Jesteśmy społecznością, która kocha książki

To chyba najdziwaczniej napisana książka popularnonaukowa, z jaką miałam kiedykolwiek styczność. Jej styl nie broni się nawet przy protekcjonalnym założeniu, iż dzisiejsi odbiorcy wymagają skondensowanej i intensywnej formy rodem z TikToka. Zadziwia mnie ogrom wykrzyknień i ogólny infantylizm językowy w tekście, który został poddany redakcji i opublikowany przez tak duże wydawnictwo.

Autorka miota się między dzikim uwielbieniem dla swojej ukochanej epoki, a dobitnym punktowaniem ówczesnych standardów z mocno osobistej, współczesnej perspektywy. Wpływa to negatywnie na poziom zniuansowania informacji przekazywanych czytelni(cz)kom, nie za fortunnie wybrzmiewa też w kontekście usilnych prób rozprawienia się z mitem "mentalnego ciemnogrodu" (co jest i tak moim zdaniem podejściem już nieco przestarzałym).

Nie pokuszę się o stwierdzenie, że brak tu wartości edukacyjnej, bo trochę się jednak dowiedziałam i niektóre ciekawostki były dla mnie zaskakujące (o wielu z nich jednak już wcześniej czytałam). Za najbardziej istotne uważam fragmenty o tabuizacji podobieństw między ludźmi a zwierzętami w kontrze do renesansowego antropocentryzmu. Temat godny szerszego rozwinięcia, ale też jednocześnie podsumowujący sporą część książki.

To chyba najdziwaczniej napisana książka popularnonaukowa, z jaką miałam kiedykolwiek styczność. Jej styl nie broni się nawet przy protekcjonalnym założeniu, iż dzisiejsi odbiorcy wymagają skondensowanej i intensywnej formy rodem z TikToka. Zadziwia mnie ogrom wykrzyknień i ogólny infantyl...

Rozwiń

Zwiń

Moje pierwsze wrażenie: jakie to odprężające. Zawiązanie akcji zajmuje trochę czasu, ale perypetie emerytowanego policjanta remontującego stary wiejski dom były dla mnie miłą odskocznią od codzienności. Pewnie dlatego, że odwołują się do uniwersalnej fantazji o własnym miejscu na ziemi, z dala od wielkomiejskiego zgiełku.

To moja pierwsza powieść Tary French i bardzo doceniam jej umiejętność poruszania tematyki społecznej w subtelny i pozbawiony pretensji sposób. Widać, że nie jest to debiut. Tempo jest powolne, ale bardzo równe, a wątki w przemyślany sposób ze sobą powiązane. Mocną stroną są też postaci, autorka nie tylko potrafi budować wiarygodnych psychologicznie bohaterów, ale też zręcznie różnicuje styl ich wypowiedzi.

Nie jest to kryminał, który podrzuca nam multum tropów i utrzymuje w wysokim napięciu (mimo zachowania ram gatunku dominuje tematyka obyczajowa). Bardzo przyjemnie słuchało mi się audiobooka w wykonaniu lektora Macieja Więckowskiego, dlatego mam nadzieję, że wydawnictwo Albatros poszerzy resztę wydanych utworów autorki o ten format.

Moje pierwsze wrażenie: jakie to odprężające. Zawiązanie akcji zajmuje trochę czasu, ale perypetie emerytowanego policjanta remontującego stary wiejski dom były dla mnie miłą odskocznią od codzienności. Pewnie dlatego, że odwołują się do uniwersalnej fantazji o własnym miejscu na ziemi, z ...

Rozwiń

Zwiń

Zaskoczyła mnie ta powieść w sposób daleki zarówno od zachwytu, jak i rozczarowania. Na pewno nie jest to odpowiedni wybór dla osób oczekujących wartkiego kryminału. Akcja rozkręca bardzo powoli, a forma audiobooka dodatkowo w moim przypadku to wrażenie potęgowała.

Za wiele się tu nie dzieje, zamiast tego dostajemy koncentrację na życiu wewnętrznym bohaterów. Ich psychologizacja jest nienachalna, ale udana. Autor portretuje środowisko wiejskich okolic Podkarpacia, jego hermetyczność, brak szerszych perspektyw i konserwatyzm z empatią i bez protekcjonalności.

Sama zagadka nie należy do skomplikowanych i jest raczej pretekstem do refleksji nad poszukiwaniem swojego miejsca w życiu oraz odrzuceniem jednostki przez społeczeństwo. Nie ma tu epatowania przemocą i brzydotą, jest proza życia okraszona nutką ironii i groteski. To nietuzinkowy debiut i zasługuje moim zdaniem na większą uwagę (oraz promocję) niż większość produkowanej taśmowo kryminalnej prozy.

