Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Ostatnio byłam tak bardzo pochłonięta lekturą, czytając przed laty po raz pierwszy mojego ukochanego „Ptaśka”. Pierwsze strony powieści przyprawiły mnie o zdumienie, nie byłam pewna, czy sięgnęłam po ową cudowną książkę, polecaną przez użytkowników LC jako jedyną w swoim rodzaju i wyjątkową. Bałam się, czy uda mi się dobrnąć choćby do jej połowy. Nie zdążyłam się obejrzeć, a lektura pochłonęła mnie tak bardzo, iż o mały włos nie przegapiłam swojego przystanku autobusowego, a w pracy myślami błądziłam gdzieś obok, wstrząśnięta przeżywaniem dramatu bohatera, który w wyniku eksperymentu rozwijającego intelekt, zaczynał rozumieć otaczający go świat. Bohatera o dobrym sercu, ale niepełnosprawnego intelektualnie, co sprawiło, iż stanowił idealny obiekt do drwin w środowisku, w którym dojrzewał - przez jednych wyśmiewany, przez innych traktowany z obrzydzeniem czy agresją. Ogromnie mu współczułam, gdy z bólem zaczynał pojmować prawdziwe intencje otoczenia, pochłaniałam rozdział za rozdziałem, wpis za wpisem, zaś w przerwach między lekturą moje myśli nadal krążyły wokół losów Charliego. Było mi wstyd za to, jak bardzo ludzkość jest niedoskonała, dążąca do zgromienia każdego, kto wyróżnia się na tle innych, pozytywnie bądź negatywnie. Jako trafną puentę przytoczę cytat z książki - „Inteligencja i wykształcenie nie wzbogacone ludzkimi uczuciami nie mają żadnego znaczenia” . Powieść uczy, że o człowieczeństwie nie świadczy to, ile potrafimy, jaką wiedzę posiadamy i za kogo się uważamy, ale to, na ile potrafimy zaakceptować i docenić innych, zarówno z ich zaletami, jak i ułomnościami. Żadna wiedza nie czyni nas mądrymi, dopóki nie potrafimy spojrzeć na drugiego człowieka sercem. Czytając słowa - „Kto powiedział, że moje światło jest lepsze od twego mroku?”, przypominam sobie fragment George'a R.R. Martina - „Najwięksi głupcy często okazują się mądrzejsi od tych, którzy się z nich śmieją”. Zdecydowanie poleciłabym książkę każdemu, kto pragnie mądrej lektury - skłania do przemyśleń i pozostawia w stanie kolokwialnie zwanego „książkowego kaca”. Z nadzieją i niecierpliwością będę oczekiwać jej wznowienia w naszym ojczystym języku, by móc zakupić własny egzemplarz i umieścić na półce z ulubionymi tytułami.

Ostatnio byłam tak bardzo pochłonięta lekturą, czytając przed laty po raz pierwszy mojego ukochanego „Ptaśka”. Pierwsze strony powieści przyprawiły mnie o zdumienie, nie byłam pewna, czy sięgnęłam po ową cudowną książkę, polecaną przez użytkowników LC jako jedyną w swoim rodzaju i wyjątkową. Bałam się, czy uda mi się dobrnąć choćby do jej połowy. Nie zdążyłam się obejrzeć,...

Oceniam książkę jako pozycję traktującą (a może próbującą traktować) na poważny i bolesny temat, jakim jest rzeczywistość panująca w obozie koncentracyjnym - obozie śmierci. Niestety, czytając powieść nie mogłam oprzeć się wrażeniu, jakoby Auschwitz było tylko nieszczególnie istotnym tłem dla barwnej opowieści o miłości, która jak zawsze musi się dobrze skończyć, żeby czytelnik był ukontentowany lekturą. Byłam zniesmaczona, gdyż odniosłam nieodparte wrażenie, że historia dowodzi, iż każdy, kto tylko „ruszył głową”, byłby w stanie przeżyć obóz. Uważam, że sposób przedstawienia tej historii w zupełności nie oddaje powagi sytuacji. Miałam sposobność zwiedzić Auschwitz i oglądać mury, w których straciło życie tak wielu niewinnych ludzi (obraz, którego nigdy nie da się zapomnieć), czytałam też książki o obozowej tematyce. Tutaj nie widzę ogromu cierpienia i bólu, czuję olbrzymi rozdźwięk między jej treścią a rzeczywistością, której prawdopodobnie zaledwie ułamek jestem w stanie sobie wyobrazić. Osobie, która chciałaby poznać prawdziwe oblicze tej cząstki historii, odradzam lekturę powyższej pozycji.

Oceniam książkę jako pozycję traktującą (a może próbującą traktować) na poważny i bolesny temat, jakim jest rzeczywistość panująca w obozie koncentracyjnym - obozie śmierci. Niestety, czytając powieść nie mogłam oprzeć się wrażeniu, jakoby Auschwitz było tylko nieszczególnie istotnym tłem dla barwnej opowieści o miłości, która jak zawsze musi się dobrze skończyć, żeby...

Magiczna książka! Skusiłam się na nią przez moją iście kobiecą słabość do pięknych kwiatów, a okazało się, że książka nie tylko pozwoliła mi dopieścić ducha wyobrażeniem przecudnych ogrodów, lecz również idealnie wpasowała się w moje czytelnicze gusta. Zagadkowa historia z przeszłości, doprawiona nutką miłości, ale i skropiona krwią, przeplatana losami współczesnej bohaterki, nie mogącej oderwać się od trudnych, owianych tajemnicą wspomnień sprzed lat. Kobieca intuicja kazała mi po nią sięgnąć i znów okazała się niezawodna - "Kameliowy ogród'' przeczytałam jednym tchem. Moje początkowe obawy, że ''ukwiecony'' tytuł oznacza powieść dla mamy lub babci, nie zaś dla mnie, okazały się tylko poniekąd słuszne, książkę bowiem poleciłabym i mamie, i babci, ale i każdej zaczytanej rówieśniczce :) Prawdziwa uczta, a baśniowe widoki ogrodów w tak wciągającej książce są jak dodatkowy prezent-niespodzianka na Gwiazdkę. Polecam, szybciutko się czyta i naprawdę warto ulec tej słodkiej pokusie.

Magiczna książka! Skusiłam się na nią przez moją iście kobiecą słabość do pięknych kwiatów, a okazało się, że książka nie tylko pozwoliła mi dopieścić ducha wyobrażeniem przecudnych ogrodów, lecz również idealnie wpasowała się w moje czytelnicze gusta. Zagadkowa historia z przeszłości, doprawiona nutką miłości, ale i skropiona krwią, przeplatana losami współczesnej...