Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Ta seria uzmysłowiła mi, jak rzadko ostatnio śmieję się przy książkach. Przy "Arystokratce na koniu" drżałam jak koń, oczywiście. Urocze. Absolutnie urocze.

Ta seria uzmysłowiła mi, jak rzadko ostatnio śmieję się przy książkach. Przy "Arystokratce na koniu" drżałam jak koń, oczywiście. Urocze. Absolutnie urocze.

Książka z kategorii ptifurki. Ale urocza, nostalgiczna, wzruszająca.

Książka z kategorii ptifurki. Ale urocza, nostalgiczna, wzruszająca.

Największe wrażenie zrobiły na mnie nie fragmenty o śledztwie, ale te, w których Ellroy wspomina swoje dzieciństwo, młodość. Chwile niebywale trudne, traumatyczne. Czas, w którym przepadł na mnie wiele lat, a potem odnalazł się na nowo. Odnalazł nie tylko siebie, ale także swoją matkę.

Największe wrażenie zrobiły na mnie nie fragmenty o śledztwie, ale te, w których Ellroy wspomina swoje dzieciństwo, młodość. Chwile niebywale trudne, traumatyczne. Czas, w którym przepadł na mnie wiele lat, a potem odnalazł się na nowo. Odnalazł nie tylko siebie, ale także swoją matkę.

Ta książka robi wrażenie.

Ta książka robi wrażenie.

Jakie miłe zaskoczenie. Oglądałam serial, ale mimo to książka mnie wciągnęła. Rozumiem też, dlaczego ostatni sezon był taki a nie inny. Zabrakło dobrego scenariusza, czyli książki R.R. Martina. Powinien szybciej pisać. A dla redakcji wielki minus. Nie można puszczać "ubrała sukienkę". Zwyczajnie nie można.

Jakie miłe zaskoczenie. Oglądałam serial, ale mimo to książka mnie wciągnęła. Rozumiem też, dlaczego ostatni sezon był taki a nie inny. Zabrakło dobrego scenariusza, czyli książki R.R. Martina. Powinien szybciej pisać. A dla redakcji wielki minus. Nie można puszczać "ubrała sukienkę". Zwyczajnie nie można.

Ja po prostu lubię książki Camilleriego. I już.

Ja po prostu lubię książki Camilleriego. I już.

Lubię Harrisa, szczególnie "Oficera i szpiega", ale ta książka mnie nie przekonała. Do historii alternatywnej nie mam zastrzeżeń, ale gdzieś mi się rozłazi wątek sensacyjny.

Lubię Harrisa, szczególnie "Oficera i szpiega", ale ta książka mnie nie przekonała. Do historii alternatywnej nie mam zastrzeżeń, ale gdzieś mi się rozłazi wątek sensacyjny.

Właśnie z powodu takich książek, którym bliżej do Harlequinów, lubię wracać do dawnych Grishamów.

Właśnie z powodu takich książek, którym bliżej do Harlequinów, lubię wracać do dawnych Grishamów.

Pisać o krajach totalitarnych z humorem, czemu nie. Humor rozładowuje emocje, śmiech przez łzy pomaga przyswoić rzeczywistość. Tyle że tu żarty nie śmieszą, refleksji głębszej brak, a autor i jego towarzyszka (Boże! szczególnie ona!) są tak irytujący, że ma się ochotę nimi potrząsnąć.

Pisać o krajach totalitarnych z humorem, czemu nie. Humor rozładowuje emocje, śmiech przez łzy pomaga przyswoić rzeczywistość. Tyle że tu żarty nie śmieszą, refleksji głębszej brak, a autor i jego towarzyszka (Boże! szczególnie ona!) są tak irytujący, że ma się ochotę nimi potrząsnąć.

Najwięcej z książki oczywiście można się dowiedzieć o maluchu. Równie dużo o afrykańskich drogach. O samej Afryce już zdecydowanie mniej. Pytanie, czy to wina autora. Większość relacji z podróży bywa pobieżna. Jeśli nie zamieszkasz gdzieś na dłuższy czas, trudno naprawdę poznać to miejsce. Ale zapał Fiedlera jest godny podziwu. Wymarzył sobie podróż i zrealizował. Gdyby tylko miał większy talent pisarski.

Najwięcej z książki oczywiście można się dowiedzieć o maluchu. Równie dużo o afrykańskich drogach. O samej Afryce już zdecydowanie mniej. Pytanie, czy to wina autora. Większość relacji z podróży bywa pobieżna. Jeśli nie zamieszkasz gdzieś na dłuższy czas, trudno naprawdę poznać to miejsce. Ale zapał Fiedlera jest godny podziwu. Wymarzył sobie podróż i zrealizował. Gdyby...

Jeden z moich ulubionych Grishamów.

Jeden z moich ulubionych Grishamów.

Nie bardzo wiem, o czym jest ta książka? O młodej kobiecie, która za wszelką cenę, chce spełnić marzenia i nurkować? Nie do końca. Gangsterskiej Ameryce? Trochę tak, ale czy ja wiem? Trudnych sytuacjach rodzinnych? Za dużo, za chaotycznie. Nie zawsze wiarygodne. Ale to nie był czas całkiem stracony.

Nie bardzo wiem, o czym jest ta książka? O młodej kobiecie, która za wszelką cenę, chce spełnić marzenia i nurkować? Nie do końca. Gangsterskiej Ameryce? Trochę tak, ale czy ja wiem? Trudnych sytuacjach rodzinnych? Za dużo, za chaotycznie. Nie zawsze wiarygodne. Ale to nie był czas całkiem stracony.

Dawno żadna książka nie zrobiła na mnie takiego wrażenia.

Dawno żadna książka nie zrobiła na mnie takiego wrażenia.

Kolejna książka Łazarewicza, którą przeczytałam. I kolejny raz wyrazy uznania. Świetnie udokumentowana, bardzo dobrze napisana. Czyta się z zapartym tchem. Tło historyczne umiejętnie podane.

Kolejna książka Łazarewicza, którą przeczytałam. I kolejny raz wyrazy uznania. Świetnie udokumentowana, bardzo dobrze napisana. Czyta się z zapartym tchem. Tło historyczne umiejętnie podane.