Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Chyba oczekiwałabym jakiegoś wyraźniejszego końca, takiego z tupnięciem, ale i tak cała seria była niezwykłą przygodą.
Powiedziałabym, że ten piąty tom stanowi kontynuację drugiego, bezpośrednio nawiązuje do wydarzeń z przeszłości i wyciąga na jaw dotychczasowe grzeszki Toma. Bo oto nagle pojawia się ktoś, kto "wie rzeczy", kto domyśla się, kim w rzeczywistości jest nasz główny bohater, jakie zbrodnie skrywa pod swoją maską ułożonego dżentelmena.
Jednocześnie, po tych już pięciu tomach, mam wrażenie, że w każdym z nich można było przewidzieć zakończenie – w tym uniwersum po prostu opłaca się być amoralnym, a Tomowi i tak wszystko uchodzi na sucho; zadaniem czytelnika jest jedynie obserwować, jak do tego doszło, gdzie tym razem powinie się noga Ripleya i że, mimo wszystko, wyjdzie z tego zachwiania zgrabnie i niezauważenie.
Więc chyba zostanę fanką pierwszego tomu, pozostałe są ciekawe, ale nie zrobiły na mnie aż takiego wrażenia, jak ten pierwszy, najlepszy pomysł, który w kontynuacjach może wydawać się nieco odgrzewany i owijany w coraz to nowy papierek. Nie zmienia to jednak faktu, że seria Highsmith jest oryginalna i nietypowa; nieczęsto spotykamy tak do szpiku złych bohaterów, w których głowach siedzimy i którym kibicujemy, bo ich myśli i motywacje zdają się nawet logiczne i racjonalne, a w "Ripley pod wodą" możemy złapać się na tym, że za villainów opowieści uważamy jedynych, którzy chcą ukazać mordercę :P

Współpraca reklamowa z Wydawnictwem Noir Sur Blanc

Chyba oczekiwałabym jakiegoś wyraźniejszego końca, takiego z tupnięciem, ale i tak cała seria była niezwykłą przygodą.
Powiedziałabym, że ten piąty tom stanowi kontynuację drugiego, bezpośrednio nawiązuje do wydarzeń z przeszłości i wyciąga na jaw dotychczasowe grzeszki Toma. Bo oto nagle pojawia się ktoś, kto "wie rzeczy", kto domyśla się, kim w rzeczywistości jest nasz...

Re-read
Ta część odróżnia się od poprzednich, nie tylko jeśli chodzi o klimat, ale wręcz zmienia się gatunkowo. Delikatnie wchodzimy w motywy a'la sci-fi, dystopijne, pojawia się walka z bardziej namacalnym wrogiem i rozmyślaniami naukowymi, a nie, jak w poprzednich tomach, z halucynacjami, przypuszczeniami i zastanawianiem się nad tym, czy jakiś wróg w ogóle w tej historii istnieje.
Mnóstwo plot twistów na koniec, co, oczywiście, wypada na plus. Chociaż wyjaśnianie, kto, co i dlaczego sprawiło, że w mojej głowie pojawiło się jeszcze więcej pytań i wątpliwości.
Ale podoba mi się, jak nieoczywista jest każda z pojawiających się w tej serii postaci; że obserwujemy proces powstawania, jakby nie patrzeć, czarnych charakterów. I chociaż nie jestem fanką wyjaśnienia dolegliwości, na które cierpi Mara, to cała trylogia przyniosła mi mnóstwo radości, stresu i emocji. Kocham <3
Jestem ciekawa, czy doczekamy się polskiej wersji kolejnej serii od Michelle Hodkin, której narratorem jest Noah :)

Współpraca reklamowa z Wydawnictwem Storylight, Insignis

Re-read
Ta część odróżnia się od poprzednich, nie tylko jeśli chodzi o klimat, ale wręcz zmienia się gatunkowo. Delikatnie wchodzimy w motywy a'la sci-fi, dystopijne, pojawia się walka z bardziej namacalnym wrogiem i rozmyślaniami naukowymi, a nie, jak w poprzednich tomach, z halucynacjami, przypuszczeniami i zastanawianiem się nad tym, czy jakiś wróg w ogóle w tej historii...

