnośnie ADHD - jak sobie z tym radzić, ale również jak pomóc takiej osobie lub może nawet raczej chodzi o to, czego nie robić, czego nie mówić.

Każdy z rozdziałów jest wciągający. Każdy krąży wokół głównego tematu, ale opowiada o zupełnie innych osobach, które na co dzień mierzą się z trudnościami fundowanymi przez własny organizm, ale i z otoczeniem, które niejednokrotnie dodatkowo utrudniają tę nierówną walkę. Warto zwrócić uwagę na konieczność edukacji społeczeństwa w kierunku neuroróżnorodności. Moim zdaniem "My kobiety z ADHD" to jeden z ważnych elementów tej edukacji.

Muszę przy okazji przyznać, że okładka książki to prawdziwe mistrzostwo. Przedstawia piękno, różnorodność, wyjątkowość. I choć na pierwszy rzut oka kojarzy nam się bardzo pozytywnie, to jednak te nożyce z boku nieco zaburzają pozytywny odbiór całości, a raczej uzmysławiają nam, jak łatwo zniszczyć to piękno, różnorodność i wyjątkowość...

Cieszę się, że Wydawnictwo Mando ma odwagę poruszać tak ważne, a jednocześnie trudne tematy.

Książka z Klubu Recenzenta serwisu nakanapie.pl.

W ostatnim czasie temat ADHD jest coraz częściej poruszany w literaturze i mediach. I bardzo dobrze, że tak się dzieje! Do odejścia od stereotypowego myślenia zapewne jeszcze długa droga, ale "My kobiety z ADHD. Atypowe Neuroróżnorodne Wspaniałe" Oli Pflumio to ważny etap tej niełatwej drogi.

"(...) to, czy coś będzie dla nas trudnością, czy stanie się naszą mocną stroną,...

książka 'My kobiety z ADHD. Atypowe. Neuroróżnorodne. Wspaniałe' to spisane wywiady z niektórymi gościniami podcastu autorki, Oli Pflumio. Mają one wspomnianą diagnozę. Każda z nich opowiada, jak nauczyła się żyć ze swoim ADHD i jak pokochały swoją wyjątkowość. Rozmowy przeprowadzone są świetnie, a od rozmówczyń możemy dowiedzieć się ciekawostek z innych dziedzin np. dietetyki. Piękna okładka przyciąga wzrok i zaprasza do zajrzenia w książkę.

Większość kobiet o swoim ADHD dowiaduje się między trzydziestym szóstym, a trzydziestym ósmym rokiem życia. Chłopców diagnozuje się przeważnie w wieku 7 lat. To zaskakujące, ale warto pamiętać, że gdy te dorosłe kobiety były dziećmi wiedza na temat ADHD u dziewczynek praktycznie nie istniała. Dopiero teraz mówi się o tym więcej. U kobiet objawy zaczynają się ujawniać tak naprawdę dopiero w okresie dojrzewania. Kolejne nasilenie może pojawić się na studiach, przy podjęciu pierwszej pracy lub w momencie wkroczenia w etap macierzyństwa. Mówi się także, że ADHD 'zaczyna się' od depresji i stanów lękowych.
Diagnoza często przynosi odpuszczenie. Niektóre z kobiet traktują ją jako prezent od życia, inne wcale nie uważają jej za swoją supermoc. Jednak prawie każdej z nich towarzyszy 'syndrom oszusta' - myśli, że może jednak nie mają ADHD, tylko, że wymyślają.

Zachęcam do przeczytania tej książki, bo może dzięki niej odkryjecie, że to was dotyczy. Często nie zdajemy sobie sprawy, że coś utrudnia nam funkcjonowanie. A może da się żyć łatwiej?

książka 'My kobiety z ADHD. Atypowe. Neuroróżnorodne. Wspaniałe' to spisane wywiady z niektórymi gościniami podcastu autorki, Oli Pflumio. Mają one wspomnianą diagnozę. Każda z nich opowiada, jak nauczyła się żyć ze swoim ADHD i jak pokochały swoją wyjątkowość. Rozmowy przeprowadzone są świetnie, a od rozmówczyń możemy dowiedzieć się ciekawostek z innych dziedzin np....

Książka uświadamia nam, że ADHD to nie tylko stereotypowy, rozbrykany chłopiec, że dorośli też często mają tę przypadłość, która dla jednych jest wadą, dla innych zaletą.
Z rozmów przeprowadzonych z różnymi kobietami dowiadujemy się jak ciężko zdiagnozować tę przypadłość u kobiet właśnie, gdyż społeczne role i oczekiwania wobec nich skutecznie potrafią zamaskować pierwsze objawy.
Neuroróżnorodność to bardzo ciekawy temat, a lektura tego poradnika na pewno zachęca do jego zgłębienia.

