Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Ta książka to klasyk, a o literaturze klasycznej mówi się tyle, że są to książki, które każdy zna, ale nikt nie czytał. Dlaczego?
Bo oczywiście łatwiej jest sięgnąć np. po kryminał, książki fantasy, czy romansidła, które czyta się szybko, łatwo i przyjemnie, a i często jest tak, że zastanawiać się nad nimi za dużo nie trzeba (nie ujmując powyższym gatunkom).

Przy "Dziwnych losach Jane Eyre" trzeba się troszkę pochylić, książka została napisana prawie 2 wieki temu, więc użyty w niej język jest, powiedzmy, wyszukany i typowy dla dzięwiętnastowiecznych, angielskich powieści. Niektórych może to zniechęcić, a innych zachęcić. :)

Według mnie zdecydowanie warto przeczytać tę pozycję. Trochę w niej romansu, trochę kryminału, tajemnic, opisów pięknej angielskiej prowincji, a przede wszystkim siły ducha głównej bohaterki, jej uporu i determinacji, podążania za własnymi wartościami, nawet jeśli ceną jest jej własne szczęście.

Ta książka to klasyk, a o literaturze klasycznej mówi się tyle, że są to książki, które każdy zna, ale nikt nie czytał. Dlaczego?
Bo oczywiście łatwiej jest sięgnąć np. po kryminał, książki fantasy, czy romansidła, które czyta się szybko, łatwo i przyjemnie, a i często jest tak, że zastanawiać się nad nimi za dużo nie trzeba (nie ujmując powyższym gatunkom).

Przy...

Taki o, zwykły kryminał, nic specjalnego, aczkolwiek czytało się całkiem nieźle, szybko - pochłonięta w jeden wieczór.
Plus za to, że do końca została utrzymana niepewność co do pewnych kwestii i ostatecznie wszystko zostało wyjaśnione.

Taki o, zwykły kryminał, nic specjalnego, aczkolwiek czytało się całkiem nieźle, szybko - pochłonięta w jeden wieczór.
Plus za to, że do końca została utrzymana niepewność co do pewnych kwestii i ostatecznie wszystko zostało wyjaśnione.

Piękna historia z dobrze zarysowanymi postaciami i bogatymi opisami ich wewnętrznych uczuć, rozterek, relacji. Nie jest to na pewno łatwa książka - czytałam ją dosyć długo - ponad 800 stron z niewielką ilością akcji (ale jak już jest, to "wjeżdża" z rozmachem) powodują, że ciężko jest przyswoić wiele stron naraz i czytanie jej rozwleka się w czasie. Jednak dawkując sobie kolejne rozdziały nie zmęczymy się nią tak bardzo, jak to niektórzy opisują w opiniach. Myślę, że dla osób czytających wyłącznie np. fantastykę (bez hejtu, też uwielbiam fantasy), książka może okazać się zbyt ciężka do przebrnięcia. Trzeba się nastawić na ogromną dawkę opisu wewnętrznych przeżyć, wręcz dogłębnego wtargnięcia w umysł postaci i najbardziej skrywane przez nich obawy i nie nastawiać się na czytelniczą rozrywkę z wartką akcją.

Edit: zapomniałam dopisać- "Małe życie" bardzo boli.

Piękna historia z dobrze zarysowanymi postaciami i bogatymi opisami ich wewnętrznych uczuć, rozterek, relacji. Nie jest to na pewno łatwa książka - czytałam ją dosyć długo - ponad 800 stron z niewielką ilością akcji (ale jak już jest, to "wjeżdża" z rozmachem) powodują, że ciężko jest przyswoić wiele stron naraz i czytanie jej rozwleka się w czasie. Jednak dawkując sobie...

"-Ej, ty... Czego tu szukasz?[...] tylko się wymykasz i cichcem zakradasz z powrotem, stary łajdaku!"

Ja chcę tylko chłonąć kolejne kartki Władcy Pierścieni... "a imć Samwise, hobbit, co pojadł wszystkie rozumy, mówi, że on się szwenda jak łajdak i zakrada."
A jak tu się nie wkradać między strony, mając niepohamowaną ochotę na przeniesienie się do magicznego Śródziemia...

"-Ej, ty... Czego tu szukasz?[...] tylko się wymykasz i cichcem zakradasz z powrotem, stary łajdaku!"

Ja chcę tylko chłonąć kolejne kartki Władcy Pierścieni... "a imć Samwise, hobbit, co pojadł wszystkie rozumy, mówi, że on się szwenda jak łajdak i zakrada."
A jak tu się nie wkradać między strony, mając niepohamowaną ochotę na przeniesienie się do magicznego...

Wow...
Wszystko co mogę napisać i tak nie odda tego co czuję po jej przeczytaniu...

Miała spełnić pewne zadanie - spełniła je. Ponadto wzruszyła, zainspirowała i zmotywowała do czerpania z życia bardziej i więcej. Skłania do głębokich refleksji i zostawia w głowie strasznie natarczywe pytanie: dlaczego musimy stanąć w obliczu śmierci, żeby doceniać to co mamy?

Zrobię wyjątek, bo warto, przeczytam ją jeszcze raz.

Wow...
Wszystko co mogę napisać i tak nie odda tego co czuję po jej przeczytaniu...

Miała spełnić pewne zadanie - spełniła je. Ponadto wzruszyła, zainspirowała i zmotywowała do czerpania z życia bardziej i więcej. Skłania do głębokich refleksji i zostawia w głowie strasznie natarczywe pytanie: dlaczego musimy stanąć w obliczu śmierci, żeby doceniać to co mamy?

Zrobię...