Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Przyjemnie czytało mi się 3 ostatnie listy miłosne, szczególnie Joanny Sczepkowskiej i Moniki Szwaji oraz list Anny Boleckiej. Pozostałymi troszkę się zawiodłam.

Przyjemnie czytało mi się 3 ostatnie listy miłosne, szczególnie Joanny Sczepkowskiej i Moniki Szwaji oraz list Anny Boleckiej. Pozostałymi troszkę się zawiodłam.

Sięgnęłam po „Klątwę tygrysa” urzeczona prześliczną i tajemniczą okładką oraz wieloma pochlebnymi opiniami. To było moje drugie podejście. Za pierwszym razem odstawiłam książkę, zasypiałam nad nią, nudziła mnie, a miejscami irytowała. Zabrałam się za nią po raz drugi, gdyż nie lubię zostawiać niedokończonych powieści. Początek niezły, niestety z każdą kolejną stroną traciłam zainteresowanie i ledwo udało mi się doczytać do końca.

Myślę, że sam pomysł na książkę był niezły (Indie, klątwa, zagadka), wykonanie natomiast woła o pomstę do nieba. Do przyzwoitego poziomu brakuje wiele. Autorce niestety nie udało się uniknąć nielogiczności. Najsłabszym ogniwem w powieści jest jednak Kelsey - infantylna, ciągle narzekająca i nijaka nastolatka. A przecież poprzez fascynację głównym bohaterem zazwyczaj wciągamy się w opowiedzianą nam historię. Choć Kelsey ma lat 18, myśli i zachowuje się, jakby miała 12. Nadwyrężyła moją cierpliwość nagminnym narzekaniem na wszystko wkoło, obrażaniem się, ciągłym zachwycaniem się urodą i tężyzną Kishana oraz natłokiem swoich myśli, które były niczym innym jak tylko bełkotem naiwnej wzdychającej dziewczynki. Oj, przerosło mnie, przyznaję.

„Klątwa tygrysa” to niestety pozycja tak słaba stylistycznie, że mimo dobrych chęci, nie mogę tego przemilczeć. Niektóre zdania są strasznie dziwnie i źle skonstruowane, a dialogi karykaturalne, ponadto występują liczne powtórzenia. Opisy sklasyfikowałbym jako mało plastyczne, słabo działające na wyobraźnię. Wiele scen jakby wyjętych żywcem z harlequina. Powieść stanowi infantylny bełkot, przez który niełatwo było mi przebrnąć.

Debiutancka książka Houck przyniosła mi ogromne rozczarowanie. Zawiodła mnie ona praktycznie pod każdym względem, dlatego na pewno nie sięgnę po następne części. Szkoda czasu i pieniędzy, a przede wszystkim nie mam ochoty czytać następnych wypocin autorstwa tej pisarki. „Klątwa tygrysa” to pozycja dobra dla niewymagających nastolatek, miłośniczek cnotliwych opowiastek i nijakich bohaterek. Poleciłabym ją także każdej osobie o skłonnościach masochistycznych, która lubi znęcać się nad samą sobą. Lektura tej powieści z pewnością sprawi takiemu człowiekowi przyjemność. Pozostałym radzę sięgnąć po bardziej wartościową lekturę.

Książkę odrzucili wszyscy wydawcy – i ja się wcale nie dziwię. Zapewne odrzuciła ich nijakość i grafomański styl. Jak możemy przeczytać na okładce książki "Sama J.K Rowling chciałaby napisać tę książkę...". To stawia poprzeczkę bardzo wysoko. Niestety to czysty marketing, bowiem autorka nie podołała, a od Harry Pottera dzielą ją lata świetlne i jeszcze trochę!

Sięgnęłam po „Klątwę tygrysa” urzeczona prześliczną i tajemniczą okładką oraz wieloma pochlebnymi opiniami. To było moje drugie podejście. Za pierwszym razem odstawiłam książkę, zasypiałam nad nią, nudziła mnie, a miejscami irytowała. Zabrałam się za nią po raz drugi, gdyż nie lubię zostawiać niedokończonych powieści. Początek niezły, niestety z każdą kolejną stroną...

Przypowiastki filozoficzne autorstwa Tavaresa są oryginalne, mądre, cięte i niewybrednie dowcipne. Muszę przyznać, że byłam zaskoczona formą literacką i stylem pisarza.
Tytułowi panowie z dzielnicy: Valéry, Henri, Brecht, Juarroz, Kraus, Calvino są indywidualistami. Każdy z nich prezentuje odmienną filozofię życiową i ma poświęcony osobny rozdział.

Jeden z bohaterów poprzez ciągłe skakanie chciałby w końcu dorównać innym, drugi dba o swoją wyjątkową szufladkę, w której przechowuje pustkę i nic więcej! Trzeci natomiast lubi otwierać książkę na świeżym powietrzu, aby słońce miało okazję ją poczytać. Stronę codziennie przewraca. Jeszcze inny uważa, że gdy do rzeczywistości doda nieco absyntu, otrzyma rzeczywistość lepszej jakości. Oczywiście pieczołowicie się do tej maksymy stosuje.

Te lekkie przypowiastki zostały opatrzone minimalistycznią grafiką. Uwaga, zdarza się, ze u Tavaresa ludzka logika zawodzi! Proste, pomysłowe i zabawne.

Przypowiastki filozoficzne autorstwa Tavaresa są oryginalne, mądre, cięte i niewybrednie dowcipne. Muszę przyznać, że byłam zaskoczona formą literacką i stylem pisarza.
Tytułowi panowie z dzielnicy: Valéry, Henri, Brecht, Juarroz, Kraus, Calvino są indywidualistami. Każdy z nich prezentuje odmienną filozofię życiową i ma poświęcony osobny rozdział.

Jeden z bohaterów...