Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Jak zawsze Eric-Emmanuel nie zawodzi.Można zarzucić mi,że jestem nieobiektywna i z całkowitą pewnością to będzie prawda.To moja 4 książka tego pisarza i z każdą lekturą zakochuje się coraz bardziej.
Po przeczytaniu pierwszej części, odnoszącej się do osoby Jezusa,byłam zdezorientowana.Jako osoba dobrze zaznajomiona z religią chrześcijańską,która zna teksty wszystkich Ewangelii muszę powiedzieć,że zdziwiła mnie niepewność w jaką pisarz ubrał Jeszue, który aż do samego końca dokładnie nie zna swojej roli. Czytając utwory zaliczane do kanonu biblijnego można stwierdzić,że nie ma tam miejsca na rozterki.Jezus jawi się nam jako mędrzec, pewny swoich decyzji i poczynań,Jeszua za to jest bardziej ludzki, nie zna scenariusza swojego życia i zastanawia się nad słusznością swoich działań.
Zdecydowana większość utworu koncentruje się na postaci Piłata jako wysłannika Rzymu,którego celem jest utrzymanie pokoju na zarządzanym obszarze.Trudno jest oceniać ten utwór nie odnosząc się w większym lub mniejszym stopniu do religii.Chrześcijaństwo karze postrzegać Piłata jako postać raczej negatywną,mimo,że nauka kościoła była mi bliska zawsze miałam do niego stosunek neutralny.Autor przez lekturę pokazuje nam jego przemianę wewnętrzną z osoby powierzchownej i wybuchowej do człowieka poszukującego głębszego sensu w życiu.
Książka dała mi okazję do przemyśleń, a sceną mającą dla mnie szczególnie znaczenie była ostatnia rozmowa Klaudii Prokulii z Piłatem,chociaż jest ona krótka to cytowanie jej tutaj byłoby bezsensowne bez zacytowania całej książki.Potraktujcie więc to jako zachętę do lektury.

Jak zawsze Eric-Emmanuel nie zawodzi.Można zarzucić mi,że jestem nieobiektywna i z całkowitą pewnością to będzie prawda.To moja 4 książka tego pisarza i z każdą lekturą zakochuje się coraz bardziej.
Po przeczytaniu pierwszej części, odnoszącej się do osoby Jezusa,byłam zdezorientowana.Jako osoba dobrze zaznajomiona z religią chrześcijańską,która zna teksty wszystkich...