Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Kobiety, o których opowiada Cho Nam-Joo wiodą swoje życia w cieniu innych. Oczekuje się od nich spełniania pewnych oczekiwań, realizowania schematów, ale w każdej z nich kiełkuje bunt przeciwko byciu kolejną niewidzialną panną Kim i potrzeba zawalczenia o swoje.

Gdy przyjmiemy, że wszystkie te przedstawione w zbiorze opowiadań „panny Kim” w pewien sposób reprezentują wszystkie niewidzialne kobiety, to może warto zadać sobie pytanie – o czym takim wie panna Kim? Z czym borykają się nie tylko Koreanki, ale po prostu kobiety, o czym one wiedzą a inni nie? Panna Kim wie o:

- nierównościach i dyskryminacji dziewczynek i kobiet w szkole i w miejscach pracy,
- szklanym suficie, przez który ciężko się przebić,
tym, jak kobiety są obarczane opieką nad starszymi członkami rodziny,
- tym, jak od mam oczekuje się, że porzucą karierę, by wychowywać dziecko,
- tym, że kobiety tracą swoją tożsamość po urodzeniu dziecka, stając się po prostu czyjąś mamą (nikt nawet nie zwraca się do nich ich ich imieniem, tylko imieniem dziecka – mama X),
- tym, że oczekuje się, że babcie nie będę mieć własnego życia, tylko poświęcić je na wychowanie wnuków,
- tym, że syn jest lepiej traktowany w rodzinie niż córka,
przedmiotowym traktowaniu i wykorzystywaniu,
przemocy seksualnej, ekonomicznej i psychologicznej, których ofiarą padają,
- tym, że trudno im dochodzić własnych praw, jeśli padną ofiarą przemocy.

To tylko część tematów, które porusza Cho Nam-Joo w swojej książce. Zajrzyjcie do mojej recenzji, by dowiedzieć się więcej, w tym także gdzie w tym wszystkim są mężczyźni, jaki wydźwięk ma oryginalny tytuł tego zbioru a także czemu po raz kolejny wydawnicto tłumaczy z angielskiego!

Zapraszam na bloga: https://azjatyckapolka.wordpress.com/2024/02/10/panna-kim-wie-cho-nam-joo/

Kobiety, o których opowiada Cho Nam-Joo wiodą swoje życia w cieniu innych. Oczekuje się od nich spełniania pewnych oczekiwań, realizowania schematów, ale w każdej z nich kiełkuje bunt przeciwko byciu kolejną niewidzialną panną Kim i potrzeba zawalczenia o swoje.

Gdy przyjmiemy, że wszystkie te przedstawione w zbiorze opowiadań „panny Kim” w pewien sposób reprezentują...

Sięgam czasem po książki autorów i autorek pochodzenia azjatyckiego mieszkających na stałe w innych krajach z nadzieją na ciekawe nowe perspektywy i interesujące tematy.

Dlatego też przeczytałam Czy muszę odchodzić? Yiyun Li. I choć tematyka przemijania, pamięci a także natury wspomnień i tego, kto tak naprawdę kreuje prawdę o wydarzeniach była naprawdę ciekawa, to została podana w tak mdłej i męczącej formie, że bardzo się zawiodłam. Do tego doszła antypatyczna bohaterka i ciągnące się w nieskończoność dzienniki.

Zajrzyjcie na bloga Azjatyckiej Półki, by dowiedzieć się, co tak mnie rozczarowało, a przy okazji przeczytać o tym:

🥀 jak przedstawia się osoby starsze w powieściach,
🥀 czy to my kreujemy wspomnienia, czy wspomnienia kreują nas,
🥀 że nie wszystko, co zostało spisane, jest wartościowe (patrz dzienniki Rolanda),
🥀jak przedstawiony w książce został Szanghaj.

Słyszałam wiele dobrego o książkach Yiyun Li, dlatego nie skreślam jej po tej powieści.

https://azjatyckapolka.wordpress.com/2024/01/06/czy-musze-odchodzic-yiyun-li/

Sięgam czasem po książki autorów i autorek pochodzenia azjatyckiego mieszkających na stałe w innych krajach z nadzieją na ciekawe nowe perspektywy i interesujące tematy.

Dlatego też przeczytałam Czy muszę odchodzić? Yiyun Li. I choć tematyka przemijania, pamięci a także natury wspomnień i tego, kto tak naprawdę kreuje prawdę o wydarzeniach była naprawdę ciekawa, to...

W "Ostatnim opadłym księżycu" towarzyszymy znanej nam już Riley Oh i jej przyjaciołom w wędrówce przez koreańskie piekło, które przeszło... restrukturyzację i teraz zamiast cierpienia i kar, dusze odbywają tu turnusy w specjalnie przeznaczonych do tego parkach rozrywki.

To pełne oryginalności i wyobraźni podejście Graci Kim do koreańskich wierzeń znamy już z pierwszego tomu. Tu zostało jeszcze bardziej podkręcone, co wciągnęło mnie niebywale! W tym tomie pojawiają się też nowe postaci i cała menażeria fantastycznych stworzeń (a także członkowie BTS).

Bardzo polecam ten tom jak i całą serię, bo ja za każdym razem bawię się świetnie, a dla młodych czytelników i czytelniczek będzie to po prostu hit!

