Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Wolałbym nie

Wolałbym nie

Do tej pory znałem Sheena jedynie z internetowych aforyzmów, starych nagrań radiowych i poczty pantoflowej.

"Maryja" to z pewnością piękna laurka dla Matki Boskiej, jednak nie mogłem odeprzeć wrażenia, że maryjność Sheena przeniknięta jest jakimś dziwnym mistycyzmem. Poza tym - rozdziały w których wchodzi w polemikę z protestanckim podejściem do Maryi jako do zwykłej matki obfitują raczej w argumenty odnoszące się do emocji.

Nie do końca tego oczekiwałem.

Do tej pory znałem Sheena jedynie z internetowych aforyzmów, starych nagrań radiowych i poczty pantoflowej.

"Maryja" to z pewnością piękna laurka dla Matki Boskiej, jednak nie mogłem odeprzeć wrażenia, że maryjność Sheena przeniknięta jest jakimś dziwnym mistycyzmem. Poza tym - rozdziały w których wchodzi w polemikę z protestanckim podejściem do Maryi jako do zwykłej...

Moje pierwsze zderzenie z japońskimi literatami, od którego się odbiłem. Opowiadania mają dość obskurny morał, urwaną narrację i - chyba? - spirytualny podtekst, którego nie zrozumiałem w pierwszym czytaniu.

Moje pierwsze zderzenie z japońskimi literatami, od którego się odbiłem. Opowiadania mają dość obskurny morał, urwaną narrację i - chyba? - spirytualny podtekst, którego nie zrozumiałem w pierwszym czytaniu.

Po domniemanej śmierci Boga Nietzsche stara się umiejscowić na jego tronie dorobek Nadczłowieka, a "Tako rzecze..." to zbiór kazań jego proroka.

O ile osobiście nie zgadzam się z Nietzschem i uważam go za lunatyka z problemami z tatusiem, to nie mogę mu odmówić stylu. Lekcje Zaratustry - alter ego Fryderyka Nietzschego - są napisane w przyjemny sposób. To naprawdę dobrze się czyta i o ile można się z nim nie zgadzać, to nie można odmówić mu dobrego pisarstwa.

Po domniemanej śmierci Boga Nietzsche stara się umiejscowić na jego tronie dorobek Nadczłowieka, a "Tako rzecze..." to zbiór kazań jego proroka.

O ile osobiście nie zgadzam się z Nietzschem i uważam go za lunatyka z problemami z tatusiem, to nie mogę mu odmówić stylu. Lekcje Zaratustry - alter ego Fryderyka Nietzschego - są napisane w przyjemny sposób. To naprawdę dobrze...

Dobrze przeczytać, chociażby, żeby zagłębiając się w podwaliny teologiczne różnych Kościołów protestanckich móc powiedzieć: Nihil novi sub sole. Generalnie to już kiedyś to przerabialiśmy.

Poza tym całkiem przystępnie napisana pozycja.

Dobrze przeczytać, chociażby, żeby zagłębiając się w podwaliny teologiczne różnych Kościołów protestanckich móc powiedzieć: Nihil novi sub sole. Generalnie to już kiedyś to przerabialiśmy.

Poza tym całkiem przystępnie napisana pozycja.

Bill Cosby jest tragicznym ojcem, a ten zbiór historii nieudolnie próbuje obrócić to w żart w myśl zasady "Jeśli nie może być dobrze to niech chociaż będzie śmiesznie".

Szkoda tylko, że to śmiech przez łzy.

Bill Cosby jest tragicznym ojcem, a ten zbiór historii nieudolnie próbuje obrócić to w żart w myśl zasady "Jeśli nie może być dobrze to niech chociaż będzie śmiesznie".

Szkoda tylko, że to śmiech przez łzy.

Ta 7 to po części sentyment do świata Warcrafta, zanim jeszcze dowiadywało się o nim z artykułów na wiki a po części sentyment z dzieciństwa, kiedy jeszcze nie potrafiłem rozpoznawać klisz fabularnych.

Ta 7 to po części sentyment do świata Warcrafta, zanim jeszcze dowiadywało się o nim z artykułów na wiki a po części sentyment z dzieciństwa, kiedy jeszcze nie potrafiłem rozpoznawać klisz fabularnych.

Raczej przyjemne i lekkie czytadło. Wnosi minimalną ilość nowinek do świata Warcrafta i generalnie czyta się jak Christie Golden; krwawy, przedramatyzowany konflikt z fatalnym romansem w tle.

Raczej przyjemne i lekkie czytadło. Wnosi minimalną ilość nowinek do świata Warcrafta i generalnie czyta się jak Christie Golden; krwawy, przedramatyzowany konflikt z fatalnym romansem w tle.

Książki Zychowicza sprawiają, że widzę cel w codziennym wstawaniu i interakcjach społecznych. Przecież Ci ludzie mogę jeszcze nie wiedzieć o tym jakim powstanie Warszawskie było koszmarnym błędem i jak zepsuty był zarząd AK i postsanacyjny rząd.