Zaskoczyła mnie ta powieść w sposób daleki zarówno od zachwytu, jak i rozczarowania. Na pewno nie jest to odpowiedni wybór dla osób oczekujących wartkiego kryminału. Akcja rozkręca bardzo powoli, a forma audiobooka dodatkowo w moim przypadku to wrażenie potęgowała.

Za wiele się tu nie dzi...

Rozwiń

Zwiń

Nie spodziewałam się aż tak solidnej porcji informacji. To naprawdę jest zbiór mało oczywistych ciekawostek, do tego wzbogacony o wskazówki dla turystów skłonnych się z nimi bezpośrednio zaznajomić.

Niesamowite jest to, że mimo swojej wybiórczości, książka ta dała mi wrażenie zapoznania się z szerszym kontekstem kuchni narodowych. Widać tu pewien amerykocentryzm, ale nawet rozdziały o Afryce i Oceanii robią wrażenie. Szkoda, że tak skromnie reprezentowana jest polska kuchnia.

Trafiają się drobne niezręczności w tłumaczeniu, ale Sonia Draga i tak wykonała kawał dobrej roboty. Całość cieszy oko (twarda oprawa, setki barwnych ilustracji) i moim zdaniem świetnie nadaje się na prezent. Jeśli jesteście znudzeni czytaniem o tym, że Francuzi lubią sery, a Kanadyjczycy syrop klonowy, ale chętnie dowiecie się czegoś więcej o mormońskich stypach i starożytnych perskich chłodniach, ta książka jest dla Was.

Nie spodziewałam się aż tak solidnej porcji informacji. To naprawdę jest zbiór mało oczywistych ciekawostek, do tego wzbogacony o wskazówki dla turystów skłonnych się z nimi bezpośrednio zaznajomić.

Niesamowite jest to, że mimo swojej wybiórczości, książka ta dała mi wrażenie zapoznania ...

Rozwiń

Zwiń

Wiele miesięcy zajęło mi przeczytanie tego opasłego tomiszcza, miało przez ten czas zapewnione specjalne miejsce na komodzie.

Na pewno jest to pozycja do rozważenia dla poszukujących polskojęzycznych źródeł na temat włoskiej kultury kulinarnej. Znajdziemy tu nie tylko przepisy (choć nie jest to książka kucharska), ale też mnóstwo informacji związanych z genezą potraw, rodzajami i pochodzeniem składników oraz wpływem kuchni na kulturę i sztukę. Nie pominięto przy tym tematu alkoholi i słodyczy masowej produkcji.

Książka jest ogromna i bogato ilustrowana. Zdarzają się potknięcia: drobne błędy merytoryczne, niejasno przetłumaczone fragmenty i przepisy z niepełną listą składników, ale całość nadal imponuje. To olbrzymie kompendium wiedzy, którego jednakże nie sposób czytać w równym tempie, bo obok fragmentów bardziej gawędziarskich, występuje też mnóstwo tabel, ilustracji i list. Powinno sprawdzić się w przypadku osób, które chcą w swojej kuchni wejść na wyższy poziom, jak i w przypadku odbiorców zainteresowanych śródziemnomorską kulturą kulinarną.

Wiele miesięcy zajęło mi przeczytanie tego opasłego tomiszcza, miało przez ten czas zapewnione specjalne miejsce na komodzie.

Na pewno jest to pozycja do rozważenia dla poszukujących polskojęzycznych źródeł na temat włoskiej kultury kulinarnej. Znajdziemy tu nie tylko przepisy (choć nie j...

Rozwiń

Zwiń

Japońska sztuka kulinarna słynie z rozmaitości kulturowych kontekstów. "Kamogawa..." obficie z nich korzysta, chociaż koncentruje się przede wszystkim na roli jedzenia w formowaniu wspomnień i relacji z drugim człowiekiem.

Dostajemy tu sześć opowieści o ludziach, którzy w poszukiwaniu potraw z przeszłości udają się do biura detektywistycznego na tyłach kameralnej kiotyjskiej restauracji. Formuła przywodzi na myśl seriale proceduralne, chociaż szczegóły przebiegu śledztwa dostajemy retrospektywnie. Zastosowana konwencja jest sztywna i powtarzalna, nie ma tu klamry fabularnej, trudno też o bardziej rozwinięte wątki poboczne. Jest to pierwszy cykl serii, więc autor zbytnio się z pogłębianiem dwojga głównych postaci (ojca i córki) nie śpieszy.

Dla mnie ta krótka książeczka okazała się bardzo przyjemnym cozy readem, chociaż osoby niezainteresowane japońskimi kulinariami mogą się łatwo od niej odbić. Cieszę się, że Grupa Wydawnicza Relacja zdecydowała się na bezpośredni przekład z języka japońskiego. Anna Zalewska jest doświadczoną translatorką i bardzo zgrabnie poradziła sobie z formułami grzecznościowymi niemającymi wiernych odpowiedników w języku polskim. Podoba mi się też okładka, bodajże najładniejsza z jak dotąd wydanych edycji.