Na blogu znajdziecie pełną recenzję, a w niej:
🌗 więcej o koreańskich zaświatach
🌗 Jak zrestrukturyzować piekło?
🌗 Czy nowi bohaterowie są ciekawi?
🌗 Czy poradzono sobie z niebinarnością postaci?
🌗 Kontrowersyjne implikacje wędrówek po zaświatach i czy to na pewno dla młodzieży?

https://azjatyckapolka.wordpress.com/2023/12/30/ostatni-opadly-ksiezyc-tom-2-graci-kim/

W "Ostatnim opadłym księżycu" towarzyszymy znanej nam już Riley Oh i jej przyjaciołom w wędrówce przez koreańskie piekło, które przeszło... restrukturyzację i teraz zamiast cierpienia i kar, dusze odbywają tu turnusy w specjalnie przeznaczonych do tego parkach rozrywki.

To pełne oryginalności i wyobraźni podejście Graci Kim do koreańskich wierzeń znamy już z pierwszego...

Historie zawarte w Kwaidanie dotyczą różnych nadprzyrodzonych zdarzeń, ale straszność nie wynika tu ze znanych z krwawych zachodnich horrorów trików, a raczej z pełnej napięcia niespiesznej narracji, a także obcości i nieprzewidywalności japońskich duchów i demonów. Narrator zdaje się obserwować wszystko z zewnątrz bez nadmiernego zaangażowania emocjonalnego, można doszukać się w nim Hearna-badacza, z fascynacją przyglądającego się wydarzeniom. Historie, jak to na opowiastki zaczerpnięte z folkloru przystało, mają też często charakter dydaktyczny - przestrzegają przed zachowaniami i sytuacjami, które mogą sprowadzić gniew duchów (lub po prostu nie być akceptowalne społecznie).

Zjawiska nadprzyrodzone są zazwyczaj elementem suspensu. Hearnowi udaje się zbudować atmosferę grozy i oczekiwania. Pomaga mu w tym fakt, że - jak już wspomniałam - charakter japońskich istot nadprzyrodzonych różni się od tych nam znanych (albo nawet tych kojarzonych z Japonią, a zaczerpniętych z tamtejszych horrorów). Niektóre z nich są groteskowe, niemal na granicy śmieszności, inne skrywają pod ludzkimi postaciami i do końca boimy się, co zobaczymy, gdy ujawnią swoją prawdziwą naturę. Chyba najbardziej zapadło mi w pamięć i rzeczywiście było najbardziej przerażające opowiadanie Rokuro-Kubi, bo opisy latających potwornych głów działały na wyobraźnię.

Myślę, że nie wszystkich przekona taka forma grozy jak ta zawarta w Kwaidanie. Niektórzy jednak na pewno poczują ciarki, czytając te historie. Przede wszystkim jest to jednak wspaniałe kompendium japońskiego folkloru, historii z dawnych lat, dających nam wgląd w życie w odległych epokach, a także w strachy i obawy Japończyków. Jeśli interesuje Was kultura Japonii, jest to wręcz lektura obowiązkowa. Dla wszystkich innych - klimatyczna ciekawostka.

Po więcej informacji - o autorze, Kwaidanie oraz tym, jak przedstawia się w nim postaci kobiece zapraszam na bloga!

https://azjatyckapolka.wordpress.com/2023/10/31/kwaidan-demony-japonskiego-folkloru-lafcadio-hearn/

Historie zawarte w Kwaidanie dotyczą różnych nadprzyrodzonych zdarzeń, ale straszność nie wynika tu ze znanych z krwawych zachodnich horrorów trików, a raczej z pełnej napięcia niespiesznej narracji, a także obcości i nieprzewidywalności japońskich duchów i demonów. Narrator zdaje się obserwować wszystko z zewnątrz bez nadmiernego zaangażowania emocjonalnego, można doszukać...

W końcu mam możliwość przybliżyć Wam książę Stefana Austa i Adriana Geigesa "Xi Jinping. Najpotężniejszy człowiek świata i jego imperium".

Temat jest naprawdę interesujący i zgadzam się z autorami, że Chiny są teraz tak istotnym i silnym graczem na arenie międzynarodowej, że po prostu warto mieć je na oku i nie pozostawać obojętnym. Ta książka na pewno zarysuje główne problemy i kwestie istotne dla tego kraju oraz pozwoli poznać jego przywódcę. Autorzy przedstawiają Xi Jinpinga, jako postać wybitną, opisują jego drogę na szczyt i każde zdarzenie budujące jego, można powiedzieć, legendę.

Z książki przebija fascynacja autorów tym chińskim przywódcą. Jak we wszystkich tego typu książkach, zawsze trzeba mieć na uwadze, że jest to spojrzenie na Chiny z zewnątrz i przefiltrowane przez wrażliwość autorów, którzy na przykład mają słabość do wybierania bardzo sensacyjnych wątków z historii Chin czy samego Xi. Tak czy inaczej tak aktualnych pozycji na naszym rynku jest niewiele, więc jeśli temat was ciekawi, sprawdźcie ten tytuł, na pewno poszerzy on w pewnym stopniu Waszą wiedzę.

A jeśli chcecie przeczytać więcej m.in. o źródłach, redakcji i sensacjach, zapraszam na bloga!

https://azjatyckapolka.wordpress.com/2023/05/12/xi-jinping-stefan-aust-adrian-geiges/

W końcu mam możliwość przybliżyć Wam książę Stefana Austa i Adriana Geigesa "Xi Jinping. Najpotężniejszy człowiek świata i jego imperium".

