Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Gdy wczoraj przed północą skończyłem czytać „Upiorną opowieść” Petera Strauba, podniosłem wzrok na żonę i powiedziałem: „To chyba najlepsza książka, jaką w życiu przeczytałem”. Dziś wiem, że to nieprawda. Dziś, po nocy pełnej niepokojących snów, po całym dniu wracania wspomnieniami do historii przyjaciół ze Stowarzyszenia Chowder, wiem, że niepotrzebnie użyłem słowa „chyba”. To istotnie była najwspanialsza literacka uczta, w jakiej dane było mi uczestniczyć!

Niezwykle opowiedziana historia, złożona i wielowątkowa, doskonała. Pełna tajemnic i satysfakcjonujących rozwiązań. Trzymająca w napięciu, jak jeszcze żadna – choć w grozie zaczytuję się od kilkunastu lat. Powieść z wielowymiarowymi, oryginalnymi bohaterami, takimi, za których trzymałem kciuki i mocno im kibicowałem, ale i czułem się, jakbym oberwał obuchem w głowę, gdy na zawsze znikali z kart powieści. Tęsknie do nich, tęsknie do tej historii. I mimo że wymieniłem wiele superlatyw na jej temat, to jest w niej jeszcze coś, czego nie potrafię dookreślić, zdefiniować. Coś nieuchwytnego, jakaś iskra Boża, którą porównałbym do zauroczenia inną osobą. Zachwytu, który z czasem przeradza się w kolejne nie do końca wyjaśnione zjawisko. W miłość.

Gdy wczoraj przed północą skończyłem czytać „Upiorną opowieść” Petera Strauba, podniosłem wzrok na żonę i powiedziałem: „To chyba najlepsza książka, jaką w życiu przeczytałem”. Dziś wiem, że to nieprawda. Dziś, po nocy pełnej niepokojących snów, po całym dniu wracania wspomnieniami do historii przyjaciół ze Stowarzyszenia Chowder, wiem, że niepotrzebnie użyłem słowa...