Bardzo staram się nie zostać nastoletnią, piszczącą romansiarą, ale po tej książce może być z tym ciężko

Bardzo staram się nie zostać nastoletnią, piszczącą romansiarą, ale po tej książce może być z tym ciężko

Czytając tę serię 10 lat temu pamiętałam, że była pokręcona, ale nie pamiętałam, że aż tak!
Podczas ponownej lektury wciąż przeżywałam wszystkie wydarzenia wraz z Marą; opisy i myśli bohaterki są tak przedstawione, że czytelnik nie zdaje sobie sprawy, co dzieje się naprawdę, a co jest jedynie wytworem wyobraźni dziewczyny lub objawem choroby. I o ile ten drugi tom początkowo wydawał mi się bardziej nużący, że spokojnie można by wyciąć parę rozdziałów, tak to, co dzieje się później i jak te wszystkie z pozoru nudne puzzle zaczynają wskakiwać na swoje miejsce – wow!
Dodatkowo zaczęło dochodzić do mnie, że ta seria jest zwyczajnie bolesna. Fakt, że Mara przeżywa i widzi straszne rzeczy, chce prosić o pomoc, ale nikt jej nie wierzy, zrzuca się winę na PTSD czy dwubiegunówkę do tego stopnia, że Mara albo musi zacząć udawać, że wszystko jest normalne i nie mówić bliskim prawdy, albo zacząć wierzyć, że wszystko dzieje się tylko w jej głowie. Tak czy tak jest na przegranej pozycji, bo zaczyna wątpić w każde zaobserwowane zjawisko, nie może być pewna żadnej sytuacji czy rozmowy, której była świadkiem. I chociaż zapomnienie o tym, gdzie położyło się klucze, jest rzeczą ludzką i naturalną – tak ona nie może głośno przyznać, że czegoś zapomniała, bo zostanie uznane to za kolejny etap paranoi. To, kiedy nikt bohaterce nie wierzy, przez co i ona przestaje ufać samej sobie, wciąga czytelnika, angażuje i zmusza do myślenia.
Recenzja jest częścią współpracy patronackiej z Wydawnictwem Storylight

Czytając tę serię 10 lat temu pamiętałam, że była pokręcona, ale nie pamiętałam, że aż tak!
Podczas ponownej lektury wciąż przeżywałam wszystkie wydarzenia wraz z Marą; opisy i myśli bohaterki są tak przedstawione, że czytelnik nie zdaje sobie sprawy, co dzieje się naprawdę, a co jest jedynie wytworem wyobraźni dziewczyny lub objawem choroby. I o ile ten drugi tom...

Ależ mam problem z oceną tej części!
Na początku byłam gotowa powiedzieć, że Highsmith wróciła na dobre tory i po nieco słabszych poprzednich tomach cofamy się do interesującej fabuły pokroju Utalentowanego Pana Ripleya – zaiste poczułam się zaintrygowana historią młodego chłopca, który przykleja się do Toma, a wygląda na to, że może być tak dobrym kłamcą i oszustem, jak sam tytułowy bohater. Więc faktycznie, czy będzie to obserwacja powstawania następcy? A może uświadomienie sobie własnych złych czynów przez Toma i próba uratowania chłopca?
Niestety z czasem odkryłam, że Ripley nie jest już tym bohaterem, który intrygował nas w pierwszych tomach. Ba, tu jest kompletnie do siebie niepodobny, chce ratować i pomagać innym, płaci podatki... No okay, zmiana, metamorfoza. Ale jednocześnie postać staje się mdła, a jego opisywane podróże wtrącające obco brzmiące słowa – nudne.
Ah, no i dostajemy tu dość wyraźne sygnały co do orientacji Toma. Ale znowu, nie w pełni. Wiadomo, książka powstawała w innych czasach, autorka starała się więc sugerować, rzucać aluzje, ale nigdzie nie potwierdza, by Ripley był homoseksualny. Więc skręca to trochę w stronę współczesnych fanfików, serialowego Sherlocka i Johna i ogólnego queerbaitingu.