Po Sowietach za to poczułem wyrzuty sumienia za oglądanie Slavoja Zizeka. Lektura, której przeczytanie takiemu zwykłemu zjadaczowi chleba jak ja da ogólny, szerszy pogląd na sytuację w bloku sowieckim. Brak znajomości szczegółów historycznych i nazwisk nie przeszkadza tak bardzo w tym zbiorze krótkich wywiadów jak w poprzednich tytułach Zychowicza. Przy okazji - leczy z martyrolizowania ojczyzny. Co nie powinno być jakąś specjalną nowinką jeśli chodzi o książki P.Z.

Książki Zychowicza sprawiają, że widzę cel w codziennym wstawaniu i interakcjach społecznych. Przecież Ci ludzie mogę jeszcze nie wiedzieć o tym jakim powstanie Warszawskie było koszmarnym błędem i jak zepsuty był zarząd AK i postsanacyjny rząd.

Po Sowietach za to poczułem wyrzuty sumienia za oglądanie Slavoja Zizeka. Lektura, której przeczytanie takiemu zwykłemu...

Książka, która przekonała mnie, że nie warto czytać wszystkich autorów Black Library. Do bólu przewidywalne deusy z maszyn i banalna superbohaterska opowieść o urastającym do rangi herosa niedocenianym złotym dziecku w nieprzystępnym świecie.

Książka, która przekonała mnie, że nie warto czytać wszystkich autorów Black Library. Do bólu przewidywalne deusy z maszyn i banalna superbohaterska opowieść o urastającym do rangi herosa niedocenianym złotym dziecku w nieprzystępnym świecie.

Fajne czytadło, o ile nie jesteś fanem Grzędowicza.

Zmieszaj Ayn Rand, kilka artykułów Instytutu Misesa z opowieściami twojego kumpla z wojska, dorzuć program discovery channel o technologiach przyszłości i naciągane jak topiony ser na cheesburgerze w maku dialogi. Brawo! Masz właśnie w rękach Hel^3.

Do połowy czytało się przyjemnie ale potem boleśnie naciągane i niepotrzebnie serowe opisy kazały mi ją odstawiać na półkę co jakiś czas.

Nie wiem czy to Grzędowicz się wypalił, czy ja zestarzałem.

Fajne czytadło, o ile nie jesteś fanem Grzędowicza.

Zmieszaj Ayn Rand, kilka artykułów Instytutu Misesa z opowieściami twojego kumpla z wojska, dorzuć program discovery channel o technologiach przyszłości i naciągane jak topiony ser na cheesburgerze w maku dialogi. Brawo! Masz właśnie w rękach Hel^3.

Do połowy czytało się przyjemnie ale potem boleśnie naciągane i...

Ponieważ:
1) Jestem fanbojem Piekary
2) Chętne Suki nie są już wydawane
To szukanie ich we wszystkich możliwych księgarniach i przeglądanie niechrześcijańsko drogich aukcji na allegro przyprawiło mnie o ból głowy i kazało wierzyć, że kiedy wreszcie dostanę debiut Piekary do rąk to będzie on sowitą nagrodą za rwanie włosów z głowy.

Kiedy okazało się, że jest on dosyć... nijaki i mdły (poza tytułowym opowiadaniem) to poczułem się jak amerykański poszukiwacz skarbów, który myśląc, że odnalazł złoto konfederatów dokopuje się do 200-letniego wychodka. To oczywiście przesada, ale bardzo chciałem użyć tego porównania.

Ponieważ:
1) Jestem fanbojem Piekary
2) Chętne Suki nie są już wydawane
To szukanie ich we wszystkich możliwych księgarniach i przeglądanie niechrześcijańsko drogich aukcji na allegro przyprawiło mnie o ból głowy i kazało wierzyć, że kiedy wreszcie dostanę debiut Piekary do rąk to będzie on sowitą nagrodą za rwanie włosów z głowy.

Kiedy okazało się, że jest on dosyć......

Wszystko to czego można oczekiwać po spowiedzi zepsutego miliardera. Rodzina rozlatująca się bardziej niż Łada Samara z rocznika pierwszej produkcji, luksus od którego bieleją oczy, góry narkotyków, przekręty na kwoty, które nie zmieszczą się w jednym wierszu, a potem wydawanie przyjaciół i układanie się z prawem, żeby wyjść z jak najmniejszą stratą.

Przy tym napisane w taki sposób, że nie sposób nie sympatyzować z Belfortem, nawet jeśli na bogaczy reagowałbyś jak bolszewik na początku ubiegłego wieku.

Wszystko to czego można oczekiwać po spowiedzi zepsutego miliardera. Rodzina rozlatująca się bardziej niż Łada Samara z rocznika pierwszej produkcji, luksus od którego bieleją oczy, góry narkotyków, przekręty na kwoty, które nie zmieszczą się w jednym wierszu, a potem wydawanie przyjaciół i układanie się z prawem, żeby wyjść z jak najmniejszą stratą.

Przy tym napisane w...

Jedna z najlepszych pozycji jakie czytałem.

Jedna z najlepszych pozycji jakie czytałem.

Książki o Mordimerze czytam już jak serial. Szkoda tylko, że kolejne interquele niewiele wnoszą do opowieści

Książki o Mordimerze czytam już jak serial. Szkoda tylko, że kolejne interquele niewiele wnoszą do opowieści