Świetny, trzymający w napięciu utwór. Gdy czytałam przeszywały mnie ciarki. Z pewnością do niego wrócę.

Świetny, trzymający w napięciu utwór. Gdy czytałam przeszywały mnie ciarki. Z pewnością do niego wrócę.

Bohaterami dramatu pt. "Ślepcy" są tytułowi ślepcy oraz ksiądz i dziecko. Utwór rozpoczyna się opisem budzącego niepokój miejsca, w jakim znajdują się postacie – wszystko ślepe, milczące, prastary dwór, noc i drzewa nagrobne. Ślepcy budzą się zdezorientowani, gdyż nie wiedzą gdzie się znajdują oraz jaka jest pora dnia, ponadto pozostają zaniepokojeni faktem, że ich przewodnik – Ksiądz, zniknął. Panuje między nimi chaos, boją się i co jakiś czas sprawdzają czy wszyscy są obecni. Młoda ślepa domyśla się gdzie udał się Ksiądz, gdyż jako jedyna go słuchała, jednakże ograniczenie w postaci ślepoty oraz ogólna bierność bohaterów sprawia, iż wszyscy pozostają na swoich miejscach, próbując samodzielnie dowiedzieć się gdzie są. Pomaga im w tym wyostrzony zmysł słuchu (lecz nie u wszystkich),który sprawia, że potrafią poczuć np. iż morze znajduje się bardzo blisko. Po pewnym czasie zjawia się pies z przytułku, który prowadzi jednego ze ślepców do ciała Księdza, co wywołuje w nich dodatkową panikę, gdyż tracą możliwość samodzielnego powrotu. Jedynym widzącym wśród nich jest dziecko, natomiast cała reszta nie pamięta już nawet jak wygląda otaczający ich świat. Dziecko płacze, gdyż prawdopodobnie widzi coś, czego cała reszta nie jest w stanie dostrzec. Ślepcy unoszą dziecko w górę, aby zobaczyło więcej, a sami słyszą szmer liści i kogoś zbliżającego się, co również wywołuje w nich niepewność. Utwór przedstawia problem ślepoty, a dzieło dzięki swojej otwartej kompozycji, budzi niepokój i trzyma w napięciu do samego końca. Bohaterowie, przez swoją przypadłość, nie są w stanie odnaleźć się w swoim położeniu i można powiedzieć, iż są odludkami, którzy żyją ze sobą mimo tego że nigdy się nawzajem nie widzieli i chyba nie do końca wiedzą kim są.

Bohaterami dramatu pt. "Ślepcy" są tytułowi ślepcy oraz ksiądz i dziecko. Utwór rozpoczyna się opisem budzącego niepokój miejsca, w jakim znajdują się postacie – wszystko ślepe, milczące, prastary dwór, noc i drzewa nagrobne. Ślepcy budzą się zdezorientowani, gdyż nie wiedzą gdzie się znajdują oraz jaka jest pora dnia, ponadto pozostają zaniepokojeni faktem, że ich...

7,5/10
Maeterlinck uchodzi za twórcę teatru symbolicznego, autora już stricte modernistycznego wśród dramaturgów. Jako pierwszy przeciwstawił się tendencjom naturalistycznym we współczesnej mu dramaturgii, za co już należy mu się uznanie, bo bardzo szybko zorientował się, że niebawem eksploatowana formuła teatru ibsenowskiego. W efekcie powstali chociażby "Ślepcy", rozpoczynający nową epokę w dziejach europejskiego teatru.

Najogólniej można określić "Ślepców" teatrem atmosfery. Maeterlinck prostymi środkami roztacza dość klimat niepokojącego oczekiwania, strachu jak będzie wyglądać jutrzejszy dzień i nieustannej tęsknoty - zupełnie jak później Czechow w "Trzech siostrach". Nie wiem jak to belgijski pisarz osiągnął, ale poczułem powiew miejskiej bryzy. Sytuacjach w "Ślepcach" jest bardzo ciekawa, choć łatwa do rozszyfrowania, ale satysfakcjonująca do odkrywania. Postacie dramatu, mimo, że właściwie są tylko figurami w zarysie, sprawiają wrażenie żywych ludzi. Świetnym zabiegiem było uczynienie bohaterami ludzi ślepych i oparcie wszystkiego praktycznie na samym dialogu. Dzięki temu sam widz staje się właściwie tytułowym ślepcem, siedzącym razem z innymi na przymorskich skałach, czekających na ratunek.

"Ślepcom" niestety daleko od wybitności, bo to zaledwie jedna scena-obrazek. Ale zapoznać się trzeba i chyba jest nawet do czego wracać w przyszłości.

7,5/10
Maeterlinck uchodzi za twórcę teatru symbolicznego, autora już stricte modernistycznego wśród dramaturgów. Jako pierwszy przeciwstawił się tendencjom naturalistycznym we współczesnej mu dramaturgii, za co już należy mu się uznanie, bo bardzo szybko zorientował się, że niebawem eksploatowana formuła teatru ibsenowskiego. W efekcie powstali chociażby "Ślepcy",...

Symbolizm w pełnej krasie. Warto przeczytać, aby dowiedzieć się, ile książka jest wstanie zamieszać w głowie. Z każdym słowem coraz większy porządek w coraz większym chaosie.

Symbolizm w pełnej krasie. Warto przeczytać, aby dowiedzieć się, ile książka jest wstanie zamieszać w głowie. Z każdym słowem coraz większy porządek w coraz większym chaosie.

Najspokojniejsza godzina z książką chyba. Mgły, cienie i takie spokojne, od czasu do czasu tajemnicze do mnie samego mówienie...

Najspokojniejsza godzina z książką chyba. Mgły, cienie i takie spokojne, od czasu do czasu tajemnicze do mnie samego mówienie...

Kwintesencja symbolizmu! Szczerze polecam każdemu, kto odczuwa ogromną frajdę podczas znajdowania i rozwikływania symboli. Czytałam dwa razy. Za pierwszym kompletnie nie wiedziałam co o niej sądzić, więc przeczytałam raz jeszcze, żeby wszystko poukładać sobie w głowie. I nie żałuję ;)

Kwintesencja symbolizmu! Szczerze polecam każdemu, kto odczuwa ogromną frajdę podczas znajdowania i rozwikływania symboli. Czytałam dwa razy. Za pierwszym kompletnie nie wiedziałam co o niej sądzić, więc przeczytałam raz jeszcze, żeby wszystko poukładać sobie w głowie. I nie żałuję ;)

Klimat czasu przełomu XIX i XX wieku, spojrzenie na świat oczami ślepców, otwarte zakończenie - dobra i ciekawa rzecz.

Klimat czasu przełomu XIX i XX wieku, spojrzenie na świat oczami ślepców, otwarte zakończenie - dobra i ciekawa rzecz.

genialna metafora świata i mentalności przełomu XIX i XX wieku

genialna metafora świata i mentalności przełomu XIX i XX wieku

Rewelacyjny dramat. Sposób budowania napięcia, spojrzenie na akcję oczami samych ślepców (ten niepokój!),otwarte zakończenie - to wszystko sprawia, że ta książka jest warta przeczytania. Polecam!

Rewelacyjny dramat. Sposób budowania napięcia, spojrzenie na akcję oczami samych ślepców (ten niepokój!),otwarte zakończenie - to wszystko sprawia, że ta książka jest warta przeczytania. Polecam!