Ależ mam problem z oceną tej części!
Na początku byłam gotowa powiedzieć, że Highsmith wróciła na dobre tory i po nieco słabszych poprzednich tomach cofamy się do interesującej fabuły pokroju Utalentowanego Pana Ripleya – zaiste poczułam się zaintrygowana historią młodego chłopca, który przykleja się do Toma, a wygląda na to, że może być tak dobrym kłamcą i oszustem, jak...

Dość zaskakujące, że głównym bohaterem tej powieści stał się ktoś nowy, a nie tytułowy Ripley. Chociaż trzeba przyznać, że obserwowanie niejako powstawania mordercy, bo tym stanie się przecież Jonathan, było fascynujące. Przyglądamy się, jak kolejne osoby wikłają się w plątaninę intryg i tak naprawdę do końca nie miałam pewności, czy za chwilę Ripley nie wyskoczy spod brody i pseudonimu, by pokazać, że cały czas był z nami :)
Nadal nie jest to aż tak dobre jak pierwszy, Utalentowany Pan Ripley, ale rozrywka nienajgorsza.

Dość zaskakujące, że głównym bohaterem tej powieści stał się ktoś nowy, a nie tytułowy Ripley. Chociaż trzeba przyznać, że obserwowanie niejako powstawania mordercy, bo tym stanie się przecież Jonathan, było fascynujące. Przyglądamy się, jak kolejne osoby wikłają się w plątaninę intryg i tak naprawdę do końca nie miałam pewności, czy za chwilę Ripley nie wyskoczy spod brody...

Re-read po 10 latach

Ależ ja się za tą serią stęskniłam! I co ważne, wznowienie pojawiło się po 10 latach, od napisania książki minęły dodatkowe 3, a kompletnie nie mam poczucia, by historia trąciła myszką!

Uwielbiam klimat, jaki Michelle Hodkin zapewniła nam w swoim DEBIUCIE! Mrok, intryga, sceny opisywane na granicy jawy i snu, przez co nie do końca wiemy, co dzieje się naprawdę, a co jest jedynie wytworem wyobraźni bohaterki. Narratorka niegodna zaufania, która sama nie wie, co się dzieje i nie pamięta wielu wydarzeń z przeszłości, przez co czytelnik sam daje się omamić kolejnym kłamstwom – to lubię!

Mara Dyer była i jest dla mnie kwintesencją dobrego, młodzieżowego paranormal romance z nutką thrillera – gdzie duszna mgła wisi w powietrzu, gdzie nie możemy nikomu zaufać, gdzie jednych bohaterów kochamy, a innych nienawidzimy, po lekturze którego zaczynamy wzdrygać się na dźwięk skrzypiących desek i zastanawiać, czy wszystkie zbiegi okoliczności w naszym życiu faktycznie nimi były...?

Dla fanów Nocnych Godzin Marty Bijan, Margo Tarryn Fisher, Byliśmy Łgarzami E. Lockhart

Recenzja jest częścią współpracy patronackiej z Wydawnictwem Storylight

Re-read po 10 latach

Ależ ja się za tą serią stęskniłam! I co ważne, wznowienie pojawiło się po 10 latach, od napisania książki minęły dodatkowe 3, a kompletnie nie mam poczucia, by historia trąciła myszką!

Uwielbiam klimat, jaki Michelle Hodkin zapewniła nam w swoim DEBIUCIE! Mrok, intryga, sceny opisywane na granicy jawy i snu, przez co nie do końca wiemy, co dzieje się...

Drugi tom oceniam nieco słabiej, niż pierwszy – wydał mi się bardziej nudny i wtórny: ponownie zabójstwo, wcielenie się w drugą osobę i szczęście, które ewidentnie dopisuje naszemu fałszerzowi, bo tyle rzeczy po drodze mogło się przecież posypać, ale dzięki refleksowi i zbiegom okoliczności udaje się uniknąć kary.