Temat jest naprawdę interesujący i zgadzam się z autorami, że Chiny są teraz tak istotnym i silnym graczem na arenie międzynarodowej, że po prostu warto mieć je na oku i nie pozostawać obojętnym. Ta książka na pewno zarysuje główne...

"Tysiąc lat radości i trosk" jest zarówno biografią jak i autobiografią. Jest zagłębieniem się w kulisy twórczości dwóch wybitnych artystów - Ai Weiweia i jego ojca Ai Qinga. Jest w końcu przekrojowym spojrzeniem na historię Chin - bez cenzury i upiększania. Wszystko to sprawia, że jest to coś więcej niż książka. Jest to projekt artystyczny łączący trzy pokolenia w ciąg radości i trosk.

"Losy naszych trzech pokoleń - mojego ojca, mojego oraz mojego syna - są ściśle splecione z losami rzesz innych ludzi, których nigdy nie spotkaliśmy i nigdy nie poznamy. To jeszcze bardziej upewnia mnie w tym, żeby mówić, co mi leży na sercu, dzielić się z innymi, zabierać głos. Wyrażanie siebie jest istotą ludzkiej egzystencji. [...]"

Cytat ten doskonale podsumowuje tę książkę, która zrodziła się z potrzeby dzielenia się doświadczeniami i zabierania głosu w sprawach trudnych. Spodziewałam się, że ta książka może być ciekawa, bo interesuje mnie Ai Weiwei i jego twórczość oraz chciałam poznać również Ai Qinga, o którym wcześniej niewiele wiedziałam, ale nie przypuszczałam, że lektura będzie dla mnie takim odkryciem i dostarczy mi tylu emocji. Mam nadzieję, że sięgniecie po nią, bo jestem pewna, że gdy już zaczniecie, wciągnie was ona lepiej niż niejedna powieść, poszerzy ona wasze horyzonty i dostarczy więcej radości, niż trosk.

A w recenzji na blogu więcej o twórczości Ai Qinga i Ai Weiweia, a także o tym, jak w tej książce opisana jest historia Chin (spoiler: świetnie!)
https://azjatyckapolka.wordpress.com/2023/04/19/tysiac-lat-radosci-i-trosk-wspomnienia-ai-weiwei/

"Tysiąc lat radości i trosk" jest zarówno biografią jak i autobiografią. Jest zagłębieniem się w kulisy twórczości dwóch wybitnych artystów - Ai Weiweia i jego ojca Ai Qinga. Jest w końcu przekrojowym spojrzeniem na historię Chin - bez cenzury i upiększania. Wszystko to sprawia, że jest to coś więcej niż książka. Jest to projekt artystyczny łączący trzy pokolenia w ciąg...

Autorka usłyszała kiedyś, że umierając, w momencie śmierci całe życie przelatuje ci przed oczami i wzięła sobie to zdanie bardzo do serca. Osadziła więc fabułę w znajdującym się między światem doczesnym a zaświatami małym studiu fotograficznym, w którym świeżo upieczeni zmarli mogą wybrać kolekcję zdjęć-wspomnień ze swojego życia, zanim udadzą się w nieznane.

Zaczynamy naprawdę przyjemnie, od podnoszącej na duchu i opartej na prawdziwych wydarzeniach inspirującej historii pani Hatsue, która zaraz po wojnie otworzyła przedszkole w małej miesjcowości. Książka stopniowo jednak wybija z ciepłego i komfortowego uczucia, które wywołał początek historii i wprowadzała spory dysonans. Autorka wykorzystała historie Szczura i Mitsuru, by szokować, a ich doświadczenia zostały potraktowane jako coś, co ma intrygować i fascynować. Ja jednak nie znajduję nic fascynującego czy dziwnego w byciu osobą autystyczną czy ofiarą przemocy domowej.

Problematyczne było dla mnie również tłumaczenie tej książki. Po pierwsze występuje w niej tak straszliwy misz-masz czasów, czasem nawet w obrębie jednego zdania. Po drugie jest to wspomniany już kalejdoskop, który w książce kalejdoskopem wcale nie jest (o czym więcej w recenzji na blogu). Bardzo się cieszę, że Wydawnictwo zdecydowało się przetłumaczyć ten tytuł z języka japońskiego (bo Zanim wystygnie kawa, było przekładem z języka angielskiego), ale wydaje mi się, że tym razem zabrakło dobrej korekty i redakcji, które wychwyciłyby takie właśnie błędy.

Mimo to jestem pewna, że "Fotograf utraconych wspomnień" znajdzie również odbiorców, którzy wzruszą się na wielu scenach i zachwycą pozytywnym przesłaniem pierwszej historii, przemianą bohatera w drugiej i losem małej Mitsuru w ostatniej, oraz będą w stanie przymknąć oko na niedociągnięcia redaktorsko-korektorskie. Ja jednak odczuwam zdyt duży dyskomfort podczas tej lektury i poczekam sobie na kontynuację Zanim wystygnie kawa, które ukaże sie niedługo, bo to powinien być zdecydowanie bardziej comfort read.

