Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Pierwsze 50 stron zastanawiałam się, czy warto czytać dalej. Potem zastanawiałam się już tylko, czy naprawdę muszę wstać na zajęcia, czy mogę jednak zrobić sobie wolne, żeby doczytać tę historię.

„Zanim wybuchnie słońce” ma bowiem w sobie coś takiego co absolutnie mnie pochłonęło: naturalność relacji między bohaterami, w której na wszystko znajdzie się odpowiedni moment i nic nie dzieje się ot tak, a przy tym odpowiednie tempo, dzięki któremu absolutnie nie chciałam przerywać lektury.

Jest tutaj, poza tym kilka naprawdę dobrych scen, jak rozmowa z Adamem, sceny na balkonie, czy sceny w domu Daniela, które sprawiły, że szeroko się uśmiechnęłam i poczułam, że to właśnie dla takich scen nadal czytam młodzieżówki. I może główny bohater zachowywał się momentami tak bardzo, jak typowy dramatyzujący nastolatek, że mając te kilka lat więcej, miałam ochotę przewracać oczami, ale z oczywistych względów nie mogę tego uznać za coś złego w książce dla młodzieży. Nie jestem też fanką wątku przyjaźni Leona z Hanią, który gdzieś zniknął po drodze i tego z Weroniką, którego nie potrafiłam zrozumieć. Autorce udało się za to całkiem nieźle zarysować bohaterów, chociaż mam wrażenie, że lepiej jednak lepiej zarysowane tu są pewne relacje niż charaktery postaci.

Wszystko to jednak traci na znaczeniu w obliczu prostego faktu: bawiłam się przy tej książce naprawdę rewelacyjnie. „Zanim wybuchnie słońce” to dosyć prosta młodzieżówka, ale mająca swój urok, dzięki któremu czerpałam dużo przyjemności z jej lektury. I czasem dokładnie tyle wystarczy bym ciepło myślała o jakimś tytule.

Pierwsze 50 stron zastanawiałam się, czy warto czytać dalej. Potem zastanawiałam się już tylko, czy naprawdę muszę wstać na zajęcia, czy mogę jednak zrobić sobie wolne, żeby doczytać tę historię.

„Zanim wybuchnie słońce” ma bowiem w sobie coś takiego co absolutnie mnie pochłonęło: naturalność relacji między bohaterami, w której na wszystko znajdzie się odpowiedni moment i...

Popłakałam się na 35 stronie tej książki.

Potem na 60.

A potem przestałam już liczyć, bo wiedziałam, że nie ma to sensu, bo za kilka, może kilkanaście stron, to znowu się stanie, ta historia znowu złamie mi serce. Taka to jest właśnie książka.

Absolutnie pięknie napisana, mimo tego o jak okropnej sytuacji opowiada. Przepełniona cierpieniem, złością, smutkiem, ale też nadzieją, która może wydawać się czymś naiwnym w sytuacji bohaterów, a okazuje się czymś koniecznym do dalszego ich przeżycia.

Wątek romantyczny został tutaj przecudownie rozpisany. I to nawet mimo tego, że brakuje w nim aspektu fizyczności, do którego zdążyły mnie przyzwyczaić już inne powieści. Zamiast niej są tu bowiem znaczące gesty i piękne słowa. Jest napięcie, ale też intymność i w końcu prawdziwe relacja, o której czytając, czułam to, co, jej bohaterowie.

Jest to jednak przede wszystkim opowieść o wojnie, o byciu w ciągłym stanie zagrożenia życia. Nie jest to jednak jedna z tych powieści, które starają się to przedstawić czytelnikowi nieco łagodniej, tak by było mu łatwiej. Nie, ta książka chce, żeby jej czytelnik czuł wszystko. Jest tu bowiem kilka scen, w których czytamy o tym, jak bohaterka pomaga ciężko rannym, albo umierającym, w tym jedna, z udziałem dziecka, która uderzyła mnie naprawdę mocno.
Tym, co dodatkowo wpłynęło na moje wysokie emocje w trakcie czytania, jest fakt, że autorka jak sama twierdzi, oparła tę historię na prawdziwych wydarzeniach, nie mogłam więc potraktować jej książki jako po prostu fikcji literackiej.