No i nie można odmówić Patricii Highsmith, że potrafi tworzyć portrety psychologiczne socjopatów, pełne psychotycznych zachowań, chociaż Ripley nie jest Hanibalem, a zwykłym, nierzucającym się w oczy, spokojnym człowiekiem. Przynajmniej z pozoru :)

Drugi tom oceniam nieco słabiej, niż pierwszy – wydał mi się bardziej nudny i wtórny: ponownie zabójstwo, wcielenie się w drugą osobę i szczęście, które ewidentnie dopisuje naszemu fałszerzowi, bo tyle rzeczy po drodze mogło się przecież posypać, ale dzięki refleksowi i zbiegom okoliczności udaje się uniknąć kary.

No i nie można odmówić Patricii Highsmith, że potrafi...

Od dłuższego czasu przymierzałam się do sięgnięcia po tę serię książek, bo różnorodne ekranizacja atakowały zewsząd, a tu zaraz premiera serialu z Andrew Scottem w roli głównej. Przyznam, że z klasyką literatury nigdy nie było mi po drodze, ale, ku mojej uciesze, w stylu Utalentowanego Pana Ripleya nie czuć zamierzchłych czasów, nie trąci on myszką. Za to wciąga i zaskakuje jak porządny kryminał wymieszany z thrillerem.

Co działa najbardziej?
Tom Ripley. Przez całą książkę niemal siedzimy w głowie bohatera niejednoznacznego, niereformowalnego, zagubionego i, jakby nie patrzeć, psychopaty. Może i utalentowanego, ale jakże tu mówić o talencie, gdy jest to umiejętność kłamania, oszukiwania, podrabiania, fałszowania i udawania. Gry wchodzącej w krwiobieg do tego stopnia, że nie wiemy już, kim jest prawdziwy Tom. Bo dość szybko orientujemy się, że mamy do czynienia z historią o obsesji na punkcie drugiej osoby i marzeniach, by żyć jak ona. Marzeniach tak silnych, że jest się w stanie zabić drugiego człowieka, byle tylko móc przywdziać jego garnitur i zasiąść w jego fotelu. Co więcej, siedząc w głowie postaci o tak irracjonalnych myślach – podświadomie zaczynamy rozumieć jego decyzje, a nawet kibicować. Można powiedzieć, że Ripley po prostu stosuje zasadę "work smart, not hard". Tyle że w niezwykle drastyczny sposób.

Podoba mi się, że nie dostajemy tu niepotrzebnej ekspozycji. Ogranicza się długie wyjaśnienia przekrętów Toma, zamiast tego otrzymujemy jedynie krótką scenę, w której Tom wyciąga ze skrzynki czek, nie na swoje nazwisko, i wspomina jak to dobrze, że na znalezionej legitymacji bankowej dało się tak łatwo przeprawić datę urodzenia. Metoda "nie mów, tylko pokaż", stosowana zazwyczaj w filmografii, jest tu wystarczająca – chociaż wymaga od czytelnika skupienia i umiejętności wyłapywania tropów, łączenia kropek.

Pachniało mi to filmem Saltburn czy bardziej morderczą wersją Catch me if you can. I lubię to.


Współpraca recenzencka z Wydawnictwem Noir Sur Blanc

Od dłuższego czasu przymierzałam się do sięgnięcia po tę serię książek, bo różnorodne ekranizacja atakowały zewsząd, a tu zaraz premiera serialu z Andrew Scottem w roli głównej. Przyznam, że z klasyką literatury nigdy nie było mi po drodze, ale, ku mojej uciesze, w stylu Utalentowanego Pana Ripleya nie czuć zamierzchłych czasów, nie trąci on myszką. Za to wciąga i zaskakuje...

pierwszy tom kupił mnie manipulacjami i świadomą toksycznością. Tu większy nacisk położono na romans, przez co fabularnie nie wydarzyło się nic wyjątkowego, dreptaliśmy w kółko

pierwszy tom kupił mnie manipulacjami i świadomą toksycznością. Tu większy nacisk położono na romans, przez co fabularnie nie wydarzyło się nic wyjątkowego, dreptaliśmy w kółko

O tenisie wiem tyle, że jest kort, piłka i rakiety. Nie byłam więc w stanie stwierdzić, na ile poprawnie użyto tu konkretnych sformułowań, czy zgadza się czas rozgrywki, stroje, sposób przygotowania i treningów, ba, nie mogę też powiedzieć nic w kontekście tłumaczenia.