Całość: https://azjatyckapolka.wordpress.com/2023/03/16/fotograf-utraconych-wspomnien-sanaka-hiiragi/

Autorka usłyszała kiedyś, że umierając, w momencie śmierci całe życie przelatuje ci przed oczami i wzięła sobie to zdanie bardzo do serca. Osadziła więc fabułę w znajdującym się między światem doczesnym a zaświatami małym studiu fotograficznym, w którym świeżo upieczeni zmarli mogą wybrać kolekcję zdjęć-wspomnień ze swojego życia, zanim udadzą się w nieznane.

Zaczynamy...

Bohaterem książki jest Rintarō Natsuki, nastolatek, który wraz z dziadkiem prowadzi Antykwariat Natsuki. Kiedy staruszek niespodziewanie umiera, chłopiec przestaje chodzić do szkoły i zaszywa się wśród książek. Jego odosobnienie nie trwa jednak długo, a przerywa je pojawienie się gadającego kota imieniem Tora, który zabiera chłopca na misje ratowania uwięzionych książek… Tora tylko prowadzi go do kolejnych „labiryntów” czyli dziwny lokacji, w których – niczym w grze komputerowej – znajduje się „boss” do pokonania. Do walki jednak nie jest potrzebna żadna broń, a elokwencja – Rintarō po prostu musi obalić argumentację przeciwników, którzy mają błędne przekonania związane z książkami i czytaniem.

Jest to powieść bardzo prosta. Ma ona jednak swój urok i na pewno ukoi serca wszystkich poszukujących historii o odnajdywaniu swojego miejsca, sile przyjaźni i odwadze. No i kotach. Grubych, rudych i gderliwych. Jeśli poszukujecie takiej właśnie lektury, O kocie, który ratował książki jest perfekcyjnym wyborem.

A jeśli chcecie dowiedzieć się więcej o tej książce, o obrazie czytelnictwa w niej zawartym, a także dowiedzieć się, jakie nieoczekiwane refleksje na temat dbania o zdrowie psychiczne młodych ludzi w Japonii miałam po lekturze, zapraszam na bloga po pełną recenzję! :)

https://azjatyckapolka.wordpress.com/2023/02/22/o-kocie-ktory-ratowal-ksiazki-sosuke-natsukawa/

Bohaterem książki jest Rintarō Natsuki, nastolatek, który wraz z dziadkiem prowadzi Antykwariat Natsuki. Kiedy staruszek niespodziewanie umiera, chłopiec przestaje chodzić do szkoły i zaszywa się wśród książek. Jego odosobnienie nie trwa jednak długo, a przerywa je pojawienie się gadającego kota imieniem Tora, który zabiera chłopca na misje ratowania uwięzionych książek…...

"Chińskie książki mówią to, co myślą Chińczycy, a Mongołowie nie umieją pisać książek."
Jiang Rong napisał tę książkę za nich, żebyśmy mogli poznać mongolską perspektywę.

Mongolia Wewnętrzna to rzadki kierunek w literaturze. Musze przyznać, że książka ta była ogromnym wyzwaniem, głównie przez jej gabaryty i tendencję autora do ekscesywnego opisywania szczegółów dotyczących przyrod, życia na stepie i mongolskich zwyczajów. Można jednak dowiedzieć się naprawdę wiele i w pełni zanurzyć się w ten świat, oraz przywiązać do bohaterów, których mamy czas dobrze poznać.

Jednym z nich jest Chen Zhen, którego możemy utożsamiać z autorem. Jest on Chińczykiem i trafia do osady Mongołów w czasach rewolucji kulturalnej. Bohater dobrze odnajduje się w tej społeczności, a szczególne upodobanie ma do wilków, które Mongołowie darzą szacunkiem i z którymi żyją w symbiozie. W końcu postanawia też jednego wychować.

Z prawami obowiązującymi na stepie zapoznaje nas stary Mongoł Bilig, który doskonale rozumie wszelkie zależności zachodzące w ekosystemie, jest jednak również świadomy, że jest przedstawicielem znikającego świata i obawia się zmian zachodzących w Mongolii.

Oprócz ludzkich bohaterów, mamy jeszcze jedną, być może najważniejszą, bohaterkę – naturę, do której podchodzi się tutaj holistycznie i z wielkim szacunkiem. Można się szczerze zachwycić malowniczymi krajobrazami i pięknem Mongolii, można się jednak poczuć też nieco przytłoczonym ogromem informacji wplecionej między fabułę. Gdyby ta książka miała audiobook, mogłaby go czytać Krystyna Czubówna!

Najbardziej zachwycają wszystkie fragmenty dotyczące wilków, ich inteligencji oraz roli, którą odgrywają w stepie, a także relacja, którą Chen Zhen nawiązuje z wychowywanym przez siebie Wilczkiem.

Podsumowując więc, Wilczy totem to wyprawa naprawdę wymagająca, którą jednak warto odbyć, bo wróci się z niej bogatszym o nową wiedzę, doświadczenia i perspektywy.

Więcej o tej książce na blogu: https://azjatyckapolka.wordpress.com/2023/02/09/wilczy-totem-jiang-rong/

"Chińskie książki mówią to, co myślą Chińczycy, a Mongołowie nie umieją pisać książek."
Jiang Rong napisał tę książkę za nich, żebyśmy mogli poznać mongolską perspektywę.

