Agnieszka Ziętarska

Ta książka jest niestety bardzo źle napisana. Poziomem brzmi jakby jakaś nastolatka napisała opowiadanie inspirowane światem Japonii. Niestety wyszło to bardzo drętwo i tak jak sam w sobie zarys fabuły jak najbardziej ma sens to już wykonanie zostawia dużo do życzenia. Weźmy np opisy. Zamiast przedstawić co tak naprawdę się dzieje otrzymujemy streszczenie wydarzeń wiemy np że Hana nauczyła się wielu nowych ziół i ich zastosowań od innej uzdrowicielki i jest z tego bardzo zadowolona ale czytelnik nie wie tak właściwie czego się nauczyła bohaterka nie poznaliśmy nazwy ziół, czemu są istotne na czym tak naprawdę opiera się zdolność Hany. Cała relacja Hana -Mei - Ren jakoś mnie nie przekonała. Wszyscy mówią jak to się uwielbiają, są najlepszymi przyjaciółmi i się kochają a w rzeczywistości to Mei ma trochę gdzieś tych swoich przyjaciół, porzuca ich właściwie bez większego sensu bo sama sobie coś ubzdurala. Hana z kolei ma dziwną obsesję na punkcie Mei coś między chorobliwym uwielbieniem połączonym z zazdrością a Ren? Jakby nie mógł się zdecydować czego właściwie chce. Mogę się czepiać ale bardzo mi brakowało w tej książce... japońskosci szczególnie w języku, którym operują postaci. Brak form grzecznościowych(-san, -sama, -kun -chan) brzmiał dziwnie, być może ktoś nieobeznany z japońskim nie zwróci na to uwagi ale dla mnie stanowił tu problem. W Japonii ludzie nie nazywają się po swoich imionach. Z reguły używają nazwisk, więc jak Hana poznaje nowe osoby i mówi do nich po imieniu jakoś mi kompletnie nie pasował. Czy są jakieś zalety? Przepiękna okładka. Książka może być wstępem do świata japońskiej mitologii dla kompletnego laika. Czyta się szybko, język jest prosty, być może komuś w wieku 12-13 lat może się to spodobać Dla mnie bardzo przeciętne