Ale.

Dla mnie nadal Taylor potrafi tworzyć tak realistyczne postacie, nie zawsze do polubienia, ale rzeczywiste, walczące z prawdziwymi ograniczeniami, o prawdziwe cele, z prawdziwą psychiką skomplikowanego, żywego człowieka. I za to kocham jej książki.

Możliwe, że Carrie Soto nie będzie moją ulubioną, jednak płakulki i tak były.

O tenisie wiem tyle, że jest kort, piłka i rakiety. Nie byłam więc w stanie stwierdzić, na ile poprawnie użyto tu konkretnych sformułowań, czy zgadza się czas rozgrywki, stroje, sposób przygotowania i treningów, ba, nie mogę też powiedzieć nic w kontekście tłumaczenia.

Ale.

Dla mnie nadal Taylor potrafi tworzyć tak realistyczne postacie, nie zawsze do polubienia, ale...

Odmłodniałam.
Zdaję sobie sprawę, że przeżywamy wampiryczny renesans, że te istoty popkulturowo wróciły do nas niczym bumerang i że w książkach ich jeszcze przez długi czas nie zabraknie, ale że poczuję się, jakbym znowu miała 15 lat i czytała Naznaczoną od P.C. Cast? ✨ wspomnienia ✨

Bo to właśnie z Domem Nocy skojarzyła mi się seria Granite Hills Anny Leokadii, której pierwszy tom już za mną i, dość niespodziewanie, mam ochotę na kolejny.

Naszą główną bohaterką jest 17-letnia Candince wydalona ze szkoły za posiadanie nielegalnych substancji. Przy czym nie był to jej woreczek, używka została podrzucona. Candince będzie tupać nóżką (a tupnie głośno, bo to dziewczyna w stylu Mean Girl i It Girl, królowa stołówki z bogatymi rodzicami i gwiazda licealnego społeczeństwa, mająca topowe uczelnie jak w banku), ale na nic się to nie zda – zostanie zesłana do Granite Hills w Pensylwanii. “Zesłana”, bo nie jest to placówka, do której pchano by się drzwiami i oknami. Ale spokojnie, nie dajmy sobie wejść na głowę, to na pewno przejściowe. Jakoś da się z tego wymigać, wystarczy zagadać do tego… wyglądającego na 20 lat dyrektora? I może przy okazji dopytać, dlaczego w stołówkowej lodówce jest tyle woreczków z czerwoną cieczą?

Granite Hills jest historią, która przywodzi mi na myśl tak popularne kiedyś paranormalne powieści dla młodzieży: nie zabraknie wampirów, wilkołaków, magów, a nawet wyroczni i przepowiedni; pojawią się tematy rodzinne, przyjaźnie, jak i mniej lub bardziej zakazane romanse. Główna bohaterka jednak nie jest cichą myszką, a pewną siebie i nieco egoistyczną nastolatką, której, prawdopodobnie, nie polubimy na początku lektury, a która wprowadzi do niej jednak zadziorny pazur: humor książki opiera się w dużej mierze na sarkastycznych komentarzach i utarczkach słownych.

