Jesteśmy społecznością, która kocha książki

I pomyśleć, że „Szlak kości” miałam w swoich rękach kilka miesięcy temu, wypożyczoną wraz z innymi książkami. Niestety w związku z brakiem czasu z jednej pozycji musiałam zrezygnować i (o zgrozo!) oddać nieprzeczytaną do biblioteki...wybrałam pozycję Elly Griffiths...:(
Wczoraj dostałam ją w swoje ręce po raz drugi i już nie popełniłam karygodnego błędu, a dzisiaj mam książkowego kaca po nieprzespanej nocy spędzonej wśród mokradeł Norfolk.

Ale do rzeczy...

Od pierwszych stron książka wciąga nas pomiędzy swoje karty i nie chce wypuścić. Widzimy szczegółowo zarysowane postaci, a Ruth, główną bohaterkę już po paru stronach traktujemy jak starą znajomą. I choć nie jest to postać idealna, a może właśnie dlatego, to zapałałam do niej sympatią już na wstępie i nie zmieniłam zdania do końca. Jest też inspektor policji, a jakże! Ale mimo wszystko na pierwszy plan wychodzi pani archeolog i dobrze, bo mam nadzieję, że w kolejnych książkach z tej serii będę miała czas poznać bliżej Nelsona i również z nim się zaprzyjaźnić na dłużej:)

Akcja dzieje się na wybrzeżu, ale jest to przesiąknięte, podmokłe wybrzeże, pełne mokradeł, bagien i trzęsawisk. Autorka doskonale oddała klimat Słonych Błot, miejsca, które na pozór spokojne i leniwe, a mimo to przejmujące i skrywające mroczne tajemnice.
Mimo, ze archeologia jest tu niemal w każdej części książki, to jednak nie przytłacza zbędnymi datami, określeniami czy też nudnymi opisami. Jest niezbędna, bo taktownie wlewa nam wiedzę, ale wiedzę ciekawą, choć równie mroczną….

Nie będę zdradzać fabuły, bo sama tego nie lubię czytać w opiniach, ale książkę czyta się bardzo dobrze. Postaci są doskonale wykreowane, zwyczajne, z większą ilością wad niż zalet, przez co stają się bardzo ludzkie, a akcja zwarta, bez niepotrzebnych upiększeń i zaśmieceń, a mimo to rozbudowana i ciekawa. Atmosfera sama w sobie mroczna, ale jakaś taka naturalna, tajemnicza, a mimo to bardzo realna. Były chwile, gdy idąc z główną bohaterką niemal czułam spływający mi po plecach zimny deszcz i lodowaty wiatr, a także strach przed naturą: bagnami, które nie chcą oddawać…
Finału się niestety domyśliłam, ale to ani o odrobinę nie pomniejszyło moich doznań i przeżyć jakie miałam przy tej lekturze. Z czystym sercem polecam.

I pomyśleć, że „Szlak kości” miałam w swoich rękach kilka miesięcy temu, wypożyczoną wraz z innymi książkami. Niestety w związku z brakiem czasu z jednej pozycji musiałam zrezygnować i (o zgrozo!) oddać nieprzeczytaną do biblioteki...wybrałam pozycję Elly Griffiths...:(
Wczoraj dostałam ją w swoje ręce po raz drugi i już nie popełniłam karygodnego błędu, a dzisiaj mam...