Książka uświadamia nam, że ADHD to nie tylko stereotypowy, rozbrykany chłopiec, że dorośli też często mają tę przypadłość, która dla jednych jest wadą, dla innych zaletą.
Z rozmów przeprowadzonych z różnymi kobietami dowiadujemy się jak ciężko zdiagnozować tę przypadłość u kobiet właśnie, gdyż społeczne role i oczekiwania wobec nich skutecznie potrafią zamaskować pierwsze...

Zbiór rozmów z kobietami nueroróżnorodnymi. Ciekawe. Najlepsze w moim odczuciu rozdziały to pierwszy i ostatni- rozmowy z dr Wenesą Gajos i z Martą Cieślą.

Zbiór rozmów z kobietami nueroróżnorodnymi. Ciekawe. Najlepsze w moim odczuciu rozdziały to pierwszy i ostatni- rozmowy z dr Wenesą Gajos i z Martą Cieślą.

W ostatnim czasie o ADHD słyszy się coraz częściej. Ogólnie panuje stereotyp niegrzecznego i nadpobudliwego chłopca, który ma właśnie ADHD. Rzadko tak określane są dziewczynki, które nie mogą usiedzieć w miejscu, są nieogarnięte i trudno zapanować nad ich zachowaniem, bo przecież dziewczynki powinny być zawsze grzeczne. A co z kobietami, które wykazują cechy typowe dla ADHD i które dopiero w dorosłym życiu zostały zdiagnozowane? O ich doświadczeniach możemy przeczytać w tej książce, która niewątpliwie przyciąga wzrok swoją kolorową i uroczą okładką. Niestety w życiu kobiet neuroatypowych nie zawsze jest tak kolorowo i pięknie.

W książce „My kobiety z ADHD” znajdziemy kilkanaście rozmów autorki z kobietami z ADHD. Szczerze opowiedziały o swoich doświadczeniach, wyzwaniach i emocjach związanych z otrzymaną diagnozą. Opisują swoją drogę do diagnozy, o problemach, z którymi zmagały się w czasie tej drogi i o tym, jak diagnoza wpłynęła na ich dorosłe już życie. Czy poczuły ulgę? A może mają żal do innych, że nikt wcześniej nie pomógł im dojść do tego, dlaczego ich zachowanie jest nietypowe? O tym przeczytacie w tej książce, która dla mnie okazała się być pewnego rodzaju rozmową z przyjaciółkami, które zwierzają się sobie nawzajem, ze swoich przeróżnych doświadczeń.

Dzięki przedstawionym tu historiom możemy zobaczyć w jaki sposób każda z tych kobiet poznała samą siebie na nowo, zaakceptowała się i polubiła swoją odmienność. Te kobiety przez wiele lat musiały udawać przed innymi i sobą, maskować się i dostosowywać do stawianych im wymaganiom. Męczyły się same ze sobą, co często nie wpływało dobrze na ich zdrowie psychiczne. Jednak kiedy po wielu latach w końcu mogły przestać zadawać sobie pytanie: „co jest ze mną nie tak?” ich życie weszło na właściwe tory. Oczywiście nadal zmagają się z problemami neuroatypowości, ale tym razem wiedzą, jak sobie z tym radzić. Przede wszystkim mają też wytłumaczenie tego, co działo się z nimi do otrzymania diagnozy, a to jest dla nich bardzo istotna kwestia.

Jeśli więc szukacie książki, która pomoże Wam w zrozumieniu tego, co przeżywają dorosłe kobiety z diagnozą ADHD oraz szukacie wskazówek na co zwrócić uwagę przy podejrzeniach ADHD u siebie lub kogoś innego, a także jeśli chcecie zaakceptować swoją diagnozę, to ta książka jest dla Was.

Książka z Klubu Recenzenta serwisu nakanapie.pl.

W ostatnim czasie o ADHD słyszy się coraz częściej. Ogólnie panuje stereotyp niegrzecznego i nadpobudliwego chłopca, który ma właśnie ADHD. Rzadko tak określane są dziewczynki, które nie mogą usiedzieć w miejscu, są nieogarnięte i trudno zapanować nad ich zachowaniem, bo przecież dziewczynki powinny być zawsze grzeczne. A co z kobietami, które wykazują cechy typowe dla ADHD...

Książka jest zbiorem wybranych rozmów, jakie Ola Pflumio przeprowadziła z kobietami w ramach swojego podcastu "Atypowe". Z często ponadgodzinnych rozmów wyciągnięta została esencja i ukazane oblicza neuroróżnorodności wśród kobiet, zarówno okiem osób, które neuroróżnorodności doświadczają na co dzień, jak i ekspertek.

Książka jest zbiorem wybranych rozmów, jakie Ola Pflumio przeprowadziła z kobietami w ramach swojego podcastu "Atypowe". Z często ponadgodzinnych rozmów wyciągnięta została esencja i ukazane oblicza neuroróżnorodności wśród kobiet, zarówno okiem osób, które neuroróżnorodności doświadczają na co dzień, jak i ekspertek.