Wiadomo, nie jest to powieść, która zmieni nasze życie, tu i ówdzie dostrzegłam drobne dziury logiczne czy niejasności (moment, kiedy Candy bierze udział w ANONIMOWYM czacie i podpisuje się swoim prawdziwym imieniem, girl…), ale nie było to nic, co zmniejszyłoby radość z czytania – a intrygi budowane są tu, dosłownie, do ostatniego zdania. Główny problem stanowiło dla mnie “wejście” w tę historię: zaznajomienie się z myślami Candince, z jej sposobem bycia, bym mogła jej towarzyszyć przez kolejne trzysta stron, ale też zorientowanie się w budowie świata i hierarchii szkolnej. Było to utrudnione o tyle, że większość postaci dostała imiona zaczynające się na literę C: Candince Cambell nazywana Candy, Celeste, Cassandra i Cyndia mogą się mylić, gdy naprzemiennie pojawiają się w ramach jednej rozmowy. Jednak z czasem dowiemy się, że podobieństwo imion (a nawet wyglądu postaci) nie jest przypadkowe i ma oparcie w fabule, ale jednak potrzebujemy chwili, by poprawnie skojarzyć wszystkie fakty i zawirowania.

Początkowo Księga Krwi była dla mnie Reginą George zamieniającą się na miejsca z Wednesday w serialu Netfliksa. W trakcie okazało się, że z mrocznej, młodzieżowej historii o szkole dla istot magicznych można wyłuskać zarówno motyw found family, jak i romans z nauczycielem, a jednak główną osią fabuły staje się intryga sięgająca lata wstecz na drzewie genealogicznym wszystkich przenikających przez rozdziały postaci. Książka kojarzyła mi się z Domem Nocy, Akademią Wampirów czy z Ogniem we Krwi, więc jeśli tęskniliście za takimi klimatami – biegnijcie do Granite Hills. Ostrzegam jednak! Końcowy zwrot akcji sprawi, że natychmiast zapragniecie sięgnąć po kontynuację!

Recenzja stworzona w ramach współpracy reklamowej z wydawnictwem Amare.

Odmłodniałam.
Zdaję sobie sprawę, że przeżywamy wampiryczny renesans, że te istoty popkulturowo wróciły do nas niczym bumerang i że w książkach ich jeszcze przez długi czas nie zabraknie, ale że poczuję się, jakbym znowu miała 15 lat i czytała Naznaczoną od P.C. Cast? ✨ wspomnienia ✨

Bo to właśnie z Domem Nocy skojarzyła mi się seria Granite Hills Anny Leokadii, której...

No trochę trąci myszką, ale jednak przywraca wspomnienia

No trochę trąci myszką, ale jednak przywraca wspomnienia

Nie spodziewałam się. Kompletnie nie podejrzewałam, że pochłonę tę powieść w dwa dni i że się tak zaangażuję. Nosz kurczątko, toż to młodzieżówka, jakieś takie fantasy z romansem czy innym dark academia w tle, za stara jestem na takie zagrywki!

Dostrzegacie wady w Fourth Wing, a mimo wszystko świetnie się przy tej książce bawiliście?
Przeczytajcie Black Bird Academy.

To jest totalnie ten sam vibe – ale mniej spicy (tylko jedna taka scena), bardziej brutalnie (kr3w, wampiry, obcinanie kończyn, bu*dele), bardziej humorystycznie (demon opętał laskę, siedzi jej w głowie i rzuca sarkastyczne uwagi na każdy temat, niczym Venom z Marvela). No ja cię kręcę, już dawno się tak nie chichrałam przy książce!

Jeżeli więc macie ochotę dać opętać się charyzmatycznemu demonowi, a potem wkroczyć do akademii szkolącej egzorcystów, by poddać się próbom i poznać tego małomównego, przystojnego trenera w długim płaszczu – chyba mam dla Was lekturę idealną :)
Więcej o książce na kanale YouTube Wybrednej Marudy. Jest tam także część ze spoilerami! Spokojnie, oznaczona ;)

Współpraca recenzencka z Wydawnictwem Jaguar

Nie spodziewałam się. Kompletnie nie podejrzewałam, że pochłonę tę powieść w dwa dni i że się tak zaangażuję. Nosz kurczątko, toż to młodzieżówka, jakieś takie fantasy z romansem czy innym dark academia w tle, za stara jestem na takie zagrywki!

