Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Umysłowość wyjątkowo plastyczna, jak się zdaje. Intuicyjna, przepływająca przez doświadczenie i wyławiająca z niego to, co cenne - ryby, być może. Rzecz jednak w tym, że umysły tego rodzaju zazwyczaj nie powinny brać się za sztukę słowa, by nie popełnić grafomanii - w tym przypadku nie jest jeszcze aż tak źle - lub wydmuszki. Wydmuszki ładnie opakowanej, choć to zarzut do polskiego wydawcy, nie do Lyncha, w albumową formułę maximum przestrzeni na kartce, minimum treści - tekstu. Owe minimum ma być w takowej formule esencjonalne, takie są, jak je rozumiem, założenia. Moje rozżalenie opiera się chyba na tym, że owej esencji wciąż się dokopać nie mogę, zamiast niej czując się przytłoczonym pewnym rodzajem sympatycznego anty-blichtru, powabnego minimalizmu, nic-nie-mówienia o rzeczach, o których czytelnik usłyszeć by pragnął, lecz nie usłyszy, bo wówczas tekst zatraciłby wartość do której w wątpliwy sposób aspiruje, wartość tekstu służącego kontemplacji, czegoś na wzór zbioru reżyserskich koanów zen. Prawdopodobnie nie dość medytacji uprawiałem w swoim czytelnictwie tej książki, być może trzeba będzie próbować mi zejść wgłąb tekstu, zarzucić oczekiwania i oddalić od swego sposobu recepcji ów natrętny, krytyczny logos. Niewątpliwie podejmę się tego, ze spokojem, w niedalekiej przyszłości. Jeśli w tym rybołóstwie złowię - lub choć dostrzegę - jakąś wielką rybę, czym prędzej zrewiduję zdystansowany pogląd, jaki przyszło mi tu zaprezentować.

Umysłowość wyjątkowo plastyczna, jak się zdaje. Intuicyjna, przepływająca przez doświadczenie i wyławiająca z niego to, co cenne - ryby, być może. Rzecz jednak w tym, że umysły tego rodzaju zazwyczaj nie powinny brać się za sztukę słowa, by nie popełnić grafomanii - w tym przypadku nie jest jeszcze aż tak źle - lub wydmuszki. Wydmuszki ładnie opakowanej, choć to zarzut do...