Mongolia Wewnętrzna to rzadki kierunek w literaturze. Musze przyznać, że książka ta była ogromnym wyzwaniem, głównie przez jej gabaryty i tendencję autora do ekscesywnego opisywania szczegółów dotyczących...

Liście zbierają opowiadania z różnych okresów literackiej twórczości Dazaia. Jedenaście opowiadań charakteryzuje duża różnorodność zarówno pod względem tematyki jak i formy. Mamy więc historię osadzoną w starożytnej Grecji (Biegnij, Melosie), w dawnych czasach w Japonii (Małpi kurhan), jak i w czasach współczesnych pisarzowi. Mamy tu nawet historię pisaną z perspektywy pieniądza (Pieniądz), jak i zbiór krótkich literackich szkiców budujących dramat człowieka (Liście). Każdy z nich wskazuje na wszechstronność i kunszt autora.

Dazai ma również niezwykły talent to obserwowania ludzkich emocji i opisywania ich. Zdaje się być wyczulony na stan psychiczny bohaterów, oddając w swojej prozie przeróżne zaburzenia psychiczne, których zapewne w swoich czasach nawet nie mógł takowymi określać. Wiąże się to z jego własną kiepską kondycją psychiczną, która też niemal cały czas kładzie się cieniem na jego opowiadaniach. Osobiście jestem szczerze poruszona twórczością Dazaia, pisarza tyle genialnego co tragicznego i nie zawiodłam się na tym zbiorze. Polecam czytać z rozwagą, szczególnie jeśli samemu przeżywa się trudniejsze momenty, bo jest to literatura dość obciążająca.

Więcej o trudnych stanach psychicznych bohaterów opowiadań (o raz samego autora), przeczytacie na blogu: https://azjatyckapolka.wordpress.com/2023/01/28/liscie-osamu-dazai/

Liście zbierają opowiadania z różnych okresów literackiej twórczości Dazaia. Jedenaście opowiadań charakteryzuje duża różnorodność zarówno pod względem tematyki jak i formy. Mamy więc historię osadzoną w starożytnej Grecji (Biegnij, Melosie), w dawnych czasach w Japonii (Małpi kurhan), jak i w czasach współczesnych pisarzowi. Mamy tu nawet historię pisaną z perspektywy...

Punktem wyjścia powieści "Wyrok śmierci na życzenie" Masahiko Shimady jest decyzja, którą główny bohater - Yoshio Kita - podejmuje pewnego dnia, by po przeżyciu tyygodnia odebrać sobie życie. Jego siedem ostatnich dni bardzo szybko się jednak komplikuje. Zanim się nie obejrzymy, jedno doprowadzi do drugiego, i tydzień który miał minąć bez większych atrakcji, zamieni się niemal w film akcji z porwaniami, pościgami i płatnymi mordercami. Nie tego się spodziewaliście, prawda?

Czym w takim razie jest ta książka? Powieścią obyczajową? Sensacyjną? Jest pisana na poważnie? A może z przymrużeniem oka? Jak poradzić sobie z faktem, że mimo wszystko motywem przewodnim tej historii jest samobójstwo? Wydarzenia stają się coraz bardziej absurdalne. Balansujemy na granicy groteski, z ciągłymi rozmowami o śmierci, rzucanymi luźnym tonem konwersacji o pogodzie przez kolejne napotkane przez Kitę osoby. Nie wspominając już o zakończeniu, które może być dla wielu trudne do zaakceptowania.

Nie jest to jednak, w moim odczuciu, książka, która ma po prostu szokować swoim tematem i kontrowersyjnym podejściem do niego. Niewątpliwie zwraca ona uwagę na powszechność problemu samobójstw - i to wśród ludzi w różnym wieku i różnej profesji - a także na to, jak niewiele potrzeba, by ktoś się na takie rozwiązanie zdecydował. Choć akcyjna część książki czasem odciąga od tego problemu, co nawet w drugiej połowie książki miałam autorowi momentami za złe, to jednak natrętna myśl o samobójstwie jest cały czas obecna, jakby wszystkie zmysły bohatera były nakierowane na wyłapywanie z otoczenia wszystkiego, co się z nim wiąże. To kojarzyło mi się z natrętnymi myślami, które towarzyszą na przykład chorującym na depresję czy zmagającym się z innymi problemami psychicznymi.

Oczywiście jest to jedyna z dróg interpretacyjnych i myślę, że książka ta oferuje ich dużo więcej. Trzeba jednak bardzo uważać z jej lekturą, szczególnie, gdy jest się w danym momencie szczególnie wrażliwym na tematy zawarte w tej książce. Jeśli czujecie się na siłach, by zmierzyć się z tematyką tej powieści - bardzo ją polecam.

Więcej o samobójstwie w Japonii i mojej interpretacji tej książki na blogu:
https://azjatyckapolka.wordpress.com/2023/01/10/wyrok-smierci-na-zyczenie-masahiko-shimada/

Punktem wyjścia powieści "Wyrok śmierci na życzenie" Masahiko Shimady jest decyzja, którą główny bohater - Yoshio Kita - podejmuje pewnego dnia, by po przeżyciu tyygodnia odebrać sobie życie. Jego siedem ostatnich dni bardzo szybko się jednak komplikuje. Zanim się nie obejrzymy, jedno doprowadzi do drugiego, i tydzień który miał minąć bez większych atrakcji, zamieni się...