Dostrzegacie wady w Fourth Wing, a mimo wszystko świetnie się przy tej książce bawiliście?
Przeczytajcie Black Bird Academy.

To...

Kurde no, nie wiem, jak robi to Taylor Jenkins Reid, że nawet w z pozoru nudnej fabule potrafi przemycić piękne słowa, bolesne emocje i trudne prawdy. I, przede wszystkim, różnorodnych i prawdziwych bohaterów.

Kurde no, nie wiem, jak robi to Taylor Jenkins Reid, że nawet w z pozoru nudnej fabule potrafi przemycić piękne słowa, bolesne emocje i trudne prawdy. I, przede wszystkim, różnorodnych i prawdziwych bohaterów.

Daisy Jones w wersji totalnie mrocznej i bolesnej

Daisy Jones w wersji totalnie mrocznej i bolesnej

pomyślałabym, że zbiór jak zbiór, ale to zakończenie! jakie to dopracowane i przemyślane!

pomyślałabym, że zbiór jak zbiór, ale to zakończenie! jakie to dopracowane i przemyślane!

Ja, próbująca ogarnąć, co myśleć: 😶

Po pierwsze: na pewno ocenię ją wyżej od Muchomorów, bo tam nudne i nic nie znaczące pierdololo przez całą książkę, żeby rzucić absurdalnym zakończeniem. W Nocnych Godzinach mamy za to fajny klimat (słuchowisko robi swoje, +1 do oceny), mroczne wydarzenia, tajemnice, główka cały czas pracuje, żeby domyślić się, co dalej – i dopiero potem następuje absurdalne zakończenie xD

Znaczy tak, jak myślę o całej fabule bardzo ogólnie, to byłabym w stanie powiedzieć, że mi się podobało, widać dopracowanie w charakterystyce, jak Marta Bijan powtarza dialogi pojawiające się w poprzednich rozdziałach, żeby coś tam podbudować, jak rzuca małe tropy, ale wiele pozostawia w cieniu, no niepokój rósł. Natomiast zakończenie, wielki plot twist, mózg na ścianie, a moja jedyna myśl to: aha, czyli że co.

Ten napompowywany balonik zamiast walnąć z przytupem wziął i spuścił z siebie powietrze i zostawił mnie taką sflaczałą.

Ja, próbująca ogarnąć, co myśleć: 😶

Po pierwsze: na pewno ocenię ją wyżej od Muchomorów, bo tam nudne i nic nie znaczące pierdololo przez całą książkę, żeby rzucić absurdalnym zakończeniem. W Nocnych Godzinach mamy za to fajny klimat (słuchowisko robi swoje, +1 do oceny), mroczne wydarzenia, tajemnice, główka cały czas pracuje, żeby domyślić się, co dalej – i dopiero potem...

