Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Świetna, super pomysł, ekstra wykonanie

Świetna, super pomysł, ekstra wykonanie

Świetna biografia, wiele się dowiedziałem.

Świetna biografia, wiele się dowiedziałem.

Tytuł mówi wiele i jest chyba lepszą zachętą do przeczytania niż jakakolwiek opinia.

Tytuł mówi wiele i jest chyba lepszą zachętą do przeczytania niż jakakolwiek opinia.

Zajdel świetnie potrafił napisać coś będącego oczywistą, bezpośrednią krytyką komunizmu i innych totalitaryzmów zachowując jednocześnie maksymalną możliwą uniwersalność. Limes inferior i Paradyzja to świetne książki, szkoda, że na jeden wieczór.

Na samym początku, gdy Rinah powoli dowiadywał się o szczegółach życia na planecie i pojawiały mu się coraz to nowe pytania, brakowało mi aby zadał sobie lub innym pytanie o to jak dużo jest samobójstw.

Zajdel świetnie potrafił napisać coś będącego oczywistą, bezpośrednią krytyką komunizmu i innych totalitaryzmów zachowując jednocześnie maksymalną możliwą uniwersalność. Limes inferior i Paradyzja to świetne książki, szkoda, że na jeden wieczór.

Na samym początku, gdy Rinah powoli dowiadywał się o szczegółach życia na planecie i pojawiały mu się coraz to nowe pytania,...

Kolejny tekst, po którym utwierdzam się, że nie ma dla ludzkości perspektyw, a ratunku i końcówkę interpretuję trochę inaczej niż Maciej Parowski w posłowiu.
Wypicie niebieskiego płynu i motyw ucieczki w inną rzeczywistość nie wydaje mi się być w żaden sposób optymistycznym zakończeniem. Widzę tutaj grozę i brak nadziei, czyste zapffeańskie samooszukiwanie się, ucieczkę w bajkowy świat nadziei w reakcji na traumę odkrycia prawdy. A może nawet samobójstwo.

Cieszy to, że autor zna i jest uczciwy wobec ludzkiej natury. Książka niesamowita, historia ciekawa, świat świetnie skonstruowany i opisany, podobieństwa z PRLem ale także współczesnym "zachodem" znakomite i uniwersalne, przeczytałem jednym tchem i na pewno wrócę.

Kolejny tekst, po którym utwierdzam się, że nie ma dla ludzkości perspektyw, a ratunku i końcówkę interpretuję trochę inaczej niż Maciej Parowski w posłowiu.
Wypicie niebieskiego płynu i motyw ucieczki w inną rzeczywistość nie wydaje mi się być w żaden sposób optymistycznym zakończeniem. Widzę tutaj grozę i brak nadziei, czyste zapffeańskie samooszukiwanie się, ucieczkę w...