Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Życiorys Yoshiko Kawashimy to bez wątpienia świetny materiał na powieść, natomiast kwestia, czy Maureen Lindley wyszła z próby ukazania portretu tej niezwykłej kobiety obronną ręką jest mocno dyskusyjna.
Na tyle, na ile pozwala mi posiadana wiedza mogę stwierdzić, iż autorka odrobiła lekcje, jeśli chodzi o realia epoki. Co zaś tyczy się literackiego stylu, to zdystansowana i skondensowana maniera wspomnień głównej bohaterki, mająca pewnie w założeniu nadać charakter refleksyjnej zadumy w obliczu planowanej na niej egzekucji, odebrała całej historii niemalże całości dramatyzmu. Nie byłoby to jednak przyganą, gdyby autorka posiadała większe umiejętności warsztatowe i potrafiła zaoferować czytelnikowi coś w zamian, nie czyniąc klimatu książki 'letnim'. Lindley stara się nakreślić obraz postaci z krwi i kości, zgodnej do niegodziwości, lecz targanej wątpliwościami, dążącej do niezależności i jednocześnie wpadającej w potrzask własnych namiętności, emocjonalnie spaczonej, ale pragnącej ukojenia. Nie do końca się to udaje, jej interpretacja zachowań Klejnotu Wschodu jest to ciekawa, to sprawia wrażenie chybionej, a czasem wręcz mocno naciąganej (rozterki przed planowaną ucieczką). Jednak siła tkwiąca w podanym przez Lindley życiorysie Kawashimy jest nadal mocna i intrygująca, niestety bardziej ze względu na samą tematykę niż warsztat autorki.

Życiorys Yoshiko Kawashimy to bez wątpienia świetny materiał na powieść, natomiast kwestia, czy Maureen Lindley wyszła z próby ukazania portretu tej niezwykłej kobiety obronną ręką jest mocno dyskusyjna.
Na tyle, na ile pozwala mi posiadana wiedza mogę stwierdzić, iż autorka odrobiła lekcje, jeśli chodzi o realia epoki. Co zaś tyczy się literackiego stylu, to...