Kilka słów o każdym opowiadaniu:
• Wszyscy razem – Katarzyna Czajka-Kominiarczuk – 4.5/5☆ – dobry odcinek Black Mirror (drobne błędy logiczne, typu "jestem pierwszym człowiekiem, któremu się to przytrafiło", a chwilę dalej "widzę, że urzędniczka prowadzi taką rozmowę nie po raz pierwszy"; ale pomysł cool, niby sci-fi, ale drugie dno może być bliskie osobom, które straciły dziecko/poroniły)
• Szwedzkie porządki pośmiertne – Aneta Jadowska – 3/5☆ – Lockwood vibe, możliwe, że to opowiadanie z jednej z serii autorki, na logikę do Szamańskiego Tanga, ale nie czytałam i nie znając bohaterów miałam problem z ogarnięciem co i jak/z wciągnięciem się
• Modlitwy do strzaskanego kamienia – Jakub Małecki – 4.5/5☆ – z potencjałem, w klimacie Normalnych Ludzi, ale za krótkie!!!!
• Hiobowa (opo)wieść – Zuzanna Sus – 5/5☆ – popłakałam się. Ucz mnie, mistrzu. Tak pisać, tak dobierać słowa, tak działać na emocje.
• Ostatnie żniwa – Andrzej Betkiewicz – 4/5☆ – popłaczmy sobie jeszcze trochę, czemu nie
• Opętany – Przemek Corso – 3.5/5☆ – potrzebowałam chwili, żeby zrozumieć, o co w tej historii chodzi i o ile pomysł na plus, tak wykonanie nie zrobiło na mnie wielkiego wrażenia
• Alberta ci doradzi – Marcin Okoniewski – bez oceny, bo nie dokończyłam, kompletnie mnie to nie chwyciło, bohaterowie byli mi obojętni. Może spodziewałam się czegoś bardziej "wow" znając język Marcina, którym posługuje się chociażby na Facebooku?
• Boginiak – Grzegorz Gajek – 2.5/5☆ – dla fanów ludowych historii (so not me)
• Diabła za rogi – Joanna W. Gajzler – 5/5☆ – co prawda opowiadanie powiązane z Necrovetem, ale myślę, że bez znajomości pierwowzoru też da się radę ogarnąć. No i rozumienie myśli zwierząt, popłakałam się
• Guide of the past – Karolina Kozłowska – 2/5☆ – łojezu. Pomysł był niezły, taki mroczny i trzymający w napięciu slasher, Nerve w horrorowej wersji, ale straszliwie słabo to napisane. Charaktery zmieniające się z akapitu na akapit, sztuczne dialogi i brak logicznego myślenia (aplikacja, która może doprowadzić do śmierci ludzi? Nie ważne! Najgorzej, że zbiera dane z telefonu!), trochę takie szkolne wypracowanko
• Konsekwencje podrywania lasek spoza swojej ligi na przykładzie procesu leczenia wilkożwactwa – Mika Moszyńska – 4/5☆ – bardzo miły wstęp do luźnej i zabawnej historii fantasy, chyba czekam na pełną wersję
• Za płotem – Piotr Mąka – 3.5/5☆ – takie baśniowe okay
• Tego nie było w planach – Ewa Mędrzecka – 4.5/5☆ – fabuła bardzo okay, Felicjan na plus, humor też, chociaż personalnie nie jestem wielką fanką stylu pisania "na Kisiel". I minusik za liczne powtórzenia, pierwsza strona, a słowo "tego" pojawiło się 5 razy i ta świadomość już mi towarzyszyła przez resztę lektury (potem było lepiej)
• Sen domu babci – Konrad Misiewicz – 3/5☆ – a takie sobie
• Oszczędności – Daniel Muniowski – 2/5☆ – trochę gimbaza style, a trochę 😶. dziwne to było i chociaż może gdzieś tam absurdalnie prawdziwe, to jednak nie do końca przyjemne do czytania
• Zakon Ostatniego Słowa – Justyna Sosnowska, Robert Jasiak – 4/5☆ – sympatycznie!
• Adam Szaja – krótkie, jak dłuższy post na Facebooku, więc ciężki ocenić
• Czupas – Milena Wójtowicz – 3/5☆ – znowu powiązanie z większym uniwersum, znowu stylistyka języka a'la Kisiel, co nie jest moim ulubionym zabiegiem
• Smok, dziewica i salwy bultowe – Marcin Mortka (współpraca Nikola Mańdok) – 4/5☆ – co prawda nie przepadam za tematyką morską/piracką, ale coś w stylu Marcina Mortki mnie urzekło (a było to moje pierwsze spotkanie z twórczością tego autora, więc chyba sięgnę po więcej)

Kilka słów o każdym opowiadaniu:
• Wszyscy razem – Katarzyna Czajka-Kominiarczuk – 4.5/5☆ – dobry odcinek Black Mirror (drobne błędy logiczne, typu "jestem pierwszym człowiekiem, któremu się to przytrafiło", a chwilę dalej "widzę, że urzędniczka prowadzi taką rozmowę nie po raz pierwszy"; ale pomysł cool, niby sci-fi, ale drugie dno może być bliskie osobom, które straciły...