Haruki Murakami, którego zapewne nie trzeba nikomu przedstawiać, bo to jeden z lepiej kojarzonych japońskich pisarzy na naszym rynku, zaczyna spotykać się z uznanym japońskim dyrygentem Seijim Ozawą na pogaduszki przy dobrym jedzeniu i jeszcze lepszej muzyce, puszczanej z ogromnej kolekcji winyli zgromadzonych przez pisarza.

Muszę się przyznać, że nie byłam pewna, sięgając po tę książkę, czy rozmowa dwóch ekspertów w temacie, to będzie coś, w czym się odnajdę. Mimo że lubię muzykę klasyczną, to co innego jej słuchać, a co innego o niej czytać tak "na sucho" - obawiałam się, że może to stracić na swojej atrakcyjności. I rzeczywiście książka nabiera sensu dopiero, gdy się ją czyta jednocześnie słuchając utworów, o których rozmawiają Murakammi z Ozawą. Mogłaby to być ekspresowa lektura, ale jednak warto poświęcić ten czas i zamienić czytanie w prawdziwe doświadczenie.

Okazuje się bowiem, że świat, w którym obraca się pan Ozawa, jest światem fascynującym i wciągającym lepiej, niż niejeden serial. Imponująca jest również jego wiedza, gdy słuchając różnych klasycznych nagrań omawia techniczne zawiłości danych utworów, wtrąca swoje uwagi o tym, jak on by coś zagrał, albo zwraca uwagę na drobne niuanse charakteryzujące danych dyrygentów czy solistów. Zachwycił mnie też język, jakim obaj panowie opisują muzykę. Nie jest łatwo pisać o utworach i słowami oddawać rytmy, tempa, brzmienia, niuanse, a przede wszystkim emocje, które muzyka wywołuje.

Czy jednak polecam to doświadczenie każdemu? No cóż, jestem boleśnie świadoma, że to nie jest książka dla wszystkich. Tematyka jest strasznie niszowa i przyciągnie albo fanów Murakamiego, którzy czytają wszystko, co jest sygnowane jego nazwiskiem (to ja), albo pasjonatów muzyki klasycznej (też ja). Dodatkowo dla pełnego doświadczenia warto poświęcić tej książce dłuższą chwilę, by móc puszczać sobie konkretne utwory w odpowiednich momentach i szukać w nich tego, o czym opowiadają rozmówcy.

Ale myślę, że naprawdę warto poszerzyć swoje horyzonty, wyjść ze strefy komfortu i dać się porwać tym dwóm panom w świat muzyki. "Rozmowy o muzyce" to jedna z tych książek o które nikt nie prosił, a każdy potrzebował.

Więcej: https://azjatyckapolka.wordpress.com/2022/11/30/rozmowy-o-muzyce-h-murakami-s-ozawa/

Haruki Murakami, którego zapewne nie trzeba nikomu przedstawiać, bo to jeden z lepiej kojarzonych japońskich pisarzy na naszym rynku, zaczyna spotykać się z uznanym japońskim dyrygentem Seijim Ozawą na pogaduszki przy dobrym jedzeniu i jeszcze lepszej muzyce, puszczanej z ogromnej kolekcji winyli zgromadzonych przez pisarza.

Muszę się przyznać, że nie byłam pewna, sięgając...

Bardzo się cieszę za każdym razem, gdy mogę dodać na Azjatycką Półkę jakąś książkę młodzieżową, szczególnie jeśli jest dobra.

Graci Kim napisała książkę idealną dla nastolatków, z którą, mam wrażenie, dużo młodych osób będzie mogło się utożsamiać. Jest tu wiele przygód i trudnych wyborów, które mogą prowadzić do niebezpiecznych sytuacji, ale jest tu też wiele ważnych lekcji na młodych odbiorców i odbiorczyń. Bardzo podoba mi się, że bohaterowie potrafią rozwiązywać konflikty rozmową i przeciwstawiają się uprzedzeniom, stereotypom i bullingowi.

Niewątpliwie jedną z najciekawszych i najmocniejszych stron tej książki jest to, że autorka zanurzyła się głęboko w koreańskie wierzenia i mitologię. Wiele też czerpie z szamanizmu, który stanowił tradycyjną formę wierzeń w Korei. Z tej inspiracji może też wynikać duża rola kobiet w stworzonym przez Graci Kim magicznym świecie. Więcej o tym przeczytacie na blogu.

https://azjatyckapolka.wordpress.com/2022/11/24/ostatnia-opadla-gwiazda-graci-kim/

Główna bohaterka Riley i jej siostra Hattie są odważne, zaradne i zawsze stawiają na swoim. Kobiety stanową głowy klanów, zajmują miejsca w najwyższej radzie, są silne, inteligentne i szybko przejmują inicjatywę. Również patronkami klanów są same boginie.

Oczywiście czytając tę książkę jako osoba dorosła, czuję się trochę jak wtedy, gdy wróciłam do czytania Harry'ego Potera po latach i odkryłam, że jestem jednak team nauczyciele, a łamiącym zasady i popisującym się brawurom dzieciakom dałabym szlaban do końca żywota. Natomiast podobnie, jak w przypadku Pottera, gdybym mała te kilkanaście lat, pochłonęłabym tę książkę w mgnieniu oka i niecierpliwie wypatrywała kolejnych tomów.