Na minus mogę zaliczyć wymowę nazw własnych przez lektorkę audiobooka Annę Kerth. Nie jestem w tej kwestii jakoś szczególnie wybredna, ale w przypadku tego języka baza fonetyczna i prostota transkrypcji nie powinny być dla osoby władającej językiem polskim aż tak sporym problemem.

Mam nadzieję, że wydawnictwo zdecyduje się na wydanie dalszych tomów serii, nie zmieni tłumaczki i nie zrezygnuje z publikacji audiobooków. Dobre cozy mysteries w formie audio to rzadkość, a dobre japońskie cozy mysteries to już w ogóle...

Japońska sztuka kulinarna słynie z rozmaitości kulturowych kontekstów. "Kamogawa..." obficie z nich korzysta, chociaż koncentruje się przede wszystkim na roli jedzenia w formowaniu wspomnień i relacji z drugim człowiekiem.

Dostajemy tu sześć opowieści o ludziach, którzy w poszuk...

Rozwiń

Zwiń

Strasznie opornie czytało mi się tę stosunkowo krótką powieść. Trudno mi się było połapać w aktywnościach każdego ze śledczych, a pourywana narracja mi w tym nie pomagała. Miałam też wrażenie, że książka została niewprawnie przetłumaczona. Niby rozumiem zamysł autorki: nakreślenie panoramy życia codziennego w powojennej Florencji, zderzenie ze sobą obyczajowości angielskiej i włoskiej, solidna porcja problematyki społecznej... Lubię kryminały wychodzące poza schemat samej zagadki, nie przeszkadza mi powolna akcja, ale tutaj nie dostałam ani wciągającej intrygi, ani też niczego innego, co mogłoby mnie porwać.

Strasznie opornie czytało mi się tę stosunkowo krótką powieść. Trudno mi się było połapać w aktywnościach każdego ze śledczych, a pourywana narracja mi w tym nie pomagała. Miałam też wrażenie, że książka została niewprawnie przetłumaczona. Niby rozumiem zamysł autorki: nakreślenie panoramy...

Rozwiń

Zwiń

Nie zaskoczyła mnie ta powieść. Spodziewałam się poprawnie zrealizowanego kryminału z ciekawie nakreślonym tłem historycznym i właśnie to dostałam.

Widać, że utwór powstał z miłości autora do Karkonoszy i ich historii. Faktografii i opisów jest sporo, wpływa to co prawda na tempo akcji (które jest bardzo równe i nie przyspiesza zbytnio nawet w momencie kulminacyjnym), ale nie powoduje przerostu formy nad treścią. Broni się też podejście do zarysowanej problematyki miejscowych konfliktów na tle narodowościowym. Uwikłanie bohaterów w historię regionu wypadło naturalnie i bez dydaktyzmu. Znalazło się nawet miejsce na subtelne napomnienia o roli bezpieczeństwa podczas wypraw w góry. Sama zagadka okazała się może niezbyt skomplikowana, ale utrzymywała mnie w miłym napięciu.

Największy problem miałam z kreacją postaci. Te drugoplanowe jeszcze jakoś się bronią, ale wątek romansowy wypadł niestety wyjątkowo pretekstowo, a sceny erotyczne wydały mi się wydarte z zupełnie innej książki (są to fragmenty najgorsze stylistycznie). Uwierał mnie też typowy dla początkujących twórców zabieg self-insertu. Maksymilian dzieli zawód z autorem i jest zbiorem zalet ducha i ciała. Nawet nakreślenie rodzinnych relacji nie zdołało moim zdaniem wystarczająco pogłębić tego bohatera psychologicznie. Z kolei Marta wypadła na tyle bezbarwnie, że trudno mi o tej postaci napisać cokolwiek konkretnego.

Ciekawa jestem, czy Sławomir Gortych odważy się kiedyś wyjść poza pisanie o regionie Sudetów. Najprawdopodobniej wykorzysta zdobytą wiedzę do napisania wielu tomów cyklu górskiego. Mam nadzieję, że Marta i Maksymilian nabiorą z czasem charakteru, a sam styl autora zyska na plastyczności. Jest to całkiem obiecujący debiut.

Nie zaskoczyła mnie ta powieść. Spodziewałam się poprawnie zrealizowanego kryminału z ciekawie nakreślonym tłem historycznym i właśnie to dostałam.

Widać, że utwór powstał z miłości autora do Karkonoszy i ich historii. Faktografii i opisów jest sporo, wpływa to co prawda na tempo akcji (k...

Rozwiń

Zwiń