„Dopóki rosną cytrynowe drzewa” to jednak nie tylko poruszająca, ale też bardzo męcząca emocjonalnie książka, bo właściwie niedająca momentów przerwy, w których nie musielibyśmy się martwić o bohaterów, do których przywiązałam się właściwie już od pierwszych stron. Przepiękna, choć trudna, zdecydowanie warta Waszej uwagi.

Popłakałam się na 35 stronie tej książki.

Potem na 60.

A potem przestałam już liczyć, bo wiedziałam, że nie ma to sensu, bo za kilka, może kilkanaście stron, to znowu się stanie, ta historia znowu złamie mi serce. Taka to jest właśnie książka.

Absolutnie pięknie napisana, mimo tego o jak okropnej sytuacji opowiada. Przepełniona cierpieniem, złością, smutkiem, ale też...

Jeżeli przeczytaliście już w swoim życiu trochę książek, to najpewniej „Never Been Kissed” niczym Was nie zaskoczy. I chociaż, rozumiem, że dla niektórych ta schematyczność sprawi, że wykreślicie ją ze swojej czytelniczej listy, tak dla mnie stanowiła ona jej zaletę. Budowała we mnie bowiem swego rodzaju poczucie bezpieczeństwa – poczucie, że wszystko będzie dobrze, więc mogę czytać śmiało, bawić się dobrze i nie przejmować się za bardzo.

Taka to jest bowiem dla mnie opowieść: komfortowa, bezpieczna i bardzo przyjemna. Do przeczytania w jedno popołudnie i najpewniej do szybkiego zapomnienia, ale tak przyjemnie spędzonego czasu czasem z tą historią, nikt mi nie zabierze.

Moim ulubionym wątkiem był tu zdecydowanie wątek kina samochodowego i pewnej bardzo zrzędliwej staruszki, autorki nigdy niewidzianego przez nikogo filmu. Uśmiechałam się absolutnie za każdym razem gdy, pani Alice wkraczała na scenę. Wątek kina samochodowego miał zaś w sobie niesamowity urok i traktuje nie tylko o miejscu pracy, ale też o marzeniach i trochę oczekiwaniach innych względem nas samych.

Wątek romantyczny również wypadł tutaj bardzo przyjemnie, chociaż nie brakowało w nim nastoletniego dramatyzmu. Trudno jednak winić głównego bohatera, za to, że zachowuje się jak nastolatek, będąc nastolatkiem. Można za to się uśmiechnąć pod nosem i przewrócić oczami, bo każdy to musiał kiedyś przeżyć. Sama relacja chłopaków była zaś dobrze przedstawiona, widziałam tutaj przestrzeń na jej rozwój, ponowne poznawanie się bohaterów i miałam poczucie, że rozumiem, dlaczego pewne rzeczy się w niej zmieniają. Dodatkowo znalazło się tu miejsce na rozmowę o niezbyt popularnej w książkach reprezentacji osób demiseksualnych, co bardzo doceniam.

„Never Been Kissed” to po prostu bardzo przyjemna, choć schematyczna, opowieść dla młodzieży, od której dostałam, dokładnie to, czego oczekiwałam: oderwanie od rzeczywistości i dużo komfortu.

Jeżeli przeczytaliście już w swoim życiu trochę książek, to najpewniej „Never Been Kissed” niczym Was nie zaskoczy. I chociaż, rozumiem, że dla niektórych ta schematyczność sprawi, że wykreślicie ją ze swojej czytelniczej listy, tak dla mnie stanowiła ona jej zaletę. Budowała we mnie bowiem swego rodzaju poczucie bezpieczeństwa – poczucie, że wszystko będzie dobrze, więc...