Bardzo się cieszę za każdym razem, gdy mogę dodać na Azjatycką Półkę jakąś książkę młodzieżową, szczególnie jeśli jest dobra.

Graci Kim napisała książkę idealną dla nastolatków, z którą, mam wrażenie, dużo młodych osób będzie mogło się utożsamiać. Jest tu wiele przygód i trudnych wyborów, które mogą prowadzić do niebezpiecznych sytuacji, ale jest tu też wiele ważnych...

"O Zmierzchu" Hwang Sok-Yonga to jeden z ciekawszych tytułów, jakie ostatnio czytałam.

Autor znakomicie buduje swoją historię na kontrastach. Bogaty architekt i biedna artystka. On, który na swoje stanowisko pracował ciężko całe życie, i ona, która łapie się każdej możliwej dorywczej pracy, by przetrwać. Silnie osadzony w przeszłości Park Min-u, i Jeong U-hui, która nie może planować daleko do przodu, bo troska o jej teraźniejszy byt zakrząta całą jej uwagę. On może przebierać w działkach, na których postawi sobie nowy dom, ona nocuje w kompletnych ruderach, bo na dobre mieszkanie w Seulu jej nie stać. Różnią się wiekiem, płcią, statusem społecznym. Łączy ich za to samotność i żal.

Dodatkowo architektura w tej książce staje się istotnym bohaterem. Widzimy zarówno ludzi, którzy na sytuacji budowlanej w Korei zyskują, jak i tych, którzy na niej tracą, często wszystko. Poznajemy też ciemne strony branży budowlanej. Widzimy jak niewiele znaczy dorobek ludzkiego życia w obliczu nienasyconego kapitalizmu, który każe budować więcej i więcej. Co ciekawe prywatne historie bohaterów również rezonują ze zmianami w architektonicznej tkance miasta, co jest afscynującym zabiegiem.

Jestem zachwycona mnogością tematów, które powieść porusza, znakomitym wpisaniem historii bohaterów w skomplikowaną sytuację społeczną. Dość prosta, ale poruszająca linia fabularna, zostaje wzbogacona o fascynujące tło społeczne. Jedyne, co mi zgrzyta, to przypisy, które są nagminne, za długie, niekonsekwentne, a często po prostu zbędne, ale o tym poczytacie już w pełnej recenzji.

https://azjatyckapolka.wordpress.com/2022/11/07/o-zmierzchu-hwang-sok-yong/

"O Zmierzchu" Hwang Sok-Yonga to jeden z ciekawszych tytułów, jakie ostatnio czytałam.

Autor znakomicie buduje swoją historię na kontrastach. Bogaty architekt i biedna artystka. On, który na swoje stanowisko pracował ciężko całe życie, i ona, która łapie się każdej możliwej dorywczej pracy, by przetrwać. Silnie osadzony w przeszłości Park Min-u, i Jeong U-hui, która nie...

Agnieszka Ziętarska oparła swoją powieść fantasy "Kitsune. Pradawna magia" o japońską demonologię, co jest bardzo wdzięcznym tematem. Poznajemy historie dwóch dziewcząt, Hany i Mei, które rozdzielają się po tragedii, jaka wydarza się w ich rodzinnej wiosce. Gnają przez świat wzorowany na feudalnej Japonii, po drodze spotykając różne fantastyczne istoty zwane yokai. Sama Mei jest demoniczną lisicą czyli tytułową kitsune, mającą umiejętność zmieniania się w człowieka.

Zamieszkujące ten świat magiczne stworzenia stanowią mocną stroną tej powieści. Konflikt w książce obraca się wokół starcia między światem ludzi a yokai. Wiele z tej historii kojarzy mi się z filmami studia Ghibli, gdzie często pojawiają się motyw ludzkiego oddziaływania niszczącego to, co pierwotne, magiczne i związane z naturą.

Autorka jednak tworząc tę swoją a'la Japonię cały czas zdaje się myśleć Zachodem. Stworzone przez nią realia przypominają bardziej generyczny świat fantasy, a nawiązania do Japonii wysuwają się na plan pierwszy tylko wtedy, gdy autorce jest to na rękę. Struktura tej opowieści jest bardzo liniowa. Bohaterki przemieszczają się z punktu A do puntu B w sposób przewidywalny i po ścieżce wybrukowanej szczęśliwymi zbiegami okoliczności i mało przypadkowymi przypadkami. Najbardziej jednak przeszkadzał mi brak pogłębionej psychologii postaci.

Wszystkie te uwagi, które rozwijam szerzej na na blogu, sprawiają, że do przeczytania tej książki trzeba odwiesić na kołek wiele swoich oczekiwań. Bardzo bym chciała, żeby było inaczej, bo wstępny pomysł na konflikt i bohaterki wywodzące się z przeciwnych sobie światów, miał potencjał. Gdzieś tam kryją się dobre pomysły, zalążki interesujących wątków, które są tak szybko oddalane, że nie zdążymy się nimi nawet nacieszyć.

Chciałabym w tej książce więcej wszystkiego. Lepszego zriserczowania realiów, bardziej zróżnicowanej fabuły, rozbudowanych scen, czasu by pewne zdarzenia i uczucia mogły wybrzmieć, pogłębionych psychologicznie postaci... Bo chyba najgorsze jest widzieć w książce niewykorzystany potencjał.

https://azjatyckapolka.wordpress.com/2022/10/31/kitsune-agnieszka-zietarska/

Agnieszka Ziętarska oparła swoją powieść fantasy "Kitsune. Pradawna magia" o japońską demonologię, co jest bardzo wdzięcznym tematem. Poznajemy historie dwóch dziewcząt, Hany i Mei, które rozdzielają się po tragedii, jaka wydarza się w ich rodzinnej wiosce. Gnają przez świat wzorowany na feudalnej Japonii, po drodze spotykając różne fantastyczne istoty zwane yokai. Sama Mei...

Mam wrażenie, że Japończycy stają się mistrzami w pisaniu feelgoood powiastek o nieco moralizatorskim przesłaniu, skrojonych tak, żeby poruszać czule struny w sercach czytelników. To scenki z życia, z którymi łatwo się utożsamić - ciepłe, codzienne, na równi wypełnione słodkimi i gorzkimi momentami.

"Zanim wystygnie kawa" Toshikazu Kawaguchiego jest jedną z nich. Poznajmy kilka bohaterek doświadczających trudnych życiowych sytuacji, z którymi ciężko poradzić sobie emocjonalnie. Znajdują one ukojenie w niewielkiej kawiarni, oferującej oprócz kawy i czegoś do zjedzenia, możliwość przeniesienia się w czasie i spotkania kogoś bliskiego.

Forma, jaką wybiera Toshikazu Kawaguchi do opowiedzenia tej historii, jest bardzo prosta a morał wyłożony, cóż, kawa na ławę. Pytanie brzmi, czy czytelnik będzie podatny na zagrania i wzruszające historie. Ja jestem dość cyniczną czytelniczką, która w tej książce znalazła raczej szybką lekturę - nomen omen - do kawy, ale nie dała się wciągnąć we wzruszające opowieści z życia bohaterów. Mimo to jestem pewna, że znajdzie ona wielu zwolennikach skuszonych wizją małej, przytulnej kawiarni, perspektywą podróżowania w czasie i chwytającymi za serce historiami ludzi.

A jeśli chcecie się dowiedzieć więcej, co myślę o kontrowersyjnej decyzji związanej z tłumaczeniem albo o przedstawionych w książce podróżach w czasie, zajrzyjcie na bloga:

https://azjatyckapolka.wordpress.com/2022/10/13/zanim-wystygnie-kawa-toshikazu-kawaguchi/

Mam wrażenie, że Japończycy stają się mistrzami w pisaniu feelgoood powiastek o nieco moralizatorskim przesłaniu, skrojonych tak, żeby poruszać czule struny w sercach czytelników. To scenki z życia, z którymi łatwo się utożsamić - ciepłe, codzienne, na równi wypełnione słodkimi i gorzkimi momentami.

"Zanim wystygnie kawa" Toshikazu Kawaguchiego jest jedną z nich. Poznajmy...

W tradycji konfucjańskiej władzę cesarza sankcjonował tak zwany Mandat Niebios, który to można było utracić, będąc - w dużym uproszczeniu - kiepskim w rządzeniu. Władca zawierał swego rodzaju społeczną umowę z podwładnymi - on o nich dbał, a oni mu winni byli posłuszeństwo. Jednak jeśli nie wywiązywał się ze swojej części, uczeni i filozofowie mieli obowiązek wytknąć mu te błędy, by mógł je naprawić i nie stracić Mandatu Niebios.

Mam wrażenie, że na modłę dawnych uczonych konfucjańskich Lou Yulie poczuwa się w "Kluczu do kultury chińskiej" do przedłożenia stosownej krytyki współczesnych Chin, by nie zaprzepaściły potencjału i wartości, które stanowią sedno chińskiej tożsamości kulturowej.

Można więc w Kluczu... przeczytać o wartościach konfucjańskich, buddyzmie, humanizmie, miejscu tradycji we współczesnych Chinach i jej potencjale softpowerowym. Znajdziemy tu także fascynujące rozważania na temat relacji człowieka z naturą, o czym piszę szerzej w recenzji:

https://azjatyckapolka.wordpress.com/2022/09/28/klucz-do-kultury-chinskiej-lou-yulie/

Zabierając się za tę pozycję trzeba mieć na uwadze, ze są to jednak rozprawy filozoficzne i, choć napisane (i przetłumaczone przez Rafała Darasza) dość przystępnie, wymagają skupienia i uważności, nie muszą też wszystkich zainteresować. Jeśli któryś z poruszanych tematów zwrócił Waszą uwagę, albo pragniecie uporządkować lub poszerzyć swoją wiedzę o chińskiej kulturze, warto sięgnąć po Klucz.

Po wielu książkach napisanych przez ludzi z Zachodu, którzy próbują nam objaśniać kolejne kraje Azji, bardzo miłą odmianą jest posłuchanie głosu, nomen omen, ze środka. Państwa Środka.

W tradycji konfucjańskiej władzę cesarza sankcjonował tak zwany Mandat Niebios, który to można było utracić, będąc - w dużym uproszczeniu - kiepskim w rządzeniu. Władca zawierał swego rodzaju społeczną umowę z podwładnymi - on o nich dbał, a oni mu winni byli posłuszeństwo. Jednak jeśli nie wywiązywał się ze swojej części, uczeni i filozofowie mieli obowiązek wytknąć mu te...